Παπαδήμος, Μόντι: Εξαγορά της Ευρώπης από την Τριμερή;

του Adrian Salbuchi Russia Today

Η κρίση του δημόσιου χρέους, σφίγγοντας τα πλοκάμια της γύρω από την Ευρώπη, πήρε τα κεφάλια δύο πρωθυπουργών: της Ελλάδας και της Ιταλίας.

Κοιτάζοντας τα πρόσωπα που τους αντικατέστησαν, δεν μπορεί κανείς παρά να αναρωτηθεί για το αν πρόκειται για περισσότερο σφίξιμο της λαβίδας γύρω από το λαιμό των απλών ανθρώπων.

Η Ελλάδα και η Ιταλία έχουν δημόσιο χρέος τεράστιου ύψους που δεν είναι σε θέση να εξυπηρετήσουν αν δεν πάρουν
μαζική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, ως προοίμιο για αναχρηματοδότηση από τις διεθνείς τράπεζες.

Η Ελλάδα αντικατάστησε τον πρωθυπουργό της μετά την τόλμη του να ανακοινώσει ότι θα υπέβαλε σε δημοψήφισμα έναν ακόμη γύρο σκληρών μέτρων λιτότητας.

Ο νέος πρωθυπουργός της χώρας είναι ο Λουκάς Παπαδήμος, πρώην αντιπρόεδρος της ΕΚΤ και πρώην Πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Ελλάδας, και μέλος της ισχυρούς Τριμερούς Επιτροπής του Ντέιβιντ Ροκφέλερ (JPMorgan Chase / Exxon).

Όσον αφορά την Ιταλία, στη θέση του Σίλβιο Μπερλουσκόνι διόρισαν τον πρώην Ευρωπαίο Επίτροπο Μάριο Μόντι (Mario Monti), ο οποίος τυχαίνει να είναι ο Πρόεδρος της Τριμερούς Επιτροπής στην Ευρώπη.

Κάθε φορά που ακούμε για «κρίσεις του χρέους» - στο Μεξικό το 1997, στη Βραζιλία το 1999, στην πατρίδα μου την Αργεντινή το 2001/2, ή σήμερα στην Ελλάδα, την Ιταλία, την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και (σύντομα θα έρθουν), στο Ηνωμένο Βασίλειο, στη Γαλλία, ή στις ΗΠΑ- αυτό που σημαίνει πραγματικά είναι ότι οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να συλλέξουν αρκετά φορολογικά έσοδα από τους λαούς τους για να καταβάλουν τους τόκους και το κεφάλαιο για το χρέος που βρίσκεται ως επί το πλείστον στα χέρια των ιδιωτικών τραπεζικών ιδρυμάτων.

Ερμηνεύοντας τα ΜΜΕ μέσω της «Νέας Γλώσσας του Όργουελ»*, αυτό σημαίνει ότι οι λαοί της Ελλάδας, της Ιταλίας, και της Αργεντινής πρέπει να πληρώσουν για τα λάθη των τραπεζιτών και των διεφθαρμένων κυβερνήσεων, με υψηλότερους φόρους, μεγαλύτερη ανεργία, χαμηλότερους μισθούς και συντάξεις, καθώς και μια επιδείνωση της δημόσιας υγειονομικής περίθαλψης , της εκπαίδευσης και των υποδομών.

Έτσι, κάθε φορά που υπάρχει μια κρίση του δημόσιου χρέους, «Εμείς οι Λαοί» πρέπει να πληρώσουμε για αυτές.

Ωστόσο, όταν τον Σεπτέμβριο του 2008 εξερράγη μια ιδιωτική κρίση χρέους λόγω της αισχροκέρδειας στα παράγωγα τα οποία έκαψαν τις Lehman Brothers, Merrill Lynch, AIG και πολλά άλλα ιδιωτικά ιδρύματα, οι ΗΠΑ και άλλες κυβερνήσεις έσωσαν τις τράπεζες, παρέχοντας πακέτα διάσωσης για τις τράπεζες «πάρα πολύ μεγάλες για να αποτύχουν, too big to fail» (στην Νέα Γλώσσα σημαίνει πάρα πολύ ισχυρές για να αποτύχουν, too powerful to fail).

Έσωσαν τράπεζες όπως οι Citicorp, Bank of America, JPMorgan Chase, την Goldman Sachs με .... χρήματα των φορολογουμένων (TARP), και με (υπερ)πληθωρισμό του δολαρίου μέσω της FED (γνωστό στη Νέα Γλώσσα ως «Ποσοτική Χαλάρωση Ι, ΙΙ και ΙΙΙ»), που σημαίνει πέρασμα τεράστιου μέρους από το κόστος των διασώσεων προς το υπόλοιπο του κόσμου χρησιμοποιώντας το αμερικανικό δολάριο ως παγκόσμιο νόμισμα.

Έτσι και πάλι, ανεξάρτητα από το αν το χρέος είναι δημόσιο ή ιδιωτικό, είναι πάντα «Εμείς οι Λαοί» που πληρώνουμε, επειδή, σύμφωνα με το ισχύον σύστημα, όλα τα κέρδη ιδιωτικοποιούνται και όλες οι ζημιές κοινωνικοποιούνται.

Αλλά ας πάμε πίσω στους κ.κ. Μόντι και Παπαδήμο.

Κάθονται στην Τριμερή Επιτροπή, μαζί με εκατοντάδες προέδρους εταιριών και διευθύνοντες συμβούλους, όπως οι Άννα Μποτίν (τράπεζα Banesto / Σανταντέρ, Ισπανία), Peter Sutherland (Goldman Sachs / BP, Ηνωμένο Βασίλειο), Michel David-Weill (Lazard Bank, Γαλλία), Jurgen Fitschen (Deutsche Bank, Γερμανία), Stephen Green (HSBC, Ηνωμένο Βασίλειο), Nigel Higgins (Rothschild Group, Ηνωμένο

Βασίλειο), Λόρδος Guthrie (NM Rothschild, Ηνωμένο Βασίλειο), Klaus-Peter Muller (Commerzbank, Γερμανία), Dieter Rampl (UniCredito, Ιταλία ), Otto Ruding (Citicorp Ευρώπη), ο Λόρδος Simon του Highbury (Morgan Stanley, Ηνωμένο Βασίλειο), Emilio Ybarra (BBVA, Ισπανία), Robert Kelly (Bank of NY Mellon), Λόρδο Brittan (UBS, Ηνωμένο Βασίλειο), Robert Zoellick (Παγκόσμια Τράπεζα) , συν τον Timothy Geithner, τον Χένρι Κίσινγκερ και πολλούς, πολλούς άλλους ...

Στην πραγματικότητα, η Τριμερής Επιτροπή εκφράζει μαζί με το ισχυρό Council on Foreign Relations (Νέα Υόρκη), την Chatham House (Λονδίνο) και πολλές άλλες δεξαμενές σκέψεων που σχηματίζουν ένα περίπλοκο ιστό ιδιωτικών παγκόσμιων δυνάμεων-μεσίτων ενώνοντας βασικούς παράγοντες της χρηματοδότησης, της βιομηχανίας, των μέσων ενημερώσεων , των κυβερνήσεων, του ακαδημαϊκού κόσμου, των μυστικών υπηρεσιών και του στρατιωτικού τομέα, που διοικούν το παγκόσμιο σύστημα σήμερα με επίκεντρο τα συμφέροντά τους, και σαφώς όχι εκείνα των «Εμείς οι Λαοί».

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κ.κ. Παπαδήμος και Μόντι θα κάνουν τα πάντα για να διασφαλιστεί ότι η Ιταλία και η Ελλάδα δεν θα κάνουν στάση πληρωμής για τα χρέη τους -αλλά ότι οι λαοί τους θα υπομείνουν όλες τις κακουχίες, θα δεχτούν όλους τους πόνους, και θα κάνουν όλες τις θυσίες, έτσι

ώστε οι μεγάλοι τραπεζίτες που συνεδριάζουν στη Τριμερή θα μπορέσουν να πάρουν όλα τα χρήματά τους πίσω.

Εκείνοι που δεν θα έπρεπε ποτέ να δανείσουν προς την Ελλάδα και την Ιταλία (και την Αργεντινή και Πορτογαλία ...), με τον τρόπο που το έκαναν.

* Νέα Γλώσσα (Newspeak) - μια φανταστική γλώσσα στο μυθιστόρημα του Τζορτζ Όργουελ «1984»..

Ο Adrian Salbuchi είναι πολιτικός αναλυτής, συγγραφέας, ομιλητής και σχολιαστής ραδιοφώνου / τηλεόρασης στην Αργεντινή.

Πηγή

πηγή2