Ο ΜΟΝΑΧΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΖΑΡΚΑΔΙ

ΑΓΑΠΗΤΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ

Κάποιος Αγιορείτης μοναχός διηγήθηκε την παρακάτω ιστορία :

   Μια ημέρα που κατέβαινα από το κάθισμά του Αγίου Νήφωνος,  άκουσα φωνές κυνηγών και γαβγίσματα σκύλων :"Ω, ω, πάρ΄το" , έλεγαν,  ενώ τα σκυλιά γάβγιζαν.  Σταμάτησα και τέντωσα προσεκτικά τα αυτιά μου.  Άκουσα τότε στην πλαγιά του βουνού βήματα ζώου,  που έτρεχε με όση δύναμη είχε να ξεφύγει από τα γαβγίσματα των σκύλων και τα θανατηφόρα βόλια των κυνηγών.

   Σε λίγα λεπτά ξεπετάχθηκε από την πλαγιά ένα ζαρκαδάκι,  όσο μια κατσίκα ενός έτους.  Ήταν λαχανιασμένο και κατάκοπο.  Μόλις είδε το νερό του αυλακιού του υδραγωγείου,  έσκυψε και ήπιε χορταστικά.  Έπειτα προχώρησε προς τα εμπρός στο πεζούλι και,  αφού με αντελήφθη,  με κοίταζε προσεκτικά!

   Εγώ το λυπήθηκα και του μίλησα,  σαν να με άκουγε και να καταλάβαινε τι του έλεγα :  "Στάσου να σε πιάσω.  Θα σε χαϊδέψω, θα σε φιλήσω  και ύστερα θα σε απολύσω...  Ακούς;" 

   Αυτό με κοίταζε στα μάτια και προχώρησε προς το μέρος μου.  Εγώ έκανα το σημείο του Τιμίου Σταυρού προς αυτό και του είπα σάν να το προστάζω, " Στάσου αυτού,  όπου είσαι,  στάσου". Αυτό σα να κατάλαβε κάθισε στο χώμα κι εγώ,  βαδίζοντας προσεκτικά,  πλησίασα και το έπιασα.

   Τό ζώο  φοβήθηκε λίγο και άρχισε να φωνάζει.  "Εε",  του λέω,  "μη φωνάζεις,  δεν σου κάνω κακό".  Όπως είχα πει,  τον χάιδεψα,  το φίλησα στο πρόσωπο και έπειτα το πήρα στούς ώμους και το κατέβασα στο θυρωρείο της Μονής.  Εκεί κάθονταν πέντε έξι αδελφοί.  Μόλις με είδαν να κατεβαίνω με το θήραμα στούς ώμους,  έβαλαν τις φωνές: 

  " Τι είναι αυτό;  Που το βρήκες,  πως το έπιασες;"  Απορούσαν και θαύμαζαν.  Εγώ τους πλησίασα,  τους διηγήθηκα τι είχε γίνει,  και καθένας έλεγε τη γνώμη του.  Ο γέρων Δωρόθεος μου είπε,  "Να το φυλάξουμε στον στάβλο και να το στείλουμε δώρο στον διοικητή".  Άλλος μου είπε, "Να το θρέψουμε και να το σφάξουμε..." 

   Εγώ τους είπα : "Από αυτά που λέτε,  τίποτα δε θα γίνει.  Εγώ υποσχέθηκα να το απολύσω και, πριν το απολύσω,  σας το έφερα να το δείτε να το χαρείτε και τώρα θα δείτε τι θα γίνει".

   Πήρα,  λοιπόν,  το μικρό μου ζαρκαδάκι, το πήγα κάτω στην κάμαρα,  κοντά στο προσκυνητάρι,  κι εκεί του έδωσα την ελευθερία του.

 Έτρεχε το ζωντανό με χαρά προς τους Αγίους Αποστόλους,  εκφράζοντας την ευγνωμοσύνη του,  που λυτρώθηκε από τους κυνηγούς,  απο τα σκυλιά και τους λοιπούς κίνδυνους.".

ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΙΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