Την εποχή που παιζόταν η επανάσταση του ’21, τα στοιχήματα έδιναν και έπαιρναν μεταξύ των ελίτ της Ευρώπης.
Η επίδραση των ελληνικών γραμμάτων στην μέχρι τότε ανάπτυξη της δύσης, είχε κυριαρχήσει τόσο ώστε να προκαλεί μίσος και έρωτα. Η γνωστική μονοκρατορία του ορθολογισμού.
Από την άλλη, εκείνοι που επισκέπτονταν τον ελλαδικό χώρο, μιλούσαν για κακομοίρηδες, κακοποδομένους Έλληνες, που καμία σχέση δεν έχουν με τους αρχαίους.
Και αυτό ακριβώς προσπαθούσαν να πουν σε εκείνους που (εμείς καλώς αποκαλούμε φιλέλληνες) πλανεμένοι από τον έρωτα για τον πολιτισμό της Ελλάδας, έβλεπαν τους Έλληνες σαν συνεχιστές των πραγμάτων και αισθανόταν τιμή και καθήκον να πολεμήσουν για την ελευθερία του σκλαβωμένου μεγάλου έθνους των Ελλήνων.
Λαμπροί νέοι, οραματιστές, ιδεολόγοι από πολλές χώρες του κόσμου κατέκλυσαν τον τόπο και κατακρεουργήθηκαν σαν “ιερός -για την αγνότητα- λόχος”.
Εκείνοι ποτέ δεν έμαθαν για την “κρατογέννεση εν εξαρτήσει”, το νεο-κράτος της Ελλάδας.
Δεν έμαθαν ότι οι Έλληνες για τους οποίους πολέμησαν και σκοτώθηκαν, ήταν ήδη ένα χρεωμένο και υποτακτικό από τις κακουχίες στη φύση του έθνος, που δεν ήξερε από κράτη αλλά μόνο από μικρο-κοινωνίες και οικογένειες.
Ακόμη, δεν έμαθαν ότι το στοίχημα το κέρδισαν τελικά, τα Γερμανικά φύλλα. Και, όχι μόνο το στοίχημα κέρδισαν, αλλά και την ανώτατη βαθμίδα του ορθολογισμού κατάκτησαν.
Γνώρισμα της ελληνικής παιδείας, ο σκοπός του αγαθού, έφτιαξε την πόλη κράτος, με ανώτερο αγαθό το “πατρίς υπέρ άνω όλων”. Αν σήμερα ζουν, οι Έλληνες, ξεκουράζονται για τον επόμενο αγώνα ή αναπαύονται γιατί το κράτος είναι ξένο ως προς αυτούς; Σημασία έχει τι θα πουν αυτοί και όχι το κράτος; Και έτσι, ακόμα θα δίνουμε αγώνες επιβίωσης, της τελευταίας στιγμής, ζητώντας βοήθεια στους ξένους;
Τα Γερμανικά φύλλα πιστεύουν στην κυρίαρχη ισχύ. Στην ικανότητα της αντίδρασης!! Response-ability. Αυτό είναι η δική τους ευθύνη. Παθητική ενεργητικότητα. Υποδεέστερης βαθμίδας, αλλά σε τρέχει συνέχεια. Έχουν απάντηση στην ελληνική εδραίωση. Financial. Στο κάτω – κάτω… στην τελική, ποιος μαζεύει τους φόρους είναι το θέμα. Σε ποιες τσέπες πάνε.
Η ιστορία τους εμπεριέχει δύναμη. Συνεχόμενους πολέμους και κατακτήσεις. Όλοι γύρω να συμπορεύονται αλλιώς να υποτάσσονται. Ένα Ράιχ με βαθιές ρίζες. Φεουδάρχες, αυτοκράτορες, στο κέντρο της Ευρώπης. Μια αδιάκοπη λεηλασία, όλη τους η ιστορία. Όταν δεν αλληλοσπαράσσονταν εξορμούσαν προς την περιφέρεια, και ακόμα παραπέρα. Λεηλάτησαν όλα γύρω από τη μεσόγειο και μετά όλη την υδρόγειο.
Και το ερώτημά μου παραμένει:
Αν ζουν, οι Έλληνες, αναπαύονται μέχρι τον επόμενο αγώνα ή ξεκουράζονται γιατί το κράτος είναι ξένο ως προς αυτούς; Και έτσι πάντα θα δίνουμε αγώνες επιβίωσης, της τελευταίας στιγμής, ζητώντας βοήθεια στους ξένους; Ρε μπας και δεν θα νοιώθω άσκημα όταν με την παγκοσμιοποίηση δεν θα έχω την πατρίδα στις έννοιες μου;
Του κλότσου και του μπάτσου είμαστε δηλαδή; Ή κάποια ώρα θα πάρουμε φόρα και θα τα γαμήσουμε όλα; Μέχρι πότε ρε σεις; Μέχρι πότε;; Μήπως οι Έλληνες δεν έχουν πεθάνει και έχουν ένα ακόμα τελευταίο αγώνα να δώσουν;
– “Ρε κανας Έλληνας πουθενάάάάάάά!!”
Φώτο “Μπαλάφας”
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου