Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει
Λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι' η μάνα το ζηλεύει.
Τα μάτια η πείνα εμαύρισε στα μάτια η μάνα μνέει
Στέκει ο Σουλιώτης ο καλός παράμερα και κλαίει:
<<'Ερμο τουφέκι σκοτεινό, τι σ' έχω γώ στο χέρι;
Οπού σύ μούγινες βαρύ κι' ο Αγαρηνός το ξέρει>>.
Ελεύθεροι ..... Πολιορκημένοι
Από το 1940 έως σήμερα πέρασαν πολλά χρόνια, 71 για την ακρίβεια, που μας έκαναν να ξεχάσουμε αρκετά πράγματα ασήμαντα αλλά και σημαντικά.
Ο αγώνας για την ελευθερία, αλλά και η ίδια η λέξη ελευθερία έχουν λησμονηθεί και επιμελώς δεν διδάσκεται στα Ελληνικά σχολεία, βοηθώντας στη λήθη.
Η απομάκρυνση από την ουσιαστική έννοια της ελευθερίας, η οποία σήμερα θεωρείται κατακτημένο αγαθό, βοηθά στην καθοδήγηση των λαών και πιο πολύ των νέων, σε άλλου είδους ενδιαφέροντα πιο ανώδυνα και πιο προσοδοφόρα για κάποιους.
Η "λήθη" είναι το νέο μάθημα που μεθοδικά διδάσκεται στα ελληνικά σχολεία, σιγά - σιγά σβήνουν και οι λίγες καταγραφές που έχουν τα νέα παιδιά από την οικογένεια.
Η παγκοσμιοποίηση βλέπετε δεν επιτρέπει τα σχολεία σε εθνικές εξάρσεις, πατριωτισμούς και ιστορικές μνήμες.
Χρόνια τώρα η Ελληνική σημαία δεν κυματίζει καθημερινά στα Ελληνικά σχολεία - βάσει εγκυκλίου του υπουργείου- για να μην θεωρούμεθα εθνικιστές, αφήνεται στην πρωτοβουλία του εκάστοτε διευθυντή.
Αν θέλει να έχει καλές σχέσεις με την εξουσία τότε η σημαία εμφανίζεται μόνο κατά τις εθνικές γιορτές, βιαστικά - βιαστικά για μια το πολύ δύο ημέρες, σαν κάτι που μας ενοχλεί και μας ντροπιάζει, με την ελπίδα μέχρι του χρόνου να έχει βγει κάποια άλλη διαταγή για να τους απαλλάξει από τα διλήμματα και τις προσωπικές αποφάσεις που μπορούν να τους εκθέτουν και να τους ξεβολεύουν.
Στα παιδιά δε, ούτε λόγος για ομιλίες, για εθνικές ψυχικές εξάρσεις και ιστορικές, ουσιαστικές αναδρομές. Τυπικά, ελάχιστα, περιορισμένα γίνονται αναφορές για την επανάσταση. Θα έλεγα και βιαστικά και με άγχος να περάσει και τούτη η μέρα να τελειώνουμε.
Οι εμπειρίες αυτές είναι οι σημερινές που έχω από τα παιδιά μου, λυπάμαι και πονάω.
Θυμάμαι τα δικά μου μαθητικά χρόνια, στο χωριό μου, που ένα μήνα τουλάχιστον πριν ζούσαμε στον παλμό του ερχομού της 28ης Οκτωβρίου.
Σκετς, ποιήματα, αναφορές συνεχώς στους ήρωες και στον αγώνα.
Οι τοίχοι του σχολείου των παιδιών είναι γυμνοί.
Δακρύζω κάθε φορά που τους διηγούμαι προσπαθώντας να τους μεταφέρω αυτά τα συναισθήματα. Προσπαθώ όσο μπορώ να τους δυναμώνω τα συναισθήματα για να κρατηθεί η φλόγα άσβεστη και να την μεταφέρουν και στις επόμενες γενιές. Αισθάνομαι σαν το σπίτι μας να γίνεται κρυφό σχολειό, σαν να έχουμε και πάλι έναν κατακτητή που δεν επιτρέπει επικίνδυνες ιδέες να κυκλοφορούν γιατί βλάπτουν σοβαρά το έργο της διάβρωσης, της κατάρριψης αξιών και της μαζικοποίησης δημιουργίας ανθρωποειδών, που σαν καθοδηγούμενες μαριονέτες, παίζουν το ρόλο τους χωρίς να δημιουργούν προβλήματα.
Οι ήρωες δεν υπάρχουν ούτε στους τοίχους, ούτε στα βιβλία, αντικαταστάθηκαν με σύγχρονους ήρωες, εισαγόμενους κατασκευασμένους, με συγκεχυμένους τους ρόλους τους και τους στόχους τους, ή μάλλον δεν έχουν στόχους πολεμάνε αόρατες δυνάμεις κακού που δεν σ' αφήνουν χρόνο να σκεφτείς από που προέρχονται, ποιος τις δημιούργησε και για που προορίζονται.
Οι ήρωες έγιναν καθημερινοί πλέον, έπεσαν από το σάθρo τους, μπορείς να τους αγγίξεις, μπορείς να μιλήσεις μαζί τους, να πάρεις και αυτόγραφο.
Οι επαναστάσεις δε, γελοίο πράγμα, καθημερινά γίνονται δεκάδες επαναστάσεις, από το σαμπουάν μας μέχρι και την οδοντόβουρτσά μας. Όλα τα αντικείμενά μας καθημερινά επαναστατούν γίνονται καλύτερα, μόνο εμείς οι άνθρωποι μένουμε στατικοί, κολλημένοι στο τέλμα της δήθεν προόδου και της εξέλιξης βολεμένοι σε καρέκλες που επιπλέουν στο τέλμα για να αισθανόμαστε.
Προχωρούμε όλοι στο δρόμο της προόδου σαν υπνωτισμένοι, κανείς δεν μας συναντάει να μας πει; Ε΄ που πάτε από δω? Λάθος δρόμο πήρατε, αυτός οδηγεί στο βάλτο ή στο γκρεμό. Δεν τον κοιτάζουμε καν, δεν τον βλέπουμε δεν τον ακούμε, τον παραγκωνίζουμε ή τον τσαλαπατάμε. Κι αν αμυδρά πάρει το αυτί μας κάτι λέμε: κάποιος τρελός κάτι είπε, ποιος δίνει σημασία;
Εμείς είμαστε ελεύθεροι να κάνουμε τις επιλογές μας, μόνο που οι επιλογές μας είναι προαποφασισμένες και όχι ελεύθερες.
Είμαστε ΄΄ελεύθεροι πολιορκημένοι΄΄ - δανείζομαι τον τίτλο από τον μεγάλο μας ποιητή - αλλά δεν το αντιλαμβανόμαστε. Μας έχουν υπνωτίσει και καταγράφουν στο εγκέφαλό μας όποιες πληροφορίες θέλουν.
Γι΄αυτό Συνέλληνες όσο ακόμη μπορούμε ας γιορτάζουμε με την μεγαλοπρέπεια που αρμόζει αυτή τη γιορτή, σαν ένα μεγάλο μνημόσυνο για τις ψυχές των πραγματικών ηρώων. Ας γιορτάζουμε την πραγματική έννοια της ελευθερίας.
Ας υψώσουμε όλοι τις σημαίες της επανάστασης της ψυχής μας και μετά την γαλανόλευκη στα μπαλκόνια μας, όσο ακόμη μπορούμε, σαν ένα μυστικό σύμβολο του αθάνατου ελληνικού πνεύματος, που πρέπει να βρει τρόπους να επιβιώσει και πάλι, να διασωθεί , να διαδοθεί και να ανδριέψει, για να μην οδηγηθούμε πάλι στα σκοτάδια της οποιασδήποτε σκλαβιάς.
Έλληνες του εξωτερικού όπου και αν βρίσκεσθε διατηρήστε ανόθευτο τον πολιτισμό και τις παραδόσεις μας , για να μπολιάστε και μας για να ξαναθεριέψει το Ελληνικό πνεύμα. Τόχουμε ανάγκη.
Christos Greek
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου