Μία σατανική ομοιότητα και μία εξαιρετικής σημασίας διαφορά έχουν η τρέχουσα ευρωπαϊκή κρίση χρέους με την χρηματοπιστωτική κρίση που έπληξε τις ΗΠΑ το 2008 και οδήγησε στην κατάρρευση της Lehman, παρατηρεί ο επικεφαλής στρατηγικής της Jefferies, David Zervos, συγκρίνοντας τις δύο μεγάλες κρίσεις της τελευταίας τριετίας.
Το συμπέρασμα του Zervos είναι ότι ενώ τα κράτη της ευρωζώνης έχουν λάβει το ρόλο των αμερικανικών τραπεζών, μετατρέποντας το κρατικό χρέος (όπως τα subprimes) μέσω της πολύ μεγάλης μόχλευσης σε μία «καταιγίδα» που απειλεί το σύστημα, από την άλλη όμως η Ευρώπη στερείται ενός μεγάλου προγράμματος στήριξης, ανάλογου με αυτού που είχαν οι ΗΠΑ, το επονομαζόμενο TARP, το οποίο ανέκοψε το domino effect μόλις κατέρρευσε ο κολοσσός της Lehman. Αυτή η μικρή, πλην ουσιαστική, λεπτομέρεια είναι και η βασική διαφορά που κάνει τις αγορές να φοβούνται τις συνέπειες μίας αναπόφευκτης καθώς φαίνεται κατάρρευσης της Ελλάδας.
Το γεγονός ότι οι Γερμανοί δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για την ανακεφαλαιοποίηση των γαλλικών και των ιταλικών τραπεζών, ακόμη και αν αυτή η πολιτική είναι πολύ πιο αποτελεσματική για την ίδια, δείχνει ότι η διάθεση των Ευρωπαίων, οι οποίοι μετρούν λανθασμένα το πολιτικό κόστος, να ανακόψουν τις καταστρεπτικές συνέπειες της κρίσης είναι πολύ μικρή.
Αλλά πως φτάνει σε αυτό το συμπέρασμα ο Zervos;
Ο υπερδανεισμός των ευρωπαϊκών κρατών δεν διαφέρει από τον υπερδανεισμό των Αμερικανών πολιτών κατά την περίοδο πριν την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων. Και στις δύο περιπτώσεις η χορήγηση δανείων είχε αποσυνδεθεί με την πίστη ότι αυτά τα δάνεια θα αποπληρωθούν, με αποτέλεσμα ο βαθμός μόχλευσης να αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Βραχυπρόθεσμα, η μόχλευση αυξάνει την κερδοφορία των τραπεζών χωρίς όμως αυτή να στηρίζεται σε δομές και στρατηγικές που να μπορούν να προσδώσουν την απαιτούμενη ισχύ στις ίδιες τις τράπεζες. Έτσι την εποχή που το σύστημα φτάνει στα όρια του αρχίζει τόσο η βίαιη απομόχλευση όσο και η κατακόρυφη πτώση της τραπεζικής κερδοφορίας, με τους ισολογισμούς να μετατρέπονται σε «συλλογές τοξικών assets». Οι παρεμβάσεις για τη σωτηρία γίνονται αναπόφευκτες με το κόστος να εκτοξεύεται στα ύψη.
Κατά το 2008, όταν και η απομόχλευση είχε αρχίσει να επιταχύνεται, οι χρεοκοπίες πήραν την μορφή χιονοστιβάδας. Υπήρχε τόση ανομοιογένεια και αδιαφάνεια που ο έλεγχος χάθηκε, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να κλείσει τη ροή όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και την ώρα που στην πραγματική οικονομία συνέβαιναν αυτά, η διατραπεζική αγορά έκλεισε τις στρόφιγγες. Βέβαια, οι αρχές κάποια στιγμή «ξύπνησαν» διέθεσαν ένα ποσό – μαμούθ μέσω του προγράμματος TARP και έδωσαν πνοή σε ένα «χειμαζόμενο και στεγνό» σύστημα. Βέβαια ακόμη στην αμερικανική οικονομία οι συνέπειες εκείνου του σοκ είναι εμφανείς, ωστόσο οι αρχές φαίνονται παρούσες για την στήριξη της οικονομίας.
Από τη μεριά της Ευρώπης, οι subprime δανειζόμενοι είναι πλέον τα κράτη. Και το σύστημα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ωστόσο, αρχές και πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει τη βαρύτητα της κατάστασης, ενώ συνεχώς μαλώνουν με τις αγορές για τη ρευστότητα και τις αντιδράσεις. Αν και μέχρι τώρα έχουν καταφέρει πολύ καλά κάτι το οποίο οι Αμερικανοί φάνηκαν να μην το αντιλήφθηκαν εγκαίρως, δηλαδή να κερδίζουν χρόνο, ωστόσο, οι τράπεζες τους έχουν φτάσει στα όρια τους. Και αυτό φαίνεται κυρίως στη Γαλλία, όπου τα προβλήματα έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια. Και ο λόγος είναι ότι το EFSF δεν λειτουργεί σαν το TARP. Δεν στηρίζει τον ιδιωτικό τομέα, και αυτό χάρη στις αντιδράσεις της Γερμανίας.
Τέλος, ο Zervos καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί θα έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες από την εξέλιξη αυτής της κρίσης. Παράλληλα, θα πρέπει να διασώσουν και τους εταίρους τους από τις συνέπειες, ενώ η κρατικοποίηση των τραπεζών θα είναι μία διαδικασία – αποτέλεσμα της εξόδου και της επανεισόδου των κρατών στην ευρωζώνη.
www.bankingnews.gr
Το γεγονός ότι οι Γερμανοί δεν είναι διατεθειμένοι να πληρώσουν για την ανακεφαλαιοποίηση των γαλλικών και των ιταλικών τραπεζών, ακόμη και αν αυτή η πολιτική είναι πολύ πιο αποτελεσματική για την ίδια, δείχνει ότι η διάθεση των Ευρωπαίων, οι οποίοι μετρούν λανθασμένα το πολιτικό κόστος, να ανακόψουν τις καταστρεπτικές συνέπειες της κρίσης είναι πολύ μικρή.
Αλλά πως φτάνει σε αυτό το συμπέρασμα ο Zervos;
Ο υπερδανεισμός των ευρωπαϊκών κρατών δεν διαφέρει από τον υπερδανεισμό των Αμερικανών πολιτών κατά την περίοδο πριν την κατάρρευση της αγοράς ακινήτων. Και στις δύο περιπτώσεις η χορήγηση δανείων είχε αποσυνδεθεί με την πίστη ότι αυτά τα δάνεια θα αποπληρωθούν, με αποτέλεσμα ο βαθμός μόχλευσης να αυξάνεται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς. Βραχυπρόθεσμα, η μόχλευση αυξάνει την κερδοφορία των τραπεζών χωρίς όμως αυτή να στηρίζεται σε δομές και στρατηγικές που να μπορούν να προσδώσουν την απαιτούμενη ισχύ στις ίδιες τις τράπεζες. Έτσι την εποχή που το σύστημα φτάνει στα όρια του αρχίζει τόσο η βίαιη απομόχλευση όσο και η κατακόρυφη πτώση της τραπεζικής κερδοφορίας, με τους ισολογισμούς να μετατρέπονται σε «συλλογές τοξικών assets». Οι παρεμβάσεις για τη σωτηρία γίνονται αναπόφευκτες με το κόστος να εκτοξεύεται στα ύψη.
Κατά το 2008, όταν και η απομόχλευση είχε αρχίσει να επιταχύνεται, οι χρεοκοπίες πήραν την μορφή χιονοστιβάδας. Υπήρχε τόση ανομοιογένεια και αδιαφάνεια που ο έλεγχος χάθηκε, με την κυβέρνηση να προσπαθεί να κλείσει τη ροή όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Και την ώρα που στην πραγματική οικονομία συνέβαιναν αυτά, η διατραπεζική αγορά έκλεισε τις στρόφιγγες. Βέβαια, οι αρχές κάποια στιγμή «ξύπνησαν» διέθεσαν ένα ποσό – μαμούθ μέσω του προγράμματος TARP και έδωσαν πνοή σε ένα «χειμαζόμενο και στεγνό» σύστημα. Βέβαια ακόμη στην αμερικανική οικονομία οι συνέπειες εκείνου του σοκ είναι εμφανείς, ωστόσο οι αρχές φαίνονται παρούσες για την στήριξη της οικονομίας.
Από τη μεριά της Ευρώπης, οι subprime δανειζόμενοι είναι πλέον τα κράτη. Και το σύστημα λειτουργεί με τον ίδιο τρόπο. Ωστόσο, αρχές και πολιτικοί δεν έχουν καταλάβει τη βαρύτητα της κατάστασης, ενώ συνεχώς μαλώνουν με τις αγορές για τη ρευστότητα και τις αντιδράσεις. Αν και μέχρι τώρα έχουν καταφέρει πολύ καλά κάτι το οποίο οι Αμερικανοί φάνηκαν να μην το αντιλήφθηκαν εγκαίρως, δηλαδή να κερδίζουν χρόνο, ωστόσο, οι τράπεζες τους έχουν φτάσει στα όρια τους. Και αυτό φαίνεται κυρίως στη Γαλλία, όπου τα προβλήματα έχουν αρχίσει να βγαίνουν στην επιφάνεια. Και ο λόγος είναι ότι το EFSF δεν λειτουργεί σαν το TARP. Δεν στηρίζει τον ιδιωτικό τομέα, και αυτό χάρη στις αντιδράσεις της Γερμανίας.
| Κεφαλαιοποίηση vs Τραπεζικά κεφάλαια (ΗΠΑ & ΕΕ) | |||
| δισ. δολ. | Κεφάλαια | Κεφαλαιοποίηση | Μόχλευση |
| SocGen | 1.130 | 12 | 94,2 |
| BNP | 2.000 | 31 | 64,5 |
| Unicredito | 1.000 | 13 | 76,9 |
| Intesa | 700 | 14 | 50 |
| Τράπεζες ΕΕ | 4.830 | 70 | 69 |
| JP Morgan | 2.100 | 125 | 16,8 |
| Bank of America | 2.200 | 70 | 31,4 |
| Τράπεζες ΗΠΑ | 4.300 | 195 | 22,1 |
Τέλος, ο Zervos καταλήγει στο συμπέρασμα ότι οι Γερμανοί θα έχουν τις μεγαλύτερες απώλειες από την εξέλιξη αυτής της κρίσης. Παράλληλα, θα πρέπει να διασώσουν και τους εταίρους τους από τις συνέπειες, ενώ η κρατικοποίηση των τραπεζών θα είναι μία διαδικασία – αποτέλεσμα της εξόδου και της επανεισόδου των κρατών στην ευρωζώνη.
www.bankingnews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου