Ουράνιο στην Ελλάδα: Nέες Προοπτικές Έρευνας κ Αξιοποίησης

Εικόνα ακατέργαστου ουρανιούχου πετρώματος.

Θεοφάνης Ε. Ράπτης

Φυσικός-Προγραμματιστής

ΔΤΕ-ΕΚΕΦΕ ΔΗΜΟΚΡΙΤΟΣ

Η υπόθεση των αποθεμάτων Ουρανίου στη Β. Ελλάδα είναι μια παλιά ιστορία για την οποία πολλοί έγραψαν στο παρελθόν. Πολλά σχετικά στοιχεία ήρθαν στο φώς από την προσπάθεια των επιτροπών αντίστασης που αντιπροσωπεύονται συλλογικά από το blog antigold.gr.

Εκεί μπορεί κανείς να βρει τουλάχιστον δύο δημοσιεύσεις που αναφέρονται εκτενώς σε νεώτερα στοιχεία σχετικά με την ύπαρξη τέτοιων αποθεμάτων. Παραθέτουμε τις σχετικές παραπομπές

http://antigoldgreece.wordpress.com/2011/10/18/u-stratoni/

http://antigoldgreece.wordpress.com/2010/06/21/hi-tech/

Απεικόνιση ιονισμένου ραδονίου σε σωλήνα κενού.

Σαν να μην έφταναν αυτά, ένα δημοσίευμα του Κώστα Χαρδαβέλα αποκάλυπτε απόρρητη έκθεση για εκπομπές ραδονίου (μέχρι κ 9.500 Beckerel ανά τ. μ.!) από διάφορες περιοχές της Ελλάδας

http://helleniclegion.blogspot.com/2011/03/blog-post_7219.html

Τα παραπάνω ήρθε να συμπληρώσει μια απρόσμενη δημοσίευση...
στο blog prionokordela.gr αποκάλυπτε ενημέρωση από ντόπιους κατοίκους στο Παρανέστι, παράνομες έρευνες από ξένες δυνάμεις σε Ελληνικό έδαφος με τα ακόλουθα δραματικά λόγια

« Ρε συ, γράψε ότι κάθε ξημέρωμα και κάθε σούρουπο αυτές τις τελευταίες ημέρες, για να μην τους δει ίσως πολύς κόσμος, κάτι περίεργοι με τζιπ που μιλάνε εγγλέζικα έρχονται, ανεβαίνουν εδώ στα βουνά με κάτι όργανα και μετρητές στα χέρια και κάτι ψάχνουν στη γη. Για μάθε ρε, τι είναι αυτοί οι τύποι γιατί σίγουρα έχουν έρθει εδώ κάτι να μας αρπάξουν».

Παράλληλα αναφέρεται η δήλωση του καθ. Πυρηνικής Φυσικής του ΑΠΘ, κου Παπαστεφάνου ο οποίος δήλωνε τον Φεβρουάριο του 2010

«Υπάρχουν και μεγάλες ποσότητες ουρανίου στη χώρα μας, οι φλέβες του ουρανίου ξεκινούν από τον Άι Λια Σερρών, επεκτείνονται βόρεια της Δράμας και νότια της Ροδόπης, από το Παρανέστι μέχρι τα βουλγαρικά σύνορα, αλλά και μέχρι την Ξάνθη όπου σχεδόν σε όλα τα πομακοχώρια το υπέδαφος έχει ουράνιο».

Φωτογραφία των εγκαταστάσεων επεξεργασίας μεταλλευμάτων στο Στρατώνι Χαλκιδικής (Μεταλλεία Κασσάνδρας)

Παραδόξως, μόλις την Παρασκευή, 27 Μαίου του 2011, ο Υφυπ. Ενέργειας κος Μανιάτης, απαντώντας σε επερώτηση της κας Καιλή, δήλωνε ότι «δεν σχεδιάζεται έρευνα για κοιτάσματα ουρανίου στη Βόρεια Ελλάδα», διότι τα κοιτάσματα δεν κρίθηκαν προσοδοφόρα! Οι απόρρητες εκθέσεις όμως μιλούσαν για τουλάχιστον 20.000 τόνους! Τι είχε συμβεί στο μεταξύ?

Το τι ακριβώς συμβαίνει μας βοήθησε να το μάθουμε ο πρώην μηχανικός-επιθεωρητής της ΔΕΗ κος Νίκος Στεφανής ο οποίος με δική του πρωτοβουλία, έψαξε τις διάφορες παράξενες κινήσεις στα ορυχεία Στρατωνίου ανακαλύπτοντας ότι τουλάχιστον 3 εκατομμύρια τόνοι κατεργασμένου χώματος εξάγονται με μικρά καράβια σε προορισμούς του εξωτερικού.

Η εταιρία που δραστηριοποιείται είναι (Miracolo!) η ΑΚΤΩΡ, συμφερόντων του κου Μπόμπολα.

Από ερώτηση στο λιμεναρχείο της περιοχής, αποκαλύφθηκε ότι υπάρχουν τέσσερις προορισμοί των πλοιαρίων όπου στέλνεται το κατεργασμένο ορυκτό. Μπουργκάς (Βουλγαρία), Ρόστοκ (Γερμανία), Πόρτο Βέσιτε (Ιταλία), Αρβηλες (Ισπανία )

Κανείς δεν ξέρει, και ίσως δεν μάθουμε ποτέ, τουλάχιστον χωρίς μια γνήσια Λαική εξουσία στην Ελλάδα, ποιοι υπήρξαν οι τελικοί αποδέκτες και πόσο από το υπάρχον μετάλλευμα πέρασε ήδη σε ξένα χέρια. Αλλά και αν ακόμη υπάρχει ακόμη εκμεταλλεύσιμο κοίτασμα – και όλα δείχνουν ότι υπάρχει διάχυτο στον Ελλαδικό χώρο κρίνοντας από τις πρώτες απόρρητες εκθέσεις- τι θα μπορούσε να γίνει με αυτό?

Η άποψη του γράφοντος δεν είναι βέβαια υπέρ της κατασκευής πυρηνικών αντιδραστήρων, απρ’ όλο ότι αυτή η άποψη προωθήθηκε επανειλημμένα στο παρελθόν στην προσπάθεια ξένων εταιριών να επενδύσουν σε τέτοιες πανάκριβες κατασκευές. Δεδομένης της σεισμογενούς φύσης του ευρύτερου Ελλαδικού χώρου, της κατάστασης του δημόσιου τομέα, της αδυναμίας αποθήκευσης και αδρανοποίησης των αποβλήτων, η πυρηνική ενέργεια από αντιδραστήρες αποδεικνύεται τελικά πανάκριβη παρά τις περί του αντιθέτου δηλώσεις διαφόρων οι οποίοι δεν συνυπολογίζουν τα παράπλευρα κόστη και το συνεπαγόμενο ρίσκο.

Αντίθετα, ο γράφων ήταν ο πρώτος που συνέστησε από το 2008 μια εντελώς διαφορετική περιοχή έρευνας, τόσο θεωρητικής όσο και πειραματικής, η οποία και έγινε αρχικά σε συνεργασία με τον τότε καθ. του Τομέα Ισχύος των Ηλ/μηχ. του ΕΜΠ κο Χρήστο Παπαγεωργίου και τον κο Γεώργιο Μπίνταρχα της εταιρίας ELCON SYSTEMS & COMPONENTS στην Κερατέα.

Η έρευνα αφορούσε αρχικά την μελέτη της συμπεριφοράς μεταλλικών αγωγών υπό την επίδραση διακοπτόμενων ηλεκτρικών παλμών πάρα πολύ μεγάλης ισχύος αλλά χαμηλής ενέργειας. Διαπιστώσαμε τότε ότι επέρχεται θραύση των αγωγών και πρόσφατα διαπιστώσαμε και εξάχνωση (μετατροπή σε αέριο και περιβάλλον πλάσμα) των μετάλλων.

Κατά την μετατροπή αυτή συχνά παρατηρείται έκλυση ακτίνων Χ, όπως έχει διαπιστωθεί στο εξωτερικό σε πολύ μεγαλύτερες εγκαταστάσεις στο Sandia National Laboratory των ΗΠΑ και αλλού (συσκευές Z-Pinch / X-Pinch). Οι εγκαταστάσεις αυτές είχαν αρχικά και στρατιωτική σημασία αλλά αργότερα χρησιμοποιήθηκαν στην έρευνα της σύντηξης του Υδρογόνου.

Εκείνο που διαφοροποιούσε ριζικά τη δική μας προσπάθεια ήταν ένα σαφέστερο θεωρητικό μοντέλο που επέτρεπε τον υπολογισμό των δυνάμεων που αναπτύσσονταν στην επιφάνεια των συρμάτων.

Το επόμενο ερώτημα αφορούσε τη χρήση της ίδιας τεχνικής σε βαρέα μέταλλα όπως το Ουράνιο και το Θόριο σε συνδυασμό (κράματα) με άλλα πολύ ελαφρότερα όπως το Λίθιο τα οποία έχουν μια φυσική ραδιενέργεια (διασπώνται από μόνα τους σε κάποιο χρόνο.)

Εάν χρησιμοποιούσαμε τέτοια κράματα τότε θα μπορούσαμε να επιταχύνουμε τη διάσπαση τους οπότε θα πετυχαίναμε δύο πράγματα ταυτόχρονα.
Α) Θα κερδίζαμε την απελευθερούμενη ενέργεια μέσω ενός θερμικού σταδίου (πχ με ατμό) και
Β) Θα αδρανοποιούσαμε αυτά τα επικίνδυνα υλικά επιστρέφοντας τα στη φύση με άλλη μορφή.

Για να καταλάβει ο αναγνώστης την απλούστερη τεχνική για αυτό, πρέπει να σκεφτεί δύο μπάλες τη μία περίπου 78-79 φορές «βαρύτερη» και μεγαλύτερη από την άλλη. Ας πούμε ότι η βαριά μπάλα είναι το Ουράνιο και η ελαφριά μπάλα είναι το Λίθιο.
Ο καθένας που έχει παίξει μπιλιάρδο η έστω βόλους, καταλαβαίνει ότι η βαριά μπάλα είναι πολύ πιο δυσκίνητη ενώ η ελαφριά μπάλα θα κινηθεί πολύ γρηγορότερα.
Εάν λοιπόν φανταστεί κανείς ότι ένα κράμα είναι σαν ένα μείγμα από πολλές ελαφριές μπάλες (Λίθια) που περιβάλλουν τις βαριές μπάλες (Ουράνιο), μπορεί να σκεφτεί τι θα γίνει όταν το κράμα αυτό ταρακουνηθεί ισχυρά.
Οι ελαφριές μπάλες θα χτυπήσουν πολύ βίαια τις βαριές με αποτέλεσμα την αύξηση του φυσικού ρυθμού διάσπασης του ραδιενεργού Ουρανίου.

Ο γράφων, ερεύνησε και βρήκε ότι το μοναδικό γνωστό κράμα Λιθίου-Ουρανίου και Μαγνησίου ήταν κατοχυρωμένη ευρεσιτεχνία του στρατού των ΗΠΑ (US3189441 - 1965) και είχε χρησιμοποιηθεί στην κατασκευή μερών αεροσκαφών και κεφαλές πυραύλων λόγω ελαφρότητας και αντοχής.

Οι σχετικές δημοσιεύσεις της έρευνας αυτής όπως και η πρόσφατα κατατεθείσα ευρεσιτεχνία στον Ο.Β.Ι. (20100100446) προωθήθηκαν στον πρόεδρο της Ε.Ε.Α.Ε. (Ελ. Επιτροπή Ατομικής Ενέργειας) κο Χουσιάδα εδώ και ένα μήνα. Παρ’ όλα αυτά, καμία αντίδραση δεν υπήρξε.

Γεωλογικός χάρτης με τα εκτιμώμενα κοιτάσματα Ουρανίου σε Ελλάδα και Βουλγαρία.

Σε επισήμανση του γράφοντος προς την ΕΕΑΕ ότι μια παρόμοια τεχνολογία θα μπορούσε με λάθος χρήση να έχει λάθος αποτελέσματα κυρίως από μια ξένη δύναμη, η αντίδραση ήταν η απόλυτη σιωπή απρ’ όλον ότι η ΕΕΑΕ είναι εκτός των άλλων και ελεγκτική αρχή!

Παραδόξως πως, πριν ένα χρόνο περίπου, μια άλλη ιστορία βρήκε απήχηση στα ΜΜΕ. Επρόκειτο για μια ιστορία σχετική με την περιβόητη «Ψυχρή Σύντηξη» την οποία ισχυρίστηκαν ότι πέτυχαν δύο Ιταλοί, οι Rosi και Focardi με κάποιον μυστικό καταλύτη.
O Rossi στου οποίου το όνομα είναι κατοχυρωμένη η ευρεσιτεχνία, έκλεισε μια συμφωνία με μια εταιρία που δημιουργήθηκε στην Ελλάδα για αυτό το σκοπό ονόματι “Defkalion Green Technologies” o δε τότε Υφυπ. Κος Ξυνίδης, δήλωνε όλο χαρά ότι θα δημιουργηθούν χιλιάδες θέσεις εργασίας σε εργοστάσιο το οποίο επρόκειτο να ανοίξει στην Ξάνθη για την παραγωγή των πρώτων ενεργειακών κυψελίδων με την τεχνολογία Rossi.

Το αποτέλεσμα υπήρξε ατυχές καθώς μέσα στο προηγούμενο καλοκαίρι, η συμφωνία κατέρρευσε με πάταγο. Αντηλλάγησαν ορισμένες επιστολές που ήρθαν στη δημοσιότητα μέσω Ιντερνετ και η όλη υπόθεση παραμένει αδιευκρίνιστη.
Από προσωπική έρευνα φάνηκε ότι μάλλον ο Ιταλός εφευρέτης δεν παρήσχε όλες τις επαρκείς διαβεβαιώσεις η δεν ήθελε την πλήρη μεταφορά της τεχνολογίας του. Παρ’ όλα αυτά, παραδόξως η Ελληνική εταιρία εξακολουθεί να ισχυρίζεται ότι θα μπορούσε να παράγει τις κυψέλες αυτές.

Το ερώτημα που απομένει είναι για ποιόν λόγο αναγκαζόμαστε να αναζητούμε αμφισβητήσιμες ευρεσιτεχνίες άλλων και να παραγνωρίζουμε τις δικές μας δυνατότητες?

Η μήπως, εάν εφαρμόζαμε τα όσα γνωρίζουμε θα έμπαινε ζήτημα εκμετάλλευσης των δικών μας κοιτασμάτων το οποίο δεν το θέλουν σε καμία περίπτωση διάφορες άλλες «συμμαχικές» δυνάμεις?(!)

attikanea