Όταν το παντελόνι φτάνει στα γόνατα...

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

«Ο ΓΑΠ είναι ο μόνος πολιτικός που το όνομά του δεν θα δοθεί σε δρόμο αλλά σε αδιέξοδο»! Αυτή η ατάκα, που γράφτηκε στο twitter την ώρα που μιλούσε ο... τέως πρωθυπουργός μας στη Βουλή ζητώντας ψήφο εμπιστοσύνης για να φύγει, απεικόνιζε άψογα την πολιτική κατάσταση της χώρας. Ένα απίστευτο πολιτικό αδιέξοδο, το οποίο θα μπορούσε να λυθεί μόνο με εκλογές, καταλήγει αυτές τις ώρες σε ένα ακόμη μεγαλύτερο...

Ο πρωθυπουργός με την πιο καταστροφική θητεία και ο εν αναμονή διάδοχός του (35% των ψήφων έχουν απολύτως εξασφαλισμένο και οι δυο μαζί στις δημοσκοπήσεις και περιμένουν τους «αναποφάσιστους» για να πάρουν τα όποια ρέστα) αποφάσισαν χθες ότι θα συγκυβερνήσουν... χωρίς οι ίδιοι, ως άτομα, να συμμετέχουν.

Αυτά τα δύο παλικάρια, κάποτε συμφοιτητές και ακόμα φίλοι, αποφάσισαν ότι θα στηρίξουν μαζί μια κυβέρνηση με πρωθυπουργό που κατά πάσα πιθανότητα δεν θα είναι πολιτικός.

Την ώρα που η κοινωνία και η χώρα διαλύονται υπό το βάρος της χρεοκοπίας, ενώ η επίσημη πτώχευση κρέμεται πάνω από τα κεφάλια μας σαν δαμόκλειος σπάθη, ενώ απ’ όλους διαπιστώνεται ότι η ελληνική κρίση είναι σε τεράστιο βαθμό πολιτική, δύο απίστευτοι τύποι, οι οποίοι ηγούνται των δύο μεγαλύτερων (;) κομμάτων, αποφασίζουν ότι την κρίση αυτή πρέπει να τη διαχειριστούν μη πολιτικά πρόσωπα.

Αυτοί οι δύο... πολιτικοί ηγέτες, λοιπόν, ο ένας εκλεγμένος από τον ελληνικό λαό, ο άλλος «βέβαιος» ότι θα εκλεγόταν αν γίνονταν εκλογές, και οι δύο εκλεγμένοι συνολικά από σχεδόν δύο εκατομμύρια ψηφοφόρους των κομμάτων τους στις ανάλογες εσωκομματικές διαδικασίες, αποφάσισαν, ύστερα από κάμποσες «σωτήριες» συμφωνίες, δάνεια, Μνημόνια, Μεσοπρόθεσμα και πολυνομοσχέδια, ύστερα από αμέτρητες αιματηρές θυσίες των Ελλήνων, ότι η πολιτική τους παρουσία δεν είναι ικανή να «σώσει» άλλη μια φορά τη χώρα.

Πρώτος υποψήφιος, τις τελευταίες δύο μέρες, να αναλάβει την πρωθυπουργία είναι ένας σκληρός τραπεζίτης. Ακριβώς την ώρα που η χώρα υποτίθεται ότι πρέπει να διαπραγματευθεί το χρέος της με τους τραπεζίτες για να το... μειώσει – πάλι «υποτίθεται».

Εναλλακτική λύση, ένας συνταξιούχος διπλωμάτης 83 ετών.

Εκτός από τους Παπανδρέου και Σαμαρά, έχουν μπει στη σειρά διάφοροι ψοφοδεείς, που είτε περιμένουν να δουν το... πλαίσιο για να δουν τι θα ψηφίσουν στην ψήφο εμπιστοσύνης είτε εκλιπαρούν να συμπεριληφθούν στη νέα κυβέρνηση.

Ανησυχούν μήπως δεν εκτιμηθούν οι μέχρι τώρα υπηρεσίες τους. Μήπως δεν κριθούν κατάλληλοι να συμπράξουν σε όλα όσα ενθέρμως προπαγανδίζουν. Μην τυχόν και δεν αναγνωριστεί το τσατσιλίκι τους...

Τι μας καταδεικνύει αυτό; Ότι το πολιτικό σύστημα όχι μόνο δεν έχει προσωπικό επαρκές για να διαχειριστεί τη χώρα, αλλά αναγνωρίζει την ανικανότητά του και αποσύρεται με κάτω τα χέρια. Επιβεβαιώνοντας τη ρήση ενός παλαιού και καλού φίλου: Όταν το παντελόνι φτάνει στα γόνατα, μετά πέφτει μόνο του...

Τα πολιτικά πρόσωπα που θα στελεχώσουν την κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας» θα τελούν υπό τις εντολές είτε ενός τεχνοκράτη που αποδεδειγμένα «δεν δακρύζει το μάτι του» είτε ενός διπλωμάτη που βρισκόταν στην πλήρη ακμή του πριν από δεκαετίες.

Σκληρή η διαπίστωση, αλλά ρεαλιστική: Δυστυχώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας δηλώνει αδυναμία διαχείρισης και ομολογεί την οριστική χρεοκοπία του.

Τον διώχνουν ως ανίκανο

Ο Γιώργος Παπανδρέου ήταν σαφές από πολύ καιρό ότι έπρεπε να φύγει το συντομότερο δυνατόν. Όμως ήταν εκλεγμένος πρωθυπουργός. Ως τέτοιος κατέστρεψε μια χώρα ολόκληρη και την παρέδωσε με τρόπο που κανείς στο παρελθόν δεν έχει κάνει: ως εκλεγμένος. Συνεπώς η πανθομολογούμενη ανάγκη να φύγει το συντομότερο απαιτούσε δημοκρατική διέξοδο. Ακριβώς για να τον στείλει στα αζήτητα ο μόνος αρμόδιος. Εκείνος που του έδωσε τα ηνία της Ελλάδας. Ο ελληνικός λαός. Αντ’ αυτού:

● Τον διώχνει η Μέρκελ.

● Τον διώχνει ο Σαρκοζί.

● Τον διώχνει η τρόικα.

● Τον διώχνουν οι αγορές.

● Τον διώχνουν τα ΜΜΕ.

● Τον διώχνουν όλοι όσοι εμπλέκονται στην ελληνική κρίση ως ανεπίσημοι διαχειριστές της.

● Τον διώχνουν ως ανίκανο να υπηρετεί τα συμφέροντά τους.

Ο μόνος που απαγορεύεται να τον διώξει είναι ο ελληνικός λαός. Διότι, αν διώξει αυτόν, μπορεί να πάρει ο διάολος και τους όποιους επόμενους. Διότι, όπως είπε δημοσίως και η πρώην σύμβουλος του εγκληματία Φουτζιμόρι, η κυρία Έλενα Παναρίτη, οι εκλογές θα σημάνουν πιστωτικό γεγονός.

Αυτή είναι η ουσία του προβλήματος: η δημοκρατία συνιστά πιστωτικό γεγονός. Μπορεί και να μας οδηγήσει εκτός του ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ενώ, αν μας κυβερνά ένας τραπεζίτης, πριμοδοτημένος με ένα πλούσιο και διαρκές «μετοχοδάνειο» από την ίδια την τρόικα, δεν τρέχει κάστανο. Όλα καλώς καμωμένα. Αρκεί να μην αποφασίζει ο ελληνικός λαός.

Αντώνιε, πες αλεύρι...

Και ο Σαμαράς; Ο αντιμνημονιακός Σαμαράς, που έσκιζε τη γραβάτα του μέχρι προχθές ότι δεν θα ψηφίσει την επόμενη δανειακή σύμβαση επειδή δεν ξέρει τι ακριβώς θα περιέχει και επειδή θα συνιστά εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας; Μάλλον του τράβηξαν το αυτί από τας Ευρώπας. Και δεν το άντεξε.

Έτσι άρχισε τα παλαβά. Ότι τη δανειακή σύμβαση θα την ψηφίσει αλλά θα διαπραγματευθεί τα «μέτρα». Τα οποία όμως θα περιλαμβάνονται στη δανειακή. Όπως περιλαμβάνονταν και στην πρώτη. Ποτέ τα μέτρα δεν ήταν αποσυνδεδεμένα από τα δάνεια.

● Ύστερα απομακρύνθηκε και απ’ αυτό: Προϋπόθεση «να φύγει ο Γιώργος», ο οποίος έφυγε.

● Ύστερα έπρεπε η κυβέρνηση να είναι από τεχνοκράτες για να μην χρεωθεί τα πεπραγμένα της η Ν.Δ., η οποία όμως τελικά συμμετέχει ακόμη και στη διαπραγμάτευση για τις λεπτομέρειες της δανειακής και μάλιστα με κομματικά στελέχη.

● Άλλη προϋπόθεση ήταν η κυβέρνηση αυτή να είναι απλώς μεταβατική, να υπογράψει την επόμενη δανειακή και να πάει σε εκλογές.

Εδώ... γελάμε. Η κυβέρνηση αυτή, με συμμετοχή και στελεχών της Ν.Δ., θα πρέπει:

1. Να περάσει τον επόμενο προϋπολογισμό του 2012, ο οποίος θα μετατρέπει σε χαράτσια τον εκτροχιασμό του 2011 και τις νέες προβλέψεις του Μεσοπρόθεσμου και του πολυνομοσχεδίου.

2. Να υπογράψει τη δανειακή σύμβαση, η οποία θα δεσμεύει απολύτως την Ελλάδα όχι μόνο για την επόμενη δεκαετία με το χρονοδιάγραμμά της, αλλά για δεκαετίες με όσα θα συμβούν επί θητείας της – προγραμματισμένα... Αν η νέα δανειακή σύμβαση ψηφιστεί από 180 βουλευτές, τότε θα ομολογηθεί – και επισήμως, διότι ανεπισήμως το ξέρουμε ήδη – ότι εκχωρεί επιπλέον εθνική κυριαρχία, της οποίας την εκχώρηση η Ν.Δ. υποτίθεται ότι δεν δεχόταν.

3. Να υποδεχτεί με κόκκινα χαλιά τους «τεχνοκράτες» - μόνιμους επιτηρητές (την πραγματική μελλοντική κυβέρνηση της χώρας) που... «προσκάλεσε» η κυβέρνηση Παπανδρέου. Και να τους παραδώσει τον δημοσιονομικό και πολιτικό έλεγχο της Ελλάδας.

4. Να υλοποιήσει την πρώτη φάση του Μεσοπρόθεσμου και του πολυνομοσχεδίου του ΠΑΣΟΚ και της τρόικας, ήδη ψηφισμένα και τα δύο, με όλα τα μέτρα που τα συνοδεύουν.

5. Να προχωρήσει ταχέως τις δεκάδες χιλιάδες απολύσεις και να επιβάλει τους νέους φόρους που θα καλύψουν τα νέα – ήδη καταγεγραμμένα – ελλείμματα.

6. Να δώσει και επισήμως εμπράγματες και χρηματικές εγγυήσεις στη Φινλανδία – αλλά και σε όσους άλλους το ζητήσουν – έναντι του νέου δανείου.

7. Να ολοκληρώσει τη διαμόρφωση των όρων της ανταλλαγής ομολόγων στο πλαίσιο της αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους (PSI). Δηλαδή να διαχειριστεί μια ελεγχόμενη χρεοκοπία κάνοντας η Νουδούλα τον σταυρό της να μην εξελιχθεί σε ανεξέλεγκτη, όπως π.χ. έγινε με την αντίστοιχη διαδικασία στην Αργεντινή.

8. Να διαχειριστεί τις απώλειες από την ελεγχόμενη χρεοκοπία και τους τριγμούς στο τραπεζικό και το ασφαλιστικό σύστημα.

Να το πούμε λαϊκά: Η νέα αυτή κυβέρνηση θα πρέπει να υπογράψει και να αρχίσει να εφαρμόζει όλα όσα η Ν.Δ. ήδη κατήγγελλε ή θα μπορούσε στο μέλλον να χρησιμοποιήσει ως αντιπολιτευτικά όπλα.

Εκλογές; Μιαν άλλη φορά...

Σε αντάλλαγμα αυτών η Ν.Δ. θα μπορεί να λέει ότι («με αίσθημα ευθύνης» φυσικά) βοήθησε στην εκταμίευση της 6ης δόσης, ότι απέτρεψε τη χρεοκοπία και ότι σε αυτή την κυβέρνηση συμμετέχει υπό τον όρο ότι, μόλις... σωθούμε από τη δεδομένη και συμφωνημένη (στις 26-27 Οκτωβρίου) «ελεγχόμενη χρεοκοπία», θα πάμε σε εκλογές – προφανώς για να «μιλήσει» και ο λαός, ερήμην του οποίου πάει να ολοκληρωθεί το έγκλημα.

Είναι βέβαιοι στη Συγγρού ότι, ύστερα από όλα αυτά θα πάνε σε εκλογές; Και είναι βέβαιοι ότι θα θέλουν να πάνε; Πολύ αμφιβάλλω... Ας πιάσουμε όμως τα δεδομένα:

Η θητεία αυτής της κυβέρνησης υποτίθεται ότι θα λήγει στα τέλη Φεβρουαρίου, σύμφωνα με το χρονοδιάγραμμα υποχρεώσεων που περιέγραψε ήδη ο Βενιζέλος. Τότε όμως θα αρχίζει ο νέος κύκλος πιέσεων, ψευδοδιαπραγμάτευσης και ανοιχτών εκβιασμών που θα συνοδεύει την «εκταμίευση της επόμενης δανειακής δόσης.

Ο εκβιασμός περί εξόδου από το ευρώ – που ήδη διατυπώθηκε – θα είναι διαρκής, ενώ τα οικονομικά αποτελέσματα της μέχρι τότε διακυβέρνησης θα είναι, όπως πάντα, τραγικά.

● Ποιος θα συναινέσει σε εκλογές την ώρα που πάλι θα κρέμεται – αν δεν έχει ήδη συντελεστεί! – η επίσημη πτώχευση;

● Ποιος θα συναινέσει σε εκλογές όταν θα πρέπει να δρομολογηθεί η εταιρεία που θα πάρει στην κατοχή της το σύνολο της εθνικής περιουσίας στο πλαίσιο της νέας «μείωσης του χρέους»; Ποιος θα συναινέσει σε εκλογές με αποχώρηση από την κυβέρνηση της μιας από τις δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις που έχουν συμφωνήσει στο ξεπούλημα;

● Ποιος θα συναινέσει σε εκλογές όταν θα ξέρει ότι ο διαρκώς διατυπούμενος εκβιασμός για το ευρώ παραλύει κοινή γνώμη και πολιτικό σύστημα;

Και κάτι ακόμη: Πώς η Ν.Δ. θα αποτολμήσει να οδηγήσει σε εκλογές όταν γνωρίζει ότι θα «ρισκάρει» την «έξοδο από το ευρώ», με την Ντόρα και τον Καρατζαφέρη να καραδοκούν να την ξεσκίσουν; Πώς θα αποτολμήσει να ρίξει μια κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει, όταν ξέρει ότι το νεοφιλελεύθερο κομμάτι της θα την οδηγήσει ακόμη και στη διάσπαση;

Συμπέρασμα πρώτο: Αν το (επί δεκαετίες δικομματικό – με την έννοια και των κομμάτων και των παρατάξεων) πολιτικό σύστημα έχασε ήδη το επίκεντρό του, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο ήδη καταρρέει, τώρα, πριν από την ώρα του, βρίσκεται ένα βήμα πριν χάσει και τον δεύτερο πυλώνα του, τη Ν.Δ., και μάλιστα στην «πατριωτική» (και όχι την παραδοσιακά ξεπουλημένη) εκδοχή της.

● Όταν οι επικυρίαρχοι της χώρας «καίνε» τόσο γρήγορα τις εναλλακτικές επιλογές διακυβέρνησης μιας χώρας, αυτό σημαίνει ότι βρίσκονται και οι ίδιοι σε αδιέξοδο.

● Όταν αυτό συμβαίνει σε περισσότερες από μία ευρωπαϊκές χώρες με κρίση χρέους (Πορτογαλία, Ισπανία και οσονούπω στην Ιταλία), τότε τα μαντάτα είναι πολύ άσχημα για ολόκληρο το ευρωσύστημα.

● Όταν στην Ελλάδα, προπομπό της συμφοράς στην Ευρώπη και κεντρικό «πειραματόζωο», το πολιτικό σύστημα εκχωρεί την εξουσία σε «τεχνοκρατικά» σχήματα αποκλείοντας τη δημοκρατική διέξοδο – ή μεταφέροντάς την για όταν η ψήφος θα στερείται ρόλου και αποφασιστικής σημασίας, τότε γίνεται προφανές ότι η Γηραιά Ήπειρος είναι πολιτικά ανάπηρη.

Το χειρότερο είναι ότι στα ξεφτισμένα λάβαρα του ελληνικού πολιτικού συστήματος γράφονται συνθήματα – όπως η... «παραμονή στο ευρώ» – που σε λίγο θα αποτελούν ανέκδοτο. Το τραγικό είναι ότι τα κόμματα το ξέρουν. Όπως ξέρουν πια ότι για τα τραγικά ψέματα θα πληρώσουν. Και ότι κανένας δεν θα (τους) λυπηθεί...