Ο Όσιος Γεράσιμος ο Αναχωρητής -ο αποκαλούμενος Ιορδανίτης- ήταν υιός ευπόρων γονέων.
Γεννήθηκε στην Λυκία της Μικράς Ασίας κατά τα τέλη του 4ου Μ.Χ αιώνα. Από νωρίς εγκατέλειψε τα εγκόσμια και πήγε στην έρημο του Ιορδάνη, όπου έχτισε μεγάλη Λαβρά και Κοινόβιο, γιατί πολλοί μοναχοί και αναχωρητές του εμπιστεύτηκαν την ζωή τους.
Μία ημέρα ο Όσιος Γεράσιμος συνάντησε στις όχθες του ποταμού Ιορδάνη ένα λεοντάρι. Μόλις τον αντίκρισε το θηρίο άρχισε να φωνάζει δυνατά και να ωρύεται, γιατί ένα μεγάλο και αιχμηρό κομμάτι καλάμου είχε μπει στο πόδι του και του προξενούσε αφόρητους πόνους. Ό Όσιος από τους μορφασμούς που του έκανε το θηρίο, κατάλαβε τι του συνέβαινε και το συμπόνεσε. Με πολλή προσοχή του σήκωσε στο πόδι, που είχε ήδη αρχίσει να πρήζεται, και του έβγαλε το καλάμι. Το λιοντάρι τότε ηρέμησε και ημέρευσε και παρά τον πόνο, που δεν είχε σταματήσει τελείως, ακολούθησε το Όσιο Γεράσιμο σαν πρόβατο, όχι γιατί άλλαξε η φυσική κατάσταση του ζώου, αλλά απο ευγνωμοσύνη που το είχε γιατρέψει ο Όσιος. Το θαυμαστό αυτό γεγονός είχε μια πιο θαυμαστή συνέχεια.
Η Μονή Οσίου Γεράσιμου ήταν κοντά στον Ιορδάνη και από κει έπαιρναν νερό οι μοναχοί για τις ανάγκες τους. Για την μεταφορά του χρησιμοποιούσαν ένα γαϊδουράκι. Σκέφθηκαν λοιπόν, πως αφού το λιοντάρι ακολουθούσε ήρεμα τόν Όσιο, θα μπορούσαν να του αναθέσουν να φυλάει το γαιδουράκι, που τους έφερνε νερό μέσα στην ερημιά. Έτσι επί πολύ καιρό το λιοντάρι πηγαινοέρχονταν στο ποτάμι ακολουθώντας το γαιδουράκι και προστατεύοντας το, σαν καλός υποτακτικός. Άλλοτε καθόταν κοντά του, και άλλοτε όταν το γαϊδουράκι έβοσκε, επέβλεπε τους δρόμους γύρω, όπως ο μικρός βοσκός φυλάει τα πρόβατα του. Αυτή την υπηρεσία την έκανε το λιοντάρι για αρκετό καιρό. Κάποια μέρα όμως αυτό αποκοιμήθηκε και το γαϊδουράκι, καθώς έβοσκε, απομακρύνθηκε.
Κάποιοι Άραβες έμποροι, που περνούσαν με τις καμήλες τους, το είδαν μόνο του και το έκλεψαν. Το λιοντάρι, όταν ξύπνησε, δεν αναζήτησε το γαϊδουράκι, αλλά δεν το βρήκε. Γύρισε σκυθρωπό και στεναχωρημένο στην Λαύρα με κατεβασμένο το κεφάλι έως την γή. Βλέποντας το σ΄αυτήν την κατάσταση ό Όσιος υποπτεύθηκε, ότι το ίδιο είχε κατασπαράξει το γαϊδουράκι.
Τότε με ύφος χαμογελαστό αλλά και με πολύ σοβαρότητα, λέει στο λιοντάρι : - Τι συμβαίνει και ήρθες μόνος σου; Φαίνεται ότι κυριάρχησε ή φύση επάνω στη θέλησή σου να ημερέψεις και να υπηρετείς την Μονή μας. Φαίνεται ότι θυμήθηκες την αγριότητά σου, την αλαζονεία σου, και την υπεροχή σου απέναντι στα άλλα ζώα. Γιαυτό, αν θέλεις να μείνεις μαζί μας, θα ταπεινωθείς! Στο εξής δεν θα είσαι λιοντάρι, αλλά όνος αχθοφόρος και θα μας φέρνεις τώρα εσύ το νερό. Έτσι το λιοντάρι έγινε και νεροκουβαλητής και εκτελούσε τη διακονία αυτή, όχι μόνο ακούραστα, αλλά και με ευχαρίστηση.
Ύστερα από αρκετό καιρό οί Άραβες έμποροι, που είχαν κλέψει το γαιδουράκι, ξαναπέρασαν από την περιοχή. Το λεοντάρι, μόλις είδε το γαϊδουράκι ανάμεσα στις καμήλες, το αναγνώρισε και χάρηκε. Με έναν τρομερό βρυχηθμό όρμησε εναντίον του καραβανιού και οι Άραβες έντρομοι τράπηκαν σε φυγή. Άρπαξε μετά το σχοινί με το οποίο ήταν δεμένο το γαϊδουράκι και το οδήγησε πίσω στη Μονή, χοροπηδώντας από τη χαρά του και καμαρωτό, σαν στρατιώτης που γυρίζει νικητής από μια μάχη, γεμάτος τρόπαια.
Ό Όσιος Γεράσιμος και οι Πατέρες χάρηκαν πολύ. Απάλλαξαν το λιοντάρι από τα καθήκοντά του νεροκουβαλητή και το έκαναν και πάλι φύλακα. Το ονόμασαν Ιορδάνη και από τότε έμενε στη Μονή. Πέρασαν τρία χρόνια και ό Όσιος Γεράσιμος ο Ιορδανίτης εκοιμήθη. Το λιοντάρι που δεν τον έβλεπε πλέον, άρχισε να ανησυχεί, να τριγυρίζει νευρικά και να βρυχάται. Μάταια οι μοναχοί προσπαθούσαν να το ηρεμήσουν. Εκείνο όμως όσο δεν έβλεπε τον ευεργέτη του, τόσο σκυθρώπαζε και δεν έτρωγε τίποτα απο την στενοχώρια του. Οι μέρες περνούσαν και η κατάσταση πήγαινε από το κακό στο χειρότερο. Τότε ο Αββάς Σαββάτιος αποφάσισε να οδηγησεί το λιοντάρι στον τάφο του Οσίου.
Όταν έφτασαν εκεί, ο Αββάς έκανε μετάνοια και είπε: - Ό Γέροντας μας εκοιμήθη και μας άφησε όλους ορφανούς. Μην τον ζητάς πλέον. Να, εδώ των θάψαν. Εδώ είναι ο τάφος του. Τότε το λιοντάρι έγειρε το κεφάλι προς την γη σα να κάνει και αυτό μετάνοια και έμεινε έτσι γερμένο πάνω στον τάφο, έως ότου απέθανε.
ΜΕΓΑΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου