GAME OVER (Α’ μέρος)

Γράφει ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ ΤΡΑΪΑΝΟΥ

Α’ ΜΕΡΟΣ (Το Β’ ΜΕΡΟΣ βρίσκεται εδώ:)

Ο αγγλοσαξονισμός «πεθαίνει» και μαζί του τελειώνει η ατλαντική περίοδος της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας.

Θα ξεκινήσουμε αυτό το κείμενο με μια ερώτηση γνώσης, που μοιάζει με τις γνωστές σπαζοκεφαλιές. Τι σχέση μπορεί να έχει μια θεωρία, όπως ο δαρβινισμός, μια εταιρεία βιοτεχνολογίας, όπως η Monsanto και μια εταιρεία της φόρμουλα 1, όπως η Virgin, με τον μυθικό αντιήρωα Ανταίο; Και όμως υπάρχει σχέση —αν βέβαια υπάρχει η κατάλληλη γνώση και η ανάλογη συνδυαστική ικανότητα—, που να μπορεί να τα συνδέσει όλα αυτά μεταξύ τους. Όλα αυτά συνδέονται μεταξύ τους, γιατί αποτελούν διαφορετικές εκφράσεις μιας κοινής νοοτροπίας, η οποία είναι κυρίαρχη τους τελευταίους αιώνες και μαστίζει την ανθρωπότητα σαν μια θανατηφόρος αρρώστια. Την αρρώστια του αγγλοσαξονισμού. Μια πραγματική κοινωνική "αρρώστια", η οποία έχει προ πολλού ξεπεράσει τα εθνικά όρια της Αγγλίας. Μια πραγματική ύβρις προς τον Θεό και τον άνθρωπο. Τα συμπτώματα αυτής της "αρρώστιας" θα αναζητήσουμε.

Αν αυτός, ο οποίος αποτυπώνει σε ένα καμβά την ομορφιά, την αγριότητα, τη γαλήνη, την πανδαισία χρωμάτων και μορφών της φύσης, ονομάζεται καλλιτέχνης, τι άλλο εκτός από Θεός μπορεί να είναι αυτός ο οποίος τη δημιούργησε; Αυτό, το οποίο κατανοεί η ανθρωπότητα στο σύνολό της και για το σύνολο του χρόνου, δεν το κατανοεί μόνον ένας λαός. Οι Αγγλοσάξονες. Γιατί; Γιατί αυτή είναι η "θρησκεία" τους. Αυτό τους διαφοροποιεί από όλους τους υπόλοιπους λαούς. Είναι "λαθρεπιβάτες" του ανθρώπινου πολιτισμού. Διαχειρίζονται τον πολιτισμό και δεν τον δημιουργούν. Έχουν τα πιο διάσημα μουσεία στον κόσμο και μέσα σ' αυτά δεν υπάρχει ούτε ένα έκθεμα βρετανικού πολιτισμού.

Αυτός ο λαός, ο οποίος εκ πεποιθήσεως δεν δημιουργεί τίποτε απολύτως, έχει μάθει να εχθρεύεται τους δημιουργούς. Τους αντιλαμβάνεται σαν εχθρούς του. Τους αντιλαμβάνεται σαν πιθανή λεία του. Φοβάται την κάθε νέα δημιουργία που τον απειλεί και λατρεύει όλες τις δημιουργίες τις οποίες μπορεί να οικειοποιηθεί, είτε μέσω της αρπαγής είτε μέσω της εξαγοράς. Ακριβώς, επειδή ως λαός φοβάται τη δημιουργία, έχει "στηθεί" με έναν τέτοιον τρόπο, ώστε να έχει την καλύτερη άμυνα απέναντι στους δημιουργούς. Όλους τους δημιουργούς… από τους πιο ασήμαντους μέχρι τους πιο σημαντικούς. Στη "λαμπρή" τους πορεία οι Αγγλοσάξονες έχουν προσβάλει τους πάντες και όταν λέμε τους πάντες, εννοούμε τους πάντες. Έχουν προσβάλει όχι μόνον τον άνθρωπο, αλλά και τον Ίδιο τον Θεό.

Θα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά, για να καταλάβει ο αναγνώστης μερικά περίεργα πράγματα. Αν επισκεφτεί κάποιος τον Άγιο Πέτρο στο Βατικανό, θα δει ότι εκεί μέσα φυλάσσονται κάποιοι τάφοι. Οι τάφοι των "πατέρων" της δυτικής και όχι μόνον χριστιανικής αυτοκρατορίας. Με πρώτο τον τάφο του Πέτρου υπάρχουν οι τάφοι όλων των Παπών, οι οποίοι ηγήθηκαν —προφανώς επιτυχώς— της Αγίας Έδρας. Λογικό είναι να υπάρχουν αυτά τα "μνήματα", για να τα βλέπουν οι επόμενοι, είτε κληρικοί είτε λαϊκοί. Αυτοί είναι τα πρότυπα της δυτικής χριστιανικής αυτοκρατορίας και αυτούς πρέπει να "μιμούνται" οι υπόλοιποι και ταυτόχρονα τις αρχές τους να προασπίζονται, εφόσον επιθυμούν να συνεχίσουν ως χριστιανοί το "ταξίδι" τους στο χρόνο.

Οι ηγέτες του χριστιανισμού, δηλαδή, έχουν "μνήματα" στο κέντρο της εξουσίας της αυτοκρατορίας τους και αυτοί είναι που τους "οδηγούν". Οι ηγέτες και όχι απλά οι σημαντικοί χριστιανοί, που γεννήθηκαν μέσα στους αιώνες. Δεν υπάρχουν εκεί μέσα τάφοι απλά σπουδαίων χριστιανών επιστημόνων ή καλλιτεχνών. Υπάρχουν μόνον οι τάφοι των "πατέρων" της χριστιανικής αυτοκρατορίας. Το ίδιο έκανε και η κομμουνιστική σοβιετική αυτοκρατορία. Έχει τους τάφους των "πατέρων" της σε ένα συγκεκριμένο μέρος δίπλα στο Κρεμλίνο, ώστε με τον τρόπο αυτόν να "νομιμοποιεί" τους διαδόχους. Έχει μάλιστα δημιουργήσει και το μαυσωλείο του Λένιν, όπου ο "πατέρας" όχι απλά δεν έχει ταφεί, αλλά έχει ταριχευτεί, για να είναι ακόμα πιο "ζωντανός", όταν θα δίνει τις "εντολές" μνήμης για τους επόμενους.

Το αντίστοιχο του Αγίου Πέτρου ή του Μαυσωλείου του Κρεμλίνου για τη βρετανική αυτοκρατορία είναι το Αβαείο του Γουέστμινστερ. Εκεί μέσα είναι θαμμένοι οι "πατέρες" της αυτοκρατορίας. Ανάμεσα στους τάφους, που υπάρχουν σ' αυτό το Αβαείο, υπάρχει και ο τάφος του Δαρβίνου. Εύλογα λοιπόν αναρωτιόμαστε για ποιόν λόγο θα μπορούσε να τον τιμήσει η αγγλοσαξονική κοινωνία με τον ενταφιασμό του στο Αβαείο του Γουέστμινστερ. Γιατί, δηλαδή, συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στους σημαντικούς αυτής της αυτοκρατορίας ένας άνθρωπος με ένα αστείο —τόσο σε επιστημονικό όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο— έργο; Πώς και γιατί ένας ειδικός στους γαιοσκώληκες εντάσσεται στους "μεγάλους" μιας αυτοκρατορίας;

Κάπου δηλαδή δεν "κολλάνε" μεταξύ τους κάποια πράγματα. Για να βρίσκεται εκεί ο τάφος του Δαρβίνου, κάπου θα πρέπει αυτός να εξυπηρετεί τα πολιτικά συμφέροντα της αυτοκρατορίας και αυτό είναι που πρέπει ν' αναζητήσουμε. Για να το βρούμε όμως αυτό, θα πρέπει να γνωρίζουμε ποια ακριβώς είναι η θεωρία του και γιατί θα μπορούσε μια τέτοια απλή επιστημονική θεωρία να εξυπηρετεί μια ολόκληρη αυτοκρατορία στον σχεδιασμό της. Ο Δαρβίνος είναι ένα παγκοσμίως γνωστό πρόσωπο. Είναι ο "πατέρας" της θεωρίας της εξέλιξης. Τι μας λέει αυτός ο κλασσικός Αγγλοσάξονας; Ότι πιθανόν —όχι σίγουρα— να μην υπάρχει Δημιουργός και τα πάντα να είναι μια αλυσιδωτή διαδικασία εξέλιξης πάνω σε μια κοινή βάση ζωικής ύλης για όλα τα είδη.

Με βάση τη θεωρία αυτή, αν ξεκινούσαμε μια μελέτη από τον άνθρωπο, ο οποίος βρίσκεται στην κορυφή αυτής της εξελικτικής πορείας και "πηγαίναμε" προς στην αντίθετη κατεύθυνση, θα "συναντούσαμε" όλα τα υπόλοιπα είδη, καταλήγοντας στην αμοιβάδα. Σύμφωνα δηλαδή με τη λογική του Δαρβίνου …αν ήμασταν αθάνατοι και αφήναμε σε κάποιο σημείο τρεις κουβάδες με τα τρία βασικά χρώματα, θα πηγαίναμε εκεί όπου τους αφήσαμε μετά από χιλιάδες χρόνια και θα μπορούσαμε να βρούμε τις φιγούρες οι οποίες απεικονίζονται στην Καπέλα Σιξτίνα, τη Μόνα Λίζα κλπ.. Δεν θα χρειαζόταν δηλαδή να υπάρξουν ποτέ οι διάφοροι Μιχαήλ Άγγελοι ή οι Λεονάρντο Ντα Βίντσι, για να θαυμάσουμε τα έργα τους. Δεν θα μας έλλειπαν καθόλου, εφόσον το έργο τους θα το πραγματοποιούσαν με τυχαίες διαδικασίες οι σεισμοί, οι πλημμύρες και οι κατολισθήσεις, οι οποίες μέσα στο χρόνο θα παρέσερναν τους κουβάδες με τα χρώματα.

Μόνον Αγγλοσάξονας μπορούσε να το σκεφτεί αυτό και αυτό δεν το λέμε τυχαία. Τι σημαίνει αυτό; Ότι οι Αγγλοσάξονες —για κάποιους λόγους τους οποίους θ' αναλύσουμε παρακάτω— έχουν μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη των πραγμάτων, η οποία διαφέρει από αυτήν των άλλων λαών. Οι Αγγλοσάξονες έχουν τη λογική του "συλλέκτη". Τη λογική εκείνου που μαζεύει ό,τι βρίσκεται μπροστά του και όχι εκείνου που δημιουργεί. Αυτό είναι που μπερδεύει τους ίδιους, αλλά ταυτόχρονα τους επιτρέπει και να επωφελούνται από το "μπέρδεμα" αυτό. Ζουν σε έναν φυσικό κόσμο σχεδόν αμετάβλητο και επειδή η γνωστική πρόοδος τους επιτρέπει ν' αντιλαμβάνονται διαρκώς περισσότερα πράγματα του κόσμου αυτού, νομίζουν ότι ο κόσμος αυτός εξελίσσεται, ενώ αυτό δεν συμβαίνει.

Δεν βλέπουν δηλαδή ότι οι ίδιοι είναι που εξελίσσονται στο επίπεδο της γνώσης και όχι ο φυσικός κόσμος. Γι' αυτόν τον λόγο λέμε ότι μπερδεύονται. Βάζουν τα πάντα πάνω σε έναν άξονα χρόνου με τη "σειρά" που βάζει τα ευρήματά του ένας συλλέκτης. Το απλό, το οποίο το αντιλήφθηκαν πρώτο, το βάζουν μπροστά από το περίπλοκο, το οποίο το αντιλήφθηκαν κατόπιν. Αυτό είναι λάθος. Με τον τρόπο αυτόν νομίζουν ότι τα πράγματα εξελίσσονται, ενώ αυτό δεν συμβαίνει. Τα πράγματα ήταν έτσι όπως ήταν πάντα και απλά οι ίδιοι δεν είχαν τη γνώση να τα αντιληφθούν. Κάτι περίπλοκο μπορεί να προϋπήρχε κάποιου απλού, γιατί απλά έτσι το θέλησε ο δημιουργός του. Απλά πράγματα. Μπορεί ο αρχισχεδιαστής της Φερράρι να σχεδίασε πρώτα το τέλειο αυτοκίνητο και κατόπιν ν' αποφάσισε να σχεδιάσει τον φράχτη του σπιτιού του. Επειδή ο φράχτης είναι πιο απλός στη σύλληψή του, δεν σημαίνει ότι υποχρεωτικά προηγείται στη σχεδίασή του.

Σ' αυτήν την παρανόησή τους τούς παρασέρνει και η "συγγένεια" των υλικών της δημιουργίας. Τους παρασέρνει, γιατί απλούστατα δεν είναι δημιουργοί. Δεν γνωρίζουν ότι από το ίδιο χρώμα και με το ίδιο πινέλο ένας ζωγράφος μπορεί να ζωγραφίσει έναν άνθρωπο και ένα ελάφι. Το ότι διαφέρουν αυτά μεταξύ τους, δεν σημαίνει ότι υπάρχει διαδικασία εξέλιξης. Δεν σημαίνει ότι στην εξέλιξη το ελάφι έγινε άνθρωπος. Σημαίνει ότι ο Ίδιος Δημιουργός σκέφτηκε και δημιούργησε διαφορετικά όντα. Διαφορετικά όντα, τα οποία συνυπάρχουν μέσα στο ίδιο όραμα. Το όραμα του Δημιουργού. Δημιουργήθηκαν από τα ίδια υλικά και διαφέρουν στο σημείο που αποφάσισε ο Δημιουργός τους να διαφέρουν.

Αυτό δεν είναι κάτι το οποίο αφορά μόνον τα ανώτερα. Αφορά και την ίδια την ανθρώπινη δημιουργία στο βασικό της επίπεδο. Έτσι είναι φτιαγμένος και ο ανθρώπινος κόσμος. Με τσιμέντο φτιάχνεις ένα απλό σπίτι και με το ίδιο τσιμέντο φτιάχνεις μια περίπλοκη γέφυρα. Δεν σημαίνει ότι μέσα στο χρόνο το απλό σπίτι εξελίχθηκε σε μια περίπλοκη γέφυρα. Ο ίδιος δημιουργός δημιούργησε με τα διαθέσιμα υλικά διαφορετικά πράγματα, για να εξυπηρετήσει διαφορετικές ανάγκες.

Αυτά όλα δεν μπορούν να τα αντιληφθούν οι "συλλέκτες" Αγγλοσάξονες. Δεν μπορούν να τα αντιληφθούν, γιατί δεν είναι δημιουργοί. Δεν αντιλαμβάνονται τη λογική της δημιουργίας. Δημιουργία είναι μια σύνθεση, η οποία παρουσιάζεται από τον δημιουργό της. Μια δημιουργία δεν την καθιστούν μοναδική τα μοναδικά υλικά της. Η δημιουργία καθίσταται μοναδική από την ίδια της την ύπαρξη, εφόσον αποτελεί την "εφαρμοσμένη" σκέψη του δημιουργού της. Του μοναδικού δημιουργού της. Μάλιστα, όσο πιο κοινά και συνηθισμένα είναι τα υλικά, τόσο πιο μεγαλειώδης είναι. Με αβγά κάποιος κοινός άνθρωπος μπορεί να επιβιώσει για λίγες ώρες και με τα ίδια αβγά ο Μιχαήλ Άγγελος απέκτησε την αθανασία, χρησιμοποιώντας τα ως υλικά στην Καπέλα Σιξτίνα.

Στο σημείο αυτό μπαίνει η αγγλοσαξονική λογική του "συλλέκτη" και οδηγεί στην παρανόηση. Οι Αγγλοσάξονες, ως "συλλέκτες", δεν έχουν δημιουργική αντίληψη. Το μόνο που τους απομένει είναι να επιχειρήσουν να κατανοήσουν τις δημιουργίες των άλλων. Να τις "σπάσουν", ώστε ν’ ανακαλύψουν τα δευτερεύοντα και στην ουσία αυτά τα οποία στην πραγματικότητα δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Όλους τους ενδιαφέρει η δημιουργία, ενώ τους Αγγλοσάξονες τους ενδιαφέρουν τα "μυστικά" του δημιουργού. Όλους τους ενδιαφέρει να δουν τον Ερμή του Πραξιτέλη και τους Αγγλοσάξονες τους ενδιαφέρει να βρουν από πού πήρε το μάρμαρο ο Πραξιτέλης και αν το μάρμαρο το σμίλεψε με τα νύχια του ή με απλό σκαρπέλο. Από τη στιγμή που δεν μπορούν να είναι πρώτοι, ως "Μιχαήλ Άγγελοι", τους ενδιαφέρει ν’ ανακαλύψουν πρώτοι τα "αβγά", που χρησιμοποίησε ο Μιχαήλ Άγγελος, για να εμφανιστούν και οι ίδιοι στο "κάδρο" των "πρωτοπόρων". Δεν υπάρχει διαφορετικός τρόπος να "σταθούν" δίπλα του και προφανώς αυτός είναι ο στόχος τους.

Χιλιάδες έρευνες έχουν γίνει από αγγλοσαξονικά Πανεπιστήμια με βάση αυτήν την ιδιόμορφη λογική τους, πάνω στο θέμα της δημιουργίας. Βρέθηκε λέει το χημικό στοιχείο, το οποίο είναι υπεύθυνο για την πρόκληση του ανθρώπινου έρωτα. Πανηγυρίζουν οι Αγγλοσάξονες με την "πρωτοπόρα" ανακάλυψή τους. Απομυθοποιήθηκε ο έρωτας. Μοιάζει με την επίδραση της σοκολάτας στον οργανισμό, αποφαίνονται οι επιστήμονές τους. Νέες συζητήσεις για το ανθρώπινο είδος. Τι είναι ο έρωτας; Τι είναι ο άνθρωπος; Απομυθοποιείται ο έρωτας, εξαιτίας αυτής της ανακάλυψης; Γιατί να απομυθοποιηθεί, αφού είναι ένα στοιχείο, το οποίο απλά συντελεί στη λειτουργία του μεγαλειώδους δημιουργήματος, που ονομάζεται άνθρωπος; Γιατί να απομυθοποιεί μια δημιουργία, η οποία συνδυάζει εκατομμύρια τέτοιων ασήμαντων λειτουργιών, ώστε να αποφέρει το ένα και μοναδικό αποτέλεσμα, το οποίο είναι και το ζητούμενο από τον Δημιουργό της;

Αν αποκαλύψουμε δηλαδή ότι σε μία Ferrari το καύσιμο πηγαίνει στον κινητήρα με ένα κοινό λάστιχο, από αυτά τα οποία χρησιμοποιούμε στους κήπους μας, θα χάσει η Ferrari τη "μαγεία" της; Θα χάσει ο δημιουργός της το μεγαλείο του και οι υπόλοιποι θα πάψουν να την επιθυμούν; Ο καθένας από εμάς, που έχει ένα κομμάτι λάστιχο στο σπίτι του, θα αισθάνεται σαν κάτοχός μιας Ferrari; Η δημιουργία είναι το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Αν ο δημιουργός του έλυσε τα προβλήματά του με κοινά υλικά, είναι ακόμα πιο σπουδαίος. Αν, αντί για πλαστικό λάστιχο, χρησιμοποιούσε ζωικό έντερο, σαν αυτό που χρησιμοποιούσαν οι πρωτόγονοι, θα ήταν ακόμα πιο μεγάλος. Αν κάποιος δηλαδή δημιουργεί κάτι το μοναδικό με κοινά υλικά, είναι ακόμα πιο τεράστιος, γιατί δεν "υποβοηθάται" από τη μοναδικότητα των υλικών.

Γιατί αναφερόμαστε σε όλα αυτά; Γιατί πολύ κουβέντα γίνεται για τη θεωρία της εξέλιξης, αλλά η κουβέντα ξεκινάει πάντα από συγκεκριμένα κέντρα. Πολύ συγκεκριμένα κέντρα, εφόσον στο σύνολό τους είναι αγγλοσαξονικά. Αναρωτιόμαστε, δηλαδή, γιατί μπορεί ν' απασχολεί τόσο πολύ τους Αγγλοσάξονες το τεχνικό μέρος της Δημιουργίας; Γιατί δεν απασχολεί κανέναν άλλον λαό πέρα από αυτούς;

Πριν δούμε τον λόγο που τους απασχολεί τόσο πολύ, θα πρέπει πρώτα να δούμε τον λόγο για τον οποίο πρακτικά δεν θα έπρεπε να τους απασχολεί καθόλου, όπως δεν απασχολεί και κανέναν άλλον λαό στον κόσμο. Αν καταλάβουμε, δηλαδή, γιατί δεν θα έπρεπε να τους απασχολεί και άρα να φέρονται φυσιολογικά, όπως οι υπόλοιποι λαοί, θα καταλάβουμε πιο εύκολα τον λόγο που φέρονται "παράξενα". Θα ξεκινήσουμε λοιπόν από την "κορυφαία" επιστημονικοφιλοσοφική, άποψη την οποία έχει εκφράσει ο αγγλοσαξονικός κόσμος και η οποία δεν είναι άλλη από τη θεωρία του Δαρβίνου.

Η θεωρία του δαρβινισμού είναι ο απόλυτος ορισμός της βλακείας. Είναι ο απόλυτος ορισμός του επιστημονικού λάθους. Αυτό είναι κάτι το οποίο αποδεικνύεται πολύ εύκολα. Αν η εξέλιξη των ειδών ακολουθούσε αυτήν τη θεωρία, τότε θα ήταν απόλυτα γραμμική. Θα εξαρτιόταν απόλυτα μόνον από δύο παραμέτρους. Τον χρόνο και τον τόπο. Αν ίσχυε η θεωρία του Δαρβίνου, τότε στον κόσμο θα υπήρχαν μόνον όντα, τα οποία θα αποτελούσαν εξελικτικές φάσεις της ίδιας μορφής ζωής, συνδεόμενες απευθείας με τον χρόνο και που θα διαχωρίζονταν μεταξύ τους μόνον εξαιτίας των κλιματολογικών συνθηκών, οι οποίες θα επιτάχυναν ή θα επιβράδυναν την κοινή εξελικτική πορεία. Η δαρβινική θεωρία της εξέλιξης δεν μπορεί να εξηγήσει τίποτε από αυτά τα οποία βλέπουμε γύρω μας.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Αν η αμοιβάδα έφτανε —στο ανώτατο σημείο της εξέλιξης της προσαρμογής της— να γίνει ένα σκουλήκι, στην καλύτερη περίπτωση το σκουλήκι αυτό θα "συγκατοικούσε" στον Πλανήτη με όμοιά του λιγότερο ή περισσότερο εξελιγμένα σκουλήκια. Κάποια θα έμεναν "πίσω" και θα ήταν γυμνά, εφόσον, λόγω ευνοϊκών κλιματολογικών συνθηκών, δεν θα είχαν ανάγκη εξέλιξης —και άρα θα σταματούσαν να εξελίσσονται— και κάποια άλλα θα ήταν τριχωτά, εκεί όπου το κλίμα απαιτούσε την εξέλιξη που οδηγεί στην επιβίωση. Αν ίσχυε δηλαδή η δαρβινική θεωρία, δεν θα είχαμε το "κάδρο" του φυσικού κόσμου, όπως το βλέπουμε σήμερα. Δεν θα μπορούσε να συνυπάρξει στον ίδιο χρόνο και στον ίδιο χώρο μια καμηλοπάρδαλη, ένα λιοντάρι, ένα σκαθάρι και ένας αετός. Πριν προλάβουν να εξελιχθούν στον βαθμό που εξασφαλίζει την επιβίωση, το εξελιγμένο θα εξάλειφε το ανεξέλικτο. Δεν θα μπορούσαν να υπάρξουν δηλαδή αυτά τα οποία βλέπουμε γύρω μας. Απλά πράγματα.

Διαφορετικά πράγματα, φτιαγμένα από ίδια ή διαφορετικά υλικά, μπαίνουν σε ένα κοινό "κάδρο" μόνον εξαιτίας της επιθυμίας ενός δημιουργού. Από εκεί και πέρα ισχύει μόνον η λογική της δημιουργίας. Δεν υπάρχει δημιουργία χωρίς δημιουργό. Δεν υπάρχει δημιουργία, χωρίς να βάλει κάποιος τον κόπο του και βέβαια την ευφυΐα του. Χωρίς κόπο και χωρίς ευφυΐα μόνον μουντζούρες και χαλάσματα μπορείς να περιμένεις. Αν αφήσεις τρεις κουβάδες με χρώμα και πας μετά από χιλιάδες χρόνια να δεις τι συνέβη, δεν θα δεις τίποτε παραπάνω από αυτό το οποίο μπορείς να επιτύχεις με μια στιγμιαία κλωτσιά. Αυτή είναι η αντίληψη των Αγγλοσαξόνων για τη Δημιουργία. Μια απλή κλωτσιά, η οποία στο επιστημονικότερό της ονομάζεται Big Bang. Αυτός είναι ο κόσμος, όπως τον φαντάστηκαν οι Αγγλοσάξονες. Ο κόσμος των γαιοσκωλήκων, στους οποίους ήταν ειδικός ο "πατέρας" τους ο Δαρβίνος.

Έτσι αντιλαμβάνεται η αγγλοσαξονική λογική τα πράγματα και σ' αυτό συντέλεσε και ο Δαρβίνος. Ατυχώς για τον ίδιο πέθανε νωρίς και δεν είδε για παράδειγμα τα γαϊδούρια να εξελίσσονται, για να μοιραστεί μαζί τους τα ανέκδοτά τους και το χιούμορ τους. Δεν τον "έκλαψαν" οι αμοιβάδες, αναγνωρίζοντας στο πρόσωπό του τον θνητό αλλά "εξελιγμένο" απόγονό τους. Δεν τον κατηγόρησαν τα λιοντάρια, που δεν αναφέρθηκε καθόλου σ' αυτά στα "πέτρινα" χρόνια τους πριν την αυτοσυνειδητοποίσή τους. Αντιλαμβανόμαστε ότι, αν έλλειπαν όλοι οι Δημιουργοί —και μεταξύ των οποίων και ο Θεός—, ο κόσμος δεν θα υπήρχε όπως τον γνωρίζουμε. Αν δεν υπήρχε ο Θεός, θα υπήρχαν μόνον τα δαρβινικά "σκουλήκια". Αν δεν υπήρχαν οι υπόλοιποι δημιουργοί και ο ανθρώπινος κόσμος θα ήταν πολύ φτωχότερος. Αν όμως έλλειπαν οι Αγγλοσάξονες και ο Δαρβίνος, δεν θα συνέβαινε τίποτε απολύτως. Δεν θα έλλειπε από κανέναν η θεωρία του Δαρβίνου, γιατί δεν κάλυψε καμία ανάγκη του ανθρώπου. Άλλες ανάγκες κάλυψε και αυτές θα τις δούμε παρακάτω.

Το τραγικό γι' αυτούς είναι ότι στη μοναδική δημιουργικής φύσεως διαδικασία, στην οποία συμμετείχαν ενεργά οι ίδιοι —και την οποία πιστώνονται—, η παρουσία τους ήταν εντελώς τυχαία. Αναφερόμαστε στην παρουσία τους στη βιομηχανική επανάσταση, στην οποία εμφανίζονται σαν βασικοί συντελεστές. Στην πραγματικότητα ήταν εν αγνοία τους πρωταγωνιστές. Αυτό είναι εύκολο ν' αποδειχθεί κι απλά θα πρέπει να έχει κάποιος διαφορετικού επιπέδου γνώση, για να καταλάβει το πόσο ακριβώς τυχαία ήταν. Τι σημαίνει αυτό; Ότι η ανάπτυξη της τεχνογνωσίας του ανθρώπινου είδους έχει μεθοδευτεί "άνωθεν". Από την αρχή της Δημιουργίας θεμελιώθηκαν εκείνες οι συνθήκες, οι οποίες σε κάποια στιγμή θα "φούσκωναν" μια κατάσταση, η οποία θα οδηγούσε στη βιομηχανική επανάσταση. Γι’ αυτόν τον λόγο κάνουμε αναφορά σε γνώσεις διαφορετικού επιπέδου.

Από εκεί και πέρα το ποιος λαός —λόγω των παραπάνω δεδομένων— θα βρισκόταν την κρίσιμη ώρα πάνω στο "κύμα", που θα οδηγούσε στη βιομηχανική ανάπτυξη, ήταν καθαρά θέμα τύχης. Το γεγονός ότι οι Αγγλοσάξονες βρέθηκαν στο "κύμα", οφείλεται στην ακμαία αποικιοκρατική οικονομία τους και άρα σε μια δραστηριότητα, την οποία έκαναν με τον ίδιο τρόπο και πολλοί άλλοι ιμπεριαλιστικοί λαοί. Το "ποτάμι" φούσκωσε εκείνη την ώρα και το "πρόβατο" της Βρετανίας βρέθηκε χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από το σημείο απ' όπου ξεκίνησε. Αυτή η κίνηση όμως δεν καθιστά το "πρόβατο" έναν μικρό "Οδυσσέα", που ξεκίνησε την πορεία του προς το άγνωστο με βάση τις προσωπικές του ανησυχίες. Η κίνηση αυτή καθιστά το "πρόβατο" απλά τυχερό, γιατί δεν "πνίγηκε" μέσα σε συνθήκες τις οποίες δεν γνώριζε και βέβαια δεν προκάλεσε το ίδιο.

Γιατί όμως οι κατά τα άλλα παμπόνηροι Αγγλοσάξονες, αν όχι υιοθέτησαν μια τέτοια αφελή θεωρία, την ανέδειξαν σε παγκόσμιο θέμα; Θεωρίες τέτοιες της πλάκας υπήρχαν πάντα. Ακόμα και σ’ αυτόν τον τομέα δεν είναι πρωτοπόροι οι Αγγλοσάξονες. Ο κάθε δυστυχισμένος ή μεθυσμένος ανθρωπάκος είχε από μία τέτοια θεωρία. Σε κοινωνίες θρησκόληπτες, όπως ήταν η πουριτανική αγγλική κοινωνία, όποιος είχε κάποια ατυχία στη ζωή του, "θύμωνε" με τον Θεό και προσπαθούσε να Τον "πληγώσει" με την αμφισβήτηση. Σε κοινωνίες όπως ήταν η βικτοριανή, όπου η γνώση πρόσφερε κοινωνική διάκριση και πλούτο, όποιος καιροσκόπος ήθελε να ξεχωρίσει από τη μάζα, μπορούσε να ισχυριστεί ακόμα και το πιο απίθανο. Αρκεί βέβαια αυτό το απίθανο να εξυπηρετούσε τον αγγλικό θρόνο.

Αυτό, δηλαδή, που αναζητούμε στην περίπτωση αυτήν, δεν είναι η άποψη του Δαρβίνου και του κάθε Δαρβίνου. Αυτό το οποίο αναζητούμε είναι το πώς αυτή η θεωρία εξυπηρετεί συμφέροντα. Αναρωτιόμαστε, γιατί ο Δαρβίνος αναδείχθηκε τόσο εύκολα και τόσο γρήγορα σε διάσημο μέλος της επιστημονικής κοινότητας με αυτήν την αστεία θεωρία. Αναρωτιόμαστε, γιατί ο Δαρβίνος προβλήθηκε τόσο πολύ στην παγκόσμια επιστημονική κοινότητα από τα αγγλοσαξονικά κέντρα εξουσίας. Αναρωτιόμαστε, γιατί τον τίμησε η αγγλοσαξονική κοινωνία με τον ενταφιασμό του στο Αβαείο του Γουέστμινστερ. Γιατί δηλαδή συγκαταλέχθηκε ανάμεσα στους σημαντικούς αυτής της αυτοκρατορίας ένας άνθρωπος με ένα αστείο —τόσο σε επιστημονικό όσο και σε φιλοσοφικό επίπεδο— έργο. Πώς και γιατί ένας ειδικός στους γαιοσκώληκες εντάσσεται στους "μεγάλους" μιας αυτοκρατορίας;

Εύκολα δηλαδή συμπεραίνουμε ότι υπήρχε κρατική και άρα πολιτική σκοπιμότητα πίσω από την αγγλοσαξονική επιλογή να στηριχθεί παγκοσμίως η δαρβινική θεωρία. Μόνον τέτοια σκοπιμότητα μπορεί να δικαιολογήσει το γεγονός ότι η συμπεριφορά της εξουσίας απέναντι σ' αυτήν την θεωρία ήταν διττή. Μέσα στη Βρετανία ήταν θεωρία των "μορφωμένων" και όχι των αμόρφωτων. Θεωρία, η οποία "προβλημάτιζε" τους ισχυρούς της και όχι τους υπόλοιπους. Η βρετανική κοινωνία στο εσωτερικό της λειτουργούσε απόλυτα πουριτανικά και άρα ήταν ευθυγραμμισμένη με τη χριστιανική "αλήθεια", ενώ στο εξωτερικό ακολουθούσε μια διαφορετική συμπεριφορά. Άρα αυτό το οποίο αναζητούμε είναι το όφελος, το οποίο προέκυπτε από τον δαρβινισμό για τους Αγγλοσάξονες. Το όφελος, που εξυπηρετούσε το σύστημά τους, τόσο στην εσωτερική όσο και στην εξωτερική του λειτουργία. Το όφελος, που υπήρχε για τους "γαλαζοαίματους" αλλά και το όφελος, που υπήρχε για τους ιμπεριαλιστικούς στόχους της αυτοκρατορίας.

Σ' ό,τι αφορά το πρώτο, το κέρδος είναι προφανές και σε πείσμα των καιρών και της γενικότερης κοινωνικής προόδου εξακολουθούν να το εισπράττουν οι Αγγλοσάξονες "γαλαζοαίματοι" και μορφωμένοι αστοί μέσα στη βρετανική κοινωνία. Η θεωρία της εξέλιξης "αποδείκνυε" το δίκιο των "γαλαζοαίματων" να θεωρούν τους εαυτούς τους "ανώτερους" από τους υπόλοιπους ομοεθνείς τους. Οι "γαλαζοαίματοι" ήταν τα πιο εξελιγμένα ανθρώπινα "είδη" και άρα δικαιούνταν τα προνόμια τα οποία απολάμβαναν. Αυτοί ήταν ο τελευταίος "κρίκος" της ανθρώπινης εξέλιξης. Κοντά σ' αυτούς δικαιολογούσαν την προνομιακή μεταχείρισή τους και οι λίγο "κατώτεροι" από τους ίδιους μορφωμένοι αστοί. Μια απόλυτα ρατσιστική συμπεριφορά έβρισκε μέσα στον δαρβινισμό τη θεωρητική "εξήγησή" της.

Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι Αγγλοσάξονες είναι οι εφευρέτες της εφαρμοσμένης πολιτικής του ρατσισμού πολύ πριν ο Χίτλερ γίνει διάσημος γι' αυτήν. Αυτοί είχαν γίνει οι πρώτοι "αξιολογητές" των ανθρωπίνων "ειδών", πριν το κάνουν οι Γερμανοί. Αυτοί μοίραζαν τα "pedigree" των ανθρώπινων "ρατσών", πριν το κάνουν κάποιοι άλλοι. Έφτασαν στο σημείο να εκθέτουν σε κλουβιά —σαν ενδιάμεσα "ζώα"— δυστυχείς συνανθρώπους μας, επειδή απλά ήταν λίγο πιο σκούροι ή λίγο πιο κοντοί από αυτό το οποίο οι Αγγλοσάξονες αντιλαμβάνονταν σαν ανθρώπινο "είδος". Έχοντας τοποθετήσει τους δικούς τους "λόρδους" στην κορυφή της ανθρώπινης εξέλιξης, δημιουργούσαν ιεραρχία "ειδών". Όποιος "κατώτερος" έμοιαζε λίγο με τους "ανώτερους" και βέβαια είχε χρήματα να τους πληρώσει, έπαιρνε τον τίτλο του "sir", ο οποίος αποδείκνυε μια μορφή ατομικής αυτοεξέλιξης, η οποία όμως ήταν τυχαία και ως εκ τούτου δεν μπορούσε να μεταφερθεί στους απογόνους του.

Η ιδιόμορφη όμως —και εξόχως αντιχριστιανική— δαρβινική θεωρία δεν τους εξυπηρετούσε μόνον στην εσωτερική κοινωνική τους λειτουργία. Τους εξυπηρετούσε και στους εξωτερικούς εθνικούς τους στόχους. Η ιδιομορφία της τους εξυπηρετούσε, γιατί και οι εθνικοί τους στόχοι ήταν ιδιόμορφοι. Μέχρι την εμφάνιση της βρετανικής αυτοκρατορίας ο ιμπεριαλισμός λειτουργούσε με έναν απλό και πολύ συγκεκριμένο τρόπο, ο οποίος μπορούσε να εξυπηρετηθεί με την απλή χριστιανική κοσμοθέωρηση. Μέχρι τότε τον ιμπεριαλισμό στο ανώτατο επίπεδο τον ασκούσαν οι θρησκείες. Οι θρησκείες, δηλαδή, "έσπρωχναν" η μία την άλλη, προκειμένου να επεκτείνουν τα όριά τους. Οι θρησκείες κατακτούσαν εδάφη και τα αποσπούσαν από τους απίστους. Η μία "κοσμοθέωρηση" προσπαθούσε να νικήσει πνευματικά την άλλη και μέχρι να το καταφέρει αυτό της αποσπούσε εδάφη. Το τερπνόν μετά του ωφελίμου. Οι λαοί, που ανήκαν σ' αυτές τις θρησκείες, απλά επωφελούνταν στο μοίρασμα της λείας. Οι ιερείς του χριστιανισμού, δηλαδή, "κατέκτησαν" τον Νέο Κόσμο και απλά οι Κονκισταδόρες ή οι απλοί έποικοι μοιράζονταν τα εδάφη ως χριστιανοί.

Η εμφάνιση των Αγγλοσαξόνων αυτήν την απλή λειτουργία την άλλαξε. Αναπτύχθηκε σε μια εποχή κατά την οποία είχαν σταθεροποιηθεί οι θρησκευτικές επικράτειες. Ήταν η πρώτη εθνικού τύπου αυτοκρατορία και αυτό το από τη φύση του οξύμωρο γεγονός την έκανε ιδιόμορφη. Δεν είχε τη δική της "κοσμοαντίληψη", για ν' αναλάβει τη "σταυροφορία" να τη "δωρίσει" στον κόσμο και άρα να νομιμοποιεί την ιμπεριαλιστική δραστηριότητά της εκτός των χριστιανικών ορίων. Δεν είχε την ανάλογη πληθυσμιακή δύναμη και άρα δεν μπορούσε να λειτουργήσει σε απευθείας σύγκρουση με τις άλλες θρησκείες και ταυτόχρονα ήταν άπληστη, διεκδικώντας χώρους, οι οποίοι ανήκαν σε άλλες θρησκείες. Τα όριά της δηλαδή σε κάποιες περιοχές του κόσμου ξεπερνούσαν τα όρια του χριστιανισμού και αυτό της δημιουργούσε πρόβλημα στην επεκτατικότητά της.

Ο δαρβινισμός σ' αυτήν την ανάγκη την εξυπηρετούσε. Ήταν μια πολύ βολική θεωρία για τη δικαιολόγηση ιμπεριαλιστικών πολιτικών. Ήταν μια θεωρία του τύπου …"μπορεί να βρέξει, μπορεί και όχι". Όλα τα κάλυπτε, εφόσον και η ίδια η έννοια της Δημιουργίας εντάσσεται μέσα στα πλαίσια μιας διαδικασίας εξέλιξης, εφόσον και η ίδια —ως λειτουργία— από κάπου ξεκινάει και κάπου καταλήγει. Σ' αυτό το σημείο ήταν βολική η θεωρία του δαρβινισμού. Οι Αγγλοσάξονες δεν την υποστήριζαν σθεναρά, ώστε να έρθουν σε σύγκρουση με το χριστιανικό ιερατείο. Την άφηναν να "αιωρείται" ως ενδεχόμενο, αλλά μέσα στη "χαλαρότητα" ενός πνεύματος "επιστημονικής αδείας" την πρέσβευαν, για να εμφανίζονται "διαφορετικοί" και βέβαια πιο φιλελεύθεροι από τους υπόλοιπους, οι οποίοι ήταν προσκολλημένοι σε άκαμπτα θρησκευτικά δόγματα.

Χωρίς να είναι δημιουργικοί, συγκαταλέγονταν ανάμεσα στους δημιουργούς. Χωρίς να είναι σε τίποτε πρωτοπόροι, μπορούσαν να δηλώνουν τέτοιοι. Χωρίς να πρεσβεύουν κάτι το διαφορετικό, νομιμοποιούνταν να κάνουν διαφορετικά πράγματα. Χωρίς να διαθέτουν πυρήνα γνώσης θεολογικού τύπου, μπορούσαν να λειτουργούν σαν "θρησκεία". Η "θρησκεία" του ανθρώπου, ο οποίος δεν πρεσβεύει κάποιο νέο θρησκευτικό δόγμα, αλλά θεωρεί υπέρτατο δικαίωμά του να αμφισβητεί έστω και ηπίως τα υπάρχοντα δόγματα. Δεν ισχυριζόμαστε ότι θα "βρέξει", ώστε να κριθούμε ή να έρθουμε σε σύγκρουση με κάποιους ισχυρούς, αλλά δεν υπάρχει πρόβλημα να το έχουμε υπόψη μας. Μπορεί να μην "έβρεχε", αλλά αυτοί καλού-κακού προετοιμάζονταν και για "βροχή". Δεν ισχυρίζονταν δηλαδή οι Αγγλοσάξονες ότι ισχύει η δαρβινική θεωρία, αλλά σε όλα τα επίπεδα λειτουργούσαν σαν αυτή να ίσχυε.

Αναζητώντας λοιπόν συμμάχους μέσα στις αλλόθρησκες κοινωνίες των αποικιών τους, εμφάνιζαν τη δαρβινική άποψη της ανθρώπινης εξέλιξης σαν την πλέον προηγμένη άποψη της ανθρωπότητας. Την άποψη, η οποία εξέφραζε την ανθρώπινη χειραφέτηση. Την άποψη, η οποία υποστήριζε τον "απογαλακτισμό" της ανθρωπότητας από τα θρησκευτικά δόγματα. Την άποψη, η οποία αποτελούσε το υπόβαθρο για αμφισβητήσεις όλων των τύπων και ειδών. Αυτό τους έδινε το δικαίωμα να εμφανίζονται σαν προστάτες της παγκόσμιας ελευθερίας και πρωτοπορίας.

Εμφανίζονταν σαν αυτοί οι οποίοι παρείχαν μια δήθεν ελευθερία και το δικαίωμα της "αμφισβήτησης" του μορφωμένου και χειραφετημένου ανθρώπου απέναντι στα θρησκευτικά δόγματα. Εμφανίζονταν σαν αυτοί οι οποίοι παρείχαν το δικαίωμα του πολίτη στην ελευθερία και τη δημοκρατία. Αυτά τα ανθρώπινα "δικαιώματα" υποτίθεται προστάτευε η αυτοκρατορία και αυτό της έδινε τη δυνατότητα να εμφανίζεται παντού σαν φορέας εκσυγχρονισμού των κοινωνιών. Των ξένων κοινωνιών, που στο μεταξύ είχε κατακτήσει. Αυτός ο συνδυασμός "ανώτερων" στόχων και ταυτόχρονης εξυπηρέτησης "κατώτερων" συμφερόντων δεν είναι κάτι το μυστικό. Αυτό το αυθαίρετο "δικαίωμα" των αυτόκλητων παγκόσμιων "προστατών" είναι καταγεγραμμένο στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη της Βρετανίας, ο οποίος είναι θαμμένος στο Αβαείο. Τι μας λένε σ' αυτό το εθνικό μνημείο; Ότι ο στρατιώτης της μεγαλύτερης και ως εκ τούτου αθλιότερης αποικιοκρατικής δύναμης στον κόσμο —που βρίσκεται θαμμένος εκεί—, δεν θυσιάστηκε μόνον για τον βασιλιά του και την αυτοκρατορία τους, αλλά και για την "ελευθερία" του κόσμου.

Εδώ φαίνεται η πολιτική σκοπιμότητα της θεωρίας αυτής. Αυτό ήταν το ζητούμενο για την ιμπεριαλιστική πολιτική τους. Με την εθνική τους πολιτική "υπηρετούσαν" όλη την ανθρωπότητα και άρα τα εθνικά συμφέροντα όλων των λαών. Πλήρης αντίφαση δηλαδή. Αντίφαση όμως, η οποία τους "βόλευε" εξαιρετικά, εφόσον τους πρόσφερε "άλλοθι". Παντού "εισέβαλαν" όχι ως ιμπεριαλιστές, αλλά σαν "επιστήμονες". Δημιουργούσαν τίτλους αυθαίρετων ανθρωπολογικών "επιστημών" και αμολούσαν τους χαφιέδες τους στον κόσμο, για να τον "μελετήσουν". Ήταν οι "περιηγητές" και οι "μελετητές" του κόσμου. Χαφιέδες, δολοφόνοι, και προβοκάτορες έπαιρναν έναν "τίτλο" επιστήμονα και εισέβαλλαν στα κράτη. "Μελετούσαν" τους λαούς και τους πολιτισμούς σαν "αξιολογητές" τους. Θεωρητικά μόνον ήθελαν να βρουν τα "μυστικά" της δημιουργίας, πρακτικά βέβαια να εισβάλουν και να μελετήσουν με προσοχή τα μελλοντικά τους θύματα. Εκμεταλλεύονταν την ανοχή των πολιτισμών των άλλων, για να περάσουν τη δική τους βαρβαρότητα. Εκμεταλλεύονταν βασικές ανθρώπινες ιδιότητες, για να τις μετατρέψουν σε εργαλεία εξουσίας.

Μελετούσαν πράγματι τους λαούς με το απόλυτο πάθος και τη σχεδόν επαγγελματική μεθοδικότητα, όχι όμως από επιστημονικό ενδιαφέρον, αλλά για να στρέψουν τον έναν εναντίον του άλλου. Τους μελετούσαν εύκολα και αντικειμενικά, παριστάνοντας τους "φίλους", για να μπορούν στη συνέχεια να τους ελέγχουν απόλυτα ως εξουσιαστές. Να μάθουν τα πιο απόκρυφα μυστικά τους με την "ειλικρίνεια" του φίλου και στη συνέχεια να τον θέσουν υπό την ομηρία τους μέσω του εκβιασμού. Ας δει κάποιος την "πορεία" του άθλιου Σέσιλ Ρόουντ. Του ιδρυτή της De Beers, που ακόμα και σήμερα είναι το αίτιο της "αιμορραγίας" της Αφρικής. Ό,τι έκανε αυτός ο εγκληματίας ως ιδιώτης στην Αφρική, το έκανε η Βρετανία ως κράτος σε ολόκληρο τον Πλανήτη. Αυτή ήταν πάντα η τακτική τους. Ακριβώς αντίθετη από αυτήν των υπολοίπων. Πρώτα "φίλοι" και μετά "εχθροί". Πρώτα εισβάλουμε με την ιδιότητα του φιλοξενούμενου και άρα χωρίς κόστος και κατόπιν δεν φεύγουμε με τίποτε ως θανάσιμοι εχθροί. Εισβάλλουμε με έναν "κλάδο ελιάς" και δεν αποχωρούμε με τίποτε, γιατί απλά είμαστε οπλισμένοι.

Γι' αυτόν τον λόγο συγκέντρωναν ψευδοεπιστημονικού τύπου γνώσεις. Αυτό ήταν το "μέγα" πολιτισμικό τους "έργο". Όταν οι λαοί δημιουργούσαν πολιτισμούς, οι Αγγλοσάξονες έκαναν μετρήσεις στα ανθρώπινα κρανία και ζύγιζαν ανθρώπινους εγκεφάλους, για ν' "αποδείξουν" τις δαρβινικού τύπου θεωρίες τους. Ήθελαν ν' "αποδείξουν" σε όλον τον κόσμο ότι άνθρωποι και λαοί βρίσκονταν σε μια συγκεκριμένη διαβάθμιση, με τους ίδιους βέβαια στην κορυφή της. Ως εκ τούτου κάποιοι άνθρωποι "δικαιούνταν" την ελευθερία τους και κάποιοι άλλοι όχι. Κάποιοι λαοί "δικαιούνταν" πατρίδες και κάποιοι άλλοι όχι. Ό,τι "περίσσευε" "δικαιωματικά" το έπαιρναν οι ίδιοι σαν "ανώτεροι" των "ανωτέρων". Ό,τι δεν μπορούσαν να το πάρουν άμεσα, είτε επιχειρούσαν να το "κηδεμονεύσουν" είτε να το διαλύσουν, για να εκμεταλλευτούν την αδυναμία του.

Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που τους βόλευε στις ιμπεριαλιστικές επιδιώξεις τους. Με αστεία επιστημονικοφανή στοιχεία κατόρθωναν και εμφανίζονταν σαν οι ειδικοί "αξιολογητές" ανθρώπων και λαών. Αυτός ήταν ο στόχος τους. Να διαχωρίζουν τους ανθρώπους μεταξύ τους. Γιατί; Για να ξεχωρίζουν ανάμεσα στους λαούς —που βρίσκονταν στο "στόχαστρό" τους— τους "ανώτερους", που ήταν σύμμαχοί τους από τους "κατώτερους", που ήταν εχθροί τους. Να ξεχωρίσουν μέσα στις κοινωνίες αυτών των κρατών εκείνους που θα τους κυβερνούσαν και οι οποίοι ήταν οι χαφιέδες τους. Τους Βενιζέλους, τους Κεμάλ, τους Χουσείν κλπ.. Τους "ανώτερους", που τους "έμοιαζαν" ή θα ήθελαν να τους μοιάσουν. Συνήθως αυτοί ήταν οι "αδικημένοι" σφετεριστές των νόμιμων εξουσιών και αυτούς εξυπηρετούσαν οι Αγγλοσάξονες. Αυτούς "προστάτευαν" για το "καλό" της ανθρωπότητας, χωρίς βέβαια να παραβλέπεται και το "καλό" της βρετανικής αυτοκρατορίας.

Αυτήν την "προστασία" την παρείχε το βρετανικό σύστημα πάντα εκτός Βρετανίας και ποτέ μέσα σ' αυτήν. Στο όνομα της δημοκρατίας μπορούσαν οι πάντες ν' αμφισβητούν τους πάντες, αλλά οι Βρετανοί ήταν κι εξακολουθούν να είναι χριστιανόπληκτα subjects του βασιλικού θρόνου της Αγγλίας. Μπορούσαν οι πάντες να διεκδικούν τα πάντα, αλλά όχι εις βάρος των βρετανικών συμφερόντων. Μια "προστασία", η οποία προσαρμοζόταν σε πάσης φύσεως συμφέροντα. Μια "προστασία", η οποία ακόμα και σήμερα εφαρμόζεται με τον ίδιο κι απαράλλαχτο τρόπο. Βρετανοί, για παράδειγμα, "ανησυχούν" για τη "μακεδονική" μειονότητα στην Ελλάδα, αλλά για τους Σκώτους ή τους Ιρλανδούς μάλλον δεν έχουν "ακούσει" ποτέ και τίποτε. Ανακάλυψαν έναν αυτονομιστή Κερκυραίο, αλλά για τους Αβοριγίνες ή τους Ινδιάνους δεν έχουν "ακούσει" ποτέ και τίποτε.

Τέτοιου είδους "προστασία" προσέφερε η δαρβινική αυτή αυτοκρατορία. Τα μάτια των άλλων ήθελαν να βγάλουν και όχι τα δικά τους. Μέσα στα πλαίσια αυτού του "εκσυγχρονισμού" έμπαινε και ο δαρβινισμός όχι τόσο ως δόγμα αλήθειας —εφόσον ήταν παντελώς αστείος—, αλλά ως δικαίωμα και διατυπωμένη θέση αμφισβήτησης. Ως δικαίωμα, το οποίο συνδέεται με όλα τα ανώτερα και άρα και με τη δημοκρατία. Τη δημοκρατία, την οποία χρησιμοποιούσαν σαν "βιτρίνα", άσχετα αν οι ίδιοι ήταν καθηλωμένοι στον Μεσαίωνα της βασιλείας. Τη δημοκρατία, την οποία τη χρησιμοποιούσαν για να ενισχύσουν τις παράνομες και παράλογες φιλοδοξίες των χαφιέδων τους απέναντι στις νόμιμες εξουσίες, οι οποίες δεν υποτάσσονταν στη θέλησή τους. Την δημοκρατία την οποία διαφήμιζαν ως "πραμάτεια" μόνο για τους άλλους με την λογική που κάποιος μουσουλμάνος χασάπης πουλάει χοιρινό κρέας. Κανένας και ποτέ δεν χρησιμοποίησε τόσο πολύ την έννοια της δημοκρατίας εις βάρος των λαών όσο οι βάρβαροι Βρετανοί. Κανένας και ποτέ δεν την πούλησε τόσο ακριβά σε φασίστες όσο οι βάρβαροι Βρετανοί. Μια δημοκρατία-"πραμάτεια", σαν αυτήν που σήμερα πουλάνε οι Αμερικανοί στους Ιρακινούς.

Ο δαρβινισμός με τον τρόπο αυτόν τους εξασφάλιζε …καί την πίτα ολόκληρη καί τον σκύλο χορτάτο. Δεν τους έφερνε σε σύγκρουση με το χριστιανικό δόγμα, εφόσον ήταν αστείος, αλλά τους έδινε το δικαίωμα να προστατεύουν όλους όσους —ομόθρησκους ή αλλόθρησκους— αμφισβητούσαν τα δόγματά τους "χάριν" της αναζήτησης της επιστημονικής "αλήθειας". Όλους όσους αμφισβητούσαν τις νόμιμες εξουσίες αυτών των δογμάτων "χάριν" της δημοκρατίας και βέβαια των βρετανικών συμφερόντων. Όλους όσους μέσα στις πατρίδες τους είχαν ανάγκη την προστασία των Άγγλων για τις "αιρετικές" και βέβαια φιλοβρετανικές απόψεις τους. Όπου υπήρχαν επαναστατημένοι "Ουγενότοι", υπήρχαν και βρετανικές λίρες, για να τους βοηθούν στις "ανώτερες" επιδιώξεις τους. Με τον τρόπο αυτόν μπορούσαν να δημιουργούν συμμάχους ανάμεσα στα θύματά τους. Συμμάχους, τους οποίους σε καμία άλλη περίπτωση δεν θα εξασφάλιζαν, λόγω της διαφορετικότητας των θρησκειών τους. Αυτό το οποίο βλέπουμε να συμβαίνει σήμερα στο Ιράν. Αγγλικές λίρες ψάχνεις να βρεις πίσω από τον "ξεσηκωμό". Επαφές του Χαταμί με Άγγλους "δημοκράτες" πράκτορες αναζητάς.

Με τον δαρβινισμό, ο οποίος αντιπροσώπευε τον "εκσυγχρονισμό", δημιουργούσαν "μοχλούς", που τους επέτρεπαν να παραμένουν στις κατακτήσεις τους και να τις εκμεταλλεύονται, χωρίς αντιδράσεις. Μόνοι τους δημιουργούσαν "ανώτερους", τους οποίους προστάτευαν από τους "κατώτερους" ομοεθνείς και ομόθρησκούς τους. Τους ευνοούσαν και κατόπιν τους διατηρούσαν υπό την ομηρία τους. Δεν ήταν προδότες αυτοί οι οποίοι τους διατηρούσαν μέσα στις πατρίδες τους, αλλά "προοδευτικοί", που θα τους διατηρούσαν μέχρι ν' αναπτυχθούν οι "κατώτεροι" …δηλαδή για πάντα. Στην πραγματικότητα δημιουργούσαν προδοτικές αστικές τάξεις με τα χαρακτηριστικά και τη νοοτροπία του μορφωμένου "λοχία" του βρετανικού στέμματος. Η λογική αυτού που λέμε είναι απλή. Όπως η βρετανική αυτοκρατορία ξεχώριζε τους "ανώτερους" λαούς ή ανθρώπους από τους "κατώτερους", έτσι μπορούσαν να ξεχωρίσουν και τις κοινωνικές τάξεις σε "ανώτερες" και "κατώτερες".

Αυτό μετέφεραν οι Αγγλοσάξονες σε όλα τα κράτη. Αυτή ήταν η πνευματική τους "δωρεά" στον κόσμο. Στην κυριολεξία τους "λάτρευαν" οι αστοί όλων των κρατών. Τους "λάτρευαν", γιατί αυτοί ήταν οι θεματοφύλακες και οι προστάτες της κοινωνικής τους υπεροχής. Μιας υπεροχής, η οποία μεταφραζόταν σε υψηλούς μισθούς και αποκλειστικά προνόμια. Οι Αγγλοσάξονες αποφάσισαν για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας ότι, αυτός ο οποίος εργάζεται πίσω από ένα γραφείο, θα πληρώνεται πιο πολλά από αυτόν ο οποίος εργάζεται στον τόρνο. Αυτό ήταν φυσικό για μια αποικιοκρατική δύναμη, η οποία ήθελε να ευνοήσει τους δικούς της ανθρώπους. Να τους ευνοήσει με τεμπελιά και αυξημένες αποδοχές. Να τους κάνει πιστούς "λοχίες". Επέλεξε λοιπόν οι δικοί της άνθρωποι να δουλεύουν λιγότερο σκληρά και να αμείβονται καλύτερα, αφήνοντας τη χειρονακτική εργασία στους "κατώτερους" σκούρους.

Όμως, αυτή η επιλογή της αποικιοκρατικής δύναμης δεν άφησε αδιάφορους τους πονηρούς αστούς των κρατών, τα οποία δεν διέθεταν αποικίες και άρα και σκούρους "κατώτερους". Δανείστηκαν την πρακτική αυτήν, πετυχαίνοντας ένα "θαύμα". Αναζητώντας σκούρους "κατώτερους", κατόρθωσαν και "σκούραιναν" τους εργάτες της χειρονακτικής εργασίας. Από εκεί και πέρα οι δαρβινιστές Αγγλοσάξονες επένδυσαν στα ένστικτα των αστών και μονιμοποίησαν αυτήν την επιτυχημένη πρακτική παγκοσμίως. Η παθογένεια της αποικιοκρατίας πέρασε οργανωμένα μέσα στις αστικές δημοκρατίες. Η παθογένεια του εθνικού ιμπεριαλισμού έγινε παθογένεια του ταξικού ιμπεριαλισμού. Οι "ανώτεροι" Αγγλοσάξονες "δικαιούνταν" να εκμεταλλεύονται τους "κατώτερους" λαούς και οι αστοί, επίσης σαν "ανώτεροι", δικαιούνταν να εκμεταλλεύονται τις "κατώτερες" κοινωνικές τάξεις.

Όλη αυτή η κατάσταση στήθηκε πάνω στα συστήματα εκπαίδευσης. Εφόσον η εκπαίδευση παρήγαγε τους αστούς, ευνόητο είναι ότι στον σχεδιασμό της βασίζονταν οι πάντες, για τη σταθεροποίηση των ταξικών χαρακτηριστικών των αστών. Γι' αυτόν τον λόγο οι πάντες, ανεξαρτήτως θρησκείας, εθνικής προέλευσης ή ιδεολογίας, "έχτισαν" πανομοιότυπα συστήματα παιδείας. Η αγγλοσαξονική εκπαιδευτική τεχνογνωσία για την παραγωγή σκληρών και άδικων αποικιοκρατών πέρασε μέσα σε όλα τα κράτη. Οι Αγγλοσάξονες έδωσαν ψήγματα "ανωτερότητας" σε όσους κατάφερναν να πάρουν ένα πτυχιάκι μέσα από αυτά τα σκληρά συστήματα. Οι Αγγλοσάξονες αποφάσισαν ότι οι πάσης φύσεως χειρώνακτες είναι οι απόλυτα "κατώτεροι" των εργαζομένων και πιθανότατα συγγενείς κάποιων ζώων. Ήταν εύκολο λοιπόν να αποσπάσουν τη λατρεία και την υποστήριξη των αστών όλου του κόσμου. Των αστών, οι οποίοι, λόγω "μόρφωσης", δαρβίνιζαν, γιατί αυτό τους βόλευε.

Με αυτόν τον πονηρό και προπάντων "τζάμπα" τρόπο έθεσαν υπό την ομηρία τους το σύνολο των αστικών τάξεων όλων των κρατών. Ακόμα και οι θεωρητικά εχθροί τους δεν ξέφευγαν από αυτήν την ομηρία. Ακόμα δηλαδή κι αυτοί οι οποίοι παρίσταναν τους γαλλόφιλους ή τους γερμανόφιλους, στην πραγματικότητα ήταν όμηροί τους, γιατί χάρη σ' αυτούς διαιώνιζαν τα ταξικά τους προνόμια. Υπήρχαν δηλαδή όρια, τα οποία δεν παραβιάζονταν ποτέ και αυτά ήταν που προστάτευαν την αγγλοσαξονική υπεροχή. Όρια, τα οποία αφορούσαν όλους τους ισχυρούς παράγοντες των κρατών. Ο κόσμος ολόκληρος λειτουργούσε με τον αγγλοσαξονικό ρυθμό. Ακόμα και οι ορκισμένοι εχθροί τους αυτόν τον ρυθμό δεν τον απειλούσαν. Να πάρουν τον "θρόνο" τους στον κόσμο επιθυμούσαν και όχι να καταστρέψουν αυτόν τον αγγλοσαξονικής εμπνεύσεως "θρόνο".

"Χομπίστες" γαλλόφιλοι, ρωσόφιλοι ή γερμανόφιλοι ήταν όλοι οι υποτιθέμενοι εχθροί τους, εφόσον το πλούσιο τραπέζι τους στρωνόταν χάρη στους Αγγλοσάξονες. Έχοντας οι Αγγλοσάξονες αυτήν την κοινωνική υποστήριξη μέσα στα κράτη-θύματά τους, μπορούσαν να τα ελέγχουν απόλυτα. Αυτές οι κοινωνικές τάξεις ήταν η δύναμή τους. Τάξεις ευνοημένων δούλων, εφόσον μπορούσε, μέσω των αποικιοκρατικών της πολιτικών, να τις ταΐζει εις βάρος όλων των υπολοίπων παραγωγικών τάξεων, οι οποίες ήταν εκείνες που θίγονταν από την αποικιοκρατική τους πολιτική. Τάξεις, οι οποίες πριμοδοτούνταν με βρετανικά χρήματα και μέσα προκειμένου να μονοπωλούν την εξουσία στις πατρίδες τους και άρα να τους εξυπηρετούν. Αυτός ήταν ο βασικός πυρήνας της βρετανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Όποιος πίστευε ότι "δικαιούνταν" κάτι παραπάνω εις βάρος ομόθρησκων, ομοεθνών, ομοϊδεατών ή συμπολιτών, σ' αυτούς απευθυνόταν για υποστήριξη. Από εκεί και πέρα η τοπική βρετανική πρεσβεία απλά κανόνιζε τους όρους της "αντιπαροχής". Το πάλαι ποτέ "διαίρει και βασίλευε" έγινε "διχάζουμε και πριμοδοτούμε".

Η Βρετανία δημιούργησε και τάισε την αστική τάξη της Ινδίας ή του Πακιστάν και κατόπιν παρέμεινε στις χώρες αυτές σαν προστάτης τους. Δημιούργησε και τάισε την αστική τάξη της σύγχρονης Ελλάδας ή της Τουρκίας και κατόπιν παρέμεινε στις χώρες αυτές σαν προστάτης τους. Αυτό ήταν το μυστικό της αγγλοσαξονικής δαρβινικής πολιτικής. Συνδεόταν δήθεν με το πιο "αιρετικό", για να εισπράξει την αμφισβήτηση, που πάντα υπάρχει μέσα στα θρησκευτικά δόγματα. Συνδεόταν δήθεν με το πιο "δίκαιο", για να εισπράξει την πάντα υπάρχουσα ταξική προβληματικότητα, που υπάρχει μέσα στις κοινωνίες. Συνδεόταν δήθεν με το πιο "φιλελεύθερο", για να εισπράξει την πάντα υπάρχουσα ανελευθερία στα υπανάπτυκτα κράτη. Συνδεόταν με οτιδήποτε δίχαζε τις κοινωνίες και μπορούσε να το πριμοδοτήσει. Στην πραγματικότητα συνδεόταν με το "κατακάθι" της κάθε κοινωνίας. Στην κυριολεξία μάζευε το κατακάθι της κάθε κοινωνίας. Προδότες, τεμπέληδες, πόρνες, δολοφόνοι, χαφιέδες και γενικά όποιος ήθελε να ζει παρασιτικά, έγινε φανατικός οπαδός και βέβαια υπάλληλός τους. Σ’ αυτούς έδινε τη βιτρίνα του "ανώτερου" και αυτούς βοηθούσε στην ανατροπή των όποιων εξουσιών έθιγαν τα βρετανικά συμφέροντα.

Ο δαρβινισμός όλη αυτήν τη "φάμπρικα" τη στήριζε στη λειτουργία της και γι' αυτόν τον λόγο ήταν χρήσιμος. Γι' αυτόν τον λόγο προωθούνταν "βουβά". Ως κοσμοθεώρηση ποτέ δεν "ισχυρίστηκε" σθεναρά ότι θα "βρέξει", αλλά πάντα κατάφερνε και έδινε το "άλλοθι" σε κάποιους να κυκλοφορούν με "ομπρέλα". Με αγγλική "ομπρέλα" προνομίων ακόμα και μέσα στις ίδιες τις πατρίδες τους. Έδινε στους Αγγλοσάξονες το δικαίωμα να μοιράζουν άτυπα "pedigree" "ανωτερότητας" και τα παράσιτα όλων των λαών και όλων των θρησκειών έσπευδαν για να τ' αποκτήσουν. Όλα τα σκουπίδια τύπου Χουσείν, Αμπντάλα, Φαχντ, Μπούτο, Γκάντι, είναι προϊόντα αυτής της "βιομηχανίας". Πήγαιναν στην Αγγλία, για να "κεφαλαιοποιήσουν" τους εαυτούς τους και στη συνέχεια επέστρεφαν στις πατρίδες τους, για να τις κυβερνήσουν με τις "πλάτες" της Αγγλίας, στηριζόμενοι σε κάποια κοινωνική ομάδα "ανωτέρων". Το αποτέλεσμα; Οι Άγγλοι "προστάτες" παρέμεναν για πάντα μέσα σ' αυτές. Οι Άγγλοι "προστάτες" διόριζαν στην κυριολεξία τους ηγέτες όχι μόνον των αποικιών τους, αλλά κι αυτούς των ελεύθερων θεωρητικά κρατών.

Έχοντας ο αναγνώστης όλα αυτά στο μυαλό του, μπορεί να καταλάβει τον λόγο που ο δαρβινισμός κυριαρχεί στην αγγλοσαξονική σκέψη. Μπορεί να καταλάβει τον λόγο που ο Δαρβίνος είναι ένας από τους πραγματικούς "πατέρες" της αυτοκρατορίας και άρα δικαιούταν την ταφή του στο Αβαείο. Μια αυτοκρατορία, που λειτουργούσε και επεκτεινόταν πάντα, προκαλώντας σήψη στα αντίπαλα συστήματα, είχε ανάγκη την "εντολή" μνήμης του Δαρβίνου. Τα "σκουλήκια", που την επέκτειναν, είχαν ανάγκη να "θυμούνται" αυτόν που τα τοποθετούσε στην κορυφή της δημιουργίας σαν "ανώτερα".

Ο Δαρβίνος, δηλαδή, ήταν ένας από τους σημαντικότερους παράγοντες της αυτοκρατορίας. Σημαντικότερος από πολλούς άλλους "συγκατοίκους" του στο Αβαείο. Σημαντικότερος ακόμα και από τον Henry III. Ένας πραγματικός "στρατηγός" της αυτοκρατορίας, εφόσον ο δαρβινισμός ήταν η ισχυρή γραμμή "επίθεσής" της. Αυτός ο οποίος επινόησε τον πιο ασφαλή τρόπο να γίνεται η "επίθεση" του "συλλέκτη" απέναντι σε όλους τους δημιουργούς. Η θεωρία, που δίνει στους Αγγλοσάξονες τη δυνατότητα να "επιπλέουν" και να επιβιώνουν, χωρίς να τους απειλούν οι γενικότερες εξελίξεις. Οι εξελίξεις, οι οποίες είναι πάντοτε συνδεδεμένες με τα έργα των δημιουργών. Οι δημιουργοί, όπως και οι λαοί, μπορούσαν να "νικούν" ο ένας τον άλλον, αλλά κανένας δεν θα μπορούσε να απειλήσει την "πρωτοκαθεδρία" των Αγγλοσαξόνων. Μπορούσε το κάθε δημιουργικό "θηρίο" να τρέχει όσο θέλει, αλλά τα αγγλοσαξονικά "σκουλήκια" θα ήταν πάντοτε κολλημένα πάνω του.

Πώς λειτουργεί πρακτικά αυτό; Με τη θεωρία αυτήν κάνουν το εξής απλό. Αμφισβητώντας την έννοια της Δημιουργίας, στην πραγματικότητα θέτουν υπό τη θεωρητική "ομηρία" τους τον Ίδιο τον Θεό. Με τον τρόπο αυτόν κάνουν κατάχρηση πλούτου και μέσων και μπαίνουν επικεφαλείς της ανθρωπότητας. Εφόσον αυτοί, εκτός από πιο πλούσιοι και ισχυροί, είναι οι πιο "προηγμένοι" των ανθρώπων, αυτοί δικαιωματικά θα "κρίνουν" και τον Ίδιο τον Θεό. Αυτοί έχουν τη γνώση και την τεχνολογία, ώστε να κρίνουν αν Αυτός υπάρχει ή δεν υπάρχει. Αυτοί θα κρίνουν αν υπάρχει ή δεν υπάρχει Δημιουργία. Αυτό το θεωρητικό δικαίωμα τους δίνει την απόλυτη ισχύ. Γιατί; Γιατί, όταν αυτόκλητα —και λόγω λεηλασίας— παρουσιάζεσαι σαν ο φορέας της πανανθρώπινης γνώσης που θα "κρίνει" το Θείο, ευνόητο είναι ότι δικαιούσαι πάνω απ' όλα να κρίνεις τα ανθρώπινα.

Αυτός ο οποίος μπορεί να κρίνει το Έργο του Θεού, μπορεί να κρίνει και τα ανθρώπινα έργα και άρα τους ανθρώπινους πολιτισμούς. Επειδή όμως με τον Θεό δεν κάνεις αστεία και φοβάσαι, περιορίζεσαι στα υπόλοιπα. Θεωρείς μόνον ότι έχεις αυτήν τη θεωρητική δυνατότητα, όχι επειδή θα την ασκήσεις πραγματικά, αλλά για να εξασφαλίσεις το άλλοθι να μπορείς να κρίνεις τις ανθρώπινες δημιουργίες. Αφήνεις την "κρίση" του Θεού για έναν ασαφή μελλοντικό χρόνο και ασχολείσαι με τους υπόλοιπους ανθρώπους. Αγγλοσάξονες δηλαδή θα κρίνουν την ποιότητα του ελληνικού πολιτισμού. Αυτοί θα τον συγκρίνουν με τον αιγυπτιακό ή τον βαβυλωνιακό. Αυτοί θα αποφανθούν αν η πολιτική της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας ήταν σωστή ή λάθος. Γιατί; Γιατί αυτοί έχουν το δικαίωμα. Με αυτόν τον τρόπο και κάνοντας "χάρη" στον Θεό, δεν Τον έκριναν "σθεναρά", παρά έγιναν το δεξί Του "χέρι". Ξεκίνησαν μια πρώτη γενική κρίση, για να Τον "διευκολύνουν". Έγιναν οι πρώτοι επαγγελματίες "ανθρωπολόγοι" και "πολιτισμολόγοι".

Πώς όμως είναι δυνατόν ένας λαός, ο οποίος δεν δημιούργησε ποτέ και κανενός είδους πολιτισμό, να κρίνει λαούς πανίσχυρους και δημιουργικούς; Με τον ίδιο τρόπο που μπορεί ένας κριτικός τέχνης να κρίνει καλλιτέχνες και μάλιστα τους πιο ισχυρούς. Ένας τρόπος, ο οποίος γίνεται ιδιαίτερα εύκολος, όταν αυτός ο κριτικός είναι ταυτόχρονα και ο πιο ισχυρός "συλλέκτης". Όταν αυτός, που, σε περίπτωση που κρίνει ευμενώς ένα δημιούργημα, αυτόματα μπορεί να το αγοράσει, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον δημιουργό του. Αυτό από μόνο του αρκεί, για να τρομοκρατήσει τους πάντες. Οι πάντες είναι "όμηροι" της "πέννας" του. Οι πάντες τον έχουν ανάγκη.

Κατάλαβε ο αναγνώστης τι συμβαίνει; Οι Αγγλοσάξονες μπορεί να μην έχουν δικό τους πολιτισμικό "μοντέλο", αλλά, ως οι πιο ισχυροί ανάμεσα στους λαούς, "νομιμοποιούνται" να τους κρίνουν. Αυτό δεν συμβαίνει και στην καθημερινότητα σε ανάλογους χώρους; Οι περισσότεροι κριτικοί τέχνης τι είναι; Κανένας κριτικός δεν ξεκίνησε τη ζωή του, θέλοντας να γίνει κριτικός. Όλοι δοκιμάζουν το "μείζον" και αυτό είναι η δημιουργία. Στην κριτική καταλήγουν μετά από αποτυχία. Οι περισσότεροι κριτικοί είναι αποτυχημένοι δημιουργοί, κομπλεξικοί και εκβιαστές. Εκμεταλλεύονται την ιδιότητά τους και τα μέσα στα οποία εργάζονται και απειλούν αυτούς που φθονούν. Αυτούς, δηλαδή, που προσπάθησαν, αλλά δεν κατάφεραν να γίνουν όμοιοί τους.

Αυτό είναι το όλο μυστικό. Στηρίζονται στα ανθρώπινα ένστικτα των δημιουργών και τα εκμεταλλεύονται. Οι δημιουργοί, πέραν της δημιουργικότητας που τους διακρίνει, έχουν και τη θέληση να δοξαστούν. Έχουν τη θέληση να προβληθεί το έργο τους. Είτε αυτό το έργο έχει ανάγκη προβολής είτε όχι, αυτοί "βιάζονται" και στο σημείο αυτό θέτουν τους εαυτούς τους "όμηρους" των αθλίων. Έχουν ανάγκη τους κριτικούς, εφόσον με τα μέσα που διαθέτουν μπορούν να προβάλλουν τη δημιουργία τους και άρα τους ίδιους. Δέχονται τις απειλές τους, παρ' όλο που γνωρίζουν ότι είναι ασήμαντα ανθρωπάκια. Δέχονται οι αθάνατοι δημιουργοί να συναναστρέφονται με τους άνευ λόγου διάσημους κι ασήμαντους κριτικούς, γιατί φοβούνται το "θάψιμο", που θα τους στερήσει τη χαρά να δουν εν ζωή την επιτυχία του έργου τους.

Αυτό συμβαίνει και με τους Αγγλοσάξονες. Οι Αγγλοσάξονες, χωρίς να έχουν την παραμικρή πολιτισμική δημιουργία, έχουν γίνει οι τιμητές των πάντων. Οι πρώτοι των πρώτων. Οι "εκλεκτοί" των "εκλεκτών". Γιατί; Γιατί έχουν το χρήμα, τα μέσα και βέβαια τη δαρβινική θεωρία. Τη θεωρία, που αυθαίρετα μπαίνει ανάμεσα στην κορυφή και τη βάση. Τη θεωρία, που μπαίνει ανάμεσα στο Θείο και τον άνθρωπο. Έχοντας παρουσία στο σύνολο σχεδόν του Πλανήτη, σε εποχές που η επαφή των ανθρώπων ήταν δύσκολη, εύκολα καταλαβαίνει κάποιος την ισχύ τους. Όπως η κριτική ενός έργου θα φτάσει πιο γρήγορα και πιο μακριά από το ίδιο το έργο, έτσι συμβαίνει και με την κριτική των πολιτισμών. Εξαιτίας των Αγγλοσαξόνων έμαθαν για τον ελληνικό πολιτισμό Αφρικανοί, στους οποίους δεν θα μπορούσαν να "φτάσουν" οι Έλληνες για να τους τον δείξουν. Εξαιτίας των Αγγλοσαξόνων έμαθαν για τον αιγυπτιακό πολιτισμό Λατινοαμερικάνοι, οι οποίοι δεν γνώριζαν καν πού βρίσκεται η Αίγυπτος.

Όλα αυτά οι Αγγλοσάξονες δεν τα έκαναν "τζάμπα". Έβγαζαν κέρδος από αυτά. Τα πολιτισμικά "εκθέματα" των άλλων ήταν οι "κράχτες", για να "πουλήσουν" τα δικά τους προϊόντα. Ήταν το πολιτιστικό "γεγονός" σε μια έκθεση όπου πουλούσαν τα δικά τους τρακτέρ και τις δικές τους αντλίες. Ήταν η ιδιωτική τους "συλλογή", η οποία, κάθε φορά που εκτίθονταν στο κοινό, το συγκέντρωνε και δημιουργούσε αγορά για τη δική τους "πραμάτεια". Το έκαναν χωρίς πρόβλημα, γιατί δεν υπήρχαν διεκδικητές να τους αμφισβητήσουν. Οι όποιοι διεκδικητές υπήρχαν δεν αντιδρούσαν, γιατί τους συνέφερε η παγκοσμίου βεληνεκούς ενημερωτική "εκστρατεία" των Αγγλοσαξόνων. Ως εκ τούτου ήταν εύκολο γι' αυτούς να εμφανίζονται σαν "διαχειριστές" αυτών των πολιτισμών. Έδιναν αξία στους εαυτούς τους με τα επιτεύγματα των άλλων.

Απλά πράγματα. Βάζεις ένα πολυτελές εξώφυλλο στο βιβλίο του Πλάτωνα και τον πουλάς στη δική σου μεγάλη αλυσίδα βιβλιοπωλείων. Φυσικό είναι από εκεί και πέρα να τον θεωρείς "ιδιοκτησία" σου και άρα "κατώτερο" από εσένα. Βάζεις μια λαμπερή τζαμαρία γύρω από τη μούμια ενός Φαραώ και τον εκθέτεις στο δικό σου πολυτελές και πολυδιαφημισμένο μουσείο. Φυσικό είναι από εκεί και πέρα να τον θεωρείς "ιδιοκτησία" σου και άρα "κατώτερο" από εσένα. Εσύ είσαι αυτός που είχες την "ανωτερότητα" να τους ξεχωρίσεις όλους αυτούς από την "αφάνεια" και να τους αναδείξεις. Εσύ είσαι αυτός που έχεις τα μέσα να πάρεις κάτι από τη σκοτεινή "αποθήκη" της ιστορίας και να ρίξεις πάνω του τα "φώτα" της δημοσιότητας. Εσύ είσαι ο "θεός", που δίνει την "αθανασία" σε όποιον επιλέγει. Σε όποιον "κατώτερο" κρίνει ότι δικαιούται μια τέτοια "διάκριση". Σε όποιον "κατώτερο" δέχεται να υποταχθεί στη βούλησή σου. Με αυτόν τον τρόπο φτιάχνεις ένα "στάρ-σύστεμ" αξιών, το οποίο δεν σε ανατρέπει ποτέ, άσχετα με τη δική σου ποιότητα. Με αυτόν τον τρόπο γίνεσαι πλούσιος και διάσημος χωρίς κανένα απολύτως προσόν. Ένας τέλειος "ευνούχος", που γίνεται πλούσιος και διάσημος, μετρώντας τα πέη και τις επιδόσεις των άλλων.

Η "αρρώστια" του Αγγλοσαξονισμού.

