Το καραβάνι προχωρεί, τα σκυλιά γαυγίζουν». Αυτή η αραβική παροιμία υπήρξε η αγαπημένη του μόνου, ίσως, πραγματικά Τούρκου προοδευτικού ηγέτη, πρωθυπουργού και προέδρου, Τουργκούτ Οζάλ. Αρέσκετο να αναφέρεται σε αυτήν, ως μεταφορά, για την πρόοδο και την αδυναμία των εχθρών της Τουρκίας να παρεμποδίσουν την πορεία της προς την πραγματική πρόοδο και ευημερία του τουρκικού λαού, που για τον Οζάλ, ο οποίος δεν ήταν ρατσιστής, δεν αποτελείτο μόνο από Τούρκους. Η παροιμία αυτή ταιριάζει και περιγράφει απόλυτα τον σημερινό πρόεδρο της Τουρκίας Αμπντουλάχ Γκιουλ και όλο το ισλαμοφασιστικό σινάφι του που σήμερα ελέγχει την Τουρκία. Αναφέρομαι εδώ, στις πιο πρόσφατες δηλώσεις του κ. Γκιουλ στη διάρκεια της επίσημης επίσκεψής του στη Βρετανία. «Αυτή η άθλια Ευρωπαϊκή Ένωση θα έχει μια μισή προεδρία», υπήρξε μια από τις πολλές ύβρεις που ξεστόμισε. «Άθλια» λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση κατά τον μουσουλμάνο Γκιουλ και πρόεδρο της τυπικά κοσμικής Τουρκίας. Όμως, σε αυτήν την άθλια ΕΕ, Ο Γκιουλ δηλώνει επανειλημμένα και επισήμως ότι η Τουρκία θέλει να ενταχθεί διότι (α) είναι στρατηγική της επιλογή και (β) είναι ταυτοχρόνως και θέμα τιμής για την Άγκυρα.Εμποδίζεται λοιπόν η Μεγάλη (Βuyuk) Τουρκία να ολοκληρώσει τη στρατηγική επιλογή της ένταξης και της διατήρησης της τιμής της. Κάποιοι «άθλιοι» μέσα στην ΕΕ (όπως η Γαλλία, η Αυστρία, πιθανόν και η Γερμανία, όχι όμως η Ελλάδα των Σημίτη – Παπανδρέου) και μαζί τους η («μισή») Κύπρος, την εμποδίζουν.
Σε πρόσφατο κείμενό μου στον «Φιλελεύθερο» («Προεδρία της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή Πανηγύρια», 13/11/2011) υποστήριξα ότι η προγραμματισμένη ανάληψη της Προεδρίας της ΕΕ από τη Λευκωσία, τον Ιούνιο του 2012, θα σηματοδοτήσει τη χρεοκοπία τής εδώ και δεκαετιών τουρκικής στρατηγικής στην Κύπρο. Η στρατηγική αυτή ήταν, είναι και παραμένει η κατάλυση της κρατικής οντότητας της Κύπρου. Μαζί με τους πάτρωνές της και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού, η Τουρκία συνωμοτεί και βυσσοδομεί, αλλά δεν τα καταφέρνει. Και το ξέσπασμα του Ισλαμιστή Προέδρου της Μεγάλης (Βuyuk) Τουρκίας έρχεται ως διαπιστωτικό της αδυναμίας αυτής της Τουρκίας, της Μεγάλης (Βuyuk) αυτής χώρας, να «ολοκληρωθεί» όπως αυτή οραματίζεται έτσι ώστε το 2023, που το κράτος του Κεμάλ θα γιορτάζει τα εκατό χρόνια ύπαρξής του, η Τουρκία να συγκαταλέγεται στα πέντε μεγαλύτερα (buyuk) κράτη του κόσμου. Τουλάχιστον αυτός είναι ο διακηρυγμένος στόχος του άλλου μεγάλου (buyuk) οραματιστή, Αχμέτ Νταβούτογλου (a.k.a, γιού του Δαυίδ ή Davidson), σε δημόσιες τοποθετήσεις του.
Η δική μας πλευρά σε Λευκωσία και Αθήνα προσπαθεί συνεχώς να κατευνάζει την Άγκυρα. Τα πιο πρόσφατα δείγματα γραφής που έχουμε μας έρχονται από τη Λευκωσία, τον ίδιο τον Πρόεδρο και το περιβάλλον του. Με μισόλογα, υπονοούμενα και πιθανόν και με ευθείς αναφορές σε κατ’ ιδίαν συναντήσεις με ξένους, ώστε να μεταφερθούν τα «μηνύματά» τους προς την Άγκυρα, αφήνεται να εννοηθεί ότι ο όποιος ενεργειακός πλούτος της Κύπρου θα χρησιμοποιηθεί ως γέφυρα «φιλίας και συνεργασίας» με την Άγκυρα. Σίγουρα ο παραγκωνισμός του ειδικού για τα ενεργειακά ζητήματα κρατικού λειτουργού Σόλωνα Κασίνη από την Υπουργό και συνεργάτιδα της υπερδραστήριας μαϊμού ΜΚΟ, ΡRΙΟ, αποτελούσε ένα τέτοιο μήνυμα (ο αποκεφαλισμός του Κασίνη είχε βέβαια, και την «εσωτερική» του διάσταση που ερμηνεύεται με το λαϊκό ρητό, «είναι πολλά τα λεφτά, Άρη»).
Είναι πραγματικά τραγικό και ανεξήγητο ότι μετά από σχεδόν μισό αιώνα συγκρουσιακών σχέσεων με την Άγκυρα, η κυπριακή ελίτ, ή καλύτερα η λευκωσιάτικη νομενκλατούρα ή ακόμα καλύτερα η αμερικανική αριστερά και η αμερικανική δεξιά της Κύπρου, να μην έχουν καταλάβει τούτο το απλό: ότι η αντίληψη και η εμπεδομένη για την Τουρκία εικόνα της Κύπρου και ο ρόλος της δεν ξεπερνά τα όρια της σατραπείας, έναντι της Μεγάλης (Βuyuk) Τουρκίας.
Το ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την υπόσταση του κυπριακού κράτους το γνωρίζουμε. Το ότι η Τουρκία δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη Ελλήνων/ Ελληνοκυπρίων στην Κύπρο το γνωρίζουμε; Υπάρχουν Τούρκοι στην Κύπρο αναμφίβολα, λένε, Έλληνες (Υunan) όμως; Ελληνοκύπριοι; Όχι. Υπάρχουν Τούρκοι στην Κύπρο και Rum – Ρωμιοί, δηλαδή ένα συνονθύλευμα χριστιανών. Όχι όμως Έλληνες – Υunan.
Είναι λοιπόν δυνατόν να υπάρχει κράτος στην Κύπρο που να είναι αυτεξούσιο, αυτόνομο, ανεξάρτητο, ένα κράτος ισότιμο (!) με τη Μεγάλη (Βuyuk) Τουρκία στα δρώμενα της διεθνούς πολιτικής; Ένα κράτος («μισό») που να αποτολμά να θέτει εμπόδια στην πορεία της Μεγάλης (Βuyuk) Τουρκίας; Που να διακηρύττει Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη, να κάνει γεωτρήσεις, να συμπράττει με άλλα κράτη; Χωρίς πρώτα να προσκυνήσει την Υψηλή Πύλη, χωρίς να πληρώσει το απαιτούμενο χαράτσι; (όχι τυχαία τούρκικη λέξη – harac- που σημαίνει κεφαλικός φόρος) κα χωρίς να έχει αποδεχθεί τις νενομισμένες συμβουλές ως προς το πώς πρέπει να πορεύεται; Είναι δυνατόν; Εδώ μιλάμε για την τιμή της Μεγάλης (Βuyuk) Τουρκίας!
