Η ΕΥΛΑΒΕΙΑ ΤΩΝ ΠΤΗΝΩΝ

Ο Πατήρ Μηνάς,  ο μετέπειτα Όσιος Μηνάς, ζούσε σε ένα μοναστήρι της Ρουμανίας.  Μετά την Θείια Λειτουργία συνήθιζε,  για να ξεκουραστεί,  να βγαίνει στο δάσος,  όπου περιέβαλε το μοναστήρι.  Εκεί έψελνε και δοξολογούσε των Θεό με αναστάσιμα τροπάριά και με πολλά άλλα.  Και συνέβαινε το εξής παράξενο : 

  τα πουλιά του δάσους μαζεύονταν γύρω του και κάθονταν άλλα στο κεφάλι του,  άλλα στούς ώμους του και άλλα στα χέρια του.  Ο Πατήρ Μηνάς τα χάιδευε τρυφερά,  όταν όμως άρχισε να ψέλνει,  τα πουλιά σταματούσαν τα τιτιβίσματα και τον άκουγαν με προσοχή.

   Επειδή οι Λειτουργίες στο Μοναστήρι άρχιζαν νύχτα και τελείωναν με το χάραμα,  ώσπου να κάνει Κατάλυσηι ο Παπά-Μηνάς και να ξεντυθεί,  ξημέρωνε,  κι έτσι έβγαινε πρωί πρωί μέσα στο δάσος να χαρείι την φύση και την παρουσία των πουλιών.  Εκεί,  όλοι μαζί,  αινούσαν και δοξολογούσαν τον Θεό.

   Στα τελευταία χρόνια της ζωής του Οσίου,  όταν είχαν πανηγυρική θεία λειτουργία και τελείωναν μετά την ανατολή του ηλίου,  τα πουλιά μαζεύονταν πάνω στην εκκλησία.  Την ώρα της μεταβολής των Τίμιων Δώρων,  όταν ο Παπά-Μηνάς έλεγε τα "Σα εκ των Σων",  όλα τα πουλιά σταματούσαν το κελάηδισμα.  Και στο "Εξαιρέτως της Παναγίας, Αχράντου...", κι ενώ η χορωδία έψαλε το "Αξιόν εστί",  τότε τα πουλιά άρχιζαν πάλι να κελαηδούν!

    Παρόμοιο γεγονός συνέβη και στο ναό της Παναγίας της Εκατονταπυλιανής στην Πάρο,  κατά τη θεία λειτουργία της παραμονής των Θεοφανείων,  το 1998. Δεκάδες σπουργίτια  και άλλα πουλιά φτερούγιζαν γύρω από τον Ναό.  Μερικά έμπαιναν και μέσα από τα ανοιχτά παράθυρα του τρούλου.  Όλα κελαηδούσαν και τιτίβιζαν ζωηρά.

   Την ώρα όμως του Καθαγιασμού των Τίμιων Δώρων σταμάτησαν όλα να φτερουγίζουν και να κελαηδούν,  για να ξαναρχίσουν μετά το "Εξαιρέτως της Παναγίας,  Αχράντου...".

ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