6η Δεκεμβρίου, μια μέρα που μας καλεί να σκεφτούμε

Έκτη Δεκεμβρίου. Η νέα, μεγάλη γιορτή ( δεν θα πω εθνική γιατι αυτοι δεν πιστεύουν σε «πεπαλαιωμένες» ιδέες όπως το έθνος) των εν Ελλάδι αναρχοφασιστών και εν γένει αριστεριστών. Αλέξης Γρηγορόπουλος, το νέο και τρανότερο παράδειγμα «βιαιότητας» του κράτους, ένα άτομο που η αδιαφορία του κράτους σε συνδυασμό με την «δαιμονική» στα μάτια αυτών υπόστασή του δολοφόνησε. Δεν θα ασχοληθώ με τις όποιες σκοπιμότητες εκρύβοντο πίσω από τα γεγονότα του Δεκεμβρίου του 2008. Κυρίως επειδή τις θεωρώ αυτονόητες.

Κάθε φορά που ακούω την ιστορία του άτυχου παιδιού και όλων των άλλων θυμάτων του κράτους και της αστυνομίας αρρωσταίνω. Όχι επειδή είμαι «κακός και άψυχος ακροδεξιός» όπως πολλοι με αποκαλούν όταν πιάνουμε τέτοιες κουβέντες. Όχι επειδή μου φαίνεται λίγο περίεργη και λίγο στημένη η όλη κατάσταση. Επειδή σκέφτομαι όλα τα άλλα θύματα του κράτους. Τον τοξικομανή που πέθανε επειδή δεν υπάρχει πρόγραμμα να τον βοηθήσει. Τον εργαζόμενο της ΔΕΗ που έπαθε καρκίνο λόγω της αμέλειας του κράτους που τον έβαλε να δουλεύει για τρεις και εξήντα σε άθλιες συνθήκες που θυμίζουν την γαλλική Μιλούζ του μακρινού παρελθόντος. Τον άρρωστο που πέθανε επειδή τα κρατικά νοσοκομεία δεν μπορούν να τον βοηθήσουν με τον μειωμένο προϋπολογισμό. Τα δεκάδες θύματα των, ασφαλών με το ευνοϊκό νομικό καθεστώς, λαθροόρκ τα οποία το κράτος δεν μπορεί (θέλει??) να διώξει. Τα παιδία των οποίων το μέλλον υποθηκεύεται και το μυαλό καταστρέφεται με την πενιχρή και κακοπρογραμματισμένη εκπαίδευση που το κράτος παρέχει. Τον άνεργο που λιμοκτονεί. Τον άστεγο που κοιμάται στους δρόμους μη γνωρίζοντας αν θα ζει για να δει το επόμενο ξημέρωμα. Τους ξεχασμένους από το κράτος κατοίκους των ακριτικών νησιών που τον χειμώνα παλεύουν με θεούς και δαίμονες για να επιβιώσουν. Τον κάθε εργαζόμενο που αναγκάζεται να επιβιώνει με μισθούς ΕΣΣΔ, τον κάθε συνταξιούχο που δεν έχει λεφτά να αγοράσει τα αναγκαία επειδή το κράτος αποφάσισε ότι τα λεφτά τα φάγανε οι χαμηλομισθωτοί και χαμηλοσυνταξιούχοι. Εν τέλει ΟΛΟΥΣ εμάς που βλέπουμε την χώρα μας να πουλιέται, το έθνος μας να χάνεται, το έδαφος να εξαφανίζεται κάτω από τα πόδια μας.

Γιατί ποτέ κανένας από τους αριστερούς «προστάτες και σωτήρες του λαού» δεν αντιδρά για αυτά? Γιατί κανείς δεν αντιδρά όταν στο κάτω κάτω της γραφής είμαστε ΟΛΟΙ θύματα του κράτους? Γιατί οι αριστεροί επικεντρώνονται σε τόσο μεμονωμένα περιστατικά? Γιατί ίσως είναι τα πιο εκμεταλλεύσιμα αυτά τα γεγονότα. Γιατί δίνουν έναν στόχο και κυριώς μια ουσία στην κενή, ξύλινη ρητορεία των αριστερών. Γιατί το παρακράτος των αναρχικών(λέμε τώρα) θα κάνει τα πάντα για να μας εμποδίσει να σκεφτούμε. Με τις σπασμωδικές του κινήσεις και τις ακραίες του αντιδράσεις παίρνει την προσοχή μας από γενικευμένα προβλήματα και επικίνδυνες καταστάσεις και την στρέφει σε μικρά μεμονωμένα περιστατικά, αφήνοντάς μας να συνεχίζουμε τον βαθύ μας ύπνο. Ως πότε?

Υ.Γ.
****Λυπάμαι κυρίως την οικογένεια του παιδιού που είδε το θάνατο του να καπηλεύεται από κάθε τυχάρπαστο αριστερό και να γίνεται δικαιολογία για να κάψουν την Αθήνα οι κουκουλοφόροι αναρχοφασίστες.

Αναγνώστης