ΕΠΙΔΕΙΞΗ ΙΣΧΥΟΣ
Αν μη τι άλλο ας παραδειγματιστούμε από την υφιστάμενη κατάσταση μεταξύ Τουρκίας και Ισραήλ και το ιστορικό των σχέσεών τους. Έχουμε καταλάβει, πρωτίστως, γιατί υπάρχει μεγάλη κρίση ανάμεσα σε Άγκυρα και Ιερουσαλήμ; Οι αφορμές μπορεί να είναι πολλές. Μια είναι η αιτία. Πλέον η Τουρκία πιστεύει και αισθάνεται ότι είναι (α) χώρα ισχυρότερη από το Ισραήλ και (β) πολύ πιο σημαντική στρατηγικά για τη Δύση, της ΗΠΑ δηλαδή, από το Ισραήλ. Όπως όλες οι χώρες, κράτη και λαοί υποδεέστεροι της Τουρκίας και των Τούρκων, έτσι και το Ισραήλ (και οι ανά τον κόσμο Εβραίοι) πρέπει να γνωρίζουν τη θέση τους και να συμπεριφέρονται ανάλογα απέναντι στη Μεγάλη (Βuyuk) Τουρκία.
Το Ισραήλ σε ρόλο… ερωμένης
Παλαιότερα, στις δεκαετίες 50-60-70-80, η Τουρκία απαιτούσε, και οι Ισραηλινοί αποδέχονταν, οι σχέσεις Τουρκίας – Ισραήλ να λειτουργούν υπογείως με το Ισραήλ στο ρόλο της ερωμένης (mistress). Οι Ισραηλινοί έπρεπε να βοηθούν και να εξυπηρετούν τους Τούρκους (κυπριακό, αρμένικο, κουρδικό, θαλασσοδάνεια, τεχνολογία, εξοπλισμούς, κ.λπ.) αλλά να μην φαίνονται ώστε να μην θίγονται τα θρησκευτικά πιστεύω Τούρκων, Αράβων και των απανταχού μουσουλμάνων. Για λίγα χρόνια, τη δεκαετία του 1990, η Άγκυρα απεδέχθη «ισότιμες» σχέσεις. Όμως όχι πλέον. Δεν έχουν ανάγκη τους γιαχούτηδες, τους τσιφούτηδες (βρωμοεβραίους), λένε δημόσια και απροκάλυπτα πλέον οι Τούρκοι. Και δεν τους επιτρέπεται να λειτουργούν ως «διαμεσολαβητές» των Τούρκων με τις ΗΠΑ (που αποδέχονται ως ισχυρότερές τους τουλάχιστον προς το παρόν)
αλλά κυρίως δεν τους επιτρέπεται να λειτουργήσουν ως αυτεξούσια δύναμη στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή.
Το καραβάνι και η Κυπριακή Δημοκρατία πρέπει να συνεχίσει την πορεία του και ας γαυγίζουν μέχρι να σκάσουν οι ισλαμοφασίστες, ο Γκιουλ και το σινάφι του. Καθημερινά διαπιστώνεται η ανάγκη εξισορρόπησης της Άγκυρας μέσω πολυμερούς διπλωματίας και διμερών συμμαχιών. Και μόνο κράτη μπορεί να εξισορροπήσουν αλλά κράτη και έτσι να διασφαλιστούν. Θα διαπράξουν πολιτικό έγκλημα διαρκείας και θα καταγραφούν στην ιστορία όσοι από τους ταγούς της Κύπρου συμβάλουν με την υπογραφή τους, ή ως «πρόθυμοι διανοούμενοι» και αυλικοί της εξουσίας, στην κατάλυση του κυπριακού κράτους αφήνοντας έτσι τον λαό ανυπεράσπιστο και έρμαιο στα τερτίπια του κάθε ισλαμιστή κεχαγιά από την Άγκυρα ο οποίος, εξ ορισμού ως κεχαγιάς (από το περσικό kahya) δεν αναγνωρίζει ισοτιμία, ισονομία, αμοιβαιότητα και έννομη τάξη.
Mάριος Ευρυβιάδης, καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Πάντειου Παν/μιου
strategyreports
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου