ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ "ΜΕΤΡΟ" Η ΑΛΛΙΩΣ "ΑΜΑΝΕΣ"

Μία συνηθισμένη βροχερή μέρα αποφάσισα να πάρω το μετρό όπως και χιλιάδες άλλοι συμπολίτες μου. Μέσα στο χώρο του μετρό διανέμεται δωρεάν το περιοδικό «Μετρό». Και σκέφτηκα να το διαβάσω κατά τη διάρκεια της διαδρομής μου να μου φανεί πιο σύντομη... αλλά με περίμεναν εκπλήξεις...

Επιβιβάζομαι, βρίσκω μία θέση και λέω να το ξεφυλλίσω. Αρχίζοντας να διαβάζω κάπου στην μέση, περίπου 4 σελίδες στη σειρά, κι είχα έντονα την αίσθηση ότι βρίσκομαι σε μουσουλμανικό κράτος. Άρωμα από τσαντόρ, μπούρκες,φερετζέδες και φέσια.

Σε ένα άρθρο με τίτλο «Γκάζι – Μία ιστορία του χθες και του σήμερα» μένω να διαβάζω για την εγκατάσταση των Ελλήνων μουσουλμάνων τουρκόφωνων από την ευρύτερη περιοχή της Θράκης που εγκαταστάθηκαν εκεί σε ένα αναλυτικό αφιέρωμα..

Ιδιαίτερη έμφαση, με συνέντευξη από κάποια κάτοικο της περιοχής, δίνεται στο πόσο φιλήσυχοι είναι αυτοί οι άνθρωποι, χωρίς καμιά διάθεση να σε ενοχλήσουν ή να σε πειράξουν.

Και η κυρία αυτή συμπληρώνει «Οι παλαιότεροι, βέβαια, κάτοικοι της περιοχής δεν έχουν ιδιαίτερες σχέσεις μαζί τους, τους κρατούν σε απόσταση».

Κάποιες φορές που περάσαμε με φίλους από τούρκικη συνοικία στο Βοτανικό, μιας και το Γκάζι έχει εξελιχθεί και έχουν μετακομίσει εκεί τώρα, κατεβάσαμε ασφάλειες και πατήσαμε γκάζι να φύγουμε όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Μουσική τούρκικη στην διαπασών, φωνές και ουρλιαχτά- που μόνο διασκέδαση δεν σου θύμιζαν- ακούγονταν έως και την διπλανή συνοικία, παιδιά ξυπόλητα να τρέχουν εδώ και εκεί και ενήλικες αγροίκοι (επιοικώς) σε μεγαλείο καυγάδων (δεν βρίσκω άλλη λέξη πιο έντονη).

Λίγο πιο κάτω διαβάζω για το «διαπολιτισμικό σχολείο» που βρίσκεται στο Γκάζι κι είναι το 87ο Δημοτικό σχολείο. Το 70% των μαθητών είναι Έλληνες μουσουλμάνοι τουρκόφωνοι, το 20% Έλληνες ορθόδοξοι και το υπόλοιπο 10% παιδιά από την Αλβανία και την Ρουμανία.

Ο τρόπος γραψίματος του άρθρου στο σύνολό του είναι καθαρός προσηλυτισμός στην πολυπολιτισμική κοινωνία και η διάθεση του αρθρογράφου είναι η ωραιοποίηση της πραγματικότητας και το πλέξιμο του εγκωμίου του φεσιού.

Προχωρώ την ανάγνωσή μου αλλάζω σελίδα –με την ελπίδα πως θα αλλάξω και κλίμα και θα μεταφερθώ κάπου αλλού...αλλά δεν έχω τύχη. Πέφτω σε αφιέρωμα Ελληνικής Λαϊκής Τέχνης και τι βλέπω;….

Αφιέρωμα στο τζαμί και την ιστορία του και παγώνω όταν διαβάζω ότι ανατίναξαν μία κολώνα από τον ναό του Ολυμπίου Διός για να χτίσουν το τζαμί. Συγκεκριμένα γράφει

«....(Το τζαμί)Είναι ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια της οθωμανικής περιόδου που έχουν παραμείνει στην Αθήνα. Χτίστηκε το 1759, από τον βοεβόδα Αθηνών Τζισταράκη, από κομμάτια παλαιών κτιρίων, ανάμεσα σε αυτά και μια κολόνα του ναού του Ολυμπίου Διός, που ανατινάχτηκε ώστε να χρησιμοποιηθούν τα υλικά της…..Το τζαμί, σαν χώρος, και η αρχιτεκτονική του παρουσιάζουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον.»

Σηκώνω το κεφάλι να ξελαμπικάρω λίγο από ολόκληρο το άρθρο-προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι τόση τουρκιά μαζεμένη σε ένα περιοδικό είναι απλή σύμπτωση- που ένα απόσπασμα σας παρέθεσα και βλέπω 2 μαντήλες αληθινές αυτή τη φορά να στέκονται από πάνω μου. Κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν κάτι συνηθισμένο (μιας και έχουμε συνηθίσει πλέον να βλέπουμε γυναίκες ολόγυρά μας που την φορούν και φταίει γι αυτό η αλόγιστη εισροή λαθρομεταναστών) αλλά εκείνη την στιγμή ένοιωσα να είμαι όντως σε κράτος του ισλάμ. Πείθω τον εαυτό μου πως στη συνέχεια θα διαβάζω κάτι πιο ενδιαφέρον και συνεχίζω την ανάγνωση.

«Το λουτρό των Αέρηδων» έχει τίτλο και γράφει «Ένα ακόμη σημάδι της τουρκοκρατίας στην Ελλάδα, το μοναδικό δημόσιο λουτρό που σώζεται μέχρι σήμερα, είναι το Λουτρό των Αέρηδων…..Ο ήλιος περνάει μέσα από τους διάτρητους θόλους του χαμάμ που ο Αμπίντ Εφέντη διατηρούσε κατά τη διάρκεια της πρώτης οθωμανικής περιόδου (1453-1669)….» Και συνεχίζει αλλά αυτή τη φορά γίνομαι εγώ τούρκος γιατί αυτό το περιοδικό που δωρεάν διανέμεται το πληρώνω εγώ για να με βάλει στο κλίμα της τουρκιάς.

Περνώ βιαστικά τις σελίδες και πάω προς το τέλος… α! να μία καλή επιλογή να χαλαρώσω επιτέλους λίγο και να φύγω μακριά από τον απόηχο των αμανέδων…Προτάσεις για βιβλία….

Τι το καλύτερο…

Ελίφ Σαφάκ διαβάζω η συγγραφέας και τίτλος «Το μπάσταρδο της Κωνσταντινούπολης».

Έχω φτάσει στα όρια μου αλλά ας διαβάσω καλύτερα πρώτα το βιογραφικό της μήπως και κάνω λάθος…

«η Ελίφ Σαφάκ γεννήθηκε στη Γαλλία, μεγάλωσε στην Ισπανία και την Ιορδανία , σπούδασε στην Άγκυρα (είπατε τίποτα;) και πριν κλείσει τα τριάντα της τιμήθηκε με τις πιο σημαντικές διακρίσεις της χώρας της, της Τουρκίας.» (Τουρκάλα ήταν ρε παιδιά , τη μαντήλα δεν την αποφύγαμε ούτε στις προτάσεις βιβλίων). «Τα βιβλίο της, ‘Το μπάσταρδο της Κωνσταντινούπολης’, κυκλοφόρησε στη Τουρκία στις 8 Μαρτίου, τη Παγκόσμια Ημέρα Γυναίκας και μέσα σε λίγο καιρό πούλησε πάνω από εκατόν είκοσι χιλιάδες αντίτυπα».

Και διερωτώμαι ως απλός πολίτης… τόσοι και τόσοι Έλληνες συγγραφείς πρώτη και καλύτερη στη στήλη με τα βιβλία αυτήν βρήκαν να προτείνουν;

Βίκη Μπότση υπογράφει στη στήλη με τα βιβλία και Γεωργία Γεωργαράκου στη στήλη με το αφιέρωμα στο Γκάζι (δισέλιδο) το τρίτο είναι ανυπόγραφο(δισέλιδο).

Τις χρηματοδοτούμε όλοι εμείς οι Έλληνες πολίτες για να προπαγανδίζουν έμμεσα αυτό για το οποίο πληρώνονται. Τον εκδότη του περιοδικού που τις επιλέγει για να γράψουν ΠΟΙΟΣ ΤΟΝ ΕΛΕΓΧΕΙ;