Καμία αμφιβολία δε μένει πλέον για την εκτίμηση που έκανε από την πρώτη στιγμή στις αναλύσεις του το «defencepoint.gr», ότι η δολοφονία του Καντάφι ήταν μονόδρομος. Έχει σχόλιο επ’ αυτού η Διεθνής Δικαιοσύνη; Σύμφωνα με δημοσίευμα της Washington Post και των New York Times, που επικαλούνται λιβυκές κυβερνητικές πηγές, ο νεότερος υιός του Μοάμαρ Καντάφι, Σαΐφ αλ-Αράμπ, σκοτώθηκε έπειτα από ΝΑΤΟϊκό βομβαρδισμό.
Ήταν 29 ετών και είχε σπουδάσει στη Γερμανία. Τη ζωή τους φέρονται να έχασαν και τρία εγγόνια του Λίβυου ηγέτη, ο οποίος ήταν στο σπίτι τη στιγμή του βομβαρδισμού, μαζί με τη σύζυγό το. Για άλλη μια φορά η τύχη τον βοήθησε, όσον βέβαια αφορά την προσωπική του ασφάλεια… Στις 11 Απριλίου είχαμε γράψει-προβλέψει τι θα επακολουθήσει: «Τα πράγματα είναι πιο απλά από ότι φαίνονται. Αν μπορούν θα κληθούν να δεσμεύσουν στρατεύματα για να κάνουν τη «βρόμικη δουλειά» στο έδαφος, όχι ότι η συμμαχία δεν μπορεί να τα καταφέρει. Αλλά η αεροπορική ισχύς, μέσα στα αστικά κέντρα έχει αποδειχθεί ιδιαιτέρως προβληματική. Επειδή όμως τα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων και Δικαιοσύνης τα διακηρύσσουν ενώ ουδέποτε τα τηρούν, έχουν μια τελευταία δυνατότητα. Να λάβουν απόφαση και αν στοχεύσουν την ηγεσία της Λιβύης. Δηλαδή, πλέον η επιδίωξη θα πρέπει να είναι το να σκοτωθεί ο Καντάφι». Είπατε τίποτα; Όχι, μάγοι δεν είμαστε, Δυτικοί είμαστε και γνωρίζουμε τον τρόπο σκέψης ξέρουμε και πέντε πράγματα από διεθνείς σχέσεις...
Το ερώτημα που τίθεται είναι το αν και κατά πόσον τέτοιου είδους τυφλά δολοφονικά πλήγματα τα οποία αφαιρούν τις ζωές νέων ανθρώπων και μικρών παιδιών, είναι συμβατά με αυτό που η Δύση αποκαλούσε «Δικαιοσύνη», ενώπιον της οποίας απειλεί να φέρει κάθε η αρεστό ηγέτη, με τη δικαιολογία ότι ευθύνεται για τους θανάτους πολιτών της εκάστοτε χώρας… Κι αυτά τα πλήγματα εξαπολύονται εν ονόματι των ατόμων που υποτίθεται ότι πήγαν κάποιοι να προστατέψουν.
Είναι προφανές ότι η πολιτική ατολμία, η ανικανότητα και ο φόβος του οικονομικού και πολιτικού κόστους, οδήγησε το ΝΑΤΟ στην απόφαση στοχοποίησης της ηγεσίας της Λιβύης, ευελπιστώντας ότι η φυσική εξαφάνισή της θα σημάνει και το τέλος της περιπέτειας στη Λιβύη, με τη… «φιλάνθρωπη» Δύση να βάζει στο χέρι τα αποθέματα υδρογονανθράκων της χώρας και να εξυπηρετεί σειρά άλλων γεωπολιτικών σχεδιασμών της.
Δε διαφωνούμε απαραιτήτως, αυτό που εξοργίζει κάθε νουνεχή άνθρωπο είναι όμως η κοροϊδία, ο εμπαιγμός, τα δύο μέτρα και δύο σταθμά. Δυστυχώς, η «πολιτισμένη» Δύση, για μια ακόμη φορά κάνει ότι είναι δυνατόν ώστε να απαξιώσει το Διεθνές Δικαστήριο και να επιβεβαιώσει όλους όσοι υποστήριζαν και υποστηρίζουν ότι αποτελεί ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια των ισχυρών.
Άρα, όχι ένας δικαιοδοτικός μηχανισμός πλανητικής δικαιοδοσίας, αλλά μία απειλή η οποία θα επικρέμεται επί των κεφαλών όσων τολμούν να διαφωνούν με τις επιλογές των ισχυρών. Ένας μηχανισμός, προέκταση του αποκαλούμενου ως Διεθνούς Δικαίου, ο οποίος θα αξιοποιείται για τη νομιμοποίηση των επιδιώξεων των εκάστοτε ηγεμόνων, οι οποίοι ασφαλώς θα φροντίζουν να εξαιρούν τους εαυτούς τους από τις προβλέψεις και τις κυρώσεις…
Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι πνευματικοί άνθρωποι οφείλουν να ξανανοίξουν τη διεθνή συζήτηση για το τι συνιστά έγκλημα πολέμου και τι όχι, διότι πλέον έχουν παρεξηγηθεί τα πάντα… Αλήθεια, τέτοιες ενέργειες τι μήνυμα ακριβώς στέλνουν σε χώρες όπως η Βόρεια Κορέα και το Ιράν (δεν είναι οι μόνες); Ότι πρέπει πάση θυσία να μην κάνουν πίσω στην απόφαση ανάπτυξης πυρηνικών οπλοστασίων, διότι οι διεθνείς κήρυκες των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της Δημοκρατίας, δυστυχώς καταλαβαίνουν μόνο τους κανόνες του «νόμου της ζούγκλας», τον εκβιασμό, την αποτροπή και τη βία…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου