Μικρής έκτασης επεισόδια είχαμε χτες το πρωί στο κέντρο της Αθήνας, κατά την διάρκεια της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας και της πορείας που οργανώθηκε από μαθητές των σχολείων της Αθήνας, οι οποίοι μετέβησαν στην συγκέντρωση, συνοδευόμενοι μάλιστα και από αρκετούς καθηγητές τους.
Το αποτέλεσμα; Μα τι άλλο αποτέλεσμα θα μπορούσε να υπάρχει, πέρα από την δημιουργία επεισοδίων, στην διάρκεια των οποίων φυσικά νέκρωσε κάθε είδος δραστηριότητας στο ευρύτερο κέντρο και φυσικά αρκετές καταστροφές. Τα επεισόδια ξεκίνησαν όταν νεαροί εκτόξευσαν νεράντζια και κομμάτια από μάρμαρο τα οποία απέσπασαν προκαλώντας φθορές στην Πλατεία, εναντίον των αστυνομικών των ΜΑΤ, διμοιρίες των οποίων βρίσκονταν μπροστά στο Μνημείο του Αγνώστου Στρατιώτη. Η ΕΛΑΣ φυσικά απάντησε κάνοντας για άλλη μια φορά χρήση δακρυγόνων και χημικών, ενώ είναι φανερό ότι οι εντολές που έχουν είναι να αποφύγουν να προβούν σε ενέργειες που θα δυναμιτίσουν το κλίμα.
Και έτσι, προκειμένου να μην συνεχιστούν τα επεισόδια μπροστά στην Βουλή, οι αστυνομικές δυνάμεις έσπρωξαν τους διαδηλωτές προς τα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών, όπου τηρώντας τις “παραδόσεις” άρχισε το γνωστό παιχνιδάκι, παρόλο που το περίφημο “άσυλο” έχει πλέον καταργηθεί. Αξίζει να σημειωθεί ότι όλα αυτά συνέβησαν παρόλο που η προσέλευση του κόσμου ήταν πολύ μικρή. 4-5.000 λένε οι συμμετέχοντες, ενώ πιο ψύχραιμες μαρτυρίες κατεβάζουν τον αριθμό τους σε κάτι λιγότερο από δύο χιλιάδες.
Ίδιο ήταν πάνω κάτω το σκηνικό και αργότερα το βράδυ. Αυτή την φορά σε πορεία καλούσαν ομάδες αντιεξουσιαστών. Πορεία που ξεκίνησε από τα προπύλαια. Και η δική τους πορεία δεν ήταν ιδιαίτερα μαζική, κάτι παραπάνω από 1000 άτομα ίσως 1500. Και αυτοί κατευθύνθηκαν με την σειρά τους, προς την Πλατεία Συντάγματος. Μόνο που αυτοί όταν έφτασαν εκεί, δεν άρχισαν να πετούν ... νεράντζια, αλλά μολότωφ. Μέσα σε πέντε λεπτά πάνω από 100 βόμβες μολότωφ εκτοξεύθηκαν κατά των αστυνομικών που φυλούσαν την βουλή. Και φυσικά οι αστυνομικοί, συνεχίζοντας το παιχνίδι που έπαιζαν όλη την ημέρα, απάντησαν και πάλι με χημικά και χειροβομβίδες κρότου – λάμψης. Και αντεπιτέθηκαν τρέχοντας από “τυφλά” σημεία προς τους διαδηλωτές, οι οποίοι αποφάσισαν να γυρίσουν πλάτη και να τρέξουν προς την Ομόνοια, προφανώς με σκοπό να κάνουν και αυτοί μια στάση στα Προπύλαια, για έναν “δεύτερο γύρο”
Σε γενικές γραμμές τα επεισόδια ήταν μικρής έκτασης, κάτι που ίσως απογοήτευσε κάποιους που θέλουν να συνεχίσουν να ασελγούν στην μνήμη ενός μικρού παιδιού, το οποίο έχασε την ζωή του σε ηλικία 16 ετών, θύμα και το ίδιο της ιδεολογίας στην οποία είχε πιστέψει και η οποία παρόλη την ανθρωπιστική της ρητορεία επί της ουσίας διψά για χυμένο αίμα, προκειμένου να δημιουργηθούν οι ... συνθήκες για την επανάσταση!
Πάνε τρία χρόνια από εκείνα τα βράδια του Δεκέμβρη. Και όμως οι συνέπειες εκείνης της βραδιάς, συνεχίζουν να επηρεάζουν καθημερινά την ζωή των Ελλήνων πολιτών. Γιατί αυτά που συνέβησαν εκείνο το βράδυ ήταν κάτι πολύ περισσότερο από μια σειρά εκτεταμένων επεισοδίων, όπως αυτά που το καλοκαίρι που μας πέρασε τάραξαν την καθημερινότητα του Λονδίνου.
Αυτό το οποίο συνέβη τότε ήταν η επίσημη κατάρρευση του ελληνικού κράτους. Η σημερινή κρίση, αν και δεν μπορεί κανείς να πει ότι οφείλεται στα επεισόδια εκείνων των νυχτών, δεν μπορεί να είναι άσχετη. Το ελληνικό κράτος εκείνα τα βράδια απέδειξε ότι πλέον δεν είχε πια λόγο ύπαρξης. Παραδόθηκε σε μερικές εκατοντάδες εθισμένων στην βία “επαναστατών” οι οποίοι σε συνεργασία με αλλοδαπούς προέβησαν σε ένα άνευ προηγουμένου πλιάτσικο στο κέντρο της Αθήνας. Ήταν εκείνες τις ημέρες κατά τις οποίες αποδείχθηκε ότι το ελληνικό κράτος αποδείχθηκε ανίκανο να φέρει εις πέρας ακόμη και τις πλέον βασικότερες των υποχρεώσεών του έναντι του Έλληνα πολίτη.
Η αλήστου μνήμης “αμυντική στάση” της αστυνομίας, την οποία διέταξε ο τότε υπουργός Εσωτερικών της χώρας κ. Προκόπης Παυλόπουλος, απέδειξε την παντελή έλλειψη θάρρους όχι μόνο του κόμματος το οποίο εκπροσωπούσε και το οποίο τον είχε διορίσει στην θέση του, αλλά συνολικά του κρατικού μηχανισμού της χώρας. Εκατοντάδες ήταν οι άνθρωποι οι οποίοι καταστράφηκαν οικονομικά εκείνες τις ημέρες. Εκατοντάδες ήταν οι επιχειρήσεις οι οποίες έκλεισαν στο κέντρο της Αθήνας. Επιχειρήσεις μικρομεσαίες, επιχειρήσεις οικογενειακές. Η βάση δηλαδή του ελληνικού έθνους, η μικρομεσαία τάξη, αφέθηκε ανυπεράσπιστη από μία υποτίθεται δεξιά κυβέρνηση – άσχετα αν τότε ήταν της μόδας ο μεσαίος χώρος.
Όπως είναι φυσικό μία τέτοια πράξη δεν μπορεί να είναι μονόπλευρη. Σε ψυχολογικό επίπεδο, εκείνες οι νύκτες ήταν ιδιαίτερα σημαντικές. Ιδιαίτερα σημαντικές διότι τερμάτισαν την οποιαδήποτε ψευδαίσθηση υπήρχε στην μεσαία τάξη όσον αφορά στην σχέση της με το κράτος. Για ποιόν λόγο ένας μικρομεσαίος επιχειρηματίας να συνεχίσει να πληρώνει φόρους,, να συνεχίσει να θεωρεί το κράτος ως εγγυητή της ύπαρξής του, όταν γνωρίζει ότι σε κάθε δύσκολη κατάσταση θα αφεθεί μόνος του να αντιμετωπίσει το οτιδήποτε.
Η αποξένωση του Έλληνα πολίτη από το Ελληνικό κράτος δεν ήταν το αποτέλεσμα της ηλίθιας πράξης ενός αστυνομικού, που σκότωσε ένα 16χρονο, όπως φαντασιώνονται κάποιοι αριστεροί. Η αποξένωση του Έλληνα πολίτη από το ελληνικό κράτος ήλθε ως αποτέλεσμα της ηλίθιας στάσης ενός πολιτικού συστήματος που φοβόταν την παραμικρή ρήξη και την παραμικρή σύγκρουση και αρνήθηκε να πάρει ξεκάθαρη θέση σε μια κρίσιμη στιγμή.
Το ότι κάποιοι χρόνια μετά επιχειρούν να μας παρουσιάσουν ως ... σοφή την τότε επιλογή της κυβέρνησης Καραμανλή, προτείνοντας συνομωσιολογικές θεωρίες ως αλήθειες, είναι κάτι που θα πρέπει να μας εξοργίζει. Δυστυχώς όμως στην Ελλάδα το γεγονός ότι αυτού του είδους οι θεωρίες βρίσκουν ακροατές είναι δείγμα της ηθικής παρακμής στην οποία έχουμε πέσει ως κράτος.
Είναι αλήθεια ότι η σημερινή οικονομική κρίση οφείλεται στον μεγαλύτερο βαθμό της στην λογική του ΠΑΣΟΚ που κυριάρχησε για δεκαετίες σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής. Και η δεξιά όμως, όπως αυτή εκφράστηκε μέσω της Νέας Δημοκρατίας έχει τεράστιες ευθύνες σε ηθικό επίπεδο. Γιατί μετατράπηκε σε μια πασιφιστική, χίπικη έκδοση της σοσιαλδημοκρατίας. Ευνουχίστηκε από λίγες εκατοντάδες θαμώνες των Εξαρχείων και άφησε ανυπεράσπιστες τις μάζες των απλών πολιτών. Γι' αυτό και δικαίως σήμερα τόσο η ίδια, όσο και γενικότερα το ελληνικό κράτος εισπράττουν τις μούντζες των “αγανακτισμένων” μεσο-μικρο-αστών που αντιμετωπίζουν το κράτος ως δυνάστη τους.
Δημήτρης Παπαγεωργίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου