Σ.Σ.Ε. & 17 Νοεμβρίου 1973: Μία μικρά περίληψις

1. ΣΣΕ-Στρατιωτικὴ Πειθαρχία

Ὑπενθυμίζεται ὅτι ὁ στρατιωτικὸς κανονισμὸς ΣΚ 20-1, πέραν τῆς ἱσχύος του ὡς «κανονισμοῦ» ἔχει καὶ τὴν ἱσχὺν «νόμου»τοῦ κράτους, ὡς ἐγκριθέντος ὑπὸ τῆς βουλῆς τῆς Ἑλλάδος.

Μολονότι ἀπόστρατος καὶ μακρὰν ἐπὶ 17 ἔτη τῆς, τὴν πατρίδα μαστίζουσαν, λαίλαπος τῆς μετασταρτιωτικοδικτατορικῆς κοινοβουλευτικοδημοκρατικῆς διακυβερνήσεως τῆς Ἑλλάδος διὰ τῆς πολιτικοδημοσιογραφικῆς συνεργασίας κατὰ τρόπον ἀκατανόμαστον ἔως ἄκρως δικτατορικὸν, οὐδέποτε ἔπαυσα ἐνημερούμενος περὶ τῶν ἐν τῇ πατρίδι ἐξελίξεων.

Διὰ τοὺς φοιτήσαντας εἰς τὸ πρῶτον, ἀπὸ ἐλευθερώσεως τῆς πατρίδος καὶ άναγνωρίσεως τῆς ἀνεξαρτησίας τῆς Ἑλλάδος, ἵδρυμα, ὁ θεσμὸς τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς ΣΣΕ εἶναι, κατὰ τὸ μᾶλλον ἤ ἦττον, ἱερὸς.

Ἐξωργισθεὶς ἐκ τῆς ἐξωπραγματικῆς δημοκρατικῆς εὐαισθησίας τῶν «μαρκουτσοφόρων» (μετέφραζε δημοσιογράφων τοὺς ὁποίους ὁ ἀνεπανάληπτος Χάρυ Κλὺν παρομοιάζει μὲ ὄφεις βρωμεροὺς καὶ γλοιώδεις), τὰς ἀπαραδέκτους δηλώσεις τῆς πολιτικῆς ἡγεσίας τῶν ἐνόπλων δυνάμεων καὶ ἔχοντας ἐξαίρετον γνῶσιν, ἐκ προσωπικῆς, καὶ ὄχι μόνον, ἐμπειρίας περὶ τῆς δυσχεροῦς θέσεων τῶν ἐν ἐνεργείᾳ συναδέλφων καὶ τῆς παρερμηνείας τῶν κειμένων διατάξεων περὶ πειθαρχίας, ἐμελέτησα ἐκτενῶς τὰ σχετικὰ ἄρθρα περὶ πειθαρχικῶν ποινῶν, καὶ παρὰ τὸ μειωμένον τῆς δυνατότητός μου περὶ τοῦ ἀναλύειν στρατιωτικὰ κείμενα, κατενόησα τὸ ἀσύντακτον καὶ μὲ πολὺ κακὰ Ἑλληνικὰ κείμενον τοῦ εἰς «πλέριαν» δημοτικὴν ἀνανεωμένου ΣΚ 20-1 καὶ οὐδαμοῦ εὗρον παράγραφον δικαιολογούσαν τὴν πειθαρχικὴν δίωξιν τοῦ Εὐέλπιδος Ἀρχηγοῦ τῆς ΣΣΕ καὶ δὴ εἰς βαθμὸν ἐξοντωτικὸν· ἀφαίρεσις διοικήσεως· ποινὴ ἐπιβαλλομένη εἰς σπανιοτάτας περιπτώσεις καὶ οὐδέποτε μετὰ σπουδῆς, ὡς ἐν τῇ προκειμένῃ περιπτώσει. Τοιαῦται ποιναὶ ἐπεβλήθεισαν καὶ κατὰ τὴν περίοδον τῆς χούντας· ἀκόμη καὶ τότε ὅμως ἐκρατοῦντο τὰ προσχήματα. Σήμερον, ἡ δημοκρατιπολιτικοδημοσιογαρφικὴ κυβερνομενκλατούρα δὲν κρατᾶ οὔτε τὰ προσχήματα.

Τονίζεται συνάμα, ὅτι ἡ ΣΣΕ ἀποτελεῖ ανώτατον πνευματικὸν ἵδρυμα τῆς χώρας καὶ ὡς τοιοῦτον ὀφείλει νὰ ὑπακούῃ εἰς τὴν νομοθεσίαν περὶ Πνευματικῶν ἱδρυμάτων τῆς χώρας, διὰ τὰ ὁποῖα, ἐν γένει, ἱσχύουν τὰ: «ἄσυλον» καὶ «ἐλευθέρα διακίνησις ἱδεῶν», ἀρχαὶ αἱ ὁποῖαι ἐβιάσθησαν. Ὑπ’ αὐτὴν τὴν ἔννοιαν ὁ Εὔελπις, ὅ,τι καὶ νὰ εἶπε, προστατεύεται ὑπὸ τῶν στρατιωτικῶν κανονισμῶν, τῆς ἐθνικῆς ἀλλὰ καὶ διεθνοῦς νομοθεσίας τὴν ὁποίαν ἔχει προσυπογράψει καὶ τὸ Ἑλληνικὸ κράτος. Τονίζεται βεβαίως ὅτι ὁ φερόμενος ὡς «δράστης» δὲν εἶναι ἀναρχικὸς διὰ νὰ προστρέξῃ σύσσωμος ἡ ἀριστερὰ πρὸς συμπαράστασιν.

Φαίρεται εἰς γνῶσιν ὅτι ἡ ΣΣΕ δὲν ἀνήκει εἰ μὴ εἰς τὸ ἔθνος καὶ οὐχὶ εἰς προσωρινῶς διορισθέντας στρατιωτικοὺς καὶ πολιτικοὺς διοικούντας τὴν ΣΣΕ ἐν ὀνόματι τοῦ ἔθνους. Αὐτὴ καὶ μόνον ἡ ἰδιότης τῆς σχολῆς νομιμοποιεῖ τὸν κάθε Ἕλληνα νὰ προασπισθῇ διὰ παντὸς νομίμου μέσου τὸ κύρος της σχολῆς ἐντὸς καὶ ἐκτὸς ὁρίων τῆς Ἑλλάδος.

2. 17 Νοεμβρίου 1973: Μία μικρά περίληψις

Εἶμαι περίεργος νὰ μάθω ποία νομοθεσία ἐπιβάλλει εἰς ὅλους τοὺς Ἕλληνας νὰ στεροῦνται τὸ δικαίωμα τῆς προσωπικῆς γνώμης καὶ δὴ ἐπὶ θεμάτων τὰ ὁποῖα ἔχομεν βιώσει ὡς μάρτυρες. Ἐξ ὅσων γνωρίζω, μόνον εἰς τὴν Γαλλίαν καὶ τὸ Ἰσραὴλ εἶναι ἅπαντες ὑποχρεωμένοι διὰ νόμου νὰ ἀποδέχωνται, «ἄνευ ἀντιῤῥήσεως» τὰ ὅσα ἡ πολιτεία ἔχει θεπίσει περὶ τοῦ «ὁλοκαυτώματος». Ἱσχύει τὸ αὐτὸ εἰς τὴν πατρίδα καὶ διὰ τὴν 17ην Νοεμβρίου; δὲν τὸ νομίζω.

Μὲ ἀφορμὴν τὰ προαναφερθέντα παρουσιάζεται κατωτέρω μία μικρὰ ἀναφορὰ εἰς τὰ πραγματικὰ ἱστορικὰ γεγονότα περὶ τὴν 17η Νοεμβρίου 1973, τὴν ὁποίαν ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς χῶρας συνέδεσε μὲ τὴν πτῶσιν τῆς δικτατορίας.

Πρὸ πάσης ὅμως ἀναφορᾶς εἰς τὰ ἱστορικὰ γεγονότα, τονίζεται ὅτι εἶναι ἄλλο πρᾶγμα ὁ ἁγνὸς ἀγὼν τῆς νεολαίας διὰ τὴν ἀποτίναξιν τῆς χούντας καὶ ἄλλο πρᾶγμα τὰ πρακτικὰ καὶ πραγματικὰ ἀποτελέσματα τῆς τότε ἐξεγέρσεώς των. Τὴν προσπάθειαν τῶν συνομηλίκων μου, τότε, νέων καὶ σέβομαι καὶ τιμῶ καὶ ὑποκλίνομαι, τότε ἐμπράκτως καὶ σήμερον μετὰ τοῦ ἐνδεδειγμένου σεβασμοῦ.

Κατὰ τὴν περίδον ἐκείνην ἐγνώριζα, ὡς ἐκ τῆς κοινωνικῆς καὶ ἐπαγγελματικῆς θέσεώς μου, γεγονότα τοῦ παρασκηνίου· ἡ ἔλλειψις ὅμως ἐμπειρίας δὲν μοῦ ἐπέτρεπε νὰ τὰ ἐκτιμήσω δεόντως. Αὐτὸ τότε· σήμερον, μὲ τὰς γνώσεις καὶ ἐμπειρίαν λειτουργίας τοῦ παρασκηνίου ποὺ ἔχω ἀποκτήσει, ὡς ἐκ τῆς συμμετοχῆς μου ἐπὶ δεκαετίας εἰς διεθνεὶς ὁργανισμοὺς, μοῦ εἶναι ἀδύνατον καὶ μωρὸν νὰ δέχωμαι ἀβιάστως ὅ,τι ἐπιβάλλει ἡ πολιτικὴ ἡγεσία τῆς χῶρας καὶ αἱ σκοπιμότηταί της.

Ἐν τοῖς πράγμασιν, οἱ νέοι ἐχρησιμοποιήθησαν καὶ, ἐν τέλει, ἡ ἐξέγερσις τοῦ Πολυτεχνείου «δὲν ἐῤῥιξε» τὴν χούντα ἀλλὰ «ἀνέδειξεν» τὸν Ἰωαννίδη καὶ «ὁδήγησεν» εἰς τὴν παράδοσιν τῆς Κύπρου ὑπὸ Τουρκικὸν ζυγὸν, κατοχὴ κρατοῦσα μέχρι σήμερον.

Ἡ χούντα ἔπεσε μόνη της ἀφοῦ προηγουμένως ὁλοκλήρωσε τὰς ἠλιθίους, ἀπὸ έθνικῆς ἀπόψεως, πράξεις της μὲ τὰ γνωστὰ ἀποτελέσματα.

Διαβαίνοντας τὰ γεγονότα μὲ ἱστορικὴν σειρὰν καὶ δεχόμενοι τὴν θεώρησιν τῶν πολιτικῶν ὅτι ἡ 17η Νοεμβρίου προεκάλεσεν τὴν πτῶσιν τῆς χούντας, ὀφείλωμεν νὰ δεχθῶμεν ὅτι η 17η Νοεμβρίου προεκάλεσεν καὶ ὅλα τὰ ἐνδιάμεσα γεγονότα μέχρι πτώσεως τῆς χούντας, ἤτοι:

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ἡ πτῶσις τῆς κυβερνήσεως ἐκ πολιτικῶν ὑπὸ τὸν Μαρκεζίνην, σχηματισθεῖσα ἀπὸ τὸν Γεώργιον Παπαδόπουλον, μὲ έντολὴν βραδέως πλὴν σταθερῶς νὰ ὁδηγήσῃ τὴν χῶραν εἰς ἐκλογὰς αἱ ὁποῖαι οὐδέποτε ἐπραγματοποιήθεισαν λόγῳ ἀκριβῶς τῶν συνεπακολούθων τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973.

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ἡ πτῶσις τοῦ δικτάτορος Γεωργίου Παπαδοπούλου.

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ἡ ἄνοδος τοῦ ἀοράτου δικτάτορος Ἰωαννίδη.

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ὁ δικτάτωρ ταξίαρχος Ἰωαννίδης νὰ άποκτήσῃ τοιαύτην δύναμιν ὥστε νὰ δύναται νὰ κινῇ, ἐκ τοῦ παρασκηνίου, τὰ νήματα τόσον τῆς πολιτικῆς ὅσον καὶ τῆς στρατιωτικῆς ἡγεσίας.

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ὁ δικτάτωρ ταξίαρχος Ἰωαννίδης νὰ προχωρήσῃ εἰς τὴν ἀνατροπὴν τοῦ προέδρου τῆς Κύπρου Μακαρίου.

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ὁ ἀπόλυτος δικτάτωρ Ἰωαννίδης νὰ προκαλέσῃ, διὰ τῶν ἐνεργειῶν του, τὴν ἐπέμβασιν τῆς Τουρκίας ὡς προστάτιδος δυνάμεως κατὰ τὰς συνθήκας περὶ τοῦ μέλλοντος τῆς νήσου, ὑπογεγραμμένας ὑπὸ τοῦ Κ. Καραμανλῆ (θείου) ὡς προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς κυβερνήσεως.

Διὰ τὴν ἱστορίαν τονίζεται ἐνταῦθα ὅτι οἱ Ἐγγλέζοι οὐδέποτε κατέλαβον, μετὰ ἀπὸ στρατιωτικὰς ἐπιχειρήσεις, τὴν Μεγαλόνησον ἀλλὰ τὴν ἀγόρασαν ἐκ τῶν Τούρκων μὲ τὴν συμφωνίαν τῆς 4ης Ἰουνίου 1878 μὲ ὑποχρέωσιν καταβολῆς εἰς τὸν Σουλτᾶνον τὸ ποσὸ τῶν 92.638 λιρῶν ἀγγλίας κατ’ ἔτος. Ἡ Τουρκία, ὡς ἐκ τῆς πωλήσεως, εἶχεν, ἐν τοῖς πράγμασιν, ἀπωλέσει πᾶν δικαίωμα ἐπὶ τῆς νήσου. Καὶ ὅμως, αἱ κυβερνήσεις τῆς Ἑλλάδος ἀπεδέχθησαν, δουλοπρεπῶς φερόμεναι πρὸς τὴν τότε ὑπερδύναμιν, Ἀγγλίαν, τὴν προσυπογραφὴν τῶν συνθηκῶν ἀνεξαρτησίας τῆς νήσου καὶ ἀπὸ τὴν Τουρκίαν καὶ δὴ ὡς προστάτιδος δυνάμεως καὶ ὅλα αὐτὰ ὅταν τὸ δημοψήφισμα τῆς 15ης καὶ 22ας Ἰανουαρίου 1950, γενόμενον ὑπὸ τὴν ἐπίβλεψιν τῆς Ἀγγλίας τῆς νήσου τελούσης ὑπὸ Ἀγγλικὴν κατοχὴν, ἀνέδειξεν ὅτι τὸ 95,7% τῶν Κυπρίων εἶχον ἐκφρασθεῖ ὑπέρ τῆς ἐνώσεως τῆς νήσου μὲ τὴν Ἑλλάδα.

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ἡ Τουρκία νὰ εἰσβάλλῃ εἰς τὴν Κύπρον τὴν 20η Ἰουλίου 1974.

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• μετὰ τὸν ἐθνικὸν ἐξευτελισμὸν καὶ τὴν ἀνικανότητα τῆς χούντας τοῦ Ἰωαννίδη, διὰ λόγους ποὺ δὲν εἶναι τῆς παρούσης, νὰ προασπισθῇ μηδὲ τὴν Κύπρον μηδὲ καὶ τὴν Ἑλλάδα εἰς περίπτωσιν γενικεύσεως τῆς συρράξεως, ἡ χούντα τοῦ Ἰωανίδη παρέδωσεν τὴν διακυβέρνησιν εἰς τὸν Κ. Καραμανλὴν (θεῖον) ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψεν εἰς τὴν πατρίδα τὴν 24 Ἰουλίου 1974, καὶ ὥραν: 11.02 μ.μ. καὶ ὅστις ὀρκίσθη παρουσία τοῦ, ἀπὸ τὴν χούντα διορισθέντος, προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Στρατηγοῦ Φαίδωνος Γκιζίκη.

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ἡ Τουρκικὴ εἰσβολὴ νὰ τερματισθῇ τὴν 14ην Αὐγόυστου 1974 ἤτοι τῆς Ἑλλάδος διοικουμένης ὑπὸ τῆς κυβερνήσεως τῶν πολιτικῶν ὑπὸ τὸν Κ. Καραμανλὴ (θεῖον) ἐπὶ 21 ἡμέρας· κατὰ τὴν χρονικὴν αὐτὴν διάρκειαν ὁ Κ. Καραμανλὴς προέβη εἰς τὴν ἀπαραμίλλου ἐθνικοῦ παλμοῦ, πατριωτισμοῦ καὶ ἐμψυχώσεως τῶν Ἑλλήνων δήλωσιν ὅτι:

«τὰ ἀεροπλάνα μας δὲν ἔχουν δυνατότητα ὑποστηρίξεως τῶν μαχομένων ἐθνικῶν δυνάμεων κατὰ τῶν Τούρκων εἰσβολέων ἐν Κύπρῳ».

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ἡ Τουρκικὴ εἰσβολὴ νὰ διαρκέσῃ 25 ἡμέρας ἐξ ὧν:
• 4 ὑπὸ τὴν χούντα τοῦ Ἰωαννίδη καὶ
• 21 ὑπὸ τὴν δημοκρατικὴν-ὑπηρεσιακὴν-ματαβατικὴν-συντακτικὴν κυβέρνησιν τοῦ Κ. Καραμανλῆ (θείου).

• Ἀποτέλεσμα τῆς 17ης Νοεμβρίου 1973 ἦτο
• ἀπὸ ὁλοκληρώσεως τοῦ ἐθνικοῦ ἐξευτελισμοῦ καὶ διχοτομήσεως τῆς Μεγαλονήσου, ἤτοι ἀπὸ τὴν 15 Αὐγούστου 1974, ἡ δημοκρατικοϋπηρεσιακο-ματαβατικοσυντακτικὴ κυβέρνησις ὑπὸ τὸν Κ.Καραμανλὴν (θεῖο), νὰ ἐπιδοθῇ ἀπερίσπαστη εἰς τὴν ἐκδημοκρατικοποίησιν τῆς Ἑλλάδος.

Διὰ τὴν ἱστορίαν τονίζεται ὅτι τὴν κατηγορίαν περὶ «προδοσίας» εἰς τοὺς χουντικοὺς οὐδεμία πολιτικὴ κυβέρνησις ἀπήγγηλλεν ποτὲ κατὰ τῶν χουντικῶν. Τὴν μήνυσιν ὑπέβαλεν ὁ δικηγόρος Ἀλέξανδρος Λυκουρέζος τὸν Σεπτεμβριον τοῦ 1974. Αἱ κυβερνήσεις τῆς Ἑλλάδος περιορίσθησαν εἰς τὸ νὰ σκυλεύσουν τὴν μνήμην τῶν πεσόντων ἐν Κύπρῳ, τὸν «φάκελλον» τῆς ὁποίας οὐδέποτε ἐτόλμησαν νὰ φέρουν πρὸς συζήτησιν.

Σήμερον, ὑπάρχουν ἀρκεταὶ ἐνδείξεις καὶ εἰς πολλὰς περιπτώσεις ἀποδείξεις (ὅρα διαδίκτυον) περὶ τοῦ παρασκηνίου καὶ τοῦ ρόλου συγκεκριμένων πολιτικῶν τῆς Ἑλλάδος καὶ τῶν ΗΠΑ περὶ τὴν ἁγνὴν, κατὰ τὰ ἄλλα, ἐξέγερσιν τῆς νεολαίας.

Ἡ ἱστορία, ὄθεν, ἐπιβάλλει τὴν παράθεσιν τῶν γεγονότων ὡς ἀκολούθως:

• 17 Νοεμβρίου 1973: έξέγερσις νεολαίας κατὰ τῆς χούντας
• 25 Νοεμβρίου 1973: πτῶσις δικτάτορος Γεωργίου Παπαδοπούλου,
• 25 Νοεμβρίου 1973: ἄνοδος ἀοράτου δικτάτορος Δημητρίου Ἰωαννίδη,
• 15 Ἰουλίου 1974: πραξικόπημα Ἰωαννίδη κατὰ Μακαρίου
• 20 Ἰουλίου 1974: ἐπέμβασις τῶν Τούρκων εἰς τὴν Κύπρον
• 24 Ἰουλίου 1974: παράδοσις τῆς ἐξουσίας ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη εἰς τὸν Κ. Καραμανλὴν (θεῖο), τούτου ὁρκισθέντος ὑπὸ τὸ βλέμμα τοῦ, ἀπὸ τὸν Ἰωαννίδη ὁρισθέντος, Προέδρου τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Στρατηγοῦ Φαίδωνος Γκιζίκη.
• 14 Αὑγούστου 1974: ὁλοκλήρωσις στρατιωτικῶν ἐπιχειρήσεων τῶν Τούρκων εἰς τὴν Κύπρον καὶ διχοτόμησις τῆς νήσου καλὰ κρατοῦσα ἔως σήμερον.

Μέχρι σήμερον, οὐδὲ οἱ ἐκπρόσωποι τῶν Ἑλληνικῶν δημοκρατικῶν κυβερνήσεων οὐδὲ ὁ Ἑλληνικὸς λαὸς εἰς τὸ σύνολόν του, ἔχει ἀποδώσει τὰς ὀφειλομένας τιμὰς εἰς τοὺς νεκροὺς ἀγωνιστὰς τῆς Κύπρου καὶ μόνον μεμονωμέναι περιπτώσεις σεβασμοῦ πρὸς τοὺς νεκροὺς συναντῶται ἐν Ἑλλάδι. Ἄς ἐνθυμούμεθα ὅμως ὅτι ὁ μῦθος τοῦ Κρόνου ὅστις ἐσθίει τὰ τέκνα του εἶναι Ἑλληνικὸς.

Εἰλικρινῶς, δὲν ἀντιλαμβάνομαι διατὶ ὅλοι μας πρέπει νὰ συνδέωμεν τὸν ἁγνὸν ἀγώνα τῆς νεολαίας μὲ πράγματα που δὲν συνέβησαν μὲ τὴν χρονικὴν σειρὰ ποὺ πρῶτος ὁ Κ.Καραμανλὴς (θεῖος) καὶ ἐν συνεχείᾳ ὅλοι οἱ πολιτικοὶ ἔχουν ἐπιβάλει.

Ἐπὶ τῇ βάσει τῶν μέχρι τοῦδε γνώσεών μου, ἐπκτιμῶνται τὰ ἀκόλουθα:

• Ἀπόδοσις τιμῶν εἰς τὸν ἀγώνα τῶν νέων: ΝΑΙ
• Ἀποδοχὴ ὅτι σκοπὸς τῶν νέων ἦτο ἡ πτώσις τῆς χούντας: ΝΑΙ
• Ἀποδοχὴ ὅτι ἡ 17η Νοεμβρίου 1973 διέκοψε τὰς, εἰκονικὰς ἔστω, ἐξελίξεις περὶ ἐκλογῶν δρομολογιθείσας ὑπὸ τοῦ δικτάτορος Γεωργίου Παπαδοπούλου ΝΑΙ
• Ἀποδοχὴ ὅτι ἡ 17η Νοεμβρίου 1973 ἔῤῥιξε τὸν Παπαδόπουλο, πλέον ἐχεφρονα τοῦ ἄφρωνος Ἰωαννίδη: ΝΑΙ
• Ἀποδοχὴ ὅτι ἡ 17η Νοεμβρίου 1973 ἐπέβαλλε τὸν Ἰωαννίδη: ΝΑΙ
• Ἀποδοχὴ ὅτι ὁ Ἰωαννίδης παρέδωσε τὴν Κύπρο εἰς τοὺς Τούρκους: ΝΑΙ
• Άποδοχὴ ὅτι ἡ τότε ἐπίσημος Ἑλλὰς ὄχι μόνον δὲν ὑπεστήριξεν τὴν Κύπρον ἀλλὰ οὔτε τὰς ἰδίας αὐτῆς δυνάμεις εὑρισκομένας ἐν Κύπρῳ: ΝΑΙ
• Ἀποδοχὴ ὅτι ἡ 17η Νοεμβρίου 1973 ἔῤῥιξε τὴν χούντα: ΟΧΙ ἤ εἰς ἐναντίαν περίπτωσιν ἀποδοχὴν καὶ τοῦ γεγονότος ὅτι ἡ 17 Νοεμβρίου 1973 ὁδήγησεν τὴν Τουρκίαν εἰς τὴ Κύπρον.
• Ἡ χούντα ἀπεῤῥοφήθη ὑπὸ τῆς κινουμένης ἄμμου ὅπου ούδεὶς πλὴν ἀφ’ ἑαυτῆς διὰ τῶν ἀφρώνων ἐνεργειῶν της ὁδηγήθη: ΝΑΙ

Ἡ ἱστορικὴ, ἄρα, σειρὰ τῶν γεγονότων θέλει ἡ 17η Νοεμβρίου μᾶλλον νά βοήθησεν ἀκουσίως εἰς τὴν ὑποδούλωσιν τοῦ βορείου τμήματος τῆς Κύπρου 10 μήνας μετὰ τὴν ἐξέγερσιν καὶ ἐκεῖθεν νὰ παραδίδῃ ἡ χούντα τὴν διακυβέρνησιν τῆς χώρας εἰς τὴν πολιτικὴν ἡγεσίαν, ἡ ὁποία διὰ στόματος τοῦ τότε πρωθυπουργοῦ Κ. Καραμανλὴ (θείου) ἐδήλωσεν ὅτι «τὰ ἀεροπλάνα μας δὲν ἔχουν τὴν δυνατότητα νὰ συνδράμουν τὰς ἐν Κύπρῳ ἀγωνιζομένας ἐθνικὰς δυνάμεις».

Θέλω νὰ πιστεύω ὅτι ὁ ἱστορικὸς τοῦ μέλλοντος θἀ ἀποδώσῃ ἑκάστῳ τὰ δέοντα.

Ὅθεν,

ἡ 17η Νοεμβρίου πρωτοῦ συμβάλλει, ἐὰν συνέβαλλεν, εἰς τὴν πτῶσιν τῆς χούντας καὶ τὴν ἐπαναφορὰν τῆς δημοκρατίας ἐν ἑλλάδι, συνέβαλλεν, ὡς καὶ ἀνωτέρω, εἰς τὴν ὑποδούλωσιν τῆς Κύπρου.

Ὄψόμεθα.

μὲ σεβασμὸν πρὸς τὴν κρίσιν σας,
Ἰ. Καραδημητρόπουλος
μόνιμος κάτοικος Γαλλίας