Ζούμε αγαπητοί μου, σε μια εποχή μεγάλης απιστίας. Υλιστές και άθεοι λένε, ότι έτσι τυχαίως έγινε ο κόσμος, και όλα όσα βλέπουμε. Κι ο άνθρωπος έτσι, λένε, ξεφύτρωσε, και είναι κι αυτός ένα ζώο, εξελιγμένο βέβαια, όσο αναπνέει τόσο και ζει, και το φτυάρι του νεκροθάφτη θέτει μόνο την τελεία και παύλα στη ζωή του.
Αλλά δεν είναι έτσι τα πράγματα. Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο ύλη, κόκκαλα και σάρκες, αλλά είναι και πνεύμα, ψυχή αθάνατη. Τα λόγια του Χριστού αρκούν : " Τι ωφελήσει ανθρώπον εάν κερδίσει τον κόσμον όλον και ζημιωθεί την ψυχή αυτού; ". (Μαρκ. 8,36)
Λόγια αιώνια, που κηρύττουν, ότι ο άνθρωπος είναι και ψυχή αθάνατη. Υπάρχει λοιπόν ψυχή, Θεός πλάστης και Κριτής. Υπάρχει άλλος κόσμος και σήμερα-αύριο φεύγουμε να πάμε εκεί. Και όπως όσοι πρόκειται να ταξιδέψουν φροντίζουν για το εισιτήριό τους, έτσι κι εμείς που δεν ξέρουμε ποτέ αναχωρούμε για το αιώνιο ταξίδι, να φροντίσουμε για το εισιτήριό μας. Και πιό πρακτορείο εκδίδει το εισιτήριο αυτό; Το εισιτήριό μας το δίνει ο Απόστολος Παύλος. Εγώ λέει ήμουν φανατικός Ιουδαίος, τηρούσα με ακρίβεια όλα όσα διατάζει ό Μωσαϊκός νόμος. Κατάλαβα όμως, ότι μ΄αυτά δεν σώζομαι. Αυτά ήταν το φλούδι κι όχι ο καρπός, η σκιά και όχι η πραγματικότης. Γι αυτό άφησα την εβραϊκή θρησκεία και ήρθα στον Χριστιανισμό, πίστεψα στον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν. Από τότε αισθάνθηκα τη λύτρωση, την σωτηρία, και αγάπησα τον Χριστό. Και δεν ησυχάζω μέρα-νύχτα γυρίζω τον κόσμο και κυρήττω, ότι ο άνθρωπος " δικαιούται", σώζεται, με την πίστη στο Χριστό " δια πίστεως Ιησού Χριστού" και όχι " εξ έργων νόμου " ( Γαλ.2,16).
Στα λόγια αυτά θα σας παρακαλέσω να δώσετε ιδιαίτερα προσοχή για να καταλάβουμε αγαπητοί μου, τα λόγια αυτά, πρέπει να έχουμε υπ ΄όψιν ότι ο άνθρωπος, όχι όπως είναι σήμερα αλλά όπως βγήκε από τα χέρια του Δημιουργού, ήταν "καλός λίαν " ήταν το τελειότερο δημιούργημα, πλασμένος " κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν " του Θεού (Γεν.1,31,26). Είχε το νού καθαρό, την καρδιά αμόλυντη, την θέληση ισχυρή στο καλό. Ζούσε κοντά στο Θεό, είχε πραγματικό Παράδεισο. Άν έμενε εκεί, θα ανέβαινε σκαλί-σκαλί και θα έφτανε να γίνει ένας μικρός Θεός, όπως λέει η Αγία Γραφή (βλέπε Ψαλμ. 81,6 - Ιωάνν.10,34). Δυστυχώς ο άνθρωπος δεν έμεινε στην κορυφή αυτή. Έπεσε και αντί μικρός Θεός κατρακύλησε και τι έγινε; ζώο, θηρίο, και χειρότερος. Ύστερα από το προπατορικό αμάρτημα ο άνθρωπος διεφθάρει. Το μυαλό του σκοτείνιασε, δεν μπορούσε πια να αναγνωρίσει το Θεό, κατήντησε να λατρεύει είδωλα η καρδιά του μολύνθηκε με τα αγριότερα αισθήματα η θέληση του δεν μπορούσε πια να κάνει το καλό. Ο άνθρωπος έπεσε. Πώς να σας παραστήσω την πτώση του;
Υποθέστε ότι κάποιος βαδίζει σε ίσιο δρόμο, αλλά ο εχθρός του του έχει στήσει κάπου παγίδα. Βλέπει πρασινάδα και λουλούδια, κάτω όμως από αυτά είναι ένας λάκκος βαθύς τριάντα μέτρα. Τον ελκύουν τα λουλούδια, πάει να κόψει, και ξαφνικά πέφτει μέσα. Προσπαθεί κατόπιν να βγεί. Αλλά δεν είναι δυνατόν και γλιστράει και πέφτει πάλι μέσα στον λάκκο. Αρχίζει να φωνάζει, έρχονται από πάνω διάφοροι, προσπαθούν να τον βγάλουν, μα τίποτα. Έτσι κάπως ξεγέλασε τον άνθρωπο ο διάβολος του έστρωσε πάνω λουλούδια ηδονής. Ό αφελής πήγε να τα κόψει και έπεσε μέσα στο λάκκο, είναι τα λόγια που ακούμε το πρωί στον Eξάψαλμο " Εθεντό μέ έν λάκκο κατωτάτω, έν σκοτεινοίς καί έν σκιά θανάτου " Με έριξαν, λέει, Θεέ μου, μέσα σε ένα λάκκο βαθύ και σκοτεινό, για να πεθάνω εκεί.. ( Ψαλμ. 87,7). Έτσι ήταν π.χ ο λάκκος πού έριξαν τον Ιωσήφ τα αδέρφια του, και εαν δεν πήγαινε ο Ρουβίν να τον βάλει, εκεί θα πέθαινε. Έπεσε λοιπόν ο άνθρωπος μέσα στον λάκκο της αμαρτίας.
Στην απελπιστική αυτή κατάσταση ήταν πέντε χιλιάδες χρόνια. Φώναζε, ζητούσε βοήθειά, μα κανείς δεν μπορούσε να τον πλησιάσει. Τελικά ποιός τον έβγαλε από κει; Οι φιλόσοφοι, οί ποιηταί, οι ρήτορες, οι στρατηγοί, οι βασιλιάδες, η μήπως κάποιος Άγγελος; ή Αρχάγγελος; Κανείς από αυτούς. Τον έβγαλε ο Χριστός!. Όποιος το νοιώθει αυτό, λέει : " Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ Τον Λυτρωτή ημών". Πως τον έβγαλε μέσα απο τον λάκκο, με ποιόν τρόπο; Άν βρεθείτε καμιά φορά σε λιμάνι που ξεφορτώνουν εμπορικά πλοία, θα δείτε ότι βαριά αντικείμενα που δεν μπορούν ούτε εκατό ναυτές να τα σηκώσουν, τα σηκώνει ένα μηχάνημα, ο γερανός. Έριχνε το γάντζο του μέσα στο αμπάρι, και βλέπεις ένα φορτίο τόσων τόννων να το υψώνει σαν πούπουλο. Και ό καθένας από μας, αδέρφια μου έχει ένα φορτίο, ένα βάρος πού πιέζει τήν καρδιά, είναι τα αμαρτήματά μας. Το βάρος αυτό δεν μπορούσε να το σηκώσει κανείς, ούτε όλοι άγγελοι και Αρχαγγέλοι. Αλλά ήρθε ο Χριστός με τον ουράνιο γερανό του. Δεν είναι αυτό φανταστικό παράδειγμα για να ποικίλω το λόγο είναι μιά πραγματικότης. Ο ουράνιος γερανός που έριξε τον γάντζο του μέσα στον βαθύ λάκκο και μας έβγαλε από εκεί και μάς υψώνει ψηλά, είναι ο Τίμιος Σταυρός. Αυτός όπως ακούμε στούς ύμνους στίς δεκατέσσερεις Σεπτεμβρίου, " Ύψωσε ημάς είς στήν αρχαία μακαριότητα " (έν όσο γίνεται η προσκύνησις). Ναί αδέρφια μου διά τού Σταυρού ανυψωθήκαμε, βγήκαμε μέσα από την απερίγραπτη δυστυχία. Δεν είν αυτά λόγια. Δέν ακούτε εσείς;
Εγώ ακούω πλήθος φωνές πού κελαηδούν σαν αηδόνια, πλήθος κιθάρες που υμνούν. Είναι οί φωνές τών σεσωζμένων. Είδατε καμιά φορά, όταν κάποιον τόν σώσει ένας καλός γιατρός, αυτός δημοσιεύει στις εφημερίδες : " ευχαριστώ το γιατρό μου, η ευγνωμοσύνη μου θα είναι αιώνια..." Ποιά λοιπόν ευγνωμοσύνη πρέπει στον Χριστό; " Αυτός με έσωσε, είναι ο Θεός μου, ο λυτρωτής μου, ο Κύριος μου!." Ποιός το λέει αυτό; Το φωνάζει ο Απόστολος Παύλος, που γράφει : " Ό Χριστός με αγάπησε και παρέδωσε τον εαυτό του στο θάνατο για μένα, για αυτό Τον αγαπώ, πεθαίνω για Αυτόν. (βλέπε Γαλ.2,20). Το λέει ο Παύλος, το λένε όλοι οι Απόστολοι, οί Άγιοι, οί Μάρτυρες, εκατομμύρια άνθρωποι που ήρθε η δύναμις του Χριστού και μέσα από το λάκκο τής αμαρτίας, τους ύψωσε μέχρι τόν ουρανό. Έχουμε αδέρφια μου, θρησκεία ζωντανή, διαμάντι πού πρέπει να το κρατήσουμε. Ας φωνάζουν οι άπιστοι,.. αυτοί κοάζουν σάν τα βατράχια που άκουγα όλη νύχτα όταν κάποτε ήμουν στο Μεσολόγγι. Ας μη δώσουμε σημασία, άς βουλώσουμε τά αυτιά μας σε αυτούς. Άν μπορούσε ο άνθρωπος να σωθεί μόνος του δεν θα κατέβαινε στο κόσμο ό Χριστός.
Τι χρειάζεται λοιπόν για να σωθούμε; " Κοντός Ψαλμός αλληλούια". Ένα-δύο-τρία πράγματα. Τό πρώτο είναι να συναισθανθούμε όλοι, ότι είμεθα πεσμένοι "εν λάκκω κατωτάτω". ( Ψαλμ.87,7), ότι είμεθα αμαρτωλοί. Το δεύτερο μέσα απο τόν λάκκο πού είμεθα, να φωνάξουμε καί εμείς όπως ό Ιωσήφ, ο Δαβίδ, ο Δανιήλ, ο Ιωνάς, όπως ό Απόστολος Πέτρος καί όλοι οί Άγιοι, να φωνάξουμε με όλη την καρδιά μας " Κύριε Ελέησον " , " Κύριε σώσον με " ( Ματθ.14,30). Και το τρίτο να πιστέψουμε ακράδαντα ότι ο κύριος ημών Ιησούς Χριστός είναι ο βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των Κυρίων, ότι " Είς Άγιος είς Κύριος, Ιησούς Χριστός ". ( Φιλ. 2,11.). Όταν κάνουμε αυτά, θα δούμε το θαύμα,.. θά δούμε δύο χέρια Άχραντα, χέρια τρυπημένα πάνω στο Σταυρό, που στάζουν αίμα, θα χαμηλώσουν να μας πάρουν από το βάθος και θα μας ανεβάσουν ψηλά. Ναί αδέρφια μου ό άνθρωπος σώζεται μόνο " δια πίστεως Ιησού Χριστού". Αλλά όταν λέμε Πίστη, εννοούμε Πίστη ζωντανή, που εκδηλώνεται με πράξεις μεγάλες καί ηρωικές, Πίστη όπως η Πίστη των Προγόνων μας. Να μπορεί ο κάθε Χριστιανός να λέει " Ζώ ουκέτι εγώ " (Γαλ. 2,20) , ζει μέσα μου ο Χριστός, η βασιλεία του Θεού. Δώστε μου μια τέτοια Πίστη, και σας χαρίζω τα πλούτη και τα παλάτια. Με αυτήν την Πίστη να ζήσουμε, με αυτήν να πεθάνουμε, αυτή να αφήσουμε στη νέα γεννεά, για να είναι το Έθνος μας ευλογημένο είς αιώνας αιώνων Αμήν.
Επίσκοπος Αυγουστίνος. (απομαγνητοφωνημένη ομιλία, ή οποία έγινε στον παλαιό Ι.Ναό Τριών Ιεραρχών Καισαριανής-Αθηνών την 16-9-1962)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου