Η Γη είναι μια ευφυής οντότητα, διαθέτει γεωλογικούς μηχανισμούς που προστατεύουν το κλίμα της από καταστροφικά γεγονότα.

Ευφυής πλανήτης: η ίδια η Γη μπορεί να ρυθμίσει το παγκόσμιο κλίμα

Οι επιστήμονες έχουν αποδείξει ότι ο πλανήτης μας διαθέτει γεωλογικούς μηχανισμούς που προστατεύουν το κλίμα του από καταστροφικά γεγονότα. Με άλλα λόγια, η Γη φαίνεται να μπορεί να σκεφτεί.

Η Γη έχει περάσει πολλές ταραχώδεις περιόδους: ο πλανήτης μας έχει περάσει περιόδους παγκόσμιας ηφαιστειότητας, περιόδους παγετώνων, δραματικές αυξήσεις και μειώσεις στη ροή της ηλιακής ακτινοβολίας. Και όμως, τα τελευταία 3,8 δισεκατομμύρια χρόνια, η ζωή στον πλανήτη μας συνέχισε να εξελίσσεται.

Οι επιστήμονες υποπτεύθηκαν ότι η Γη είχε κάποιο είδος "ασφάλειας" που διατηρούσε το κλίμα σε ένα κατοικήσιμο εύρος. Αλλά μέχρι πρόσφατα, οι ερευνητές δεν μπορούσαν να αποδείξουν την ύπαρξή του.

Τι είναι αυτό το "εργαλείο" και πώς λειτουργεί, ανακάλυψαν ερευνητές του Τεχνολογικού Ινστιτούτου της Μασαχουσέτης (MIT). Επιβεβαίωσαν ότι ο πλανήτης διαθέτει αυτό που ονομάζουν "σταθεροποιητικό μηχανισμό ανάδρασης" (stabilizing feedback" mechanism)
Αυτός ο μηχανισμός λειτουργεί εδώ και εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια, απομακρύνοντας αργά αλλά σταθερά το κλίμα της Γης από την άκρη της αβύσσου, στην οποία η ζωή δεν μπορεί πλέον να εμφανιστεί ξανά.
Οι επιστήμονες πιστεύουν ότι αυτή η ανατροφοδότηση βασίζεται σε ένα γεωλογικό φαινόμενο που ονομάζεται πυριτική διάβρωση. Αυτή είναι μια αργή αλλά σταθερή διαδικασία που περιλαμβάνει μια σειρά χημικών αντιδράσεων που λαμβάνουν χώρα σε πυριτικά πετρώματα. «Τραβούν» το διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα, «θάβοντάς» το σε ιζηματογενή πετρώματα στον πυθμένα του ωκεανού.
Οι επιστήμονες έχουν σημειώσει εδώ και καιρό τον σημαντικό ρόλο της διάβρωσης του πυριτίου στη ρύθμιση του κύκλου του άνθρακα της Γης.
Αυτός ο μηχανισμός μπορεί να είναι η γεωλογικά σταθερή δύναμη που διατηρεί τη συγκέντρωση του διοξειδίου του άνθρακα στην ατμόσφαιρα σε ένα επίπεδο αποδεκτό για την ύπαρξη ζωής. Κατά συνέπεια, οι παγκόσμιες θερμοκρασίες είναι «υπό τον έλεγχο» της Μητέρας Γης.
Ας διευκρινίσουμε ότι αυτή η ιδέα υπήρχε εδώ και πολλά χρόνια, αλλά μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν άμεσες ενδείξεις ότι τέτοια ανατροφοδότηση λειτουργεί συνεχώς για εκατομμύρια χρόνια.
Τώρα οι ερευνητές του MIT έχουν εφαρμόσει μαθηματική ανάλυση για να αποκαλύψουν μοτίβα σε αρχεία παλαιοκλίματος τα τελευταία 66 εκατομμύρια χρόνια.
Η ερευνητική ομάδα έψαξε το σύνολο δεδομένων για τυχόν επαναλαμβανόμενα φαινόμενα που θα μπορούσαν να διατηρήσουν την παγκόσμια θερμοκρασία σε ένα κατοικήσιμο εύρος καθ' όλη τη διάρκεια αυτής της περιόδου.
Και τώρα οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι ένα σταθερό πρότυπο υπάρχει πραγματικά. Η θερμοκρασία στη Γη μπορεί να κυμαίνεται για κάποιο χρονικό διάστημα, να αυξάνεται ή να πέφτει σημαντικά, αλλά στη συνέχεια αναπόφευκτα σταθεροποιείται. Σαν κάποιος να παρακολουθεί την ισορροπία (οι επιστήμονες δεν έχουν την τάση να πιστεύουν στο υπερφυσικό, αποδίδοντας τα πάντα σε φυσικές διαδικασίες).
Είναι αλήθεια ότι η διαδικασία σταθεροποίησης της θερμοκρασίας είναι πολύ αργή: διαρκεί εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια. Αυτή η διάρκεια συμπίπτει με το πόσο διαρκεί, σύμφωνα με τους ερευνητές, η διάβρωση των πυριτικών αλάτων.
Αυτή είναι η πρώτη εργασία στην οποία έχει αποδειχθεί η ύπαρξη μιας τέτοιας σταθεροποιητικής ανατροφοδότησης.
Τα αποτελέσματα από τους επιστήμονες του MIT μπορεί να εξηγήσουν πώς η Γη παρέμεινε κατοικήσιμη παρά το γεωλογικό παρελθόν γεμάτο με δραματικά κλιματικά γεγονότα, πολλά από τα οποία θα μπορούσαν να οδηγήσουν στην αποκάλυψη.
Η μελέτη δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Science Advances.

===========

Η Γη μπορεί να ρυθμίζει τη θερμοκρασία της για χιλιετίες, σύμφωνα με νέα μελέτη

Παρουσία ή απουσία σταθεροποιητικών ανατροφοδοτήσεων του γήινου συστήματος σε διαφορετικές χρονικές κλίμακες

Το ερώτημα πώς σταθεροποιείται το κλίμα της Γης σε γεωλογικές χρονικές κλίμακες είναι σημαντικό για την κατανόηση της ιστορίας της Γης, των μακροπρόθεσμων συνεπειών της ανθρωπογενούς κλιματικής αλλαγής και της πλανητικής κατοικιμότητας.
Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν ότι μια «σταθεροποιητική ανάδραση» σε χρονοδιαγράμματα 100.000 ετών κρατά υπό έλεγχο τις παγκόσμιες θερμοκρασίες.
https://www.science.org/doi/10.1126/sciadv.adc9241?cookieSet=1

======

σχετική μας ανάρτηση
22 Μαρτίου 2022
Μελέτη προτείνει: Η Γη είναι μια ευφυής οντότητα από μόνη της. Η υπόθεση της Γαίας σύμφωνα με τον γεωχημικό James Lovelock

https://hellenicrevenge.blogspot.com/2022/03/james-lovelock.html

Μελέτη προτείνει: Η Γη θα μπορούσε να είναι ένα ευφυές ον
Μια νέα μελέτη εξέτασε το κατά πόσον ο πλανήτης μας δεν είναι απλώς μια άψυχη μπάλα από νερό, μέταλλο και βράχο, αλλά μια νοήμων οντότητα από μόνη της.
Αυτό είναι το ερώτημα που προσπαθούν να απαντήσουν οι Adam Frank, Helen F. και Fred H. Gowen, καθηγητές φυσικής και αστρονομίας στο Πανεπιστήμιο του Rochester (Ρότσεστερ), και οι συνάδελφοί τους David Grinspoon από το Ινστιτούτο Πλανητικής Επιστήμης και Sara Walker από το Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Αριζόνα.
Σύμφωνα με τη μελέτη τους, που δημοσιεύθηκε στο International Journal of Astrobiology, μπορεί να υπάρχουν περισσότερα στη λεγόμενη "υπόθεση της Γαίας" από όσα φαίνονται αρχικά.
Η Γαία (στα γερμανικά συχνά και Gäa) είναι η προσωποποιημένη γη στην ελληνική μυθολογία και μία από τις πρώτες θεότητες. Το όνομά της έχει ινδοευρωπαϊκή προέλευση και πιθανώς σημαίνει τη γυναίκα που γεννάει- το αντίστοιχό της στη ρωμαϊκή μυθολογία είναι Tellus.
"Συμβατικά, η νοημοσύνη θεωρείται ιδιότητα των ατόμων", ανέφερε ο καθηγητής Frank σε δήλωσή του.
https://phys.org/news/2022-02-planet-mind.html

"Ωστόσο, είναι επίσης γνωστό ότι είναι μια ιδιότητα συλλογικής "νοημοσύνης σμήνους" [αντίληψη της κυψέλης]." Και σύμφωνα με τη μελέτη τους, ένας πλανήτης περνάει από τέσσερα βασικά στάδια ανάπτυξης ανάλογα με την κατοικησιμότητά του και την εμφάνιση νοήμονος ζωής.
Αυτά κυμαίνονται από μια "ανώριμη βιόσφαιρα" (όπως η Γη πριν από δισεκατομμύρια χρόνια) έως μια "ώριμη τεχνόσφαιρα" (η τέλεια ισορροπία μεταξύ βιολογικών και τεχνικών συστημάτων).
"Επί του παρόντος, ο πολιτισμός μας είναι αυτό που οι ερευνητές αποκαλούν "ανώριμη τεχνόσφαιρα", ένα σύμπλεγμα ανθρωπογενών συστημάτων και τεχνολογιών που επηρεάζουν άμεσα τον πλανήτη, αλλά δεν συντηρούν τον εαυτό τους", ανέφεραν οι συγγραφείς της μελέτης.
"Η πλειονότητα της ενεργειακής μας κατανάλωσης, για παράδειγμα, αποτελείται από την κατανάλωση ορυκτών καυσίμων, τα οποία ρυπαίνουν τους ωκεανούς και την ατμόσφαιρα της γης. Η τεχνολογία και η ενέργεια που καταναλώνουμε για να επιβιώσουμε καταστρέφει τον πλανήτη μας, ο οποίος με τη σειρά του θα καταστρέψει το είδος μας.
Οι πλανήτες περνούν από ανώριμα και ώριμα στάδια, και η πλανητική νοημοσύνη είναι ένας δείκτης του πότε θα φτάσουμε σε έναν ώριμο πλανήτη. Το ερώτημα των εκατομμυρίων δολαρίων είναι να μάθουμε πώς μοιάζει η πλανητική νοημοσύνη και τι σημαίνει για εμάς στην πράξη, επειδή δεν ξέρουμε ακόμη πώς να φτάσουμε σε μια ώριμη τεχνόσφαιρα."
Θα ήταν στη φύση των πραγμάτων ότι ένα πολύπλοκο σύστημα έχει εντελώς νέες ιδιότητες που προκύπτουν από την αλληλεπίδραση των επιμέρους τμημάτων του. Για παράδειγμα, θα ήταν δύσκολο να γνωρίζουμε την προσωπικότητα ενός ατόμου εξετάζοντας μόνο τους νευρώνες του εγκεφάλου του.
Αυτό σημαίνει ότι είναι δύσκολο να προβλέψουμε ακριβώς ποια χαρακτηριστικά μπορεί να προκύψουν όταν τα άτομα σχηματίζουν μια πλανητική νοημοσύνη. Ωστόσο, σύμφωνα με τους ερευνητές, ένα πολύπλοκο σύστημα όπως η πλανητική νοημοσύνη θα έχει δύο κρίσιμα χαρακτηριστικά:
Θα πρέπει να επιδείξει αναδυόμενη συμπεριφορά και να διατηρήσει τον εαυτό του (να είναι αυτοσυντηρούμενο).
Η ίδια η βιόσφαιρα βρήκε τον τρόπο να φιλοξενήσει ζωή πριν από δισεκατομμύρια χρόνια, είπε, δημιουργώντας συστήματα για τη μετακίνηση αζώτου και τη μεταφορά άνθρακα.

Τώρα θα πρέπει να βρούμε πώς θα επιτύχουμε το ίδιο είδος αυτοσυντήρησης (αυτοβιωσιμότητας) που χαρακτηρίζει την τεχνόσφαιρα, διότι παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται, συμπεριλαμβανομένης της παγκόσμιας απαγόρευσης ορισμένων ρυπογόνων χημικών ουσιών και της αυξημένης χρήσης της ηλιακής ενέργειας, δεν έχουμε ακόμη πλανητική νοημοσύνη ή μια ώριμη τεχνόσφαιρα.
Εν ολίγοις, όσο δεν έχουμε επιτύχει την τέλεια ισορροπία μεταξύ βιολογικών και τεχνικών συστημάτων (η τεχνόσφαιρα), ο πλανήτης μας προφανώς δεν μπορεί να εξελιχθεί σε ανεξάρτητο ον.
Ωστόσο, αυτό δεν σημαίνει ένα ον όπως οι άνθρωποι, αλλά μάλλον ένα ον που έχει τα χαρακτηριστικά ενός είδους νοημοσύνης σμήνους - παρόμοιο με έναν υπεροργανισμό όπως η πορτογαλική γαλέρα (Physalia physalis). Η μέδουσα αποτελείται από αμέτρητα μικρά μεμονωμένα πλάσματα και μπορεί να υπάρξει μόνο σε αυτή τη συμβιωτική σχέση.
Τα επιμέρους ζώα της κυψέλης είναι τόσο πολύ εξειδικευμένα και πολύμορφα που θεωρητικά θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως όργανα ενός ενιαίου υπερκείμενου (ανώτερου) οργανισμού.
πηγή 23-2-22
https://www.pravda-tv.com/2022/02/studie-legt-nahe-die-erde-koennte-ein-intelligentes-wesen-sein/

==============

Η Γη μπορεί να ρυθμίζει τη θερμοκρασία της για χιλιετίες, σύμφωνα με νέα μελέτη

Οι επιστήμονες επιβεβαίωσαν ότι μια «σταθεροποιητική ανάδραση» σε χρονοδιαγράμματα 100.000 ετών κρατά υπό έλεγχο τις παγκόσμιες θερμοκρασίες.
Το κλίμα της Γης έχει υποστεί κάποιες μεγάλες αλλαγές, από τον παγκόσμιο ηφαιστειογενή έως τις εποχές των παγετώνων που ψύχουν τον πλανήτη και τις δραματικές αλλαγές στην ηλιακή ακτινοβολία. Και όμως η ζωή, τα τελευταία 3,7 δισεκατομμύρια χρόνια, συνεχίζει να χτυπά.
Τώρα, μια μελέτη από ερευνητές του MIT στο Science Advances επιβεβαιώνει ότι ο πλανήτης φιλοξενεί έναν μηχανισμό «σταθεροποιητικής ανάδρασης» που δρα για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια για να τραβήξει το κλίμα πίσω από το χείλος, διατηρώντας τις παγκόσμιες θερμοκρασίες σε ένα σταθερό, κατοικήσιμο εύρος.
Πώς ακριβώς το πετυχαίνει αυτό; Ένας πιθανός μηχανισμός είναι η «πυριτική διάβρωση» - μια γεωλογική διαδικασία με την οποία η αργή και σταθερή αποσάθρωση των πυριτικών πετρωμάτων περιλαμβάνει χημικές αντιδράσεις που τελικά αντλούν διοξείδιο του άνθρακα από την ατμόσφαιρα και στα ιζήματα των ωκεανών, παγιδεύοντας το αέριο στα πετρώματα.
Οι επιστήμονες υποψιάζονταν εδώ και καιρό ότι η διάβρωση του πυριτικού άλατος παίζει σημαντικό ρόλο στη ρύθμιση του κύκλου του άνθρακα της Γης. Ο μηχανισμός της διάβρωσης του πυριτίου θα μπορούσε να παρέχει μια γεωλογικά σταθερή δύναμη για τη διατήρηση του διοξειδίου του άνθρακα - και των παγκόσμιων θερμοκρασιών - υπό έλεγχο. Αλλά ποτέ δεν υπήρξαν άμεσες αποδείξεις για τη συνεχή λειτουργία μιας τέτοιας ανατροφοδότησης, μέχρι τώρα.
Τα νέα ευρήματα βασίζονται σε μια μελέτη παλαιοκλιματικών δεδομένων που καταγράφουν αλλαγές στις μέσες παγκόσμιες θερμοκρασίες τα τελευταία 66 εκατομμύρια χρόνια. Η ομάδα του MIT
Τεχνολογικού Ινστιτούτου Μασαχουσέτης εφάρμοσε μια μαθηματική ανάλυση για να δει εάν τα δεδομένα αποκάλυψαν μοτίβα χαρακτηριστικά σταθεροποιητικών φαινομένων που περιορίζουν τις παγκόσμιες θερμοκρασίες σε γεωλογικό χρονοδιάγραμμα.
Διαπίστωσαν ότι πράγματι φαίνεται να υπάρχει ένα σταθερό μοτίβο στο οποίο οι μεταβολές της θερμοκρασίας της Γης μειώνονται σε χρονικές κλίμακες εκατοντάδων χιλιάδων ετών. Η διάρκεια αυτού του φαινομένου είναι παρόμοια με τις χρονικές κλίμακες κατά τις οποίες προβλέπεται να δράσει η πυριτική καιρικές συνθήκες.

Τα αποτελέσματα είναι τα πρώτα που χρησιμοποιούν πραγματικά δεδομένα για να επιβεβαιώσουν την ύπαρξη μιας σταθεροποιητικής ανάδρασης, ο μηχανισμός της οποίας είναι πιθανότατα η πυριτική αποσάθρωση. Αυτή η σταθεροποιητική ανατροφοδότηση θα εξηγούσε πώς η Γη παρέμεινε κατοικήσιμη σε δραματικά κλιματικά φαινόμενα στο γεωλογικό παρελθόν.

"Από τη μία πλευρά, είναι καλό γιατί ξέρουμε ότι η σημερινή υπερθέρμανση του πλανήτη θα ακυρωθεί τελικά μέσω αυτής της σταθεροποιητικής ανάδρασης", λέει ο Constantin Arnscheidt, μεταπτυχιακός φοιτητής στο Τμήμα Επιστημών της Γης, της Ατμόσφαιρας και των Πλανητών (EAPS) του ΜΙΤ. "Αλλά από την άλλη πλευρά, θα χρειαστούν εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια για να συμβεί, άρα όχι αρκετά γρήγορα για να λύσουμε τα σημερινά μας προβλήματα"

Η μελέτη είναι από κοινού από τον Arnscheidt και τον Daniel Rothman, καθηγητή γεωφυσικής στο MIT.

Σταθερότητα στα δεδομένα
Οι επιστήμονες έχουν δει προηγουμένως ενδείξεις για μια επίδραση σταθεροποίησης του κλίματος στον κύκλο του άνθρακα της Γης: Χημικές αναλύσεις αρχαίων πετρωμάτων έχουν δείξει ότι η ροή άνθρακα μέσα και έξω από το επιφανειακό περιβάλλον της Γης παρέμεινε σχετικά ισορροπημένη, ακόμη και μέσω δραματικών μεταβολών της παγκόσμιας θερμοκρασίας. Επιπλέον, μοντέλα πυριτικής καιρικής διάβρωσης προβλέπουν ότι η διαδικασία θα έχει κάποια σταθεροποιητική επίδραση στο παγκόσμιο κλίμα. Και τέλος, το γεγονός της διαρκούς κατοικιμότητας της Γης υποδεικνύει κάποιον εγγενή, γεωλογικό έλεγχο των ακραίων μεταβολών της θερμοκρασίας.

«Έχετε έναν πλανήτη του οποίου το κλίμα υπέστη τόσες πολλές δραματικές εξωτερικές αλλαγές. Γιατί επιβίωσε η ζωή όλο αυτό το διάστημα; Ένα επιχείρημα είναι ότι χρειαζόμαστε κάποιου είδους μηχανισμό σταθεροποίησης για να διατηρήσουμε τις θερμοκρασίες κατάλληλες για ζωή», λέει ο Arnscheidt. «Αλλά ποτέ δεν αποδείχθηκε από δεδομένα ότι ένας τέτοιος μηχανισμός ελέγχει συνεχώς το κλίμα της Γης».

Οι Arnscheidt και Rothman προσπάθησαν να επιβεβαιώσουν εάν όντως λειτουργούσε μια σταθεροποιητική ανάδραση, εξετάζοντας δεδομένα των παγκόσμιων διακυμάνσεων της θερμοκρασίας μέσω της γεωλογικής ιστορίας. Εργάστηκαν με μια σειρά από αρχεία παγκόσμιας θερμοκρασίας που συνέταξαν άλλοι επιστήμονες, από τη χημική σύνθεση αρχαίων θαλάσσιων απολιθωμάτων και κελυφών, καθώς και από διατηρημένους πυρήνες πάγου της Ανταρκτικής.
«Όλη αυτή η μελέτη είναι δυνατή μόνο επειδή έχουν σημειωθεί μεγάλοι προόδοι στη βελτίωση της ανάλυσης αυτών των αρχείων θερμοκρασίας βαθέων υδάτων», σημειώνει ο Arnscheidt. «Τώρα έχουμε δεδομένα 66 εκατομμύρια χρόνια πίσω, με σημεία δεδομένων το πολύ να απέχουν μεταξύ τους χιλιάδες χρόνια».

Επιτάχυνση σε στάση
Στα δεδομένα, η ομάδα εφάρμοσε τη μαθηματική θεωρία των στοχαστικών διαφορικών εξισώσεων, η οποία χρησιμοποιείται συνήθως για την αποκάλυψη μοτίβων σε ευρέως κυμαινόμενα σύνολα δεδομένων.
«Συνειδητοποιήσαμε ότι αυτή η θεωρία κάνει προβλέψεις για το πώς θα περιμένατε να μοιάζει η ιστορία της θερμοκρασίας της Γης εάν υπήρχαν ανατροφοδοτήσεις που δρούσαν σε συγκεκριμένες χρονικές κλίμακες», εξηγεί ο Arnscheidt.
Χρησιμοποιώντας αυτήν την προσέγγιση, η ομάδα ανέλυσε την ιστορία των μέσων παγκόσμιων θερμοκρασιών τα τελευταία 66 εκατομμύρια χρόνια, λαμβάνοντας υπόψη ολόκληρη την περίοδο σε διαφορετικά χρονικά διαστήματα, όπως δεκάδες χιλιάδες χρόνια έναντι εκατοντάδων χιλιάδων, για να δει εάν εμφανίστηκαν πρότυπα σταθεροποιητικής ανάδρασης κάθε χρονοδιάγραμμα.
«Σε κάποιο βαθμό, είναι σαν το αυτοκίνητό σας να τρέχει με ταχύτητα στο δρόμο και όταν πατάτε τα φρένα, γλιστράτε για πολλή ώρα πριν σταματήσετε», λέει ο Rothman. «Υπάρχει ένα χρονοδιάγραμμα κατά το οποίο η αντίσταση τριβής, ή μια σταθεροποιητική ανάδραση, ξεκινά, όταν το σύστημα επιστρέφει σε σταθερή κατάσταση».
Χωρίς σταθεροποιητικές ανατροφοδοτήσεις, οι διακυμάνσεις της παγκόσμιας θερμοκρασίας θα πρέπει να αυξάνονται με το χρονοδιάγραμμα. Αλλά η ανάλυση της ομάδας αποκάλυψε ένα καθεστώς στο οποίο οι διακυμάνσεις δεν αυξήθηκαν, υπονοώντας ότι ένας σταθεροποιητικός μηχανισμός βασίλευε στο κλίμα πριν οι διακυμάνσεις γίνουν πολύ ακραίες. Το χρονοδιάγραμμα για αυτό το σταθεροποιητικό αποτέλεσμα - εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια - συμπίπτει με αυτό που προβλέπουν οι επιστήμονες για τις καιρικές συνθήκες πυριτικού.

Είναι ενδιαφέρον ότι οι Arnscheidt και Rothman διαπίστωσαν ότι σε μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, τα δεδομένα δεν αποκάλυψαν καμία σταθεροποιητική ανατροφοδότηση. Δηλαδή, δεν φαίνεται να υπάρχει επαναλαμβανόμενη υποχώρηση των παγκόσμιων θερμοκρασιών σε χρονοδιαγράμματα μεγαλύτερα από ένα εκατομμύριο χρόνια. Σε αυτά τα μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα, λοιπόν, τι έχει κρατήσει υπό έλεγχο τις παγκόσμιες θερμοκρασίες;

«Υπάρχει μια ιδέα ότι η πιθανότητα μπορεί να έπαιξε σημαντικό ρόλο στον καθορισμό του γιατί, μετά από περισσότερα από 3 δισεκατομμύρια χρόνια, η ζωή εξακολουθεί να υπάρχει», λέει ο Rothman.
Με άλλα λόγια, καθώς οι θερμοκρασίες της Γης κυμαίνονται σε μεγαλύτερες εκτάσεις, αυτές οι διακυμάνσεις μπορεί απλώς να είναι αρκετά μικρές με τη γεωλογική έννοια, ώστε να είναι εντός ενός εύρους που μια σταθεροποιητική ανάδραση, όπως η πυριτική καιρική, θα μπορούσε περιοδικά να κρατά υπό έλεγχο το κλίμα. και περισσότερο στο σημείο, μέσα σε μια κατοικήσιμη ζώνη.

«Υπάρχουν δύο στρατόπεδα: Κάποιοι λένε ότι η τυχαία πιθανότητα είναι μια αρκετά καλή εξήγηση και άλλοι λένε ότι πρέπει να υπάρχει σταθεροποιητική ανατροφοδότηση», λέει ο Arnscheidt. «Μπορούμε να δείξουμε, απευθείας από δεδομένα, ότι η απάντηση είναι πιθανώς κάπου στο ενδιάμεσο. Με άλλα λόγια, υπήρξε κάποια σταθεροποίηση, αλλά η καθαρή τύχη πιθανότατα έπαιξε επίσης ρόλο στο να παραμείνει η Γη συνεχώς κατοικήσιμη».

Αυτή η έρευνα υποστηρίχθηκε, εν μέρει, από μια υποτροφία MathWorks και το Εθνικό Ίδρυμα Επιστημών.