σύμφωνα με επιστημονικά δεδομένα, αυτός είναι ο κρατήρας πρόσκρουσης Aorunga. Έχει διάμετρο 12,6 km και υπολογίζεται ότι είναι λιγότερο από 345 εκατομμύρια χρόνια. Ωστόσο, το γεγονός ότι πρόκειται για κρατήρα πρόσκρουσης είναι μόνο μια υπόθεση και η «μελέτη» αυτού του «κρατήρα» πραγματοποιήθηκε μόνο με βάση δορυφορικές εικόνες.
Οι επιστήμονες εκπλήσσονται που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν 1, αλλά 3 «κρατήρες» που βρίσκονται ελάχιστα και είναι δύσκολο ακόμη και για την επιστήμη να επιτρέψει σε μια σειρά από μετεωρίτες να πέσουν σε ένα μέρος. Είναι δύσκολο να υποθέσουμε ότι τρεις διαφορετικοί αστεροειδείς θα μπορούσαν να πέσουν σε ένα σημείο του πλανήτη με ένα διάστημα σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Σύμφωνα με τους επιστήμονες, η διάμετρος του κοσμικού σώματος θα μπορούσε να φτάσει τα 2 χιλιόμετρα.
Προβολή στο Google Earth: https://earth.google.com/web/search/19.09747019089112..
===================
Ο κρατήρας Aorunga βρίσκεται στην έρημο Σαχάρα, στο βόρειο-κεντρικό Τσαντ, μέσα σε έναν άλλο καλοδιατηρημένο κρατήρα. Ο κρατήρας του μετεωρίτη περιβάλλεται από ομόκεντρους κύκλους, που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι είναι το αποτέλεσμα τριών διαδοχικών κρούσεων ενός μεγάλου μετεωρίτη που έσπασε σε κομμάτια πριν χτυπήσει τη Γη. Το συμβάν πρόσκρουσης πιστεύεται ότι συνέβη πριν από 345 εκατομμύρια χρόνια.=========
άλλοι μεγάλοι παρόμοιοι κρατήρες
https://hiddenshell.ru/el/meteoritnye-kratery-ili-sledy-yadernoi-voiny-v-drevnosti-samye/
Η δομή Richat , που ονομάζεται επίσης Guelb er Richât , είναι ένα εξέχον κυκλικό γεωλογικό χαρακτηριστικό στο οροπέδιο Adrar της Σαχάρας , κοντά στο Ouadane , δυτική-κεντρική Μαυριτανία , Βορειοδυτική Αφρική . Είναι ένας διαβρωμένος γεωλογικός θόλος , διαμέτρου 40 χιλιομέτρων
.jpg)
=================
.jpg)
Η Δομή Richat - Απομεινάρια της Ατλαντίδας στην Αφρική;
28 Μαρτίου 2022
https://anti-matrix.com/2022/03/28/die-richat-struktur-ueberreste-von-atlantis-in-afrika/
Η Αφρική, μια από τις πέντε σημερινές ηπείρους, που μαζί με την Ευρώπη και την Ασία αποτελούν ιστορικά τον λεγόμενο «Παλαιό Κόσμο» από ευρωπαϊκή προοπτική, συνδέεται γεωγραφικά με την τελευταία ήπειρο μέσω του Ισθμού του Σουέζ και συνορεύει με τη Μεσόγειο Θάλασσα στο βορρά. και τον Ατλαντικό Ωκεανό στα δυτικά, και οριοθετείται στα ανατολικά από τον Ινδικό Ωκεανό και την Ερυθρά Θάλασσα.
Από ευρωπαϊκή σκοπιά, η «Σκοτεινή Ήπειρος», όπως ονομαζόταν από το σκούρο χρώμα του δέρματος των περισσότερων κατοίκων της, θεωρούνταν σε μεγάλο βαθμό ως «terra incognita» (άγνωστη γη) μέχρι τον 19ο αιώνα, αφού από την αρχαιότητα μόνο οι βόρειοι, μεσογειακοί πρόποδες του ήταν γνωστοί.
Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ένας φοινικικός στόλος για λογαριασμό του Αιγύπτιου Φαραώ Necho II (περίπου 610-595 π.Χ.) λέγεται ότι έπλευσε νότια από την Ερυθρά Θάλασσα και κατά μήκος της ανατολικής ακτής της ηπείρου ήδη από τα μέσα της προηγούμενης χιλιετίας. π.Χ. με ιστιοπλοΐα, έκανε τον περίπλου της Αφρικής, αλλά η πραγματική εξερεύνηση της ηπείρου από τους Ευρωπαίους ξεκίνησε μόλις στις αρχές του 15ου αιώνα μ.Χ. με τα πορτογαλικά ταξίδια εξερεύνησης και κατάκτησης, οι οποίοι προχώρησαν όλο και πιο μακριά κατά μήκος της δυτικής ακτής της μέχρι που τελικά κατέκτησε το Βάσκο ντα Γκάμα το 1497. να κάνει τον περίπλου των νοτιότερων πρόποδών του, το «Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας».
Ως αποτέλεσμα, άλλα ευρωπαϊκά κράτη ίδρυσαν επίσης υποκαταστήματα στις αφρικανικές ακτές για να «αποικίσουν» την ήπειρο και να εκμεταλλευτούν τους πόρους της. Δεδομένου ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να διεισδύσει στο εσωτερικό του λόγω των κλιματικών και τοπογραφικών συνθηκών καθώς και της επιθετικής πανίδας και χλωρίδας, η περαιτέρω ιστορία της ανακάλυψης προχώρησε πολύ αργά και μπορούσε να επιταχυνθεί μόνο στα τέλη του 18ου αιώνα - μεταξύ άλλων μέσω του ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών πυροβόλων όπλων.
Η «Αφρικανική Εταιρεία», που ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1788 και διοργανώνει πολυάριθμα ερευνητικά ταξίδια, έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό. Ωστόσο, μόλις τον 19ο αιώνα εξερευνητές όπως ο Livingstone, ο Stanley και ο Schnitzer μπόρεσαν να διεισδύσουν βαθιά στην «καρδιά» της ηπείρου.
Η Αφρική στην έρευνα της Ατλαντίδας
Περίπου την ίδια εποχή, η Αφρική έγινε επίσης το επίκεντρο της σύγχρονης έρευνας της Ατλαντίδας. Αρχικά, η αφρικανική βορειοδυτική περιοχή είχε ενδιαφέρον, η οποία περιγράφηκε από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Ηρόδοτος και ο Διόδωρος Σικελιώτης ως η πατρίδα των αρχέγονων λαών όπως οι Atlantioi, οι Atarantes ή οι Atalantes, που συνδέονται με τον θρύλο της Ατλαντίδας.
Η σχολή των τοπικοποιήσεων της Βόρειας Αφρικής Ατλαντίδας αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα σε ανταγωνισμό με την κατεύθυνση των λεγόμενων ατλαντικών, οι οποίοι υποπτεύονται τη βυθισμένη αυτοκρατορία του Πλάτωνα, ακολουθώντας την κλασική θεωρία της Ατλαντίδας, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Πιθανώς ο πρώτος εκπρόσωπος του ήταν ο Γάλλος DA Godron, ο οποίος το 1868 παρουσίασε έναν εντοπισμό της Ατλαντίδας στο τυνησιακό τμήμα της σημερινής ερήμου Σαχάρας.
Τον ακολούθησε ο συμπατριώτης του, ο γεωγράφος Étienne-Félix Berlioux, ο οποίος δήλωσε το 1865 ότι είχε εντοπίσει τη Μητρόπολη της Ατλαντίδας στη δυτική ακτή του Μαρόκου μεταξύ Καζαμπλάνκα και Αγκαντίρ, όπου οι πρόποδες των βουνών του Άτλαντα φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Σύμφωνα με τον Berlioux, οι Atlanteans κυβέρνησαν μια πρώιμη βορειοαφρικανική αυτοκρατορία που ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα π.Χ. από μια Αιγυπτιο-Φοινικική συμμαχία. Ο Γάλλος Gustave Lagneau δήλωσε επίσης το 1876 ότι το Μαρόκο ήταν η Ατλαντίδα.
Ο Γερμανός Ατλαντολόγος AF-R. Ο Knötel υπέθεσε το 1893 ότι το βασίλειο της Ατλαντίδας βρισκόταν επίσης στη βορειοδυτική Αφρική, οπότε υπέθεσε ότι οι Άτλαντες ήταν στην πραγματικότητα λάτρεις του θεού Θωθ/Ουρανού/Ερμή που είχαν μεταναστεύσει από τη Χαλδία. Μετά το γύρισμα του αιώνα, ο Γάλλος ομηρολόγος Victor Bérard προκάλεσε για λίγο σάλο με τη διατριβή του ότι η Καρχηδόνα ήταν η αυθεντική Ατλαντίδα.
Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, όταν η Ατλαντίδα εντοπίστηκε στην Αφρική, άλλα μέρη της «Σκοτεινής Ηπείρου» συμπεριλήφθηκαν επίσης στις Ατλαντολογικές εκτιμήσεις. Μεταξύ 1908 και 1926, για παράδειγμα, ο Βρετανός λοχαγός CH Elgee και ο αφρικανός ερευνητής Leo Frobenius από τη Γερμανία ανέπτυξαν μια θεωρία, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, σύμφωνα με την οποία η Ατλαντίδα βρισκόταν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια του ισημερινού στις ακτές της Δυτικής Αφρικής. στη σημερινή Νιγηρία. Ωστόσο, αυτή η θεωρία αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ατλαντικό «αδιέξοδο» και δεν επιδιώχθηκε περαιτέρω αργότερα.
Ωστόσο, οι τοπικοποιήσεις της Βόρειας Αφρικής συνέχισαν να είναι δημοφιλείς. Έτσι, το 1920, ο αρχαιολόγος και γεωλόγος Aimé Louis Rutot πρότεινε ξανά το Μαρόκο ως ιστορική Ατλαντίδα, μια άποψη που συμμερίζονται ο εξερευνητής LE Gentil (1921) και ο Γάλλος γεωλόγος και συγγραφέας Mario Vivarez (1925).
Την ίδια χρονιά, ο αρχαιολόγος και τυχοδιώκτης κόμης Byron Khun de Prorok (1896-1954), ο οποίος έψαχνε επίσης για ίχνη της Ατλαντίδας στο Γιουκατάν, πραγματοποίησε ένα ατλαντικό ερευνητικό ταξίδι στη Σαχάρα και στον ορεινό όγκο Ahaggar, όπου άνοιξε ένα παλιό Ο τάφος των Τουαρέγκ και ανακοίνωσε ότι βρήκε τα οστά της θρυλικής Βασίλισσας Τιν Χινάν. Ο Khun de Prorok, όπως και ο Godron, πίστευε ότι η τυνησιακή όαση Hoggar ήταν μια πιθανή τοποθεσία στην Ατλαντίδα.
Ο Férréol Butavand, ένας άλλος εκπρόσωπος της σχολής της Αφρο-Ατλαντίδας, είδε -επίσης το 1925- την έλλειψη απτών αρχαιολογικών ιχνών της Ατλαντίδας στη Βόρεια Αφρική την ώθησε να την υποψιαστεί στον πυθμένα του κόλπου του Γκάμπες στις ακτές της Τυνησίας της Μεσογείου. Εξήγησε ότι αυτή η περιοχή ήταν κάποτε πάνω από το σημερινό βάθος των 100 φθορών στη στεριά μέχρι που ένας σεισμός έκανε τη γη να βυθιστεί κάτω από την ίσαλο γραμμή της Μεσογείου.
Την ίδια στιγμή, ο βυθός της υποθετικής Θάλασσας της Σαχάρας ανέβηκε, με αποτέλεσμα να στραγγίσουν τα νερά της και να στεγνώσει η θάλασσα. Είναι πιθανό αυτή την περίοδο να σημειώθηκε και η πρόσφατη κατάρρευση του στενού του Γιβραλτάρ.
Το 1926, ένας άλλος καταστροφολόγος και εξερευνητής της Ατλαντίδας, ο Claudius Roux (1872-1961), πρότεινε ότι το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αφρικής ήταν βυθισμένο κατά τη μεταπαγετώδη περίοδο. Τα βουνά του Μαρόκου και της Αλγερίας θα είχαν σχηματίσει μια χερσόνησο εκείνη την εποχή στην οποία αναπτύχθηκε ο πολιτισμός του Ατλάντα. Αργότερα, είτε η στεριά ανέβηκε είτε η στάθμη της θάλασσας έπεσε, με αποτέλεσμα τα υδάτινα σώματα και οι λιμνοθάλασσες να στεγνώσουν, αφήνοντας πίσω την άμμο και τις αλυκές που βρίσκονται σήμερα.
Ένα χρόνο αργότερα, ο αρχαιολόγος Paul Borchardt από τη Γερμανία υποψιάστηκε την Ατλαντίδα στην Τυνησία, κάνοντας διάκριση μεταξύ του νησιωτικού βασιλείου των Ατλάντων και της βασιλικής τους έδρας, του «Κάστρου του Ποσειδώνα». Ταύτισε το κύριο νησί της Ατλαντίδας με την πρώην βορειοαφρικανική ακτή, η οποία στη συνέχεια χωριζόταν από την ήπειρο με τη θάλασσα. Κατά τη γνώμη του Borchardt, αυτός ο κόλπος ήταν η «Ατλαντική» θάλασσα που αναφέρει ο Πλάτωνας. Η μητρόπολη του Ατλαντικού βρισκόταν στην Τυνησία, λίγα χιλιόμετρα στην ενδοχώρα από τον Κόλπο του Γκάμπες.
Το 1930 ο Otto Silbermann δημοσίευσε μια εργασία στη Γαλλία στην οποία δήλωσε ότι το Μαρόκο και η Σαχάρα, συμπεριλαμβανομένης της οροσειράς Ahaggar, ήταν η Ατλαντίδα, και το 1931 ο Γερμανός γλωσσολόγος και ανατολίτης Josef Karst παρουσίασε μια περίπλοκη θεωρία σύμφωνα με την οποία υπήρχε μια ανατολική και μια δυτική αυτοκρατορία της Ατλαντίδας.
Η δυτική περιελάμβανε όλη τη Βόρεια Αφρική, την Ιβηρική και τον Ατλαντικό, ενώ η ανατολική κάλυπτε τον Ινδικό Ωκεανό, τη νότια Περσία και την Αραβία.
Ωστόσο, αφού ούτε οι μη κομφορμιστές ούτε οι «νηφάλιοι» αρχαιολόγοι μεταξύ των αφροατλαντολόγων μπόρεσαν να παράσχουν τα τελευταία στοιχεία για τις θεωρίες τους, και στον απόηχο των παγκόσμιων πολιτικών αναταραχών, έγινε σιωπηλός για την «Ατλαντίδα στην Αφρική». για αρκετές δεκαετίες. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το ενδιαφέρον των ακαδημαϊκών ερευνητών της Ατλαντίδας στράφηκε πρώτα στο Αιγαίο, το οποίο τις επόμενες δεκαετίες κατέλαβε την αδιαμφισβήτητη κορυφαία θέση μεταξύ των συμβατικών προτάσεων ακαδημαϊκού εντοπισμού της Ατλαντίδας, μέχρι τη δεκαετία του 1990 - για τον ίδιο λόγο όπως και πριν από την Οι βορειοαφρικανικές θεωρίες - εξαφανίστηκαν ξανά από το διάλογο.
Στις αρχές του 21ου αιώνα, η «Ατλαντίδα στη Βόρεια Αφρική» γνώρισε κάτι σαν αναγέννηση. Για παράδειγμα, ένας γερμανόφωνος ανώνυμος ("HSM") στο Διαδίκτυο έθεσε προς συζήτηση τη θέση ότι η πρωτεύουσα της Ατλάντης βρισκόταν στο μαροκινό Schott el Fedjaj. "ΕΝΑ Petit» (ψευδώνυμο), ένας άλλος Ατλαντολόγος από τη Γερμανία, έγραψε ένα χειρόγραφο το 2002 στο οποίο εντόπισε την Ατλαντίδα στο λιβυκό τμήμα της Κυρηναϊκής, μια θέση που ο κριτικός της Ατλαντολογίας Christian Brachthäuser προσπάθησε να αντικρούσει το 2006. Ένας τρέχων εντοπισμός στην παράδοση του Paul Borchardt, που αποτελεί την Ατλαντίδα στο Μαρόκο, παρουσιάστηκε το 2004 από τον Ulrich Hofmann.
(Ατλαντίδα στο Schott el Fedjaj, Μαρόκο, μετά το 'HSM'. Μία από τις πολυάριθμες τοποθεσίες της Βόρειας Αφρικής στην Ατλαντίδα που δημοσιοποιήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες)
Ο καθοριστικός παράγοντας για τις υποθέσεις των A. Petit και Hofmann ήταν εξίσου η σύγχρονη δορυφορική τεχνολογία, η οποία παρέχει τόσο στη συμβατική αρχαιολογία όσο και στην έρευνα της Ατλαντίδας λεπτομερές υλικό εικόνας τοπογραφικών δομών που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές από το έδαφος ή από χαμηλό υψόμετρο. Και οι δύο συγγραφείς μπορούν να ανατρέξουν σε δορυφορικές εικόνες που δείχνουν δομές τριών δακτυλίων που αντιστοιχούν στην κάτοψη της μητρόπολης του Ατλάντιου που περιγράφεται από τον Πλάτωνα. Ωστόσο, αν πρόκειται στην πραγματικότητα για ανθρώπινο έργο ή για φυσικό σχηματισμό πρέπει να διευκρινιστεί από την αρχαιολογική έρευνα πεδίου.
Ανεξάρτητα από το αν η πρωτεύουσα της Ατλάντης μπορεί να βρεθεί πράγματι στη Βόρεια Αφρική, η Ατλαντολογία σίγουρα θα συνεχίσει να ασχολείται με αυτήν, γιατί σε κάθε περίπτωση αυτή η μεγάλη περιοχή είναι μια από εκείνες τις περιοχές που ο Πλάτωνας περιγράφει ξεκάθαρα ως μέρος του βασιλείου της Ατλαντίδας. Η κατάσταση είναι διαφορετική σε σχέση με τη Νότια Αφρική, όπου μόνο ένας πρώιμος «απομακρυσμένος» - ο GK Kirchmaier το 1685 - προσπάθησε να την προσδιορίσει. Από μια εναλλακτική ιστορική άποψη, το νότιο τμήμα της αφρικανικής ηπείρου παρουσιάζει ωστόσο κάποιο ενδιαφέρον.
Όχι μόνο υπάρχουν ίχνη προϊστορικών ορυχείων, μερικά από τα οποία είναι άνω των 10.000 ετών, αλλά έχουν επίσης ανακαλυφθεί διάφορα κρυπτο-αρχαιολογικά αντικείμενα που επισκιάζουν την ακαδημαϊκή εικόνα μιας γραμμικής ανάπτυξης του πολιτισμού και τις κοινές ιδέες της «πρωτόγονης Λίθινης Εποχής
Ανάμεσά τους είναι ένα κρανίο ανθρωποειδών που ανακαλύφθηκε το 1921 σε μια σπηλιά κοντά στο Kabwe στη Ροδεσία. Αυτό το κρανίο, ο επονομαζόμενος άνθρωπος του Broken Hill, δείχνει προφανώς τα σημάδια εισόδου και εξόδου ενός βλήματος υψηλής ταχύτητας - ένα εντελώς παράξενο εύρημα δεδομένης της εκτιμώμενης ηλικίας του δείγματος από 300.000 έως 125.000 χρόνια. Η πολύ νεότερη «Ζωφόρος του Μπράντμπεργκ» με τη λεγόμενη «Λευκή Κυρία» που απεικονίζεται πάνω της είναι επίσης έντονη συζήτηση.
The Richat Structure (Guelb er Richat)
Η λεγόμενη δομή Richat (αραβικά: Guelb er Richat, που σημαίνει: "Νησί του Richat") - στα γερμανικά δομή Richat -, που μερικές φορές αναφέρεται και ως το μάτι της Σαχάρας ή του ματιού του Ταύρου, είναι ένας δακτυλιοειδής γεωλογικός σχηματισμός στη Μαυριτανική Σαχάρα, περίπου 30 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της μικρής πόλης Ouadane.
Αυτή η ελαφρώς ελλειπτική κατασκευή, που αποτελείται από ομόκεντρους, ύψους μόλις λίγων μέτρων, ιζηματογενείς δακτυλίους βράχου με διάμετρο περίπου 45 km και κεντρικό υψόμετρο σε σχήμα λόφου, έχει προσελκύσει κάποια προσοχή στο παρελθόν, ακόμη και σε κύκλους που ενδιαφέρονται για την επιστήμη των συνόρων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την περιοχή της έρευνας της Ατλαντίδας, στην οποία έχει ήδη συζητηθεί επανειλημμένα.
Όσον αφορά τον σχηματισμό της δομής Richat, υποτίθεται εδώ και πολύ καιρό ότι ήταν είτε κρατήρας πρόσκρουσης είτε αποτέλεσμα ηφαιστειακής έκρηξης. Η θεωρία πρόσκρουσης θεωρείται πλέον ευρέως απαρχαιωμένη επειδή «δεν έχει βρεθεί γεωλογική ένδειξη μεταμόρφωσης σοκ υψηλής πίεσης που συνήθως σχετίζεται με κρούσεις κοσμικών σωμάτων στην περιοχή του σχηματισμού».
Ακόμη και η υποψία ηφαιστειακής προέλευσης δεν είναι πλέον δημοφιλής στους γεωεπιστήμονες, γιατί, όπως λέγεται, «δεν βρέθηκαν πυριγενή πετρώματα όπως πέτρα λάβας».
Σήμερα, οι ειδικοί υποθέτουν κυρίως ότι ο σχηματισμός δημιουργήθηκε «ως αποτέλεσμα γεωλογικών διεργασιών διόγκωσης» που «σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του ανέμου και του νερού λέγεται ότι δημιούργησαν την αξιομνημόνευτη δομή. Ο αποχρωματισμός του κρατήρα στη συνέχεια εξαρτάται από το πόσο ένας συγκεκριμένος τύπος βράχου έχει εκτεθεί στα στοιχεία. Οι ψηλότερες και πιο σταθερές κορυφογραμμές του βουνού θα είχαν πάρει τον γαλαζωπό τους αποχρωματισμό, ενώ οι πιο μαλακοί και λιγότερο ανθεκτικοί βράχοι στις κοιλάδες θα είχαν κιτρινίσει».
(Τοπογραφική ανακατασκευή της δομής Richat σε ψευδή χρώματα με βάση δορυφορικές εικόνες: υπόστρωμα = καφέ, άμμος = κίτρινο/λευκό, βλάστηση = πράσινο, αλατούχα ιζήματα = μπλε)
The Richat Structure και Atlantis
Αφού έγιναν γνωστές δορυφορικές εικόνες αυτής της δομής, με τους σχεδόν τέλεια ομόκεντρους δακτυλίους της, δεν άργησαν να γίνουν οι πρώτες συγκρίσεις του Ματιού της Σαχάρας με την περιγραφή της Ατλαντίδας από τον Πλάτωνα. Η Atlantipedia του Tony O'Connell αναφέρει: «Το 2008 ο Γιώργος Σαραντίτης είχε την ιδέα ότι η δομή Richat ήταν η τοποθεσία της Ατλαντίδας, βασίζοντας τον ισχυρισμό του σε μια εντατική επαναξιολόγηση του κειμένου του Πλάτωνα.
Το 2006, ο George S. Alexander και η Natalie Rosen ενθουσιάστηκαν από την ομοιότητα της δομής Richat με την αφήγηση του Πλάτωνα και αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια έρευνα εδάφους. Η [πολιτική; Η αστάθεια στην περιοχή το απέτρεψε μέχρι το 2008, όταν επισκέφτηκαν τον χώρο, συλλέγοντας υλικό για μια ταινία. Στη συνέχεια, η ταινία ολοκληρώθηκε το 2010 και εμφανίστηκε στον πρόσφατα δημιουργημένο ιστότοπό τους , όπου μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το βίντεο διάρκειας μιας ώρας για την υποστήριξη της διατριβής τους.
Το 2013 περαιτέρω υποστήριξη για τη δομή Richat και τη σύνδεση Atlantis προήλθε από τον Jose DC Hernandez με μια μάλλον περίπλοκη θεωρία σε μια εργασία με τίτλο A Celestial Impact and Atlantis . Ο φυσικός και ερευνητής της Ατλαντίδας Robert deMelo εξέτασε επίσης πρόσφατα το μάτι της Σαχάρας ως πιθανό υποψήφιο για εντοπισμό της Ατλαντίδας.
Όμως, παρά την προφανή οπτική αντιστοιχία μεταξύ της δομής Richat και του «σχεδίου πόλης» του Πλάτωνα της μητρόπολης της Ατλάντης, υπάρχουν καλοί λόγοι ενάντια στον εντοπισμό της Ατλαντίδας εκεί. Τα κυριότερα πραγματοποιήθηκαν από τον ιδιωτικό ερευνητή και ειδικό του Atlantis Dr. Ο Ulf Richter αναφέρει σε ένα από τα χαρτιά του: «Το Guelb er Richat είναι πολύ μεγάλο, πολύ ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας (400 m) και απέχει 500 km από την ακτή της θάλασσας.
Προς τα τέλη του 2018, το κανάλι Bright Insight στο YouTube έκανε μια αξιολύπητη προσπάθεια να δώσει νέα πνοή στη θεωρία της Ατλαντίδας στη Σαχάρα. Ωστόσο, αποτυγχάνει σε ένα απλό γεγονός. Δεν βυθίστηκε, αλλά όταν ο Alexander και ο Rosen εξέτασαν τη δομή του Richat, δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε ένα φυσικό στοιχείο στην περιοχή πλάτους 35 km. Πού ήταν το πολυσύχναστο λιμάνι που περιέγραψε ο Πλάτων;
Στις αρχές Νοεμβρίου 2018, τα βρετανικά ταμπλόιντ συνέχισαν να αναφέρουν τις ιδέες του Τζίμι Μπράιτ. Οι θεωρίες του εξαρτώνται πλήρως από την καταστροφή της Ατλαντίδας πριν από περίπου δώδεκα χιλιάδες χρόνια. Δεν εξηγεί πώς εξαπέλυσε επίθεση στην Αθήνα, που δεν υπήρχε τότε, από τη Μαυριτανία. Ο Bright, όπως και πολλοί άλλοι, χρειάζεται αυτή την πολύ πρώιμη ημερομηνία για να εξηγήσει γιατί η δομή Richat δεν είναι υποβρύχια σήμερα, αλλά έχει σταδιακά ανυψωθεί λόγω των τεκτονικών δυνάμεων στην περιοχή.
Ωστόσο, ο Πλάτωνας επισημαίνει ξεκάθαρα ότι η βυθισμένη Ατλαντίδα εξακολουθούσε να αποτελεί κίνδυνο για τη ναυσιπλοΐα στην εποχή της, όταν η κατασκευή θα ήταν στο παλιό της ύψος. Δεδομένου ότι δεν έχει συμβεί κανένα γεωλογικό γεγονός τις δυόμισι χιλιετίες από τον Πλάτωνα που θα μπορούσε να ανυψώσει τη δομή από τον πυθμένα της θάλασσας σε υψόμετρο 400 m και 500 km από τον Ατλαντικό, πρέπει να αποδεχτούμε το επιστημονικό συμπέρασμα ότι η δομή Richat είναι φυσικό χαρακτηριστικό.
Το 2018, ο Martin K. Ettington δημοσίευσε ένα φυλλάδιο με τίτλο The Real Atlantis , στο οποίο επιμένει ότι η δομή Richat είναι τα απομεινάρια της Ατλαντίδας.
28 Μαρτίου 2022
https://anti-matrix.com/2022/03/28/die-richat-struktur-ueberreste-von-atlantis-in-afrika/
Η Αφρική, μια από τις πέντε σημερινές ηπείρους, που μαζί με την Ευρώπη και την Ασία αποτελούν ιστορικά τον λεγόμενο «Παλαιό Κόσμο» από ευρωπαϊκή προοπτική, συνδέεται γεωγραφικά με την τελευταία ήπειρο μέσω του Ισθμού του Σουέζ και συνορεύει με τη Μεσόγειο Θάλασσα στο βορρά. και τον Ατλαντικό Ωκεανό στα δυτικά, και οριοθετείται στα ανατολικά από τον Ινδικό Ωκεανό και την Ερυθρά Θάλασσα.
Από ευρωπαϊκή σκοπιά, η «Σκοτεινή Ήπειρος», όπως ονομαζόταν από το σκούρο χρώμα του δέρματος των περισσότερων κατοίκων της, θεωρούνταν σε μεγάλο βαθμό ως «terra incognita» (άγνωστη γη) μέχρι τον 19ο αιώνα, αφού από την αρχαιότητα μόνο οι βόρειοι, μεσογειακοί πρόποδες του ήταν γνωστοί.
Όπως αναφέρει ο Ηρόδοτος, ένας φοινικικός στόλος για λογαριασμό του Αιγύπτιου Φαραώ Necho II (περίπου 610-595 π.Χ.) λέγεται ότι έπλευσε νότια από την Ερυθρά Θάλασσα και κατά μήκος της ανατολικής ακτής της ηπείρου ήδη από τα μέσα της προηγούμενης χιλιετίας. π.Χ. με ιστιοπλοΐα, έκανε τον περίπλου της Αφρικής, αλλά η πραγματική εξερεύνηση της ηπείρου από τους Ευρωπαίους ξεκίνησε μόλις στις αρχές του 15ου αιώνα μ.Χ. με τα πορτογαλικά ταξίδια εξερεύνησης και κατάκτησης, οι οποίοι προχώρησαν όλο και πιο μακριά κατά μήκος της δυτικής ακτής της μέχρι που τελικά κατέκτησε το Βάσκο ντα Γκάμα το 1497. να κάνει τον περίπλου των νοτιότερων πρόποδών του, το «Ακρωτήρι της Καλής Ελπίδας».
Ως αποτέλεσμα, άλλα ευρωπαϊκά κράτη ίδρυσαν επίσης υποκαταστήματα στις αφρικανικές ακτές για να «αποικίσουν» την ήπειρο και να εκμεταλλευτούν τους πόρους της. Δεδομένου ότι ήταν σχεδόν αδύνατο να διεισδύσει στο εσωτερικό του λόγω των κλιματικών και τοπογραφικών συνθηκών καθώς και της επιθετικής πανίδας και χλωρίδας, η περαιτέρω ιστορία της ανακάλυψης προχώρησε πολύ αργά και μπορούσε να επιταχυνθεί μόνο στα τέλη του 18ου αιώνα - μεταξύ άλλων μέσω του ανάπτυξη πιο αποτελεσματικών πυροβόλων όπλων.
Η «Αφρικανική Εταιρεία», που ιδρύθηκε στο Λονδίνο το 1788 και διοργανώνει πολυάριθμα ερευνητικά ταξίδια, έπαιξε σημαντικό ρόλο σε αυτό. Ωστόσο, μόλις τον 19ο αιώνα εξερευνητές όπως ο Livingstone, ο Stanley και ο Schnitzer μπόρεσαν να διεισδύσουν βαθιά στην «καρδιά» της ηπείρου.
Η Αφρική στην έρευνα της Ατλαντίδας
Περίπου την ίδια εποχή, η Αφρική έγινε επίσης το επίκεντρο της σύγχρονης έρευνας της Ατλαντίδας. Αρχικά, η αφρικανική βορειοδυτική περιοχή είχε ενδιαφέρον, η οποία περιγράφηκε από αρχαίους συγγραφείς όπως ο Ηρόδοτος και ο Διόδωρος Σικελιώτης ως η πατρίδα των αρχέγονων λαών όπως οι Atlantioi, οι Atarantes ή οι Atalantes, που συνδέονται με τον θρύλο της Ατλαντίδας.
Η σχολή των τοπικοποιήσεων της Βόρειας Αφρικής Ατλαντίδας αναπτύχθηκε τον 19ο αιώνα σε ανταγωνισμό με την κατεύθυνση των λεγόμενων ατλαντικών, οι οποίοι υποπτεύονται τη βυθισμένη αυτοκρατορία του Πλάτωνα, ακολουθώντας την κλασική θεωρία της Ατλαντίδας, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Πιθανώς ο πρώτος εκπρόσωπος του ήταν ο Γάλλος DA Godron, ο οποίος το 1868 παρουσίασε έναν εντοπισμό της Ατλαντίδας στο τυνησιακό τμήμα της σημερινής ερήμου Σαχάρας.
Τον ακολούθησε ο συμπατριώτης του, ο γεωγράφος Étienne-Félix Berlioux, ο οποίος δήλωσε το 1865 ότι είχε εντοπίσει τη Μητρόπολη της Ατλαντίδας στη δυτική ακτή του Μαρόκου μεταξύ Καζαμπλάνκα και Αγκαντίρ, όπου οι πρόποδες των βουνών του Άτλαντα φτάνουν μέχρι τη θάλασσα. Σύμφωνα με τον Berlioux, οι Atlanteans κυβέρνησαν μια πρώιμη βορειοαφρικανική αυτοκρατορία που ιδρύθηκε τον 13ο αιώνα π.Χ. από μια Αιγυπτιο-Φοινικική συμμαχία. Ο Γάλλος Gustave Lagneau δήλωσε επίσης το 1876 ότι το Μαρόκο ήταν η Ατλαντίδα.
Ο Γερμανός Ατλαντολόγος AF-R. Ο Knötel υπέθεσε το 1893 ότι το βασίλειο της Ατλαντίδας βρισκόταν επίσης στη βορειοδυτική Αφρική, οπότε υπέθεσε ότι οι Άτλαντες ήταν στην πραγματικότητα λάτρεις του θεού Θωθ/Ουρανού/Ερμή που είχαν μεταναστεύσει από τη Χαλδία. Μετά το γύρισμα του αιώνα, ο Γάλλος ομηρολόγος Victor Bérard προκάλεσε για λίγο σάλο με τη διατριβή του ότι η Καρχηδόνα ήταν η αυθεντική Ατλαντίδα.
Στο πρώτο μισό του 20ου αιώνα, όταν η Ατλαντίδα εντοπίστηκε στην Αφρική, άλλα μέρη της «Σκοτεινής Ηπείρου» συμπεριλήφθηκαν επίσης στις Ατλαντολογικές εκτιμήσεις. Μεταξύ 1908 και 1926, για παράδειγμα, ο Βρετανός λοχαγός CH Elgee και ο αφρικανός ερευνητής Leo Frobenius από τη Γερμανία ανέπτυξαν μια θεωρία, ανεξάρτητα ο ένας από τον άλλο, σύμφωνα με την οποία η Ατλαντίδα βρισκόταν μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα βόρεια του ισημερινού στις ακτές της Δυτικής Αφρικής. στη σημερινή Νιγηρία. Ωστόσο, αυτή η θεωρία αποδείχθηκε ότι ήταν ένα ατλαντικό «αδιέξοδο» και δεν επιδιώχθηκε περαιτέρω αργότερα.
Ωστόσο, οι τοπικοποιήσεις της Βόρειας Αφρικής συνέχισαν να είναι δημοφιλείς. Έτσι, το 1920, ο αρχαιολόγος και γεωλόγος Aimé Louis Rutot πρότεινε ξανά το Μαρόκο ως ιστορική Ατλαντίδα, μια άποψη που συμμερίζονται ο εξερευνητής LE Gentil (1921) και ο Γάλλος γεωλόγος και συγγραφέας Mario Vivarez (1925).
Την ίδια χρονιά, ο αρχαιολόγος και τυχοδιώκτης κόμης Byron Khun de Prorok (1896-1954), ο οποίος έψαχνε επίσης για ίχνη της Ατλαντίδας στο Γιουκατάν, πραγματοποίησε ένα ατλαντικό ερευνητικό ταξίδι στη Σαχάρα και στον ορεινό όγκο Ahaggar, όπου άνοιξε ένα παλιό Ο τάφος των Τουαρέγκ και ανακοίνωσε ότι βρήκε τα οστά της θρυλικής Βασίλισσας Τιν Χινάν. Ο Khun de Prorok, όπως και ο Godron, πίστευε ότι η τυνησιακή όαση Hoggar ήταν μια πιθανή τοποθεσία στην Ατλαντίδα.
Ο Férréol Butavand, ένας άλλος εκπρόσωπος της σχολής της Αφρο-Ατλαντίδας, είδε -επίσης το 1925- την έλλειψη απτών αρχαιολογικών ιχνών της Ατλαντίδας στη Βόρεια Αφρική την ώθησε να την υποψιαστεί στον πυθμένα του κόλπου του Γκάμπες στις ακτές της Τυνησίας της Μεσογείου. Εξήγησε ότι αυτή η περιοχή ήταν κάποτε πάνω από το σημερινό βάθος των 100 φθορών στη στεριά μέχρι που ένας σεισμός έκανε τη γη να βυθιστεί κάτω από την ίσαλο γραμμή της Μεσογείου.
Την ίδια στιγμή, ο βυθός της υποθετικής Θάλασσας της Σαχάρας ανέβηκε, με αποτέλεσμα να στραγγίσουν τα νερά της και να στεγνώσει η θάλασσα. Είναι πιθανό αυτή την περίοδο να σημειώθηκε και η πρόσφατη κατάρρευση του στενού του Γιβραλτάρ.
Το 1926, ένας άλλος καταστροφολόγος και εξερευνητής της Ατλαντίδας, ο Claudius Roux (1872-1961), πρότεινε ότι το μεγαλύτερο μέρος της Βόρειας Αφρικής ήταν βυθισμένο κατά τη μεταπαγετώδη περίοδο. Τα βουνά του Μαρόκου και της Αλγερίας θα είχαν σχηματίσει μια χερσόνησο εκείνη την εποχή στην οποία αναπτύχθηκε ο πολιτισμός του Ατλάντα. Αργότερα, είτε η στεριά ανέβηκε είτε η στάθμη της θάλασσας έπεσε, με αποτέλεσμα τα υδάτινα σώματα και οι λιμνοθάλασσες να στεγνώσουν, αφήνοντας πίσω την άμμο και τις αλυκές που βρίσκονται σήμερα.
Ένα χρόνο αργότερα, ο αρχαιολόγος Paul Borchardt από τη Γερμανία υποψιάστηκε την Ατλαντίδα στην Τυνησία, κάνοντας διάκριση μεταξύ του νησιωτικού βασιλείου των Ατλάντων και της βασιλικής τους έδρας, του «Κάστρου του Ποσειδώνα». Ταύτισε το κύριο νησί της Ατλαντίδας με την πρώην βορειοαφρικανική ακτή, η οποία στη συνέχεια χωριζόταν από την ήπειρο με τη θάλασσα. Κατά τη γνώμη του Borchardt, αυτός ο κόλπος ήταν η «Ατλαντική» θάλασσα που αναφέρει ο Πλάτωνας. Η μητρόπολη του Ατλαντικού βρισκόταν στην Τυνησία, λίγα χιλιόμετρα στην ενδοχώρα από τον Κόλπο του Γκάμπες.
Το 1930 ο Otto Silbermann δημοσίευσε μια εργασία στη Γαλλία στην οποία δήλωσε ότι το Μαρόκο και η Σαχάρα, συμπεριλαμβανομένης της οροσειράς Ahaggar, ήταν η Ατλαντίδα, και το 1931 ο Γερμανός γλωσσολόγος και ανατολίτης Josef Karst παρουσίασε μια περίπλοκη θεωρία σύμφωνα με την οποία υπήρχε μια ανατολική και μια δυτική αυτοκρατορία της Ατλαντίδας.
Η δυτική περιελάμβανε όλη τη Βόρεια Αφρική, την Ιβηρική και τον Ατλαντικό, ενώ η ανατολική κάλυπτε τον Ινδικό Ωκεανό, τη νότια Περσία και την Αραβία.
Ωστόσο, αφού ούτε οι μη κομφορμιστές ούτε οι «νηφάλιοι» αρχαιολόγοι μεταξύ των αφροατλαντολόγων μπόρεσαν να παράσχουν τα τελευταία στοιχεία για τις θεωρίες τους, και στον απόηχο των παγκόσμιων πολιτικών αναταραχών, έγινε σιωπηλός για την «Ατλαντίδα στην Αφρική». για αρκετές δεκαετίες. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, το ενδιαφέρον των ακαδημαϊκών ερευνητών της Ατλαντίδας στράφηκε πρώτα στο Αιγαίο, το οποίο τις επόμενες δεκαετίες κατέλαβε την αδιαμφισβήτητη κορυφαία θέση μεταξύ των συμβατικών προτάσεων ακαδημαϊκού εντοπισμού της Ατλαντίδας, μέχρι τη δεκαετία του 1990 - για τον ίδιο λόγο όπως και πριν από την Οι βορειοαφρικανικές θεωρίες - εξαφανίστηκαν ξανά από το διάλογο.
Στις αρχές του 21ου αιώνα, η «Ατλαντίδα στη Βόρεια Αφρική» γνώρισε κάτι σαν αναγέννηση. Για παράδειγμα, ένας γερμανόφωνος ανώνυμος ("HSM") στο Διαδίκτυο έθεσε προς συζήτηση τη θέση ότι η πρωτεύουσα της Ατλάντης βρισκόταν στο μαροκινό Schott el Fedjaj. "ΕΝΑ Petit» (ψευδώνυμο), ένας άλλος Ατλαντολόγος από τη Γερμανία, έγραψε ένα χειρόγραφο το 2002 στο οποίο εντόπισε την Ατλαντίδα στο λιβυκό τμήμα της Κυρηναϊκής, μια θέση που ο κριτικός της Ατλαντολογίας Christian Brachthäuser προσπάθησε να αντικρούσει το 2006. Ένας τρέχων εντοπισμός στην παράδοση του Paul Borchardt, που αποτελεί την Ατλαντίδα στο Μαρόκο, παρουσιάστηκε το 2004 από τον Ulrich Hofmann.
(Ατλαντίδα στο Schott el Fedjaj, Μαρόκο, μετά το 'HSM'. Μία από τις πολυάριθμες τοποθεσίες της Βόρειας Αφρικής στην Ατλαντίδα που δημοσιοποιήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες)
Ο καθοριστικός παράγοντας για τις υποθέσεις των A. Petit και Hofmann ήταν εξίσου η σύγχρονη δορυφορική τεχνολογία, η οποία παρέχει τόσο στη συμβατική αρχαιολογία όσο και στην έρευνα της Ατλαντίδας λεπτομερές υλικό εικόνας τοπογραφικών δομών που δεν μπορούν να γίνουν αντιληπτές από το έδαφος ή από χαμηλό υψόμετρο. Και οι δύο συγγραφείς μπορούν να ανατρέξουν σε δορυφορικές εικόνες που δείχνουν δομές τριών δακτυλίων που αντιστοιχούν στην κάτοψη της μητρόπολης του Ατλάντιου που περιγράφεται από τον Πλάτωνα. Ωστόσο, αν πρόκειται στην πραγματικότητα για ανθρώπινο έργο ή για φυσικό σχηματισμό πρέπει να διευκρινιστεί από την αρχαιολογική έρευνα πεδίου.
Ανεξάρτητα από το αν η πρωτεύουσα της Ατλάντης μπορεί να βρεθεί πράγματι στη Βόρεια Αφρική, η Ατλαντολογία σίγουρα θα συνεχίσει να ασχολείται με αυτήν, γιατί σε κάθε περίπτωση αυτή η μεγάλη περιοχή είναι μια από εκείνες τις περιοχές που ο Πλάτωνας περιγράφει ξεκάθαρα ως μέρος του βασιλείου της Ατλαντίδας. Η κατάσταση είναι διαφορετική σε σχέση με τη Νότια Αφρική, όπου μόνο ένας πρώιμος «απομακρυσμένος» - ο GK Kirchmaier το 1685 - προσπάθησε να την προσδιορίσει. Από μια εναλλακτική ιστορική άποψη, το νότιο τμήμα της αφρικανικής ηπείρου παρουσιάζει ωστόσο κάποιο ενδιαφέρον.
Όχι μόνο υπάρχουν ίχνη προϊστορικών ορυχείων, μερικά από τα οποία είναι άνω των 10.000 ετών, αλλά έχουν επίσης ανακαλυφθεί διάφορα κρυπτο-αρχαιολογικά αντικείμενα που επισκιάζουν την ακαδημαϊκή εικόνα μιας γραμμικής ανάπτυξης του πολιτισμού και τις κοινές ιδέες της «πρωτόγονης Λίθινης Εποχής
Ανάμεσά τους είναι ένα κρανίο ανθρωποειδών που ανακαλύφθηκε το 1921 σε μια σπηλιά κοντά στο Kabwe στη Ροδεσία. Αυτό το κρανίο, ο επονομαζόμενος άνθρωπος του Broken Hill, δείχνει προφανώς τα σημάδια εισόδου και εξόδου ενός βλήματος υψηλής ταχύτητας - ένα εντελώς παράξενο εύρημα δεδομένης της εκτιμώμενης ηλικίας του δείγματος από 300.000 έως 125.000 χρόνια. Η πολύ νεότερη «Ζωφόρος του Μπράντμπεργκ» με τη λεγόμενη «Λευκή Κυρία» που απεικονίζεται πάνω της είναι επίσης έντονη συζήτηση.
The Richat Structure (Guelb er Richat)
Η λεγόμενη δομή Richat (αραβικά: Guelb er Richat, που σημαίνει: "Νησί του Richat") - στα γερμανικά δομή Richat -, που μερικές φορές αναφέρεται και ως το μάτι της Σαχάρας ή του ματιού του Ταύρου, είναι ένας δακτυλιοειδής γεωλογικός σχηματισμός στη Μαυριτανική Σαχάρα, περίπου 30 χιλιόμετρα βορειοανατολικά της μικρής πόλης Ouadane.
Αυτή η ελαφρώς ελλειπτική κατασκευή, που αποτελείται από ομόκεντρους, ύψους μόλις λίγων μέτρων, ιζηματογενείς δακτυλίους βράχου με διάμετρο περίπου 45 km και κεντρικό υψόμετρο σε σχήμα λόφου, έχει προσελκύσει κάποια προσοχή στο παρελθόν, ακόμη και σε κύκλους που ενδιαφέρονται για την επιστήμη των συνόρων. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για την περιοχή της έρευνας της Ατλαντίδας, στην οποία έχει ήδη συζητηθεί επανειλημμένα.
Όσον αφορά τον σχηματισμό της δομής Richat, υποτίθεται εδώ και πολύ καιρό ότι ήταν είτε κρατήρας πρόσκρουσης είτε αποτέλεσμα ηφαιστειακής έκρηξης. Η θεωρία πρόσκρουσης θεωρείται πλέον ευρέως απαρχαιωμένη επειδή «δεν έχει βρεθεί γεωλογική ένδειξη μεταμόρφωσης σοκ υψηλής πίεσης που συνήθως σχετίζεται με κρούσεις κοσμικών σωμάτων στην περιοχή του σχηματισμού».
Ακόμη και η υποψία ηφαιστειακής προέλευσης δεν είναι πλέον δημοφιλής στους γεωεπιστήμονες, γιατί, όπως λέγεται, «δεν βρέθηκαν πυριγενή πετρώματα όπως πέτρα λάβας».
Σήμερα, οι ειδικοί υποθέτουν κυρίως ότι ο σχηματισμός δημιουργήθηκε «ως αποτέλεσμα γεωλογικών διεργασιών διόγκωσης» που «σε συνδυασμό με τις επιπτώσεις του ανέμου και του νερού λέγεται ότι δημιούργησαν την αξιομνημόνευτη δομή. Ο αποχρωματισμός του κρατήρα στη συνέχεια εξαρτάται από το πόσο ένας συγκεκριμένος τύπος βράχου έχει εκτεθεί στα στοιχεία. Οι ψηλότερες και πιο σταθερές κορυφογραμμές του βουνού θα είχαν πάρει τον γαλαζωπό τους αποχρωματισμό, ενώ οι πιο μαλακοί και λιγότερο ανθεκτικοί βράχοι στις κοιλάδες θα είχαν κιτρινίσει».
(Τοπογραφική ανακατασκευή της δομής Richat σε ψευδή χρώματα με βάση δορυφορικές εικόνες: υπόστρωμα = καφέ, άμμος = κίτρινο/λευκό, βλάστηση = πράσινο, αλατούχα ιζήματα = μπλε)
The Richat Structure και Atlantis
Αφού έγιναν γνωστές δορυφορικές εικόνες αυτής της δομής, με τους σχεδόν τέλεια ομόκεντρους δακτυλίους της, δεν άργησαν να γίνουν οι πρώτες συγκρίσεις του Ματιού της Σαχάρας με την περιγραφή της Ατλαντίδας από τον Πλάτωνα. Η Atlantipedia του Tony O'Connell αναφέρει: «Το 2008 ο Γιώργος Σαραντίτης είχε την ιδέα ότι η δομή Richat ήταν η τοποθεσία της Ατλαντίδας, βασίζοντας τον ισχυρισμό του σε μια εντατική επαναξιολόγηση του κειμένου του Πλάτωνα.
Το 2006, ο George S. Alexander και η Natalie Rosen ενθουσιάστηκαν από την ομοιότητα της δομής Richat με την αφήγηση του Πλάτωνα και αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια έρευνα εδάφους. Η [πολιτική; Η αστάθεια στην περιοχή το απέτρεψε μέχρι το 2008, όταν επισκέφτηκαν τον χώρο, συλλέγοντας υλικό για μια ταινία. Στη συνέχεια, η ταινία ολοκληρώθηκε το 2010 και εμφανίστηκε στον πρόσφατα δημιουργημένο ιστότοπό τους , όπου μπορείτε να κατεβάσετε δωρεάν το βίντεο διάρκειας μιας ώρας για την υποστήριξη της διατριβής τους.
Το 2013 περαιτέρω υποστήριξη για τη δομή Richat και τη σύνδεση Atlantis προήλθε από τον Jose DC Hernandez με μια μάλλον περίπλοκη θεωρία σε μια εργασία με τίτλο A Celestial Impact and Atlantis . Ο φυσικός και ερευνητής της Ατλαντίδας Robert deMelo εξέτασε επίσης πρόσφατα το μάτι της Σαχάρας ως πιθανό υποψήφιο για εντοπισμό της Ατλαντίδας.
Όμως, παρά την προφανή οπτική αντιστοιχία μεταξύ της δομής Richat και του «σχεδίου πόλης» του Πλάτωνα της μητρόπολης της Ατλάντης, υπάρχουν καλοί λόγοι ενάντια στον εντοπισμό της Ατλαντίδας εκεί. Τα κυριότερα πραγματοποιήθηκαν από τον ιδιωτικό ερευνητή και ειδικό του Atlantis Dr. Ο Ulf Richter αναφέρει σε ένα από τα χαρτιά του: «Το Guelb er Richat είναι πολύ μεγάλο, πολύ ψηλά από την επιφάνεια της θάλασσας (400 m) και απέχει 500 km από την ακτή της θάλασσας.
Προς τα τέλη του 2018, το κανάλι Bright Insight στο YouTube έκανε μια αξιολύπητη προσπάθεια να δώσει νέα πνοή στη θεωρία της Ατλαντίδας στη Σαχάρα. Ωστόσο, αποτυγχάνει σε ένα απλό γεγονός. Δεν βυθίστηκε, αλλά όταν ο Alexander και ο Rosen εξέτασαν τη δομή του Richat, δεν μπόρεσαν να βρουν ούτε ένα φυσικό στοιχείο στην περιοχή πλάτους 35 km. Πού ήταν το πολυσύχναστο λιμάνι που περιέγραψε ο Πλάτων;
Στις αρχές Νοεμβρίου 2018, τα βρετανικά ταμπλόιντ συνέχισαν να αναφέρουν τις ιδέες του Τζίμι Μπράιτ. Οι θεωρίες του εξαρτώνται πλήρως από την καταστροφή της Ατλαντίδας πριν από περίπου δώδεκα χιλιάδες χρόνια. Δεν εξηγεί πώς εξαπέλυσε επίθεση στην Αθήνα, που δεν υπήρχε τότε, από τη Μαυριτανία. Ο Bright, όπως και πολλοί άλλοι, χρειάζεται αυτή την πολύ πρώιμη ημερομηνία για να εξηγήσει γιατί η δομή Richat δεν είναι υποβρύχια σήμερα, αλλά έχει σταδιακά ανυψωθεί λόγω των τεκτονικών δυνάμεων στην περιοχή.
Ωστόσο, ο Πλάτωνας επισημαίνει ξεκάθαρα ότι η βυθισμένη Ατλαντίδα εξακολουθούσε να αποτελεί κίνδυνο για τη ναυσιπλοΐα στην εποχή της, όταν η κατασκευή θα ήταν στο παλιό της ύψος. Δεδομένου ότι δεν έχει συμβεί κανένα γεωλογικό γεγονός τις δυόμισι χιλιετίες από τον Πλάτωνα που θα μπορούσε να ανυψώσει τη δομή από τον πυθμένα της θάλασσας σε υψόμετρο 400 m και 500 km από τον Ατλαντικό, πρέπει να αποδεχτούμε το επιστημονικό συμπέρασμα ότι η δομή Richat είναι φυσικό χαρακτηριστικό.
Το 2018, ο Martin K. Ettington δημοσίευσε ένα φυλλάδιο με τίτλο The Real Atlantis , στο οποίο επιμένει ότι η δομή Richat είναι τα απομεινάρια της Ατλαντίδας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου