Πιάσανε δουλειά οι γλύφτες της Νέας Τάξης!!!

Τα σεσημασμένα μέλη της συμμορίας της Νέας Τάξης πιάσανε δουλειά στην Καθημερινή

Διαβάστε:

19-02-08
Ο αποδιοπομπαίος τράγος του «όχι»

Του Πασχου Μανδραβελη

Σε ένα πράγμα συμφωνούν όλοι: η Κύπρος άλλαξε σελίδα. Οχι γιατί ο λαός της γύρισε την πλάτη στον αρχιτέκτονα του «όχι» κατά το δημοψήφισμα του 2004. Κυρίως γιατί καταψήφισε τον τελευταίο των γερόντων. Ο 74χρονος Τάσσος Παπαδόπουλος, είναι ο τελευταίος της παλιάς φρουράς. Είναι ο υπουργός του Μακαρίου και συνεχιστής της πολιτικής του, η οποία χαρακτηρίστηκε ως «πολιτική των χαμένων ευκαιριών».

Οι δύο μονομάχοι της επόμενης Κυριακής διαφωνούν σε πολλά. Κυρίως στα της εσωτερικής πολιτικής. Είναι όμως πολιτικοί της νεότερης γενιάς: δεν θα δακρύσουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες και δεν θα κάνουν μικροπολιτικά παιχνίδια με το μέλλον της μεγαλονήσου σαν κι αυτά στα οποία αποδύθηκε ο κ. Παπαδόπουλος κατά την διαπραγμάτευση για το σχέδιο Ανάν. Κατανοούν το διεθνές περιβάλλον στο οποίο ζουν. Απ’ ό, τι φάνηκε στις εκλογές της Κυριακής αρχίζουν να το κατανοούν και οι Κύπριοι.

Είναι ειρωνικό, αλλά ο κ. Τάσσος Παπαδόπουλος, έγινε ο αποδιοπομπαίος τράγος για την απόφαση που οδηγούσε σε αδιέξοδο το Κυπριακό. Ολοι άρχισαν να κατανοούν -ακόμη κι εκείνοι που ψήφισαν «όχι» - ότι μετά την 24η Απριλίου του 2004 το εθνικό θέμα μπήκε σε νέα και εξαιρετικά δυσμενή για τους Ελληνοκυπρίους φάση. Μπορεί να μην χάλασε ο κόσμος, μπορεί να μην βυθίστηκε η Κύπρος, αλλά οι ελληνοκυπριακές θέσεις υποχωρούσαν μέρα με τη μέρα. Σε διπλωματικό επίπεδο, το «κόλπο» του απερχόμενου προέδρου οδήγησε την Κύπρο σε ανυποληψία (ποιος ξεχνά τις βαριές κουβέντες που εκστομίσθηκαν στο Ευρωκοινοβούλιο μετά το δακρύβρεχτο διάγγελμα Παπαδόπουλου;). Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας, τα θύματα της εισβολής του 1974 βρέθηκαν στη θέση του Ραούφ Ντενκτάς: Ηταν αυτοί που απέρριψαν τη λύση, την οποία μάλιστα επί 30 χρόνια ζητούσαν.
Η αλήθεια είναι ότι η δικοινοτική - διζωνική ομοσπονδία χρειάζεται υπέρβαση πολλών μύθων και εθνικιστικών διδασκαλιών. Η Κύπρος απέρριψε προχθές το αδιέξοδο στο οποίο την οδηγούσε ο κ. Παπαδόπουλος. Τώρα απομένει να απαντηθεί το ερώτημα: τι ακριβώς θέλουν οι Ελληνοκύπριοι για το νησί τους;

Πηγή:Καθημερινή

Hμερομηνία δημοσίευσης: 02-03-08

Ενστασεις

Ο Μίκης γράφει, ο Λάκης διαβάζει κι ο φόβος μεγαλώνει...

Tου Τακη Καμπυλη

Πριν από δύο καλοκαίρια οργανώθηκε στην Πόλη από τη ρωμαίικη μειονότητα, με τη συνδρομή του Πατριαρχείου, η «Πρώτη Συνάντηση», ήτοι ένα άτυπο συνέδριο για να συζητήσουν προβλήματα και να βρουν λύσεις. Στο «Χίλτον» την πρώτη μέρα του συνεδρίου είχαν συγκεντρωθεί τέσσερις – πέντε γραφικοί με τα εμβλήματα των «Γκρίζων Λύκων» και σε απόσταση από το ξενοδοχείο για να διαμαρτυρηθούν. Ενας (ακριβώς! ένας) από αυτούς εισέβαλε με μια τουρκική σημαία στην αίθουσα, αλλά σε δύο λεπτά η τουρκική ασφάλεια τον απομάκρυνε. Οι σύνεδροι –περίπου 100 εκείνη την ώρα– γέλασαν και συνέχισαν την πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση για τη διαχείριση των «βακουφικών» και τον αναμενόμενο τότε νέο νόμο της τουρκικής κυβέρνησης που θα ρύθμιζε μειονοτικά θέματα.

Το ίδιο βράδυ στην Αθήνα είχε περίπου ξεσπάσει, σύμφωνα με τα κανάλια, «ελληνοτουρκικός πόλεμος». Η «πρόκληση των Γκρίζων Λύκων», τα «επικίνδυνα επεισόδια εις βάρος Ελλήνων» και τα μακρινά πλάνα με τις διμοιρίες της αστυνομίας –που έκρυβαν το «πλήθος» των διαδηλωτών– διαστρέβλωσαν το τι είχε πραγματικά συμβεί. Ακόμη και η υπουργός Εξωτερικών Ντόρα Μπακογιάννη έκανε σχετική δήλωση, δημιουργώντας αμηχανία στους Ρωμιούς. Οχι μόνο διότι αυτοί έζησαν το ασήμαντο του πράγματος, αλλά κυρίως διότι στο συνέδριο είχαν κληθεί ως ομιλητές σημαντικοί Τούρκοι της ακαδημαϊκής κοινότητας, που είχαν ταχθεί υπέρ των οικονομικών αιτημάτων της μειονότητας. Αυτών η θέση γινόταν έτσι πολύ δυσκολότερη.

Ο τηλεοπτικός λόγος δεν είναι πολιτικός λόγος, αλλά απολίτικος. Ωστόσο ασκεί πολιτική, εκμεταλλευόμενος το κενό στο οποίο έχουν βυθιστεί οι παραδοσιακοί θεσμοί παραγωγής πολιτικής. Ο πολιτικός λόγος σε μια δημοκρατία είναι κατ’ αρχήν λόγος συμβιβασμού, με την έννοια ότι η δημοκρατία θεσπίστηκε όχι για να προστατεύει την πλειοψηφία, αλλά αντίθετα για να προστατεύει τις μειοψηφίες από τις πλειοψηφίες. Ετσι, ο πολιτικός λόγος στις Δημοκρατίες είναι η κωδικοποίηση όλων των προσπαθειών συνύπαρξης διαφορετικών απόψεων και αντιλήψεων. Με μία μόνο προϋπόθεση: ότι οι απόψεις δεν αμφισβητούν τα θεμέλια της δημοκρατίας.

Το Αλ Τσαντίρι και ο Μίκης

Αρκετοί παρακολουθούν με σκεπτικισμό, τη δήθεν τηλεοπτική εξαίρεση, την εκπομπή του Λάκη Λαζόπουλου. Η θεωρία πως βρίσκεται μπροστά από τα υπόλοιπα προγράμματα διότι σε αντίθεση μ’ αυτά εκφράζει αν μη τι άλλο την κοινή λογική, αποδείχθηκε στην τελευταία εκπομπή ανεπαρκής.

Ο Λάκης διάβασε επιστολή του Μίκη Θεοδωράκη, ένα περίπου μανιφέστο φοβικότητας, θυματοποίησης, και παλαιο-αριστερής φρασεολογίας, το οποίο συγκεντρώνει όλα τα χαρακτηριστικά του λαϊκιστικού λόγου. Συνωμοσίες εις βάρος της ελληνικής μοναδικότητας από όλους. Από τους Αμερικανούς, από τους πλούσιους και εν γένει από τις ελίτ της κοινωνίας. Εις βάρος του λαού. Του απλού λαού. Ενα σημείο της επιστολής του Μίκη αναδείχθηκε ιδιαίτερα από τον Λάκη Λαζόπουλο.

Πριν από δέκα μέρες διοργανώθηκε στο Πάντειο ακαδημαϊκή συνάντηση – συζήτηση από το Κέντρο Ερευνών Μειονοτικών Ομάδων (ΚΕΜΟ). Πρόκειται για μια ομάδα νέων ιστορικών, πολιτικών επιστημόνων και νομικών που εδώ και έντεκα χρόνια διοργανώνει ημερίδες και έχει δημοσιεύσει έντεκα συλλογικούς τόμους, που άπτονται ενός από τα σημαντικότερα θέματα της ελληνικής κοινωνίας και των Βαλκάνιων γειτόνων μας: των μειονοτήτων.

Το θέμα της συγκεκριμένης συνάντησης ήταν για τους Τσάμηδες: Τους αλβανόφωνους μουσουλμάνους που σφαγιάσθηκαν από τον ΕΔΕΣ και στη συνέχεια «διασκορπίστηκαν» από τον Χότζα, κυρίως στον αλβανικό Βορρά. «Η οργάνωση των Τσάμηδων ως μειονότητα και κοινότητα (1913-1944)», «Οι “ερήμην καταδικασθέντες” Τσάμηδες: όψεις του δωσιλογισμού στην Ηπειρο», «Ο κύκλος του αίματος στην Ηπειρο της Κατοχής», οι «Προϋποθέσεις της έξωσης, Ευθύνες και εργαλειοποίηση του ζητήματος των Τσάμηδων στις ελληνοαλβανικές σχέσεις», το «Πόσο επίκαιρο είναι το ζήτημα των Τσάμηδων στην Αλβανία σήμερα» και «Αλβανικές περιουσίες και περιουσίες Τσάμηδων στην Ελλάδα» ήταν οι εισηγήσεις που παρουσιάστηκαν. Μαζί με αυτές παρουσιάστηκαν στο αμφιθέατρο «Σάκης Καράγιωργας» και μερικές δεκάδες οπαδοί του ΛΑΟΣ, ακροδεξιοί «Βορειοηπειρώτες» με αμφιλεγόμενες σχέσεις με τη ΜΑΒΗ αλλά και –σύμφωνα με τους διοργανωτές– μέλη του «ΑΡΔΗΝ», χωρίς πάντως τον Γιώργο Καραμπελιά.

Ο ALPHA ήταν εκεί

Οι συγκεντρωμένοι επιχείρησαν να εμποδίσουν τους ομιλητές με τον γνωστό τρόπο. Φωνές, απλοϊκοί συναισθηματισμοί, πάθος. Σε μια άκρη, κάμερα του ALPHA έπαιρνε αποκλειστικές εικόνες. Και το ίδιο βράδυ, παρά τις προσπάθειες του Γ. Κύρτσου και της Ελλης Στάη, ο σταθμός πήρε τη θέση των αντιδρώντων μιλώντας περίπου για ανθελληνική προβοκάτσια. Βέβαια οι τηλεθεατές δεν ενημερώθηκαν ούτε για τις εισηγήσεις ούτε για τα συμπεράσματα της εκδήλωσης. Και πάντως, δεν ενημερώθηκαν ότι η εκδήλωση είχε προγραμματιστεί και αναγγελθεί από τον περασμένο Νοέμβριο. Βλέπετε, το βασικό επιχείρημα ήταν η συγκυρία: Τώρα με το Κόσοβο και τα Σκόπια και με την προσδοκία –κατά Μίκη Θεοδωράκη– της «μεγάλης Αλβανίας», η οργάνωση ήταν εκ του πονηρού. Ο Μίκης μάλιστα το έγραψε (και ο Λάκης το διάβασε): «Ασφαλώς πρόκειται για οργανωμένη προβοκάτσια των ΗΠΑ, ώστε να μελετηθούν οι δικές μας αντιδράσεις και να προπαρασκευασθεί ψυχολογικά η εδαφική επέκταση της Αλβανίας μετά το Κόσοβο και σε ένα μεγάλο τμήμα των αλβανόφωνων περιοχών των Σκοπίων και ακολούθως σε δικά μας εδάφη».

