γραφει ο αρισταρχοςΑυτό που βιώνουμε σαν χώρα δεν έχει προηγούμενο. Η κοινωνία παρά τις οικονομικές ενέσεις αναζωογόνησης που δέχεται καταρρέει. Και αυτή η κατάρρευση σαν ντόμινο παρασύρει τα πάντα με στόχο τον πάτο του βαρελιού του Ράϊχενμπαχ που είναι η πλήρη εξαθλίωση του Ελληνικού λαού.
Σε τέτοιο σημείο, που να μιλούν για επίδομα φτώχειας για τα εισοδήματα των κάτω των 200ευρώ!. Αφού πρώτα αφαιρέσουν όλα τα επιδόματα που ενισχύουν το έτσι ή αλλιώς χαμηλό βασικό.
Εμφανείς πλέον οι στόχοι αυτών που από σπόντα, και όπως δείχνουν όλες οι δημοσκοπήσεις κυβερνούν χωρίς λαϊκό έρεισμα.
Τριάντα τόσο χρόνων καταστροφική πορεία προσπαθούν οι ίδιοι άνθρωποι να “διορθώσουν” σε ένα δύο χρόνια με συνεχώς λάθος(;) τακτικές.
Και οι προηγούμενοι καλύπτουν τους επόμενους, και οι επόμενοι καλύπτουν τους προηγούμενους. Μια κάστα πολιτικών προσώπων αλληλοκαλυπτόμενη και η προσοχή τους να στρέφεται στα χαμηλά εισοδήματα. Τα μεσαία κουρεύτηκαν σε χαμηλά και τώρα όλα μαζί στο επίδομα της φτώχειας των 200ευρώ!
Μπορώ να φανταστώ μια κοινωνία με τρία επίπεδα. Το πρώτο ο πάτος. Απλή ζωή για φαγητό επιβίωση και αναπαραγωγή. Ο γυιός, το ανταλλακτικό. Η worker-tank που θα μαθαίνει τα γράμματα απ’ τις φωτοτυπίες της Αννούλας του think-tank.
Το δεύτερο επίπεδο οι υπηρέτες και τοποτηρητές, εφαρμοστές κανόνων εξασφάλισης παραδείσιων συνθηκών γι αυτούς του τρίτου επιπέδου.
Και το τρίτο επίπεδο αυτών που ποτέ δεν θα δούμε αλλά πάντα θα υπηρετούμε σαν απλά εξαρτήματα μιας καλοστημένης μηχανής.
Μιας μηχανής Matrix που θα περιμένει τον Νίο της να πολεμήσει τον Mr Aderson και να επαναφέρει τον παράδεισο στα ίσα. Στην χώρα της ZION.
Αυτό όμως είναι η προβολή ενός αντίγραφου των γεγονότων στην μελλοντική ταινία του χρόνου. Το σήμερα είναι οδυνηρό, γιατί υπάρχει η μετάπτωση. Από ένα όνειρο διεκδίκησης μιας ανθρώπινης ζωής στην ανέχεια, στην πείνα, στην εξαθλίωση.
Στην δεκαετία του πενήντα. Εκεί μας αποστέλλουν κι ας λεν ότι άλλο. Και η απαξίωση της μόρφωσης, γιατί και για ποιο λόγο αφού άλλωστε δεν θα υπάρχουν χρήματα για σπουδές. Αφού η αμοιβή εργασίας θα είναι το κόστος επιβίωσης. Αφού οι παρελάσεις θα γίνονται σιδερόφρακτα και χωρίς έρεισμα. Μέχρι να καταργηθούν, ώστε να σβήσει και η μνήμη και να μην περάσει καν σαν μύθος στις επόμενες γενιές. Αφού και τα γραπτά αλλάζουν την ιστορία.
Τώρα έμαθαν, έγιναν επιστήμονες. Τώρα φοβούμαι ότι θα μας σβήσουν σαν έθνος, σαν ιστορία.
Εκτός κι αν πάψουμε να τους μιμούμαστε. Εκτός κι αν ξαναγίνουμε οι Έλληνες. Έτσι όπως τους γνωρίσαμε απ’ τον παππού, την γιαγιά τον ανάπηρο πολέμου. Από τον μύθο της μνήμης που μόνο εμείς οι Έλληνες μπορούμε να αποκωδικοποιήσουμε. Γιατί είναι δικός μας και μας ανήκει.
Σκεφτήκατε ποτέ τι θα λέτε, κάτι νύχτες με κρύο όταν τα εγγόνια σας θα μαζεύονται γύρω σας διψασμένα για παραμύθια, μύθους, μνήμες, αποκωδικοποίηση, πραγματικότητα του παρελθόντος μας σαν χώρα.
Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν κάποιοι Παπα … τζήδες!
ΥΓ.Αξίζει να διαβάσετε ένα άρθρο στο http://skoustas56.blogspot.com/2011/01/blog-post_944.html με τίτλο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου