«Αγανακτισμένοι διαμαρτυρόμενοι»: Ας πάψουμε να κάνουμε τις επιθυμίες μας πραγματικότητα

Τα επιτελεία του διεθνούς ιμπεριαλισμού και οι μηχανισμοί της εξουσίας έχουν διδαχτεί πολλά από τις Επαναστάσεις και τις αυθεντικές λαϊκές εξεγέρσεις και βρίσκονται πολύ πιο μπροστά από τους υπερεπαναστάτες φετιχιστές της δράσης και της φράσης.
Ακριβέστερα: Οι φετιχιστές της φράσης και της τυφλής τρεχάλας στριφογυρίζουν πάντα γύρω από τον εαυτό τους και δεν βλέπουν πέρα από τη μύτη τους.
Οι υστερικοί αυτοί φετιχοποιούν κάθε εκδήλωση λαϊκής δυσαρέσκειας την οποία ονομάζουν «κίνημα» και «εξέγερση».
Κάθε συνάθροιση «αγανακτισμένων» που ο κάθε ένας παίρνει μια ντουντούκα και λέει την άποψή του την ονομάζουν «ουσιαστική δημοκρατία», «άμεση δημοκρατία».
Δηλαδή η ουσιαστική και «άμεση δημοκρατία» είναι το υποκατάστατο του καφενέ…

Το μωσαϊκό των «αγανακτισμένων» στο Σύνταγμα είναι, γι αυτούς, «λαϊκή συνέλευση» και «άμεση δημοκρατία»…

Τέτοιες παρλαπίπες καταναλώνονται από τα «επαναστατικά» ΜΜΕ των «νταβάδων», από τους ποικίλους δημοσιογραφικούς ψευδομάρτυρες, τύπου Τριανταφυλλόπουλου, Λαζόπουλου, Σταύρου Θεοδωράκη, Τέρενς Κουίκ, και CIA…

Το θλιβερό είναι ότι ακριβώς τα ίδια παπαγαλίζει και ψάλλει και η ομάδα Καραμπελιά…

«Άμεση Δημοκρατία», λοιπόν, είναι η Βαβυλωνία της ασυδοσίας του πλουραλισμού της ατομικής άποψης.

«Γενική Συνέλευση», λοιπόν, είναι η Πλατεία Συντάγματος, ένα αθροιστικό σύνολο ετερογενών ατόμων και σκόρπιων, ακόμα και εχθρικών κομματιών, με κάθε κομμάτι ή άτομο να τραγουδά το δικό του τραγούδι στην ντουντούκα…



Μόνο οι πλέον ξεδιάντροποι και εξαχρειωμένοι λακέδες του συστήματος θα παρομοίαζαν και θα ταύτιζαν την «άμεση δημοκρατία» και τη «Γενική Συνέλευση» με την ολοκληρωτική κατάλυση κάθε έννοιας δημοκρατίας, Συνέλευσης και ουσιαστικού διαλόγου…

Η Δημοκρατία και μάλιστα η ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΗ δημοκρατία, όπως και οι Γενικές Συνελεύσεις, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες με τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΡΑΣΗ και τη ΣΥΛΛΟΓΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ: Με τις διαδικασίες και τις λειτουργίες της ΠΡΑΞΗΣ του συλλογικού Είναι («Εγώ»). Δεν είναι ψυχοθεραπεία ατομικής εκτόνωσης της αγανάκτησης.

Συζητάς όχι για να συζητάς και να εκτονώνεσαι ατομικά, ούτε για να καταγράφεις απλώς τις ατομικές απόψεις στα «πρακτικά», αλλά για να καταλήγεις σε συγκεκριμένες ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ και ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ, για να δράσεις και να προχωρήσεις παραπέρα τη δράση σου, να προωθήσεις σε ένα ανώτερο στάδιο τον αγώνα σου.

Η συζήτηση έχει νόημα μόνο όταν μπαίνει στην υπηρεσία της ΠΡΑΞΗΣ, όταν πυροδοτεί αυτήν την πράξη, την συγκεκριμενοποιεί σε ΑΙΤΗΜΑΤΑ και σε ΟΡΓΑΝΑ δράσης.

Κινήματα χωρίς ΑΙΤΗΜΑΤΑ και ΟΡΓΑΝΑ του αγώνα, χωρίς πολιτικούς και οργανωτικούς κριούς, χωρίς ΣΤΟΧΟΥΣ και χωρίς ΗΓΕΤΕΣ (ναι μη μας ξενίζει η λέξη, τα κινήματα εκφράζονται μέσα από τους δικούς τους ηγέτες), ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ.

ΟΛΗ η Ελλάδα να στρατοπεδεύσει στις πλατείες και να συζητάει για να συζητάει, απλώς λέγοντας ότι διακατέχεται από αγανάκτηση και αηδία εναντίον του καθεστώτος, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΙΝΗΜΑ. Λέσχη διαμαρτυρομένων είναι όπου ο κάθε ένας λέει το μακρύ και το κοντό του, αλλά ΚΙΝΗΜΑ με αιτήματα, στόχους, αποφάσεις και όργανα αγώνα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ…

Τα λαϊκά κινήματα, οι δημοκρατικές και οργανωτικές τους λειτουργίες είναι και αυτά μορφή ΕΞΟΥΣΙΑΣ, μια λαϊκή μορφή εξουσίας ενάντια στις εξουσίες του καθεστώτος.

ΟΤΑΝ δεν εκπληρώνουν αυτόν τον ιστορικό, πολιτικό τους ρόλο, όταν δηλαδή αρνούνται το ζήτημα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ, τότε παραχωρούν την ΕΞΟΥΣΙΑ στο καθεστώς.

Η διαμαρτυρία για τη διαμαρτυρία, η κραυγή για την κραυγή, το σύνθημα για το σύνθημα, η πλατεία γεμάτη για να είναι η πλατεία γεμάτη, όλα αυτά δεν συνιστούν ΚΙΝΗΜΑ, ούτε οικοδομούν μια άλλη δομή οργανωμένης δύναμης εναντίον των δυνάμεων του καθεστώτος.

Απλώς αποδέχονται, μοιρολατρικά, με ξόρκια και κατάρες, το καθεστώς, απευθύνονται στο καθεστώς, εκλιπαρούν ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ το καθεστώς, αναζητώντας λύσεις από τα χέρια του.

Γι αυτό, τέτοια «κινήματα» διαφημίζονται» τόσο πολύ από τους καθεστωτικούς μηχανισμούς και τα ΜΜΕ: Η κατοχική ΕΡΤ καθημερινά διαφημίζει το «αντικατοχικό» κίνημα…

Γι αυτό έχουν εξαφανιστεί και οι κουκουλοφόροι (και τότε για «κίνημα» μας μίλαγαν), αυτοί οι «υπερεπαναστάτες» της φωτιάς και των καταστροφών.

ΣΗΜΕΡΑ που η ΟΡΓΗ βράζει στο σύνολο της ελληνικής κοινωνίας και ξεχειλίζει παντού, δεν υπάρχει ούτε ένα κρούσμα βιαιότητας των «τιμωρών» του καθεστώτος…

Δεν είμαστε ενάντια στο να κατεβαίνει ο κόσμος στο δρόμο, έστω έτσι, σαν αγελαία κίνηση.

Αυτή η κατάσταση εκδηλώνει τις αντικειμενικές διεργασίες αγανάκτησης και οργής που συντελούνται μέσα στην ίδια την ελληνική κοινωνία.

Είτε μας αρέσει λοιπόν είτε όχι η λαϊκή ενέργεια, στην κατάσταση που βρισκόμαστε, δεν μπορεί να μένει κλεισμένη επ’ αόριστον στα κομματικά μπουκάλια.

Τον ατμό αυτής της ενέργειας θα τον αξιοποιήσει μοιραία το καθεστώς και θα τον κατευθύνει στους δικούς του κυλίνδρους.

Και εδώ είναι που το καθεστώς βλέπει έτη φωτός μακρύτερα από τους φετιχιστές της δράσης και της φράσης.

Οι μηχανισμοί του καθεστώτος πατώντας πάνω σε αυτήν την εκρηκτική αγανάκτηση του κόσμου «στήνουν» τις παγίδες τους (ξόβεργες τις είπαν εύστοχα κάποιοι): Τον ειρηνικό εγκλωβισμό της «διαμαρτυρίας για τη διαμαρτυρία», σε αθροιστικά σύνολα χωρίς ΣΥΝΟΧΗ, χωρίς ΑΙΤΗΜΑΤΑ, χωρίς ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΣΤΟΧΟΥΣ, χωρίς πολιτικές και οργανωτικές λειτουργίες, ΧΩΡΙΣ ΠΡΟΟΠΤΙΚΕΣ…

ΣΥΝΕΠΩΣ το μόνο που μένει είναι η ΕΞΟΥΣΙΑ που υπάρχει και παρεμβαίνει ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ (το καθεστώς με τα όργανά του) και οι μεταμφιέσεις αυτής της εξουσίας: Τα είδωλα που κατασκευάζει το καθεστώς και ξύνουν τα ένστικτα των «αγανακτισμένων» (Μίκης, Κασιμάτης, Μπέης και Σία)…

Καθώς και οι πολυεδρικές δομές της «αριστερής» και «επιδοτούμενης» εξουσίας.

Σε τέτοια σκορποχώρια «αγανακτισμένων», πάντα κερδίζουν οι οργανωμένες δυνάμεις του καθεστώτος και τα επιδοτούμενα οργανωμένα «αριστερά» κλιμάκιά τους…

Φυσικά κανείς δεν δικαιούται να παρακολουθεί παθητικά και μοιρολατρικά αυτήν την κατάσταση.

Δυστυχώς οι δυνάμεις που δεν μεθάνε από τις φράσεις και δεν είναι «χαλασμένες» από το σεχταριστικό φετιχισμό της τυφλής δράσης είναι ελάχιστες…

Οι περισσότεροι θεωρούν «επέμβαση» τη φυσική μόνο παρουσία στις πλατείες!!!

Η πραγματική, όμως, επέμβαση είναι ΠΟΛΙΤΙΚΟ μέγεθος και όχι ΦΥΣΙΚΟ.

Αυτό σημαίνει, πρώτα απ’ όλα, πολιτικός ΕΞΟΠΛΙΣΜΟΣ της λαϊκής οργής, αποκαλύψεις γύρω από τις καθεστωτικές ξόβεργες, σταθερός και αδιάκοπος αγώνας εναντίον των ψευδαισθήσεων, αγώνας ιδεολογικός και πολιτικός για την ανάπτυξη της πολιτικής γνώσης και συνείδησης…

Τα θαυμαστικά επιφωνήματα ή οι αφορισμοί, απλώς, παίζουν το παιχνίδι του καθεστώτος: Από τους συνειδητούς προβοκάτορες και από τους υστερικούς φετιχιστές της φυσικής τρεχάλας, τους «χρήσιμους ηλίθιους»…

Αναμφίβολα όλο αυτό το «κίνημα» των «αγανακτισμένων» θα αφήσει και κάποια θετικά αποτελέσματα: Μια γνώση και εμπειρία για κάποιο κόσμο, δηλαδή μια κατάκτηση πολιτικής συνείδησης. Αύριο που θα φανεί η αρνητική κατάληξη πολλοί θα προβληματιστούν και θα εξοπλιστούν με πολιτική γνώση. Είναι και αυτό πολύ σημαντικό…

Προς αυτήν ακριβώς την κατεύθυνση πρέπει να επικεντρωθεί και η πολιτική μας παρέμβαση: Από τις καθεστωτικές ξόβεργες να αποκτάμε μεγαλύτερη γνώση των πραγμάτων και να στρεφόμαστε στις πραγματικά αυθεντικές μορφές ανάπτυξης των λαϊκών κινημάτων..

Διαβάστε και ΕΔΩ:
http://www.resaltomag.gr/forum/viewtopic.php?t=5696

resaltomag.blogspot