Στην ίδια επιστολή ο Μίκης Θεοδωράκης ξετύλιξε ακόμη περισσότερο τις θέσεις του: «...Οπως είναι ασχημία να μας περιφρονούν και να μας βρίζουν –οχυρωμένοι κάτω από τα σκέλια των Αμερικανών– οι Σκοπιανοί (...)». Η απαξιωτική εικόνα για τον «άλλο» –πολύ μακρινή από τον παλαιό διεθνισμό της Αριστεράς– αλλά και η αυταρέσκεια που προέρχεται από τη θυματοποίηση (για να συνωμοτούν εις βάρος μας όλοι και δη οι Αμερικανοί σημαίνει ότι ασχολούνται μαζί μας, άρα αξίζουμε, είμαστε μοναδικοί) δεν είναι παρά οι μεταλλάξεις ενός κομματιού της Αριστεράς που επιδίωξε τη «νομιμοποίησή» του μέσα από τους «πατριωτικούς» αγώνες του ’60 (Κυπριακό κ.λπ.) και έκτοτε παραμένει εκεί.

Ο Λάκης Λαζόπουλος όχι μόνο διάβασε το μανιφέστο του Μίκη αλλά διάνθισε τον τηλεοπτικό χρόνο με εικόνες και φωνές από το αμφιθέατρο, ενώ οι εισηγητές παρήλασαν στιγμιαία, προφανώς όχι για να ενημερωθούμε για το τι πραγματικά είπαν όσο για να έχει πρόσωπο η καταγγελία. Να τοι οι πράκτορες των Αμερικανών – αν και η κ. Λιάνα Κανέλλη διαφοροποιήθηκε ελαφρώς, φερόμενη να λέει πως «τους ξέρουμε, παίρνουν χρήματα από την Ευρώπη». (Στη βουλευτή του ΚΚΕ φαίνεται πάντως να διαφεύγει πως ένας από τους ιστορικούς που έχουν καταγγείλει με σχετικό βιβλίο την ελληνική πολιτική απέναντι στους Τσάμηδες, ο Γιώργος Μαργαρίτης –καθηγητής στο ΑΠΘ– υπήρξε περίπου σημαία του κόμματός της στις πρόσφατες εκλογές.)

Η συνάντηση της σκληρής Δεξιάς με την Αριστερά που κράτησε τα σύμβολα χάνοντας την ουσία, γίνεται σήμερα στον αστερισμό του λαϊκισμού. Εκεί, όπως λέει ένας διάσημος συγγραφέας, «προδότης είναι αυτός που αλλάζει στα μάτια εκείνων που δεν μπορούν να αλλάξουν και δεν θα αλλάξουν, που μισούν την αλλαγή και δεν μπορούν να συλλάβουν την αλλαγή, με την εξαίρεση ότι θέλουν να αλλάξουν όλους τους άλλους. Κατά μία έννοια, το να μην είναι κανείς φανατικός σημαίνει ότι είναι, κατά κάποιο τρόπο, προδότης». Το έγραψε ο Αμος Οζ. Ή κάνει λάθος, απλώς επειδή «είναι Εβραίος»;

Ιnfo
-Γιώργος Μαργαρίτης «Τσάμηδες, Εβραίοι, Ανεπιθύμητοι Συμπατριώτες», Αθήνα 2005, εκδ. Βιβλιόραμα
-Δέσποινα Ζάππα «Μια κριτική ψυχαναλυτικών όρων του ρατσισμού», Αθήνα 2003, εκδ. Τυπολογική
-Μαξ Χορκχάιμερ «Η έκλειψη του Λόγου», Αθήνα 2007, εκδ. Κριτική
-Pierre Clastres «Η Κοινωνία ενάντια στο Κράτος», Αθήνα 1992, εκδ. Αλεξάνδρεια
-Ρόμπερτ Α. Νταλ «Περί πολιτικής ισότητας», Αθήνα 2007, εκδ. Μεταίχμιο
-Αμος Οζ «Κατά του φανατισμού», Αθήνα 2005, εκδ. Καστανιώτης

Πηγή:Καθημερινή

Συμβουλή:
ΞΕΦΤΙΛΕΣ

Αφορμή για την ανάρτηση στάθηκε το resaltomag