ανάρτηση του μοναδικού δημοσιογράφου και συγγραφέα Μιχάλη Στρατάκη
Ο Μιχάλης Εμμ. Στρατάκης γεννήθηκε στο Ηράκλειο Κρήτης το 1951. Σπούδασε νομικά, οικονομικά και δημοσιογραφία. Στη μαχόμενη δημοσιογραφία βρίσκεται από το 1973. Έχει εργαστεί ως πολιτικός συντάκτης, σχολιογράφος και αρθρογράφος σε εφημερίδες της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας, καθώς και ως διευθυντής σύνταξης.Xούι το ‘χω, κάθε που μπαίνω σ’ εκκλησά να ξανοίγω ένα ένα όλα τα κονίσματα, για να δω αν υπάρχει κόνισμα του Αγίου Ιωσήφ.
Και κάθε που δε θωρώ να υπάρχει, μανίζω και στενοχωρούμαι.
Γιατί, θαρρώ πως ετούτο να το κόνισμα, θα ‘πρεπε να υπάρχει σ’ όλες τσ’ εκκλησές, πλάι στα κονίσματα του Χριστού και τση Παναγίας.
Μανίζω και στεναχωρούμαι, γιατί ο Ιωσήφ ήτανε όλα τα καλά που μπορεί να δώσει ο Θεός στον άθρωπο, μαζωμένα.
Κι ίντα δεν ετράβηξε στη ζήση του αυτός ο άθρωπος.
Κι ίντα σταυρούς δεν εσήκωνε σε κάθε ζάλο του, δίχως ποτέ του να βαρυγκομήσει, να παραπονεθεί, να απογοητευτεί για τη μοίρα του.
Ποτέ του δεν εμίλησε.
Κι αν εμίλησε, οι κάθε λογής ευαγγελιστές και βιογράφοι αγίων, δεν εθεωρήσανε πρεπό να καταγράψουνε και να διασώσουνε μήτε μια συλλαβή του.
Χαραχτηριστική περίπτωση αγνού και άδολου αθρώπου, που χρησιμοποιήθηκε «ίνα πληρωθούν τα ρηθέντα» κι ύστερα επετάχτηκε στη λησμονιά και στην ανυπαρξία.
Φόβοι, υποψίες, αμηχανία. «Ζάλην λογισμών αμφιβόλων», όλα τα έζησε ο επίγειος πατέρας του Ιησού, κρατώντας τις βασανιστικές αμφιβολίες για τον εαυτό του, χωρίς να τους δώσει ποτέ μορφή λόγου
Εστάθηκε αγέρωχος στο πλευρό της Παρθένου στις ώρες της κυοφορίας και της γέννησης. Επορεύτηκε με το «Παιδίον και την μητέρα αυτού» γινόμενος πρόσφυγας στην Αίγυπτο για να το προστατέψει από τους εχθρούς. Εγιάγυρε κάποια στιγμή στην κακόφημη Ναζαρέτ, υπακούοντας και πάλι στη θεία βούληση, κάνοντας τα πάντα να αναθρέψει το θείο βρέφος με τον τρόπο που του άρμοζε.
Ο μοναδικός επίγειος πατέρας του Χριστού, τα έκανε όλα σιωπηλά, αδιαμαρτύρητα και διακριτικά. Ούτε λέξη του δεν διασώζουν οι Ευαγγελιστές, καμιά έκφραση του θαυμασμού και του παραπόνου του, της απορίας ή της συμβουλής του. Ο Ιωσήφ πορεύεται στον ιστορικό χρόνο ολότελα σιωπηλός, αφήνοντας τα έργα του να μιλήσουν γι’ αυτόν.
Ήτανε φτωχός κι αγράμματος, βλέπεις.
Ένας απλός μαραγκός, που επάλευε μέρα νύχτα για να ζήσει τη φαμελιά του.
Δεν ήτανε κανάς αυτοκράτορας, κανάς βασιλιάς, κανάς πρίγκηπας, κανάς γραμματέας ή Φαρισαίος, για να δεήσουνε ν’ ασχοληθούνε μαζί του οι μόνιμοι, και νόμιμοι, διαχειριστές των εντολών του Αγίου Πνεύματος.
Μήτε ίντα ‘πογίνηκε, μήτε πού, πότε και πώς επόθανε δεν κατέχει κιανείς.
Πολλές φορές τονε φέρνω στους λογισμούς μου και κάθε φορά σφάκα αιστάνομαι το στόμα μου από την πίκρα που καταπίνω, για την αχαριστία με την οποία τονε πληρώσανε εκείνοι που κρατούσανε τα πουγκιά του Θεού.
Γιαυτό γυρεύω κόνισμα του, σε όποια εκκλησά κι αν μπω για να προσκυνήσω.
Ευτυχώς, στην Κρήτη, αραιά και πού βρίσκω τέθιο κόνισμα, ιδιαίτερα στα χωριά που εζήσανε και ζούνε Σίφηδες.
Μη με ρωτήξετε γιάντα τα γράφω όλα τούτα, γιατί απόκριση δεν έχω να σας σε δώσω.
Απλά, αιστάνθηκα πάλι σφάκα να ‘να το στόμα μου καθώς έφερα τον Ιωσήφ στους λογισμούς μου.
Χριστός ετέχθη. Χρόνια πολλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου