Πώς να γίνετε εξώφυλλο στο Time

Του Κώστα Ράπτη

Τουλάχιστον δεν περνά απαρατήρητος... Ο Tayyip Erdogan κατάφερε να αναδειχθεί ως το δημοφιλέστερο αλλά και ως το αντιπαθέστερο πρόσωπο της χρονιάς στην σχετική ψηφοφορία του αμερικανικού περιοδικού Time για το 2011. Συγκεκριμένα, ο Τούρκος πρωθυπουργός συγκέντρωσε 122.928 θετικές ψήφους για το Πρόσωπο της Χρονιάς, ξεπερνώντας κατά πολύ τον δεύτερο στην κατάταξη Αργεντίνο άσο της Μπαρσελόνα Lionel Messi (που συγκέντρωσε 75.000 ψήφους), αλλά και 180.564 αρνητικές ψήφους, ήτοι αριθμό πενταπλάσιο από το αντιδημοφιλές «1%» των κορυφαίων του πλούτου, που έχει θέσει στο στόχαστρο της κριτικής του το κίνημα Occupy Wall Street. Και τα δύο αποτελέσματα, τροφοδοτήθηκαν από διαρκείς διαδικτυακές καμπάνιες στο εσωτερικό της Τουρκίας, οι οποίες και εξαπλώθηκαν διεθνώς –αν και για τις μάλλον αντιπροσωπευτικότερες αρνητικές ψήφους μπορεί κανείς βασίμως να υποψιάζεται τη συνδρομή και του αρμενικού και του φιλοϊσραηλινού λόμπι.

Ωστόσο, ο Erdogan δεν χρειαζόταν την ψηφοφορία των αναγνωστών του Time για να κατακτήσει το εξώφυλλο του αμερικανικού περιοδικού, στο οποίο εμφανίσθηκε, σε μια εντυπωσιακή ασπρόμαυρη πόζα μόλις τον περασμένο μήνα. Διότι, πέρα από τα επικοινωνιακά και μικροπολιτικά παιχνίδια στο εσωτερικό της γειτονικής χώρας, γεγονός παραμένει ότι η επανατοποθέτηση της Τουρκίας σε μία σειρά κρίσιμα διεθνή μέτωπα υπήρξε από τις κορυφαίες εξελίξεις του 2011.

«Ο ισλαμιστής ηγέτης της Τουρκίας μετέτρεψε την (κοσμική, δημοκρατική και φιλική προς τη Δύση) χώρα του σε περιφερειακή δύναμη –μπορεί όμως το μιδπαράδειγμά του να διασώσει την Αραβική Άνοιξη;» ήταν το ερώτημα που έθετε προ μηνός το εξώφυλλο του Time.

Με διαφορετικές διατυπώσεις, ο αρθρογράφος της Washington Post, David Ignatius έκανε λόγο σε πρόσφατο άρθρο του για την working relationship που έχουν επιτύχει τους τελευταίους μήνες οι ΗΠΑ και η Τουρκία και προσωπικώς οι Barack Obama και Tayyip Erdogan, οι οποίοι είχαν 13 τηλεφωνικές επικοινωνίες εντός της χρονιάς. «Διαθέτει μεγάλη αξιοπιστία στον Αραβικό κόσμο και ιδίως στη Μουσουλμανική Αδελφότητα και τα λοιπά ισλαμιστικά κόμματα που ανέδειξαν οι αραβικές επαναστάσεις. Και έχει έναν υπουργό Εξωτερικών με Κισσινγκεριανές φιλοδοξίες» σημείωνε χαρακτηριστικά ο Ignatius. Σε τελείως διαφορετικό ιδίωμα, αλλά περιγράφοντας ουσιαστικό το ίδιο πράγμα, ο Ελληνοαμερικανός μαρξιστής καθηγητής James Petras κάνει λόγο για μια συμμαχία Ουάσιγκτον και μετριοπαθούς Ισλάμ στην ευρύτερη περιοχή, με στόχο την ανάσχεση της εξέγερσης και την υπεράσπιση των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων.

Από την πλευρά του, ο κύριος πολιτικός σύμβουλος του Erdogan, İbrahim Kalın με τις αναρτήσεις του τα τελευταία 24ωρα στο Twitter υποστηρίζει ότι η τουρκική εξωτερική πολιτική έχει «παρερμηνευθεί» και παρουσιάζεται «αντεστραμμένη»: Η Τουρκία δεν γυρίζει την πλάτη στην Ε.Ε., αλλά οι Ευρωπαίοι παγώνουν τις ενταξιακές διαπραγματεύσεις. Η Τουρκία δεν προβάλλει τον εαυτό της ως «μοντέλο» στον αραβικό κόσμο, αλλά αρκετοί Άραβες ζητούν κάτι τέτοιο. Η Τουρκία δεν ετοιμάζεται να επέμβει στρατιωτικά στη Συρία, αλλά τάσσεται εναντίον οποιασδήποτε στρατιωτικής παρέμβασης στον εννεάμηνο σπαραγμό του γείτονά της. Η Τουρκία δεν ευνοεί τη Χαμάς στις ενδοπαλαιστινιακές συνομιλίες, αλλά πραγματοποιεί τις περισσότερες επαφές της με την πλευρά του προέδρου Abbas. Η Τουρκία δεν φιλοξενεί την αντιπυραυλική ασπίδα του ΝΑΤΟ με επιθετικές διαθέσεις έναντι της Ρωσίας και του Ιράν, αλλά για καθαρά αμυντικούς σκοπούς. Η Τουρκία δεν ακολουθεί «νέο-οθωμανική» αλλά «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική – κατά τον Kalın.

Γεγονός ωστόσο παραμένει ότι το 2011 σηματοδότησε την ραγδαία άνοδο των μετοχών της Τουρκίας στο πολιτικό χρηματιστήριο της Δύσης παράλληλα με την ξαφνική απώλεια πολλών μέχρι τότε φίλων στη Μέση Ανατολή. Και μόνο για το γεγονός αυτό, ο Erdogan αξίζει ένα εξώφυλλο.

Πηγή:www.capital.gr