45 Χρόνια Μετά, 45 Φορές Χειρότερα.

 Χαζεύοντας από το παράθυρο μου το βροχερό και κρύο τοπίο της Σκωτίας αναλογίζομαι τα γεγονότα που έλαβαν χώρα 45 χρόνια νωρίτερα στην ανοιξιάτικη Αθήνα.

 21^η Απρίλη. Η επέτειος ενός εκ των σημαντικοτέρων γεγονότων της νεοελληνικής Ιστορίας. Αν ρωτήσετε τους νεοέλληνες τι ήταν η Χούντα των Συνταγματαρχών οι περισσότεροι απαντούν μονολεκτικά: «Καταστροφική, καταραμένη, απαισία, αισχρή». Αν τους ζητηθεί να πουν ποια ήταν κατά την γνώμην αυτών η μεγαλύτερη απώλεια που προήλθε από την επταετία οι περισσότεροι σκέπτονται την χαμένη δημοκρατία, τα βασανιστήρια, την τρομοκρατία, τον φόβο. Ελάχιστοι κοντοστέκονται και λένε με μισή καρδιά: «Η Κύπρος, η τελευταία των αλυτρώτων πατρίδων». Εγώ όμως θα το ξεπεράσω και αυτό, ίσως γιατί στο μυαλό μου η Χούντα ήταν πάντα άρρηκτα δεμένη με τον Παπαδόπουλο, ίσως γιατί στην Κύπρο ο αμερικανοϊσραηλινός δάκτυλος ήταν κάτι παραπάνω από προφανής.

Δεν θέλω να σταθώ στα θετικά της χούντας, την άρτια οικονομία, τις τεράστιες και ουσιαστικές επενδύσεις στον τομέα των υποδομών, στο γεγονός ότι απέδειξε μια για πάντα ότι η Ελλάς μπορεί να κυβερνηθεί σωστά και μπορεί να λειτουργεί ως καλολαδωμένη μηχανή, αρκεί να υπάρχει τάξις και οργάνωσις.  Όχι, τα ξεπερνάω αυτά, τα διόλου ευκαταφρόνητα, για να επικεντρωθώ στο μεγαλύτερο πρόβλημα που έμμεσα εδημιούργησε η Χούντα: την περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου. Αν ρωτήσετε έναν νέο, γεννηθέντα 10 χρόνια μετά το ’74 και γαλουχηθέντα υπό της γενιάς αυτής, θα σας πει ότι την χούντα την έριξε η «Μεγαλειώδης και ένδοξη εξέγερση του Πολυτεχνείου και οι αναρίθμητοι νεκροί». Προσπερνώντας τα περι ενδόξου και τα περί νεκρών (σας παραπέμπω στα πορίσματα των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου, των πρώτων μετά το '74), εύκολα αντιλαμβάνεται κανεις τι συμβαίνει. Οι , έστω και από σπόντα, νικητές ξανάγραψαν την ιστορία, όπως παντα. Η Χούντα έγινε συνώνυμο του εξωγάμου παιδιού του Χίτλερ με τον Σατανά, ο Παπαδόπουλος και οι υπόλοιποι εκρίθησαν μόνον για τα κακώς κείμενα, χωρίς ποτέ να αναγνωριστεί η προσφορά τους. Σε μία χώρα που, χρόνια πριν η Χούντα καταργήσει την Δημοκρατία, το πολιτικό τοπίο έμοιαζε με μεγάλο, κακόγουστο και αρρωστημένο ανέκδοτο, οι εκολαφθέντες στην ψευδοαντίσταση «ήρωες» του Νοέμβρη βρίσκουν την θέση τους στα νεοσυσταθέντα κόμματα ή στελεχώνουν τα υπολείμματα των παλαιών. Σταδιακά αυτά τα παιδιά, τα ψεύτικα  και ιδιοτελή, φτάνουν να κατέχουν νευραλγικές θέσεις στο σύστημα, φέρνοντας μαζι τους την ανοργανωσιά, τον ωχαδερφισμό και την νοοτροπία της παρέας και του χαβαλέ που τους έδεναν στα φοιτητικά τους χρόνια. Μια γενιά ανήθικη, μεγαλωμένη σε εποχές περίεργες ξαφνικά κυβερνά ένα κράτος. Και το πάρτυ αρχίζει, το μεγάλο πλιάτσικο. Όλοι τρώνε, και οι εντός κυνοβουλίου και οι εκτός αυτού κουμπάροι και φίλοι. Μέχρι που πριν μερικά χρόνια ήρθε ο Λογαριασμός. Και τότε η γενιά του Πολυτεχνείου κάνει αυτό που ξέρει καλύτερα, τίποτε. Αλλά ο Λογαριασμός επιμένει, δεν φεύγει επειδή οι εν εξουσία στρουθοκαμηλίζουν. Τότε εφαρμόζουν το σχέδιο Β’, την άνευ όρων παράδοση. Όχι βέβαια των ιδίων, αλλά των «από κάτω»..Μπορεί η Χούντα να πούλησε την Κύπρο, αλλά τα Πολυτεχνειόπαιδα πούλησαν όλη την υπόλοιπη πατρίδα και τους ανθρώπους της. Ξαφνικά, ακόμα και στα μάτια του δημοκράτη ανθρωπιστή η Χούντα δεν μοιάζει τόσο σατανική.

Αναγνώστης