Έχει στείλει απαντητική επιστολή στους Ιούς εδώ και σχεδόν ένα μήνα και ακόμα να δημοσιευθεί. Απ΄ότι φαίνεται οι ''Δημοκρατικές'' φυλλάδες είναι μαθημένες στο να κάνουν κριτική αφ'υψηλού και όχι στο διάλογο.
Αναδημοσίευση από e-grammes
17. Ιουλίου 2009 20.33
Μία απάντηση στον «Ιό» της «Ελευθεροτυπίας»
του Γιάννη Κολοβού *
Ο Δημήτρης Τρίμης, μέλος της συντακτικής ομάδας του «Ιού».Σε πρόσφατο δημοσίευμά σας ( Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 21/6/2009) χαρακτηρίσατε την μελέτη μου με τίτλο «Άκρα Δεξιά και Ριζοσπαστική Δεξιά στην Ελλάδα και στην Δυτική Ευρώπη 1974-2004» (εκδόσεις Πελασγός) ως «στρατευμένο σύγγραμμα του χώρου». Όμως, σε παλαιότερο δημοσίευμά σας (Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία, 26/2/2006) την είχατε χαρακτηρίσει ως «προσπάθεια ψύχραιμης επιστημονικής καταγραφής της σύγχρονης νεοελληνικής ακροδεξιάς». Πότε ήταν σωστή η κρίση σας; Το 2006 ή το 2009;
Μάλιστα, στο σχόλιό σας του 2006 είχατε θεωρήσει ως αδυναμία της μελέτης μου το ότι δεν ασχολήθηκα με την δράση των υπό ανάλυση κομμάτων, ενώ τώρα θεωρείτε ότι θα έπρεπε να ασχοληθώ με την τηλεοπτική παρουσία τους. Φαίνεται ότι οι απόψεις σας μεταβάλλονται ανάλογα με τις προσταγές της επικαιρότητας!
Πράγματι, η μελέτη μου επικεντρώνεται στην συγκριτική ανάλυση των πολιτικών προγραμμάτων και των ιδεολογικών διακηρύξεων εκείνων των πολιτικών κομμάτων που από το 1974 μέχρι το 2004 κατέγραψαν κάποια εκλογική παρουσία στην χώρα μας και είχαν (ορθά ή όχι) χαρακτηρισθεί ως κόμματα της «Άκρας Δεξιάς». Ασφαλώς και δεν περιμένω να σας απασχολούν θέματα επιστημονικής μεθοδολογίας, εγκυρότητας και αξιοπιστίας, αλλά η συγκριτική ιδεολογική ανάλυση δεκατεσσάρων κομμάτων τα οποία δραστηριοποιήθηκαν σε μία χρονική περίοδο τριακονταετίας έπρεπε να γίνει στην βάση ομοειδών στοιχείων και πηγών για κάθε κόμμα. Για παράδειγμα, η σύγκριση της ιδεολογικής διακήρυξης ενός κόμματος, με τις προεκλογικές ομιλίες του αρχηγού ενός άλλου κόμματος και με τις τηλεοπτικές συνεντεύξεις στελεχών ενός τρίτου κόμματος ενέχει σοβαρές μεθοδολογικές αδυναμίες και κινδύνους.
Τα στοιχεία και οι πηγές που ήταν κοινές και μπορούσαν να ανευρεθούν και για τα δεκατέσσερα αυτά κόμματα ήταν τα πολιτικά τους προγράμματα και οι ιδεολογικές τους διακηρύξεις – αυτά τα στοιχεία δηλαδή που περιγράφουν την επίσημη ιδεολογία κάθε κόμματος. Αυτό συγκρίνει και αναλύει η μελέτη μου: την επίσημη ιδεολογία των χαρακτηρισθέντων ως «ακροδεξιών» κομμάτων από το 1974 μέχρι και το 2004. Ο συγκεκριμένος μάλιστα «περιορισμός» της μελέτης αναφέρεται ξεκάθαρα στο βιβλίο μου (σελ. 27-28) και υποστηρίζεται και αναλύεται πλήρως στο σχετικό κεφάλαιο της διατριβής μου. Αν τα συμπεράσματά της δεν εξυπηρετούν την ατζέντα σας, αυτό δεν σημαίνει ότι ήταν «στρατευμένη»!
Για την μεθοδολογική της αρτιότητα και την ορθότητα της ανάλυσης των ευρημάτων της συνηγορεί το γεγονός ότι επιβραβεύθηκε με διάκριση από το Πανεπιστήμιο του Sheffield στο οποίο υποβλήθηκε. Σε τελική ανάλυση το θέμα δεν είναι ποιός πραγματοποιεί την όποια μελέτη, αλλά αν καταφέρνει να ακολουθεί την επιστημονική μεθοδολογία και να αναλύει τα ευρήματα χωρίς να επηρεάζεται από τις προσωπικές του απόψεις.
* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» κυκλοφόρησε το 2008 από τις Εκδόσεις Πελασγός.
--------------------------------------------------------------------------------
Η επιστολή-απάντηση του Γιάννη Κολοβού εστάλη στην «Ελευθεροτυπία» στις 22 Ιουνίου 2009 και μέχρι σήμερα δεν έχει δημοσιευθεί.
mikis zezas
1 σχόλιο:
Η σιωπή πρέπει να τελειώσει. Η πολιτική μέχρι σήμερα μας πρόσφερε το καταπληκτικό θέαμα μιας Δεξιάς που δεν μπορούσε να αυτοδιακηρυχθεί Δεξιά χωρίς να κατηγορηθεί για "φασισμό" και μιας αριστεράς που μπορεί, οποιαδήποτε στιγμή να αυτοαποκαλείται "σοσιαλιστική, κομμουνιστική, μαρξιστική", ισχυριζόμενη ότι τα δόγματα της δεν έχουν καμία σχέση με τον Λένιν, τον Στάλιν, τον Μάο ή τον Πολ Ποτ. Αλλά αν οι οπαδοί των διαφόρων παραλλαγών της αριστεράς δεν αισθάνονται εκτεθειμένοι από το αρχιπέλαγος των Γκούλαγκ και τα Killing Fields, δεν βλέπω τον λόγο γιατί η σύγχρονη Δεξιά, που απωθεί κάθε ολοκληρωτικό πειρασμό, πρέπει να αισθάνεται ένοχη, ή να δικαιολογείται.
Μπροστά σ' αυτήν την αξιοθαύμαστη αναίδεια των οπαδών ενός δόγματος, στο όνομα του οποίου εσφαγησαν εκατομμύρια άνθρωποι, στην αναίδεια των υμνητών του πατερούλη Στάλιν που "σκύβει και φυσάει την φωτιά σου ν' ανάψει" ή του "ο Στάλιν ζεί" και που παρ' όλα αυτά εμφανίζονται με ένα τριαντάφυλλο στο πέτο, ώς υπερασπιστές της ελευθερίας, η Δεξιά ας απαντήσει με ένα μεγάλο γέλιο και ας συνεχίσει τον δρόμο της.
Η δικτατορία της αριστεράς που επέβαλε ότι τίποτα δεν μπορεί να γίνει παραδεκτό αν δεν είναι δεμένο μαζί της πήρε τέλος. Οι αξύριστοι κουλτουριάρηδες με τα αμπέχονα και τα μαρξιστικά μηρυκάσματα ήλθε η ώρα να πάνε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας. Τα προοδευτικά ενεργούμενα του Soros και των διάφορων ΜΚΟ δεν μπορούν πλέον με τον κοσμοπολίτικο επαρχιωτισμό τους να υποθηκεύουν το μέλλον της Ελλάδας. Η Δεξιά του σήμερα, του τώρα, με καθαρές ιδέες αρνείται τις "αλήθειες" της μεταπρατικής αριστεράς και των "προοδευτικών" βαστάζων της και τις αντιπαρατάξει με τις πιο δυνατές δικές της αλήθειες. Στο κούφιο σύνθημα του Yorgo "σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα" θα αντιπαραθέσουμε την δική μας φωνή: "Ελληνισμός ή Βαρβαρότητα".
Η Δεξιά έχει δικαιωθεί από την ιστορία όπως είπε και η Νίκη Ταζαβέλα στο Βήμα "Αν είχε επικρατήσει η ιδεολογία του υπαρκτού σοσιαλισμού, με όλο τον σεβασμό στα πρόσωπα και στις ιδεολογίες τους, οι κκ. Καραμανλής, Παπανδρέου και Αλαβάνος θα δούλευαν στις οικοδομές στη Γαλλία και εγώ με την κυρία Παπαρήγα θα ήμασταν οικιακές βοηθοί στο Λονδίνο".
Ο δρόμος είναι μακρύς και δύσκολος. Εκεί που υπάρχει θέληση υπάρχει ένας δρόμος. Πρέπει η Δεξιά να αντιληφθεί την ανάγκη να διακηρύξει αυτό που είναι. Να αναγνωρίσει τον κυριότερο εχθρό της, τον ισοπεδωτισμό, αρνητή και μειωτή της διαφοροποιήσεως του κόσμου και το κυριότερο να παραδεχθεί ότι τίποτα δεν είναι ουδέτερο στην ύπαρξη και ότι σε κάθε θέμα πρέπει να έχει τον λόγο της.
Ο Ηράκλειτος είπε: "ο Θεός είναι η ημέρα και η νύχτα, το θέρος και ο χειμώνας, ο πόλεμος και η ειρήνη, το ψωμί και η πείνα", ο Παράκελσος δήλωσε: "'Όλα είναι μέσα σε σένα τον ίδιο και τίποτα δεν μπορεί να σου έλθει από έξω, ούτε απο πάνω". Και αυτά εγκλείουν το να αγωνισθεί κανείς ανοικτά εναντίον μίας ψευτοδημοκρατικής, τραμπούκας αριστεράς αρνήτριας των πάντων.
Αν στη Ελλάδα σήμερα, σε μία εποχή που όλος ο κόσμος αυτοδιακηρύσσεται στ' αριστερά, ή σχεδόν, το να είναι κανείς Δεξιός, είναι ακόμη ο καλύτερος τρόπος να είναι αλλού...Είναι η μεγαλύτερη τιμή κατά πώς λέει και ο Βάρναλης "δε δίνω λέξες παρηγόρια, - δίνω μαχαίρι σ' ολουνούς -καθώς το μπήγω μες το χώμα -γίνεται φώς γίνεται νούς". Η Δεξιά αυτή την στιγμή ενσαρκώνει τις ελπίδες του Έθνούς.
Δημοσίευση σχολίου