Ο αγγλοσαξονισμός, για να γίνει κατανοητός σε όλο του το "βάθος", θα πρέπει να μελετηθεί ως κοινωνική αρρώστια. Είναι μια πραγματική "αρρώστια", η οποία πλέον έχει μολύνει ολόκληρο τον Πλανήτη. Έπαψε πλέον να είναι η εθνική "αρρώστια" της Βρετανίας και έχει γίνει η "αρρώστια" της παγκόσμιας κοινωνίας. Μια "αρρώστια", η οποία ξεκίνησε από τη χώρα των Κελτών με επωφελημένους Αγγλοσάξονες και σήμερα τείνει να καταλάβει το σύνολο του Πλανήτη. Ο αγγλοσαξονισμός μοιάζει στη φύση του με την πιο άσχημη μορφή της αστικής νοοτροπίας. Αυτό είναι λογικό, εφόσον —όπως προείπαμε— ο ίδιος ήταν αυτός ο οποίος συνετέλεσε στην υποτροπή της πάντα υπάρχουσας στην κοινωνία "άρρωστης" αστικής νοοτροπίας. Της νοοτροπίας του "ευλογημένου", που θέλει να ζει πλούσια χάρη στην "ευλογία". Της νοοτροπίας του "ανώτερου", που θέλει να ζει πλούσια εις βάρος του "κατώτερου". Της νοοτροπίας του "μορφωμένου", που θέλει να ζει πλούσια εις βάρος του "αμόρφωτου". Της νοοτροπίας του τεμπέλη, ο οποίος θέλει να ζει εις βάρος εκείνου που εργάζεται. Της νοοτροπίας του διαχειριστή, που θέλει να ζει εις βάρος του ιδιοκτήτη.

Αυτά τα οποία λέμε δεν είναι κάποια μυστήρια, που πρέπει να τ' αναζητήσει κάποιος σε μυστικές βιβλιοθήκες. Τα ζούμε καθημερινά και είναι πράγματα που επιβαρύνουν τη ζωή μας. Είναι η νοοτροπία του δικηγόρου, ο οποίος ευημερεί από την κοινωνική προβληματικότητα και ως εκ τούτου την επιθυμεί. Του δικηγόρου, που θέλει να εγκληματήσει ο πολίτης, για να γίνει πελάτης του. Του δικηγόρου, που θα επιδιώξει να επιβαρυνθεί η γενικότερη κοινωνική κατάσταση, ώστε να γίνει ακόμα πιο προσοδοφόρα για τον ίδιο. Είναι η νοοτροπία του γιατρού, που θέλει ν' αρρωστήσει ο πολίτης, για να γίνει επίσης πελάτης του. Του γιατρού, που ευημερεί σε έκτακτες περιπτώσεις πανδημίας και ως εκ τούτου τις επιθυμεί.

Όταν όλοι αυτοί —οι οποίοι βολεύονται από την οποιαδήποτε κοινωνική "αρρώστια"— είναι και οι ίδιοι "άρρωστοι", πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα και γίνονται βασικοί συντελεστές της πρόκλησης των "ασθενειών". Είναι οι "άρρωστοι" δικηγόροι, οι οποίοι θα προτείνουν νόμους, που "αναζωπυρώνουν" την εγκληματικότητα, προκειμένου οι ίδιοι να έχουν πελάτες να υπερασπιστούν. Είναι οι "άρρωστοι" γιατροί, οι οποίοι θα εφεύρουν μόνοι τους δικές τους γρίπες των πτηνών και των χοίρων, προκειμένου να πουλήσουν θεραπείες. Απλά πράγματα. Ας ψάξει κάποιος να βρει ποιοι είναι αυτοί οι οποίοι θίγονται περισσότερο από όλους από την επίλυση του προβλήματος των ναρκωτικών και θα καταλάβει ποιοι πραγματικά συμβάλλουν στη διαιώνισή του. Αν δεν υπήρχαν τα ναρκωτικά και άρα οι μεγαλέμποροι, θα υπήρχαν γύρω μας τόσοι πολυεκατομμυριούχοι δικηγόροι; Αν δεν υπήρχαν τα εκατομμύρια των δυστυχών χρηστών, θα μπορούσαν να βγάλουν το μεροκάματό τους οι χιλιάδες δικηγόροι, που "παράγονται" κάθε χρόνο;

Ο αγγλοσαξονισμός είναι κάτι αντίστοιχο στο επίπεδο των εθνικών συμπεριφορών. Είναι η νοοτροπία του κράτους, που παριστάνει τον "δικηγόρο" ή τον "γιατρό" των άλλων κρατών. Είναι ο συνειδητά "άρρωστος", ο οποίος επιθυμεί να σκορπίσει την "αρρώστια" του παγκοσμίως, για να πλουτίσει. Λατρεύει τον φασισμό, γιατί πουλάει τη "θεραπεία" της δημοκρατίας. Λατρεύει την "αρρώστια" των εμφυλιοπολεμικών συρράξεων, γιατί πουλάει τη "θεραπεία" της ειρήνευσης. Λατρεύει την "αρρώστια" της τρομοκρατίας, γιατί πουλάει τη "θεραπεία" της ευταξίας. Λατρεύει την "αρρώστια" της αστικής απληστίας, γιατί ο ίδιος επιβάλει στα κράτη τις πολιτικές της εύνοιας υπέρ των "ανωτέρων" και άρα τις πολιτικές των ταξικών διακρίσεων. Με όλα αυτά εξασφαλίζει τη διεθνή του παρουσία και τον διεθνή του ρόλο και βέβαια εξασφαλίζει πιστούς και φανατικούς συνεργάτες μέσα σε όλα τα κράτη. Οι Αγγλοσάξονες θα προστατεύσουν τους κατά τόπους αστούς από τους εξοργισμένους κεφαλαιοκράτες και εργάτες, οι οποίοι αδικούνται από τα προνόμια που εισπράττουν οι "ανώτεροι" αστοί από τις κυβερνήσεις των "ανώτερων" λακέδων των Αγγλοσαξόνων.

Αντιλαμβανόμαστε ότι οι κύριοι εκφραστές του αγγλοσαξονισμού δεν είναι αυτοί που απλά επωφελούνται από την παγκόσμια προβληματικότητα, αλλά αυτοί που την προκαλούν, προκειμένου να πάνε στη συνέχεια να την εισπράξουν. Πίσω δηλαδή από τον κάθε αιμοσταγή Σαντάμ, που ματώνει τον λαό του, σχεδόν πάντα υπάρχουν οι Αγγλοσάξονες που τον "διόρισαν". Πίσω από κάθε εμφύλιο, που θα σπεύσουν οι Αγγλοσάξονες να "ειρηνεύσουν", σχεδόν πάντα υπάρχει μια αγγλοσαξονική "πολιτική" που τον προκάλεσε. Πίσω από κάθε μεγάλη τρομοκρατική δράση, που θα σπεύσουν οι Αγγλοσάξονες να "διαχειριστούν", σχεδόν πάντα υπάρχει μια αγγλοσαξονική "επένδυση" σε κάποιον Μπιν Λάντεν που την προκάλεσε. Πίσω από κάθε νέο επίδομα εύνοιας, που θα εισπράξουν οι "ανώτεροι" αστοί σε όλα τα κράτη, υπάρχει μια αγγλοσαξονική "εντολή". Πίσω δηλαδή από την οποιαδήποτε "σήψη", που απειλεί την ομαλή την κοινωνική λειτουργία, υπάρχουν αγγλοσαξονικά "σκουλήκια", που την προκάλεσαν. Μοναχικά και μολυσματικά "σκουλήκια", όπως ο Λόρενς της Αραβίας, που "μόλυνε" όλη τη Μέση Ανατολή ή ο Λίβινγκστον, που "μόλυνε" όλη την Αφρική.

Αυτήν την αποτελεσματική κρατική πολιτική την έχουν μεταφέρει και στο ιδιωτικό επίπεδο. Το έκαναν στα βασικά και το κάνουν σε καθημερινή βάση και σε όλα τα ασήμαντα. Για παράδειγμα, η εταιρεία Monsanto είναι από μόνη της μια "ύβρις" προς την ανθρωπότητα. Καμία ιδιωτική εταιρεία στην ανθρώπινη ιστορία δεν έκλεψε και δεν διεκδίκησε τόσα πολλά εις βάρος τόσων πολλών όσο η Monsanto. Καμία ιδιωτική εταιρεία δεν οδήγησε τόσους πολλούς ανθρώπους στη λιμοκτονία και στην απελπισία όσο η Monsanto. Καμία ιδιωτική εταιρεία δεν απείλησε τόσο πολύ με θάνατο την ίδια τη φύση όσο η Monsanto. Αν υπάρχει μια εταιρεία, η οποία δικαιολογεί με τη "νόμιμη" δραστηριότητά της τη στοιχειοθέτηση κατηγοριών για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, αυτή είναι η Monsanto.

Τι έκανε αυτή η εταιρεία εμπορίας και διακίνησης μεταλλαγμένων σπόρων κατά τη "νόμιμη" δραστηριοποίησή της; Αυθαίρετα πήγε και "κληρονόμησε" τον Θεό, τη φύση και τους ανθρώπους. Χιλιάδων χρόνων ανθρώπινου κόπου και παρατήρησης πάνω στα δώρα της φύσης πήγαν και τα ιδιοποιήθηκαν αυθαίρετα. Ρισκάρουν να καταστρέψουν το μέλλον του κόσμου, το οποίο βασίζεται στην ποικιλομορφία των ειδών, μόνο και μόνο για να μπορούν να ελέγχουν απόλυτα τους σπόρους, στους οποίους έχουν αναγνωρίσει οι ίδιοι αυθαίρετα ιδιοκτησιακά δικαιώματα στους εαυτούς τους. Έχουν οδηγήσει την ανθρωπότητα σε λιμοκτονία στην εποχή που θα έπρεπε φυσιολογικά να έχει επιλύσει άπαξ και δια παντώς το πρόβλημα της σίτισης.

Όλα αυτά τα κατάφεραν με την οικειοποίηση των πάντων. Οικειοποιήθηκαν τις γνώσεις όλων των ανθρώπων όλων των γενιών. Από τους κόπους των αρχαίων Βαβυλωνίων και των Αιγυπτίων, που δημιούργησαν την πρώτη μορφή εντατικοποιημένης γεωργίας, μέχρι τον κόπο των σύγχρονων αγροτών. Τα πάντα τα έκαναν "πακέτο" ιδιοκτησίας και τα παρέδωσαν στους εαυτούς τους. Το αποτέλεσμα; Αυτό που τους ενδιαφέρει. Αποκτούν μερίδιο από σοδειές, οι οποίες δεν τους ανήκουν. Μπαίνουν στην περιουσία και στον κόπο των "άλλων". Μάλιστα προπληρώνονται για σοδειές, πριν ακόμα αυτές υπάρξουν για τους ιδιοκτήτες τους. Προπληρώνονται, χωρίς να τους αφορά ούτε ο κόπος και ούτε βέβαια το ρίσκο της φυσικής καταστροφής, που βασανίζει συνήθως τους γεωργούς. Προπληρώνονται για την τρέχουσα σοδειά και εξασφαλίζουν πρόσβαση στη μέλλουσα, εφόσον με νόμους δεσμεύουν τους αγρότες να μην κάνουν αυτό που είναι φυσικό και έκαναν οι άνθρωποι για χιλιάδες χρόνια και το οποίο είναι να δημιουργούν μόνοι τους τούς σπόρους της επόμενης χρονιάς από την προηγούμενη παραγωγή.

Αυτός είναι ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός στην ανώτατη μορφή του. Στη μορφή που δεν χρειάζεται να προκαλεί με όπλα, χωρίς ταυτόχρονα να μειώνεται η οικονομική του απόδοση. Αφού καταφέρνουν και παίρνουν προκαταβολικά το μερίδιο από την παγκόσμια γεωργική παραγωγή, τους είναι αδιάφορο σε ποιους ανήκουν τα χωράφια. Δεν έχουν λόγο να απειλούν με φονικούς στρατούς και αρπακτικούς εποίκους, τους καλλιεργητές. Αφού καταφέρνουν τα ίδια πράγματα με τον νόμο, η μόνη έννοια τους είναι να "θωρακίσουν" τον νόμο. Τον νόμο προσπαθούν να επιβάλλουν και αυτό το επιτυγχάνουν με τους "ειρηνοποιούς" στρατούς, χωρίς να φοβούνται παραπάνω αποκαλύψεις.

Όπου ένα κράτος καταγγέλλεται από τους δήθεν διεθνείς οργανισμούς σαν "τρομοκρατικό", φονταμενταλιστικό, άδικο και ρατσιστικό προς τις μειονότητες ή βάρβαρο, κάπου κρύβονται οι Αγγλοσάξονες και τα συμφέροντά τους. Σε μια τέτοια περίπτωση όποιος είναι πονηρός θα πρέπει ν' αναζητά τη διαφωνία αυτού του κράτους απέναντι στους νόμους των ιμπεριαλιστών Αγγλοσαξόνων. Αν αγοράζεις σπόρους, όπλα ή εξοπλισμό από αυτούς, είσαι "πολιτισμένος", ακόμα κι αν πραγματοποιείς καθημερινά γενοκτονίες. Οι "πλάτες" των Αγγλοσαξόνων εξασφαλίζουν "πολιτισμό" στο Ισραήλ. Αν ένα κράτος υποταχθεί στους νόμους τους, είναι πάντα "τέλειο". Σε μια τέτοια περίπτωση όμως είναι βέβαιον ότι ο λαός του θα υποφέρει. Ο λαός αυτός θα πάρει μόνον ό,τι περισσεύει από τη λεηλασία των Αγγλοσαξόνων. Στην πραγματικότητα τους δίνουν ό,τι θα τους έδιναν, αν τους είχαν δουλοπάροικους στα χωράφια τους.

Τα ανάλογα συμβαίνουν και με την περίπτωση της εταιρίας, που διεκδικεί σήμερα το πρωτάθλημα στη φόρμουλα ένα. Της βρετανικής εταιρείας, που διεκδικεί την κορυφαία θέση στον τομέα της αυτοκίνησης. Της Βρετανίας, που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται δεκαετίες πίσω από τους υπόλοιπους λαούς στην αυτοκινητιστική τεχνογνωσία. Της Βρετανίας, που, στην εποχή όπου τα αυτοκίνητα σχεδιάζονται με τη χρήση υπερυπολογιστών και κατασκευάζονται σε απόλυτα ρομποτοποιημένα εργοστάσια, μοχθεί σε θλιβερά υπόστεγα με ηλεκτροσυγκολλήσεις σωλήνων του προηγμένου για τον προηγούμενο αιώνα χρωμιομολυβδενίου. Και όμως. Ο αγγλοσαξονικός ιμπεριαλισμός "καπελώνει" όλο τον χώρο. Βρετανοί παράγοντες του αυτοκινήτου εμφανίζονται να τα ρυθμίζουν όλα μόνοι τους. Βρετανικές ομάδες εμφανίζονται να νικούν στους αγώνες, όπου συμμετέχουν όλοι οι υπόλοιποι.

Ο πιο διάσημος και βέβαια πλούσιος παράγοντας του αυτοκινήτου στον παγκόσμιο χώρο είναι ο Ικλεστον, ο οποίος βέβαια —όπως είναι φυσικό για έναν Βρετανό— δεν έχει καμία σχέση με το αυτοκίνητο. Διαχειριστής και δημοσιοσχεσίτης είναι. Ως εκ τούτου πιο πιθανό είναι να έχει πάει περισσότερες φορές στη ζωή του σε κομμωτήριο, παρά σε μηχανουργείο. Αυτό όμως δεν του απαγορεύει να είναι πιο διάσημος και πιο πλούσιος από τον οποιονδήποτε μηχανολόγο, μηχανικό ή σχεδιαστή δραστηριοποιείται στον χώρο αυτόν. Γιατί; Γιατί είναι ένας γνήσιος Αγγλοσάξονας. Ένας Αγγλοσάξονας, ο οποίος γνωρίζει πώς να διαχειρίζεται την παραγωγή των "κατώτερων" παραγόντων του "κοπαδιού".

Το ίδιο φιλοδοξεί να κάνει και η Virgin του Μπράνσον. Με δανεική τεχνολογία από όλους τους άλλους, θα τους "νικήσει". Η βρετανική ομάδα θα νικήσει την τεράστια ιταλική τεχνογνωσία της Ferrari, την επίσης τεράστια γερμανική τεχνογνωσία της Mercedes ή την ιαπωνική τεχνογνωσία της ΤΟΥΟΤΑ. Τα αγγλοσαξονικά "ανώτερα" χαμόγελα και πάλι θα επιβληθούν του κόπου και της ευφυΐας των υπολοίπων. Τα αγγλοσαξονικά "εξώφυλλα" θα επιβληθούν των βιβλίων. Η αγγλοσαξονική διαχείριση θα νικήσει για άλλη μια φορά το κεφάλαιο. Άλλοι στύβουν τα μυαλά τους και την ψυχή τους και οι Βρετανοί γίνονται "φίρμες". Ο Ζιντάν κάνει τα μαγικά στο γήπεδο και ο Μπέκαμ δίνει τις συνεντεύξεις, που πουλάνε φανέλες.

Η περίπτωση του Μπράνσον δεν είναι η μοναδική και βέβαια δεν θα μπορούσε να είναι τίποτε άλλο από βρετανική. Τέτοιες "στημένες" επιτυχίες και μετακινήσεις σε διάφορους "χώρους" μόνον οι Αγγλοσάξονες έχουν "δικαίωμα" να κάνουν. Μόνον οι Αγγλοσάξονες έχουν το "δικαίωμα" να μεταφράζουν το απλό χρήμα απευθείας σε κεφάλαιο. Ο ίδιος ο Μπράνσον είναι ο απόλυτος ορισμός του τίποτε. Του τίποτε, που μπορεί να "πετύχει" μέσα σε ένα σύστημα που εκμεταλλεύεται το τίποτε και λειτουργεί μ' αυτόν τον τρόπο. Έγινε πλούσιος με το τίποτε, έγινε διάσημος με το τίποτε και προσπαθεί να κατακτήσει έναν τίτλο σε έναν τομέα όπου δεν γνωρίζει τίποτε και άρα πάλι με το τίποτε. Ένας αλητάμπουρας του δρόμου ήταν μέχρι που πήρε τα πνευματικά δικαιώματα από κάποια τραγουδάκια και εξαιτίας των νόμων περί πνευματικής ιδιοκτησίας της Νέας Τάξης, έγινε βαθύπλουτος. Από εκεί και πέρα, ελέω Βρετανίας, αυτά τα χρήματα τα "μεταφράζει" σε ισχύ και σε όποιον άλλο χώρο θέλει, πράγμα το οποίο δεν επιτρέπεται για τους κοινούς θνητούς.

Τα ίδια πάντα κάνουν οι Αγγλοσάξονες ακόμα και στα πιο ασήμαντα. Τα πιο διάσημα και άρα οικονομικά πιο αποδοτικά μουσεία στον κόσμο τα έχει ένας λαός, ο οποίος δεν έχει ούτε ένα δικό του έκθεμα μέσα σ' αυτά. Οι πιο διάσημες και άρα οικονομικά πιο αποδοτικές τηλεοπτικές παραγωγές στον κόσμο είναι βρετανικές και παρουσιάζουν μόνον τα επιτεύγματα των άλλων, γιατί τα βρετανικά επιτεύγματα —ακόμα κι όταν υπάρχουν— δεν ενδιαφέρουν κανέναν. Η πιο διάσημη και άρα οικονομικά πιο αποδοτική τηλεοπτική εκπομπή μαγειρικής ανήκει σε έναν λαό, ο οποίος δεν έχει μια απλή συνταγή να επιδείξει και παρουσιάζεται από έναν άνθρωπο, ο οποίος δεν γνωρίζει καν να μαγειρεύει. Οι πιο διάσημες και άρα οικονομικά πιο αποδοτικές ποδοσφαιρικές ομάδες στο κόσμο ανήκουν σε έναν λαό, που εδώ και δεκαετίες δεν έχει να επιδείξει κάποιους ικανούς ποδοσφαιριστές. Ο πιο διάσημος και άρα οικονομικά πιο αποδοτικός ποδοσφαιριστής στον κόσμο είναι Άγγλος και "καπελώνει" τους πάντες με την εξωγηπεδική του απόδοση.

Αυτή η γνώση είναι το εθνικό τους κεφάλαιο. Η γνώση του "καπελώματος" όλων των άλλων. "Καπελώνουν" τους πάντες και τα πάντα. Η γνώση του να κάνουν πιο διάσημο από τον Παρθενώνα και τους αρχιτέκτονές του αυτόν που απλά τον δείχνει με το δάκτυλό του. Αυτό το εθνικό κεφάλαιο περνάει μέσα από τα συστήματα εκπαίδευσής τους. Στην πραγματικότητα μέσα σ’ αυτά τα συστήματα δεν έχει προτεραιότητα η γνώση, παρά καλλιεργείται μια νοοτροπία. Μια νοοτροπία πολύ συγκεκριμένη, η οποία έχει σχέση με αυτό το "καπέλωμα". Μια νοοτροπία, που παράγει "ανώτερους". Μια νοοτροπία, που δίνει χαρακτηριστικά συμμορίας στους ατάλαντους. Μια νοοτροπία, η οποία τους δίνει τη δυνατότητα να δώσουν εφαρμογή στο γνωστό "η ισχύς εν τη ενώσει".

Αυτή η νοοτροπία είναι σήμερα πιο ορατή από ποτέ, χάρη στα γνωστά Golden Boys. Ορατή, γιατί πλέον έχει χαθεί κάθε έλεγχος και αυτοί λειτουργούν ως "καρτούν" και όχι ως σοβαροί εξουσιαστές, όπως συνέβαινε επί αιώνες. Εξαιτίας τους είναι φανερό στους πάντες —ακόμα και στους πιο άσχετους— ότι όλοι αυτοί οι "ανώτεροι" με τα κουστούμια δεν είναι τίποτε παραπάνω από κοινά κλεφτρόνια. Άχρηστοι άνθρωποι, που κρύβονται πίσω από τη σημαντικότητα των θέσεων, τις οποίες καταλαμβάνουν με αναξιοκρατικά κριτήρια. Άχρηστοι άνθρωποι, που αρπάζουν ό,τι βρίσκουν μπροστά τους. Άχρηστοι ευνούχοι με ντοκτορά στο σεξ. Το σεξ των άλλων.

Αυτά τα Golden Boys αποκαλύπτουν εκείνα που επί αιώνες έκρυβε επιμελώς η αγγλοσαξονική ιμπεριαλιστική "βιτρίνα". Η αγγλοσαξονική εκπαίδευση δημιουργεί διαχειριστές με συγκεκριμένη νοοτροπία. Τη νοοτροπία του "εκλεκτού", που βλέπει τους πάντες σαν "κατώτερους" και άρα νομίζει ότι δικαιούται περισσότερα απ' όλους. Περισσότερα ακόμα και από τους ίδιους τους δημιουργούς των εταιρειών στις οποίες εργάζεται. Η "φάμπρικα" είναι απλή στη λειτουργία της. Παίρνεις ένα ατάλαντο ανθρωπάκι, το οποίο δεν δημιούργησε ποτέ τίποτε και ούτε έχει προοπτική να το κάνει και το στέλνεις σε ένα αγγλοσαξονικό πανεπιστήμιο, για να το κάνεις απαιτητικό διευθυντικό στέλεχος. Παίρνεις ένα δειλό ανθρωπάκι και του υπόσχεσαι "ασφάλεια" καριέρας μέσα από τη λογική της οργανωμένης "συμμορίας", για να το κάνεις θρασύτατο εξουσιαστή. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο έχεις έναν τέλειο Αγγλοσάξονα.

Έναν Αγγλοσάξονα, που θα τον διορίσεις στη διευθυντική θέση μιας εταιρείας και θα τους βλέπει όλους σαν "κατώτερους". Όχι μόνον τους κοινούς εργαζόμενους, αλλά ακόμα και τους ίδιους τους ιδρυτές της. Ένας νάνος, δηλαδή, με νοοτροπία και θράσος να κρίνει τους γίγαντες. Αυτός, που, με βάση τα αντικειμενικά στοιχεία που τον χαρακτηρίζουν, δεν θα μπορούσε να μπει στην επιχείρηση ούτε ως χαμάλης, τολμά με ένα πτυχιάκι να κρίνει ακόμα και τους ίδιους τους ιδρυτές της. Να βλέπει τα "λάθη" τους και να πιστεύει ότι αυτός θα τα κατάφερνε καλύτερα στη θέση τους. Γι' αυτό άλλωστε είναι και στη θέση που του "αξίζει". Στη θέση που αξίζει σε έναν "ανώτερο". Τι να την κάνει τη θέση το φυσικό παιδί του βιομηχάνου, όταν δεν είναι "εκλεκτός"; Τι να το κάνει το χωράφι ένας Αφρικανός;

Η ίδια νοοτροπία υπάρχει και στην κρατική συμπεριφορά. Δεν "δικαιούνται" οι λαοί να διαχειρίζονται αυτά τα οποία τους ανήκουν και ενδιαφέρουν τους Αγγλοσάξονες. Δεν μπορούν να τα "αξιοποιήσουν", γιατί είναι "κατώτεροι". Αυτή η δαρβινική άποψη για τους εαυτούς τους, τους κάνει επικίνδυνους. Γιατί; Γιατί δεν σταματάνε πουθενά, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους. Δεν έχουν ενδοιασμούς για τίποτε από αυτά τα οποία οι υπόλοιποι λαοί θεωρούν εγκλήματα. Μπορούν να εκπαιδεύονται σ’ αυτήν τη νοοτροπία και να επαναλαμβάνουν διαρκώς τα ίδια αίσχη, χωρίς καμία ενοχή και τύψη. Δεν προκύπτει ενοχή, όταν έχεις αυτήν την αντίληψη. Όταν έχεις την αντίληψη ότι οι υπόλοιποι άνθρωποι είναι "συγγενείς" των ζώων και απλά μια πιο εξελιγμένη μορφή τους.

Όπως δεν έχει ενοχές ένας σκυλοτρόφος, που βάζει τα σκυλιά να σκοτώνονται μεταξύ τους, για να αποκομίσει κέρδος, έτσι και οι Αγγλοσάξονες βάζουν τους "κατώτερους" λαούς σε μια μόνιμη "σκυλομαχία". Δεν υπάρχει εμφύλιος στον κόσμο, που να διαδραματίστηκε τους τελευταίους αιώνες χωρίς την ενεργή συμμετοχή των Αγγλοσαξόνων. Μέχρι να προκαλέσουν μια τέτοια εμφυλιοπολεμική σύγκρουση, μπορούν να κάνουν τα πάντα. Άλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι μόνοι τους δίνουν "license to kill" σε υπαλλήλους τους, για να "μεθοδεύουν" τα πράγματα. Δικαίωμα να σκοτώνουν τον οποιονδήποτε, οπουδήποτε βολεύει τα συμφέροντά τους.

Τέτοια "license" είχε προφανώς και ο Σκόμπυ, όταν "θέριζε" τους Έλληνες στα Δεκεμβριανά. Τους "κατώτερους" Έλληνες, οι οποίοι τόλμησαν και αμφισβήτησαν το "μεγαλείο" των Βρετανών. Παντού τα ίδια κάνουν, γιατί αυτή είναι δαρβινική άποψη περί ανθρώπων. Γι’ αυτόν τον λόγο μιλήσαμε για απάνθρωπη συμπεριφορά χωρίς ανθρώπινες τύψεις ή ενοχές. Σήμερα —και όχι πριν από αιώνες— υπάρχει στη Βρετανία ζωολογικός κήπος, όπου οι Αγγλοσάξονες "εκθέτουν" ανθρώπους ανάμεσα στα άλλα ζώα. Πληρώνουν κάποιους φτωχούς συνανθρώπους μας, για να παριστάνουν τα "κατώτερα" ανθρωποειδή.

Τέτοιοι είναι οι Αγγλοσάξονες γιατί αυτή είναι η παιδεία τους. Η παιδεία των "ανωτέρων". Αποδίδουν αυθαίρετα στους εαυτούς τους τα "σωστά" και βλέπουν μόνον τα "λάθη" των άλλων. Μυστηριωδώς και αυθαίρετα ανήκουν στο "σωστό" και όλοι οι αντίπαλοί τους στο "λάθος". Οι επαγγελματίες "ανώτεροι". Οι "λοχίες" του αγγλοσαξονισμού. Με αυτήν τη νοοτροπία ερχόταν προπολεμικά ο βάρβαρος Βρετανός "λοχίας" στην Ελλάδα του πολιτισμού και τους υποτιμούσε όλους, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μέλος ενός λαού, ο οποίος το μόνο που είχε "εφεύρει" στην ιστορία του ήταν το "Fish and Chips". Με αυτήν τη νοοτροπία ερχόταν μεταπολεμικά ο βάρβαρος Αμερικανός "λοχίας" στην Ευρώπη του πολιτισμού και τους υποτιμούσε όλους, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μέλος ενός λαού, ο οποίος το μόνο που είχε καταφέρει στην ιστορία του ήταν να κάνει ένοπλη κατάληψη στη γη των άοπλων Ινδιάνων. Με αυτήν τη νοοτροπία έρχεται σήμερα ο βάρβαρος "Golden Boy" της διαχείρισης και του αιωνίου "τρεις το λάδι ...τρεις το ξύδι" και υποτιμά όλους τους πραγματικούς επιστήμονες, οι οποίοι "σπρώχνουν" καθημερινά τα όρια της ανθρώπινης γνώσης.

Αυτή είναι η "τέχνη" τους και έχουν μάθει να την κάνουν καλά. Η τέχνη εκείνου που "πουλάει" ό,τι βρίσκεται στα χέρια του, αδιαφορώντας για τη φύση του. Αδιαφορώντας αν αυτό το οποίο πουλάει —με την ίδια πάντα ελεεινή γνώση— είναι ένα βότσαλο πρωτόγονων ή το πιο προηγμένο microchip στον κόσμο. Η τέχνη του πονηρού γύφτου, ο οποίος έχει συμφέρον να "μειώνει" εκείνους που πραγματικά μας μετέφεραν από τις λάσπες στη σύγχρονη εποχή. Αυτό είναι το εθνικό τους κεφάλαιο και αυτό μοιράζονται με τους κατά περίσταση "συμμάχους" τους. Τον Ίδιο τον Χριστό —αν Αυτός εμφανιζόταν— θα Τον έκαναν ντοκιμαντέρ, για να γίνουν πλούσιοι, αφήνοντάς Τον να "ζει" με την ταπεινότητα που αρμόζει στον Υιό του Θεού. Δεν θα Του έδιναν ούτε μία λίρα, για να μην Τον "αποπροσανατολίσουν" στο "έργο" Του. Δεν θα Του έδιναν ούτε μία λίρα, για να μην Τον υποβάλουν στον "πειρασμό". Οι λίρες είναι μόνον γι' αυτούς, γιατί ούτε τους "αποπροσανατολίζουν" ούτε τους προσθέτουν "αμαρτία".

Υπάρχουν Έλληνες και Ρωμαίοι στη Βρετανία;

Όλη αυτή η ιδιόμορφη συμπεριφορά των Αγγλοσαξόνων έχει την ιστορική της εξήγηση. Έχει εξήγηση δηλαδή το γεγονός ότι αυτός ο τυπικά χριστιανικός λαός έχει αυτήν την ιδιόμορφη και ορισμένες φορές αντιχριστιανική συμπεριφορά. Το σύνολο της ιδιομορφίας τους προέρχεται από την εξής απλή ιστορική πραγματικότητα. Είναι ο μόνος χριστιανικός λαός ο οποίος είναι, αισθάνεται και λειτουργεί ως ξένος μέσα στην ίδια του την πατρίδα. Επί αιώνες το κάνει τέλεια και δεν αλλάζει συμπεριφορά, γιατί αυτό ακριβώς τον συμφέρει να κάνει. Ανέπτυξε μια τεχνογνωσία στην πατρίδα του και αυτήν εφαρμόζει στο σύνολο του Πλανήτη.

Αυτήν την ιδιομορφία δεν την απειλεί ο χρόνος και η ανθρώπινη πρόοδος, γιατί κατόρθωσαν και τη συνέδεσαν με την ανώτερη ανθρώπινη γνώση. Αυτό είναι όλο το μυστικό της ύπαρξής τους. Είναι "διαφορετικοί" από τους υπόλοιπους κάτοικους στην πατρίδα τους και είναι "διαφορετικοί" από τους υπόλοιπους ανθρώπους στον Πλανήτη. Είναι "ανώτεροι" στην πατρίδα τους και είναι "ανώτεροι" σε όλα τα υπόλοιπα μήκη και πλάτη του Πλανήτη. Αυτός είναι ο λόγος που "επιβιώνουν" με τις οικονομικά συμφέρουσες επιλογές τους. Επειδή έμαθαν να "πουλάνε" εξυπνάδες στους γηγενείς Κέλτες, αντιμετώπισαν όλον τον κόσμο σαν "πελάτες" τους. Όποιος είχε την ατυχία να τους "φορτωθεί", δεν υπάρχει περίπτωση να τους "ξεφορτωθεί".

Είναι σε θέση να προκαλέσουν το οποιοδήποτε έγκλημα, προκειμένου να το καταφέρουν. Από εμφύλιο πόλεμο μέχρι τη χρήση απαγορευμένων όπλων. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι Αγγλοσάξονες ήταν οι μοναδικοί άνθρωποι στον κόσμο, οι οποίοι έχουν ήδη χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα εναντίον αμάχων. Η απόλυτη τραγική ειρωνεία, εφόσον, αυτό για το οποίο προσπαθούν να τρομοκρατήσουν τον Πλανήτη και να τον στρέψουν εναντίον των μουσουλμάνων, το έχουν κάνει οι ίδιοι. Οι "συνομιλητές" του Θεού είναι οι μόνοι που μπορούν να κάνουν το οποιοδήποτε έγκλημα, χωρίς να μετακινηθούν από το στρατόπεδο του "καλού". Μπορεί να απειλούν με θάνατο όλον τον κόσμο, αλλά το κάνουν για να τον "σώσουν".

Άρα τι μένει ν' ανακαλύψουμε, προκειμένου ν' αποκαλύψουμε το μυστικό τους; Το είδος και την προέλευση αυτών των "εξυπνάδων", οι οποίες δεν ανατρέπονται από καμία γνώση. Το είδος της γνώσης, που τους επιτρέπει να λειτουργούν σαν "φλοτέρ" πάνω από τους υπόλοιπους λαούς. Το είδος της γνώσης, την οποία διαχειρίζονται τα subjects της βασίλισσας και η οποία τους επιτρέπει να ελέγχουν λαούς πιο ανεπτυγμένους από τους ίδιους. Να βρούμε το είδος της ανίκητης γνώσης, που κατέχει ένας λαός, ο οποίος εκ φύσεως δεν μπορεί να δημιουργήσει τίποτε και άρα δεν μπορεί να δημιουργήσει και γνώση. Άρα, για ν' ανακαλύψουμε το μυστικό τους, θα πρέπει να πάμε πίσω στον ιστορικό χρόνο κατά τον οποίο αυτό το έθνος "γεννήθηκε" με τις όποιες ιδιομορφίες του.

Οι Αγγλοσάξονες είναι το πρώτο έθνος, που "γεννήθηκε" με δεδομένο ότι η ίδια του η πατρίδα είναι μια ξένη χώρα. Ακόμα και οι Εβραίοι, που επίσης γεννήθηκαν ως έθνος σε ξένη χώρα, αναζητούν τη φυσική τους πατρίδα και θεωρούν ότι μόνον μετά την απόκτησή της θα ολοκληρωθούν ως έθνος. Οι Αγγλοσάξονες δεν αναζητούν την πατρίδα τους, για να ολοκληρωθούν ως έθνος. Ολοκληρωμένοι είναι, θεωρώντας ως δεδομένο ότι είναι ξένοι στην ίδια τους την ιστορική πατρίδα. Είναι Γερμανοί μέσα σε μια χώρα Κελτών. Άρα, αναζητούμε την γνώση, η οποία λειτουργεί ως συνεκτικό στοιχείο του λαού τους —πράγμα το οποίο τους διαφοροποιούσε και τους ισχυροποιούσε έναντι του περίγυρου των γηγενών—. Αν δεν είχαν μια τέτοια ειδική γνώση, απλά δεν θα υπήρχαν. Αν παρέμεναν με τη γνώση την οποία διέθεταν, όταν βρίσκονταν στις πεδιάδες της Ευρώπης, ήταν θέμα χρόνου να τους "καταπιεί" ο κελτικός περίγυρος.

Τη "μυστηριώδη" αυτή γνώση μπορεί να την αντιληφθεί κάποιος είτε από τον λόγο τους είτε από την εικόνα τους. Είτε άμεσα δηλαδή είτε έμμεσα. Άμεσα, από τον διπλωματικό λόγο, τον οποίο κατά καιρούς εκφράζουν, προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντά τους. Σήμερα, για παράδειγμα, στην αυγή της τρίτης χιλιετίας, δεν έχουν αλλάξει λόγο. Ας προσέξει κάποιος τα επιχειρήματα τα οποία χρησιμοποιούν σήμερα εις βάρος του Ιράν και θα καταλάβει ορισμένα πράγματα. Θα καταλάβει ότι είναι τα ίδια με αυτά που χρησιμοποίησαν προκειμένου να εισβάλουν στο Ιράκ ή να επιτεθούν στη Σερβία. Επιχειρήματα όμως, τα οποία δεν τα έχουν εφεύρει οι ίδιοι. Επιχειρήματα, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί χιλιάδες χρόνια πριν. Επιχειρήματα, τα οποία "νομιμοποιούσαν" τους πολεμικούς αγώνες των εφευρετών της δημοκρατίας εναντίον ολόκληρων αυτοκρατοριών του φασισμού. Επιχειρήματα, τα οποία έχουν πρωτοειπωθεί από τον Θεμιστοκλή, τον Λεωνίδα, τον Μιλτιάδη και πολλούς άλλους Έλληνες.

Ακόμα όμως και έμμεσα μπορεί να καταλάβει κάποιος την προέλευση της γνώσης τους. Αρκεί να κάνει κάποιος μια βόλτα στο κέντρο του Λονδίνου και —βλέποντας τα κτίρια της εξουσίας τους— θα καταλάβει ποια είναι η γνώση που τους επιτρέπει να επιβιώνουν επιτυχώς. Η γνώση αυτή είναι η ελληνική. Η ελληνική γνώση σε όλο της το εύρος και άρα και στην άσχημη ιμπεριαλιστική της μορφή. Η ελληνική γνώση της επιβίωσης και της νίκης μέσα σε ένα εχθρικό περιβάλλον "διαφορετικών" ανθρώπων ήταν αυτή που τους επέτρεψε αρχικά να επιβιώσουν και στη συνέχεια να επικρατήσουν στη Βρετανία των Κελτών. Η γνώση, την οποία πήραν από τους ρωμαϊκούς πληθυσμούς, οι οποίοι παρέμειναν στη Βρετανία μετά την αποχώρηση των ρωμαϊκών λεγεώνων.

Η γνώση των ξένων Ρωμαίων, οι οποίοι προσπαθούσαν να επιβιώσουν ως εισβολείς κατακτητές μέσα στην εχθρική χώρα των Κελτών, έγινε η γνώση των επίσης ξένων εισβολέων Αγγλοσαξόνων. Η γνώση των ξένων Ρωμαίων, που υπήρχε στη Βρετανία από τα χρόνια της ρωμαϊκής κυριαρχίας και ειδικά στα χρόνια του Graeculus Αδριανού. Η γνώση του Ρωμαίου κατακτητή, την οποία όμως δεν είχε δημιουργήσει ο ίδιος. Εκείνη η γνώση ήταν γνώση, την οποία δημιούργησαν οι Έλληνες του Αλεξάνδρου, για να διατηρήσουν τα κεκτημένα των κατακτήσεων και να εξασφαλίσουν την παραμονή τους μέσα στην αχανή Ασία.

Με αυτούς τους Ρωμαίους συνεργάστηκαν και στην ουσία ενοποιήθηκαν οι Αγγλοσάξονες και αυτών τη γνώση πήραν. Εκείνοι οι Ρωμαίοι τους προσκάλεσαν και στη συνέχεια τους κράτησαν στη Βρετανία, για να προστατευτούν οι ίδιοι από την αντίδραση των γηγενών. Στην πραγματικότητα δηλαδή οι αρχαίοι ΡΩΜΑΙΟΙ της Βρετανίας είναι ο σκληρός "πυρήνας" του αγγλοσαξονισμού. Οι υπόλοιποι Αγγλοσάξονες είναι απλοί "λοχίες" εκείνων των Ρωμαίων. Αρπάζουν οι Ρωμαίοι τα "φιλέτα" των λαών και οι υπόλοιποι Αγγλοσάξονες συντηρούνται με τα "ψίχουλα" της διαχείρισης. Βάζουν οι Ρωμαίοι τα πολυτελή "εξώφυλλα" στην αρχαία ελληνική γραμματεία και οι Αγγλοσάξονες γίνονται οι παγκόσμιοι "πλασιέ" τους. Με αυτά τα ελληνικά "βιβλία" κατόρθωναν και "θάμπωναν" μεγάλους πολιτισμούς, όπως ο κινεζικός ή ο ινδικός. Χάρη σ' αυτά τα "βιβλία" κατόρθωναν και "τρύπωναν" μέσα σ' αυτές τις χώρες σαν πολιτισμένοι και κοσμοπολίτες, ενώ ήταν τα pets μιας βάρβαρης βασιλείας.

Τα πάντα ήταν μια καλοστημένη παράσταση. Όλοι αυτοί οι "πλασιέ" εκπαιδεύονταν, για να δίνουν μια θεατρική παράσταση στη δημόσια ζωή τους. Μια παράσταση, την οποία δίνουν πάντα οι "πλασιέ", ανάλογα με το προϊόν το οποίο "σπρώχνουν". Όπως οι "πλασιέ" εμφανίζονται ως γιατροί, φαρμακοποιοί ή μηχανικοί --ανάλογα με τις επιδιώξεις τους--, έτσι έκαναν και οι Αγγλοσάξονες. Παντού εμφανίζονταν "όρθιοι" σαν Έλληνες, ενώ στην πραγματική τους ζωή ζούσαν "γονατιστοί" ως Βρετανοί. Μιλούσαν σαν Έλληνες στο ξένο ακροατήριο, ενώ στην πραγματικότητα ήταν βάρβαροι. Με την άδεια της βασίλισσας έκριναν ολόκληρους πολιτισμούς και λαούς σαν "θεοί" και αρκούσε μια απόλυσή τους, για να καταλήξουν ρυπαροί αλκοολικοί σε κάποια άθλια παμπ του Λονδίνου. Για τα συμφέροντα της αυτοκρατορίας χρησιμοποιούσαν "θεία" επιχειρήματα, ενώ για τα δικά τους συμφέροντα περιορίζονταν στα κλωτσομπουνίδια των μεθυσμένων. Πανάκριβα κρατικά "ρούχα" της δουλειάς ήταν η συμπεριφορά Gentleman, τα οποία δεν μπορούσαν να τα "φορέσουν" στην ιδιωτική τους ζωή. Το αποτέλεσμα είναι αυτό το οποίο βλέπουμε τους τελευταίους αιώνες. Εικόνα Αλκιβιάδη και ποιότητα Μπόλντρικ.

Με αυτόν τον τρόπο εκπαιδεύονταν οι "πλασιέ" να γίνουν οι σκληροί "λοχίες" μιας σκληρής αυτοκρατορίας. Για να εκπαιδεύσεις όμως σκληρούς "λοχίες", πρέπει να έχεις σκληρή εκπαίδευση και εκεί οι Αγγλοσάξονες άγγιξαν τα όρια της σκληρότητας. Δημιούργησαν το πιο σκληρό και ανηλεές σύστημα εκπαίδευσης στον κόσμο. Ένα εξαιρετικά βίαιο σύστημα, το οποίο ευνούχιζε τους εκπαιδευόμενους. Ένα σύστημα, το οποίο απαιτούσε θρησκευτική προσήλωση στα "πρέπει" και στους κανόνες του. Ένα σύστημα, το οποίο σακάτευε τους ανθρώπους και επιβίωνε χάρη στην υπόσχεση ενός μελλοντικού πολυτελούς βολέματος. Ένα σύστημα, το οποίο παρήγαγε τους άριστους "πλασιέ", για να παίξουν μια παράσταση, η οποία δεν άλλαζε ποτέ. Ένα σύστημα, στη λειτουργία του οποίου πρέπει ν' αναζητήσουμε τα αίτια της ομοφυλοφιλίας, η οποία μαστίζει την αγγλοσαξονική κοινωνία.

Αν κάτι πρέπει να παρηγορεί λαούς γενναίους, όπως οι Σκώτοι, οι Ιρλανδοί ή οι Ουαλοί, οι οποίοι ταλαιπωρούνται εδώ και αιώνες από τους Αγγλοσάξονες, είναι ότι δεν νικήθηκαν από έναν λαό γενναιότερο ή εξυπνότερο από τους ίδιους. Ήταν απλά άτυχοι. Ήταν άσχημη η μοίρα τους. Δεν νικήθηκαν από αγγλόφωνους Γερμανούς, όπως πολλοί από αυτούς πιστεύουν. Νικήθηκαν από ελληνόφωνους Άγγλους, που είχαν Ρωμαίους ηγέτες. Νικήθηκαν από έναν κατά κανόνα δειλό λαό, ο οποίος απλά ήταν "οπλισμένος" με το υπέρτατο "όπλο". Ένα "όπλο", το οποίο η δειλία τους το έκανε εξαιρετικά "θανατηφόρο". Ένα "όπλο", το οποίο το χρησιμοποιούσαν ασύστολα εναντίον των πάντων. Αυτό το "όπλο" ήταν η ελληνική γνώση και είχε τόση μεγάλη διαφορά από τα "όπλα" των υπολοίπων λαών όσο τα τουφέκια των αποίκων του Νέου Κόσμου από τα βέλη των Ινδιάνων. Ό,τι έπαθαν οι Κέλτες στη Βρετανία, το έπαθαν οι Ινδιάνοι στην Αμερική και μετά όλος ο κόσμος. Το ελληνικό "όπλο" είναι αυτό που είναι ανίκητο και όχι αυτός που το κατέχει.

Οι Αγγλοσάξονες γι' αυτόν τον λόγο λάτρευαν στην κυριολεξία τους Έλληνες ως θεούς τους. Στην πραγματικότητα μιμούνταν τον Αδριανό. Τον αυτοκράτορα, που λάτρευε τους Έλληνες, αλλά με μια πολύ σημαντική ιδιομορφία. Τους λάτρευε ως Ρωμαίος εξουσιαστής και όχι ως απλός άνθρωπος. Η πρόοδός τους στη συνέχεια αυτήν τη λατρεία τη μετέτρεψε σε μίσος. Αυτό είναι φυσικό και συμβαίνει πολλές φορές. Συμβαίνει σε ανθρώπους, οι οποίοι ζουν πλούσια ως "συλλέκτες" στη "σκιά" δημιουργών. Από τη λατρεία της αρχικής επιβίωσης πηγαίνουν εύκολα στο μίσος, όταν με την πρόοδό τους θέλουν και δεν μπορούν ν' αποκολληθούν από τη "σκιά".

Αυτό συνέβη με τους Αγγλοσάξονες. Επιβίωσαν και προόδευσαν εξαιτίας των Ελλήνων. Όταν θέλησαν να ξεφύγουν από τη "σκιά" τους, απλά διαπίστωσαν ότι δεν μπορούσαν να επιβιώσουν, όπως είχαν μάθει να το κάνουν. Διαπίστωσαν ότι είχαν "ευνουχιστεί" στην προσπάθειά τους να επωφεληθούν. Ό,τι είχε αξία και τους έκανε σημαντικούς μέσα στον κόσμο, ήταν ελληνικό. Ό,τι ήταν δικό τους, απλά δεν ενδιέφερε κανέναν. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν να γίνουν ελληνιστές και όχι Έλληνες. Έγιναν "συλλέκτες" και όχι "δημιουργοί". Έγιναν διάσημοι, αλλά όχι αθάνατοι. Έγιναν πλατωνιστές, αλλά όχι Πλάτωνες.

Ποια είναι η διαφορά μεταξύ αυτών των εννοιών, οι οποίες συνδέονται με την ίδια γνώση; Ο ελληνιστής βλέπει "πίσω", για να μην χάσει το ήδη υπάρχον κέρδος μιας δεδομένης κατάστασης, ενώ ο Έλληνας βλέπει "μπροστά", ονειρευόμενος νέα "λεία". Ο πρώτος θεωρεί ιδανικό να καταφέρει να ζήσει πλούσια μ' αυτά που έχει ήδη δημιουργήσει ή κληρονομήσει, ενώ ο δεύτερος θεωρεί ιδανικό να καταφέρει να ζήσει μ' αυτά που επιθυμεί να δημιουργήσει ο ίδιος. Ο πρώτος καταστρέφεται, όταν χάνει αυτά τα οποία έχει, ενώ ο δεύτερος δεν καταστρέφεται ποτέ, εφόσον πάντα θεωρεί ότι ξεκινάει από το απόλυτο μηδέν. Ο πρώτος κλονίζεται από την αμφισβήτηση, ενώ ο δεύτερος την εκλαμβάνει ως "καύσιμο", για να ξεκινήσει τον αγώνα του. Ο πρώτος είναι αμυντικός και ο δεύτερος επιθετικός. Βλέπουμε δηλαδή πώς είναι δυνατόν από την ίδια μόρφωση και εκπαίδευση να προκύψουν —εξαιτίας της νοοτροπίας— τελείως διαφορετικά αποτελέσματα.

Οι Αγγλοσάξονες γι' αυτόν τον λόγο δεν έγιναν ποτέ Έλληνες. Δεν τους συνέφερε να ρισκάρουν να γίνουν τέτοιοι. Δεν τόλμησαν ποτέ να "ξεμυτίσουν" από την ασφάλεια των κεκτημένων. Την αδιαφορία των λαών απέναντι στα δικά τους πνευματικά δημιουργήματα δεν την εξέλαβαν ως πρόκληση για να τα βελτιώσουν, αλλά επέστρεψαν στην ασφάλεια του ελληνικού κεφαλαίου. Αρκέστηκαν στην ασφάλεια του μεροκάματου του ελληνιστή. Το αποτέλεσμα αυτής της κατάστασης ήταν το μόνιμο κόμπλεξ απέναντι στους Έλληνες. Το κόμπλεξ του ευνούχου, που έγινε πλούσιος, εμπορευόμενος τα "σεντόνια" του επιβήτορα. Το κόμπλεξ τους οδήγησε στο μίσος εναντίον όλων των ζώντων αυθεντικών Ελλήνων.

Επιβεβαιώνεται για μια ακόμα φορά ο κανόνας, που θέλει ως πιο αχάριστο τον ευεργετηθέντα. Οι ευεργετημένοι από τους Έλληνες Αγγλοσάξονες τους μισούσαν αφόρητα. Όσο πιο πολύ προόδευαν οι Αγγλοσάξονες, τόσο πιο πολύ μισούσαν τους Έλληνες. Γιατί; Γιατί, όταν προοδεύεις ως αυθαίρετος κληρονόμος με νοοτροπία κληρονόμου, φοβάσαι αυτόν που μπορεί να εμφανιστεί ως νόμιμος κληρονόμος. Όταν προοδεύεις με μια τεχνογνωσία, την οποία δεν παρήγαγες και άρα δεν είσαι σε θέση να τη βελτιώσεις, φοβάσαι τον οποιονδήποτε υποπτεύεσαι ότι παράγει τέτοια. Όταν θησαυρίζεις ακόμα και με τα "σκουπίδια" των δημιουργών, φοβάσαι αυτούς που μεγαλώνουν ως τέτοιοι. Αυτό έγινε με τους Αγγλοσάξονες. Έγιναν πλούσιοι με την ελληνική γνώση. Έγιναν διάσημοι δάσκαλοι, διδάσκοντας το έργο των Ελλήνων.

Ακόμα και η συλλογική πρόοδός τους ως λαός σ' αυτούς οφειλόταν. Στο απόγειο της αυτοκρατορίας τους την ελληνική γνώση χρησιμοποιούσαν. Το "λειτουργικό" της βρετανικής αυτοκρατορίας ήταν απλά η πιο αποδοτική μορφή της ελληνιστικής διαχείρισης. Η διαχείριση του ομοφυλόφιλου Ρωμαίου Αδριανού. Το απόγειό τους δηλαδή ήταν απλά η οικονομικά αποδοτικότερη μορφή της ελληνικής παρακμής. "Ανέβηκαν" με κόπο εκεί όπου είχαν "ξεπέσει" οι Έλληνες. Δεν πρόσθεσαν τίποτε στο επίπεδο της γνώσης από την εποχή του Πτολεμαίου και του Αντίγονου. Ακόμα και σήμερα μ' αυτήν τη γνώση πορεύονται. Όταν φτάνουν σε αδιέξοδα, δεν τολμούν να πειραματιστούν με δικές τους ιδέες. Τα βιβλία του Θουκυδίδη "ξεσκονίζουν", για να βρουν λύσεις.

Ακόμα και στα πιο απλά πράγματα δεν μπορούν να ξεφύγουν από την ελληνική "κηδεμονία". Με παρουσία αιώνων στο παγκόσμιο ιστορικό γίγνεσθαι, δεν επινόησαν ούτε καν έναν αρχιτεκτονικό ρυθμό για τα κτίρια-σύμβολα της δικής τους εξουσίας. Πολιτισμοί με επικράτεια μερικών χωριών "έδειξαν" τη διαφορετικότητά τους με αρχιτεκτονικά στοιχεία και οι Αγγλοσάξονες κατέκτησαν τον μισό κόσμο, χωρίς να επινοήσουν έναν δικό τους τύπο απλού "κίονα". Ακόμα και σήμερα κατασκευάζουν κτίρια ελληνικού ρυθμού. Κτίρια μέσα από τα οποία περιμένεις να βγει ένας Πλάτωνας ή ένας Ευκλείδης και όχι ένας Μέιτζορ ή ένας Μπλερ. Το ίδιο το Μπάκιγχαμ Πάλας μοιάζει να "κλάπηκε" ατόφιο από την Ελλάδα μαζί με τα ελγίνεια "μάρμαρα". Ανακοινώνουν τις αποφάσεις τους μπροστά από τζάκια με ελληνικούς διακοσμητικούς κίονες.

Μία είναι η λέξη που μπορεί να τους χαρακτηρίσει στον τομέα της δημιουργίας. ΜΙΖΕΡΙΑ. Ποτέ και κανένας λαός δεν βρέθηκε με τόσα πλεονεκτήματα και τόσα μέσα στα χέρα του, χωρίς να δημιουργήσει τίποτε απολύτως. Τίποτε απολύτως, που να έχει την αξία να πάει κάποιος να το θαυμάσει. Όλα μέσα στη λογική της "διαχείρισης". Αν δει κάποιος έναν "καλλιτέχνη" να "στολίζει" με διαμάντια ένα ανθρώπινο κρανίο, αυτός είναι Αγγλοσάξονας. Αν δει κάποιος έναν "καλλιτέχνη" να βγάζει ένα νεκρό έμβρυο από τη φορμόλη και να νομίζει ότι, βάζοντάς του έναν φιόγκο, κάνει τέχνη, αυτός είναι Αγγλοσάξονας. Αν δει κάποιος έναν "ντιζάινερ" να παίρνει ένα στρατιωτικό αμπέχονο και να νομίζει ότι, βάζοντάς του μερικά στρας, κάνει μόδα, αυτός είναι Αγγλοσάξονας. Ό,τι απαιτεί μια στοιχειώδη δημιουργία, το "δανείζονται" και κρατάνε για τους εαυτούς τους τη μοναδική "πινελιά" του πονηρού και ατάλαντου τεμπέλη. Σαν εκείνον τον κακομοίρη, που νόμιζε ότι μαγειρεύει κάτι "πρωτοποριακό", τηγανίζοντας Mars.

Σ’ ό,τι αφορά τη φημισμένη μουσική βιομηχανία τους, εκεί τα πράγματα είναι διαφορετικά, γιατί η ίδια η τέχνη του τραγουδιού είναι ιδιόμορφη. Μοιάζει με την ποίηση, αλλά δεν είναι τέτοια. Το τραγούδι είναι απλά "εύπεπτα" λογάκια, τα οποία, όταν συνδυαστούν με μια ευχάριστη στο άκουσμά της μουσική, κάνουν μια εφήμερη "επιτυχία". Το τραγούδι, ειδικά στην "ποπ" ή λαϊκή μορφή του, απαιτεί για τη σύνθεσή του περισσότερο τεχνική παρά τέχνη. Δεν είναι ποίηση, η οποία "μεταφέρει" πολλά, μεγάλα και πολλές φορές "υπόγεια" μηνύματα. Δεν προβάλει πάνω του το ειδικό "μέγεθος" του δημιουργού του, ο οποίος εκφράζει το διαφορετικό, παρά αποτυπώνει το ταλέντο του τραγουδοποιού να λέει τα ίδια πράγματα με όλους τους άλλους, απλά πολύ πιο εύηχα και βέβαια ευχάριστα.

Πολλές φορές μερικές ρετσίνες είναι αρκετές, για να σε κάνουν τραγουδοποιό, ενώ ποιητή μπορεί να μην φτάνει να σε κάνει ούτε η κουλτούρα όλου του κόσμου. Η ποίηση με το τραγούδι διαφέρουν μεταξύ τους όσο διαφέρει ο Μιχαήλ Άγγελος από έναν πλανόδιο ζωγράφο, ο οποίος με το κάρβουνο κάνει προσωπογραφίες τουριστών στις παραλίες. Οι δραστηριότητές τους είναι όμοιες, αλλά όχι ίδιες. Ο ένας ζωγραφίζει τον τουρίστα, όπως τον βλέπουν όλοι, ενώ ο άλλος ζωγραφίζει τον Θεό, όπως τον "βλέπει" ο ίδιος. Ο πρώτος αποτυπώνει αυτό το οποίο βλέπουν όλοι, ενώ ο δεύτερος αποκαλύπτει αυτό το οποίο "βλέπει" μόνον ο ίδιος. Του ενός η δουλειά μπορεί να γίνει με ένα "κλικ" της φωτογραφικής μηχανής και του άλλου δεν του φτάνουν δισεκατομμύρια "κλικ", για ν’ αποθανατίσουν τη μοναδικότητά του. Ως εκ τούτου λογικό είναι ο ένας να είναι αθάνατος της τέχνης και ο άλλος μεροκαματιάρης της τεχνικής. Οι ανάλογες διαφορές υπάρχουν και ανάμεσα στο αρχαίο θέατρο και τον κινηματογράφο.

Όπως εύκολα αντιλαμβανόμαστε η μεγάλη "επιτυχία" της αγγλοσαξονικής μουσικής βιομηχανίας έχει μια εξήγηση, η οποία δεν συνδέεται με την ποιότητά της. Έχει μια εξήγηση, η οποία την συνδέει με τον ιμπεριαλισμό, εφόσον, απευθυνόμενη στις μεγάλες μάζες, στοχεύει τόσο στα "μυαλά" τους όσο και στις τσέπες τους και αυτό είναι κάτι το οποίο δεν αφήνει ποτέ αδιάφορους τους ιμπεριαλιστές. Το μουσικό τραγούδι μπορεί να προαχθεί με τον ιμπεριαλισμό και να τον εξυπηρετήσει και ως εκ τούτου κρίνεται διαφορετικά. Κρίνεται ως προϊόν, το οποίο μπορεί ακόμα και να επιδοτηθεί, προκειμένου να βοηθήσει άλλα προϊόντα. Με τα απλά μηνύματά του εξοικειώνει τους λαούς με τη γλώσσα εκείνου που το "σπρώχνει" και μαζί μ' αυτό σπρώχνονται παντελόνια, αναψυκτικά και αυτοκίνητα.

Γι' αυτόν τον λόγο είναι χρήσιμο στους ιμπεριαλιστές και γι' αυτό το "σπρώχνουν". Το "σπρώχνουν" εύκολα, γιατί είναι ένα προϊόν, το οποίο μπορεί να "έρθει" σ’ εσένα, ακόμα κι αν εσύ δεν θα πήγαινες ποτέ να το "συναντήσεις". Επιβάλλεται με τα τεχνολογικά μέσα και δεν έχει πάντα σχέση με την ποιότητά του. Αν, για παράδειγμα, η σύγχρονη Ελλάδα βρισκόταν στη θέση της Βρετανίας, πιθανόν ο Πλανήτης όλος να τραγουδούσε τις "επιτυχίες" του Καρβέλα και της "γυναίκας Μαραντόνα". Αυτό, όπως αντιλαμβανόμαστε, δεν θα καθιστούσε τον "gay σκύλο" ισότιμο με τον Παρθενώνα. Δεν θα καθιστούσε τον εφήμερα "διάσημο" Καρβέλα ή τον Κάτμαν ομότιμο του αθάνατου Ικτίνου ή του Φειδία.

Αυτή η μιζέρια, που χαρακτηρίζει τους Αγγλοσάξονες στον τομέα της δημιουργίας, προκύπτει από την επιλογή τους να "θωρακιστούν" πίσω από τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό. Γι' αυτόν τον λόγο διαβάλουν μόνιμα τους ζωντανούς Έλληνες σε όλους τους λαούς. Τους φοβούνται. Φοβούνται την "επιστροφή" τους. Ό,τι ανθελληνική προπαγάνδα υπάρχει και διοχετεύεται στον κόσμο τους τελευταίους αιώνες, από αυτούς προέρχεται. Ό,τι εμετικό έχει αποδοθεί στους Έλληνες, από τους Αγγλοσάξονες έχει μεθοδευτεί. Έφτασαν στο σημείο να απειλούν τα ιερά και τα όσια των Ελλήνων. Απείλησαν τα δύο βασικότερα θεμέλια του ελληνικού πολιτισμού, που είναι η ιερή φιλία μεταξύ των ανδρών και η έννοια της δωρεάς ως εύλογο αντίτιμο της δόξας. Την ιερή φιλία των Ελλήνων την ταύτισαν με την ομοφυλοφιλία των "ευνούχων". Την άδολη και μέχρι θανάτου συντροφικότητα των Ελλήνων συμπολεμιστών, που βαδίζουν "χέρι-χέρι" προς το άγνωστο, την ταύτισαν με την ανωμαλία των βολεμένων "ευνούχων", που βαδίζουν χέρι-χέρι στα πάρκα. Άξια τέκνα του Αδριανού.

Η ιερή σχέση του Αχιλλέα με τον Πάτροκλο εμφανίστηκε περίπου σαν τη βρομιά του χαφιέ Λόρδου Βύρωνα, ο οποίος, μέσα από τη φτώχεια των όπου Γης απελπισμένων, έψαχνε για αγοράκια. Η ιερή φιλία του Αλεξάνδρου με τον Ηφαιστίωνα περιγράφεται σαν να ήταν μια σχέση ενός ομοφυλόφιλου Άγγλου Πρωθυπουργού με τον γραμματέα εραστή του. Αυτό το έκαναν για δύο πολύ σημαντικούς λόγους. Ο πρώτος λόγος ήταν για να δυσφημίσουν τους Έλληνες στην πιο αγράμματη και άρα στην πιο συντηρητική μερίδα της ανθρωπότητας. Ταυτίζοντάς τους με μια ανωμαλία, τους έκαναν αποκρουστικούς. Με αυτόν τον τρόπο αποθάρρυναν τους λαούς να έρχονται σ' επαφή με τους Έλληνες και τον πολιτισμό τους.

Οι Βρετανοί είναι αυτοί οι οποίοι έχουν στήσει όλη αυτήν τη "βιομηχανία" ομοφυλοποιήσης των πάντων. Όποιον ήθελαν να διαβάλουν στις αγράμματες μάζες και δεν μπορούσαν να το κάνουν με διαφορετικό τρόπο, τον εμφάνιζαν σαν ομοφυλόφιλο. Αυτήν την τακτική την εφάρμοζαν ειδικά εις βάρος των Ελλήνων και αυτό δεν αφορά μόνον τους αρχαίους. Έφτασαν στο σημείο να "υπονοήσουν" ότι ακόμα και ο Άρης Βελουχιώτης ήταν ένας κοινός ανώμαλος. Προσπάθησαν να "λερώσουν" ένα σύμβολο του ελληνικού λαού, το οποίο είναι βέβαιον ότι, λόγω της υπερέκθεσης της δημόσιας ζωής του, δεν μπορούσε να έχει "κρυφή" ζωή, ακόμα κι αν το επιθυμούσε. Δεν ήταν πρακτικά δυνατόν να κάνει πράγματα, τα οποία δεν θα γίνονταν αντιληπτά από τους χιλιάδες Έλληνες, που τον "έλεγχαν" καθημερινά. Μόνον οι Αγγλοσάξονες "κατάλαβαν" ό,τι δεν κατάλαβαν εκατομμύρια Ελλήνων. Ξεφεύγει τίποτε από την αντίληψη των "ανωτέρων";

Ο δεύτερος λόγος που το έκαναν αυτό ήταν για να βελτιώσουν τη δική τους εικόνα. Να εξωραΐσουν το κοινώς διαπιστωμένο. Να δώσουν άλλοθι στη δική τους ευνουχισμένη κοινωνία. Με την ομοφυλοφιλία να μαστίζει την κοινωνία τους, έδιναν ύφος "ηρωικό" στις δικές τους ανοσιότητες. Έδιναν ύφος "ελληνικό" στη δική τους κοινωνία και νόμιμη "κληρονόμο" του ελληνισμού. Αγγλοσάξονες ομοφυλόφιλοι κρύβονταν πάντα πίσω από τις "έρευνες" των προσωπικών ζωών των σπουδαίων ανδρών της παγκόσμιας ιστορίας. Μετά τη δαρβινική έρευνα στις μυστικές "ζωές" των εξελιγμένων ζώων "ερεύνησαν" και τις ζωές των πιο "εξελιγμένων" ανθρώπων.

Όλοι αυτοί αγνοούσαν το πιο βασικό. Φυσικό είναι το αγνοούν, εφόσον δεν τους αφορούσε. Δεν μπορείς να είσαι μεγάλος άνδρας, αν δεν είσαι άνδρας. Δεν μπορείς να πας "μακριά", αν δεν έχεις "καύσιμο". Το "καύσιμο" στην περίπτωση αυτήν είναι η ακόρεστη διάθεση να κατακτήσεις τα πάντα και αυτό είναι ένα χαρακτηριστικό, το οποίο ανήκει αποκλειστικά στην ανδρική φύση. Ομοφυλόφιλοι είναι συνήθως οι μικροϋπάλληλοι, οι οποίοι με πόνο, κόπο, αίμα και θυσίες στοχεύουν στο να γίνουν μεγαλοϋπάληλοι. Οι μικροδούλοι, που ονειρεύονται μέσω της υποταγής να γίνουν μεγαλοδούλοι. Αυτοί, που με νύχια και με δόντια προσπαθούν να κρατήσουν το γραφειάκι που τους παραχωρήθηκε και ονειρεύονται να το κάνουν κάποτε μεγάλο. Όπως δηλαδή οι Αγγλοσάξονες "ερευνητές" της ανθρώπινης φύσης. Οι "μικροί", που μελετάνε τους "μεγάλους". Οι "ηδονοβλεψίες" της δόξας των μεγάλων ανδρών. Κοινοί φουκαράδες ομοφυλόφιλοι, που ήθελαν να βιώσουν τον "έρωτα" της μάχης των ηρώων στα βρομερά κρεβάτια των πληρωμένων εραστών.

Ανάλογες ανθελληνικές αθλιότητες έκαναν οι Αγγλοσάξονες και στο επίπεδο που αφορά την επίσης θεμελιώδη για τον ελληνισμό έννοια της Δωρεάς. Οι Αγγλοσάξονες, από τότε που άρχισαν να διαχειρίζονται την ελληνική γνώση, την έκαναν μέσο αρπαγής. Ποτέ δεν έδωσαν τίποτε και σε κανέναν Δωρεάν. Μάλιστα, κατά έναν μυστηριώδη τρόπο, κάθε φορά που έκαναν "δωρεά", γίνονταν οι ίδιοι πλουσιότεροι. Κάθε φορά που μάθαινε κάποιος λαός για τη Δημοκρατία και την Ελευθερία, ήταν μαθηματικά βέβαιο ότι θα έχανε την πατρίδα του και την ελευθερία του. Ταύτισαν την ελληνική γνώση με αρνητικά συναισθήματα.

Στην πραγματικότητα, χρησιμοποιώντας τα ίδια μέσα, έκαναν τα ακριβώς αντίθετα από τους Έλληνες. Με το ίδιο ακριβώς "μαχαίρι", που οι Έλληνες ευεργετούσαν τον κόσμο, οι Αγγλοσάξονες τον έσφαζαν. Αυτό είναι λογικό. Οι Έλληνες ήταν κατασκευαστές του "μαχαιριού" και αυτό από μόνο του τους εξασφάλιζε τα πάντα και άρα και τη δόξα. Οι Έλληνες έδιναν προτεραιότητα στη διεκδίκηση της δόξας της νίκης και τα υπόλοιπα —προκειμένου να μεγιστοποιήσουν τη δόξα τους— δεν τους ενδιέφερε ακόμα κι αν τα μοίραζαν δωρεάν στους λαούς. Η δόξα θέλει ακροατήριο κι αυτό κοστίζει. Οι Έλληνες γνώριζαν το κόστος και δεν τους ενδιέφερε ν' αποφύγουν να το πληρώσουν. Άλλωστε είναι γνωστό ότι το χρήμα πολλοί το μίσησαν, ενώ τη δόξα κανείς. Οι Αγγλοσάξονες, ως "συλλέκτες", δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν δόξα. Οι Αγγλοσάξονες ενδιαφέρονταν μόνον για τις εισπράξεις και εκεί δημιουργούσαν πρόβλημα στην εικόνα του ελληνισμού.

Αυτή η αγωνία τους για κέρδη τους έκανε ιδιόμορφους. Ενώ φαινομενικά ασχολούνταν και καλλιεργούσαν τα ίδια πράγματα με τους Έλληνες, εντούτοις υπάρχουν διαφορές, οι οποίες αποκαλύπτουν διαφορετικά κίνητρα. Για παράδειγμα, η ανθρώπινη ομορφιά και χάρη εξυμνήθηκε καί από τους δύο αυτούς λαούς. Ο λόγος όμως, για τον οποίο εξυμνούν την ομορφιά, αποκαλύπτει τη διαφορά μεταξύ τους. Οι Έλληνες λάτρευαν τον άνθρωπο και ήθελαν να τον τοποθετήσουν στο επίπεδο των θεών τους. Φαντάσθηκαν τους τέλειους ανθρώπους και τους αποτύπωσαν σε μάρμαρα ως θεούς τους. Απέδιδαν τα τέλεια ανθρώπινα σωματικά χαρακτηριστικά στους θεούς τους, για να τα προβάλουν στους ανθρώπους. Αυτό το έκαναν, για να δημιουργήσουν πρότυπα για τους θνητούς ανθρώπους. Πρότυπα υγείας και ευμορφίας. Ήθελαν δηλαδή να οδηγήσουν τον άνθρωπο στην εξομοίωση με το θείο. Ήθελαν να φτιάξουν "θεούς".

Οι Αγγλοσάξονες αντίθετα δεν λάτρεψαν ποτέ τους ανθρώπους. Λάτρευαν τους εαυτούς τους, τους οποίους θεωρούσαν "ξεχωριστούς" ανθρώπους. Την ομορφιά την απέδιδαν στους εαυτούς τους, για να τους διαχωρίσουν από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Έφτασαν στο σημείο να "καλλιεργούν" την ανθρώπινη ομορφιά με το πάθος και τη μεθοδικότητα που το κάνουν οι κτηνοτρόφοι. Γύμναζαν τα παιδιά τους όχι για λόγους υγείας ή ομορφιάς, αλλά για λόγους οικονομικής απόδοσης. Γιατί; Γιατί δεν ήθελαν να φτιάξουν "θεούς". Ήθελαν να φτιάξουν "πλασιέ" και γνώριζαν ότι καλύτερος "πλασιέ" είναι ο ομορφότερος. Αυτή ήταν η εθνική τους ανάγκη. Έπρεπε να δικαιολογήσουν την αποικιοκρατία τους στους λαούς που εκμεταλλεύονταν και άρα έπρεπε να τους πλασάρουν μια "αλήθεια". Αυτή η "αλήθεια" σπρώχνεται καλύτερα με την ομορφιά. Έχει δει κανένας άσχημο πλασιέ; Έχει δει κανένας βρόμικο και κακοφτιαγμένο μουσείο;

Η ομορφιά γι' αυτόν τον λόγο έγινε κεφάλαιο, που τους απέδιδε κέρδος. Έγινε ιδιωτικό κεφάλαιο, το οποίο εξυπηρετούσε το εθνικό τους κεφάλαιο. Το μοναδικό τους κεφάλαιο, εφόσον όλα τα άλλα τα είχαν ανακαλύψει και τα είχαν αναπτύξει τα θύματα της λεηλασίας τους. Μόνον αυτό το κεφάλαιο έβαζαν οι Αγγλοσάξονες. Το λαμπερό "περιτύλιγμα" ενός ξένου περιεχομένου. Το δερματόδετο εξώφυλλο σε ένα ξένο βιβλίο. Η λαμπερή "προθήκη" σε ένα ξένο άγαλμα. Το όμορφο αγγλοσαξονικό κεφάλι, το οποίο απλά αναμασά τα παλιά ελληνικά λόγια. Η ομορφιά με αυτόν τον τρόπο έγινε το κεφάλαιο, που επιβεβαιώνει την άποψή τους περί της εξέλιξης των ειδών και άρα και των ανθρώπων. Το κεφάλαιο, που δικαιολογεί την άποψή τους περί "διαφορετικών" ανθρώπων με "διαφορετικές" ανάγκες. Το κεφάλαιο, που "καπελώνει" τους υπόλοιπους. Το εθνικό τους κεφάλαιο. Τι να τα κάνουν τα χωράφια οι "κατώτεροι" Αφρικανοί, όταν δεν έχουν τις αντίστοιχες υψηλές ανάγκες; Τι να τα κάνουν τα σχολεία οι "κατώτερο" Ινδοί, όταν δεν έχουν τη "δίψα" της μάθησης, που ταλαιπωρεί μόνον τους "ανώτερους";

Αυτό το οποίο είπαμε πιο πάνω. Όταν θέλεις να δικαιολογήσεις την αποικιοκρατική ή την παρασιτική σου παρουσία, πρέπει να αποδεικνύεις ότι είσαι "ανώτερος" και αυτό εξυπηρετείται όταν είσαι όμορφος και καλοσχηματισμένος. Όταν θέλεις να βγάζεις αυτοκρατορικές φωτογραφίες μετά τη σύναψη μεγάλων συμφωνιών, έχεις συμφέρον να είναι οι δικοί σου άνθρωποι ψηλοί, γυμνασμένοι και όμορφοι ανάμεσα σε κοντούς, χοντρούς και φαλακρούς "κατώτερους". Εύκολος στόχος για τους άρπαγες Αγγλοσάξονες τόσο στο συλλογικό όσο και στο ατομικό επίπεδο. Εύκολο για έναν λαό, ο οποίος εκμεταλλευόταν το πλούτο της αποικιοκρατίας, για να δώσει συνολικά στον λαό του καλύτερα σωματικά χαρακτηριστικά. Εύκολο για έναν αποικιοκράτη, που τρώει καλύτερα από το θύμα του, το οποίο πεινάει εξαιτίας του. Εύκολο για έναν αποικιοκράτη που γυμνάζεται, όταν ο άλλος σακατεύεται στη δουλειά.

Αποτελεί θεμελιώδη εθνική τους παράδοση το casting ομορφιάς σ' ό,τι αφορά τα πρόσωπα, που θα στελεχώσουν τις όποιες δημόσιες θέσεις. Αν είσαι άσχημος στον αγγλοσαξονικό κόσμο, δεν μπορείς να βγεις στο προσκήνιο μόνον με τις ικανότητές σου. Δεν μπορείς να γίνεις πρωθυπουργός, πρεσβευτής ή οτιδήποτε άλλο, αν δεν είσαι όμορφος. Αν δεν μπορείς να επιβεβαιώνεις τον εθνικό τους "μύθο". Απλά πράγματα. Δεν έχουν κανέναν ανάγκη για την ευφυΐα του, εφόσον αυτά τα οποία τους χρειάζονται τα έχουν έτοιμα. Περιτύλιγμα ψάχνουν και όχι περιεχόμενο, για να φτιάξουν το επιθυμητό "πακέτο". Όμορφο άνθρωπο αναζητούν, εφόσον την ομορφιά των λόγων την έχουν έτοιμη από τα κλεμμένα. Περισσότερο τη φοβούνται την ευφυΐα --εφόσον μπορεί να τους βάλει σε περιπέτειες-- παρά την αναζητούν. Στον αγγλοσαξονικό κόσμο καλύτερα να είσαι κουτός παρά άσχημος. Ο όμορφος θα επιβιώσει εύκολα, ακόμα και με την ευφυΐα της αμοιβάδας.

Θα βρουν τρόπο να τον βολέψουν με βάση τα εθνικά τους συμφέροντα. Θα τον βάλουν ν' ανοιγοκλείνει πόρτες πρεσβειών, προκειμένου να βλέπουν οι ξένοι την "ανωτερότητα" της αυτοκρατορίας. Μόνον την ομορφιά δέχονται να πληρώσουν ως ανθρώπινο κεφάλαιο. Μόνον η ομορφιά είναι το επιθυμητό ζητούμενο για τους φτωχούς Αγγλοσάξονες, οι οποίοι θέλουν να "διακριθούν" στην κοινωνία τους. Εκεί τους κατευθύνει το σύστημά τους, γιατί αυτό είναι που το συμφέρει και είναι ασφαλές για το ίδιο.

Όταν παράγεις "σκύλους" για μια παράσταση, θέλεις να είναι απλά όμορφοι, εφόσον ό,τι κάνουν το κάνουν κατόπιν εκπαίδευσης. Τους αρκεί να είναι κάποιος όμορφος και από εκεί και πέρα τον εκπαιδεύουν ανάλογα και τον τοποθετούν όπου κρίνουν ότι μπορεί να τους εξυπηρετήσει. Οι άσχημοι συνήθως καταλήγουν κάτω από το "χαλί", εκτός βέβαια αν είναι "γαλαζοαίματοι". Θα μπουν στα εργοστάσια, γιατί σαν "κατώτεροι" δεν δικαιούνται κάτι παραπάνω, εκτός βέβαια κι αν είναι Κάρολοι —αν και ούτε αυτό δεν είναι πλέον και τόσο σίγουρο—.

Μιλάμε για μια απίστευτη νοοτροπία. "Πληγώνονται" ως έθνος από τον Κάρολο, όχι επειδή δεν είναι ικανός διάδοχος, αλλά επειδή δεν είναι όμορφος. "Χαίρονται" ως έθνος εξαιτίας του Γουίλιαμ, όχι επειδή διαπίστωσαν κάποιου είδους ικανότητα, αλλά επειδή είναι όμορφος. Σκέφτονται ακόμα και να παρακάμψουν τη σειρά διαδοχής στο θρόνο, προκειμένου να τον καταλάβει ένας όμορφος. Ένας απλά όμορφος, που κατά τη γνώμη τους θα εκφράζει και τη δική τους "ομορφιά" και άρα "ανωτερότητα".

Οι σημερινοί άνευ λόγου και αιτίας διάσημοι celebrities είναι καθαρά αποτέλεσμα αυτής της νοοτροπίας. Είναι άνθρωποι, οι οποίοι έχουν το βασικό ανθρώπινο "κεφάλαιο" σε μεγάλη ποσότητα. Ένα κεφάλαιο, το οποίο δεν μπορεί να μπει σε καμία άλλη εφαρμογή και απλά με την εμφάνισή του αποδίδει κέρδη στο σύστημα και στους όποιους μηχανισμούς του. Ένα κεφάλαιο, το οποίο θα πουλήσει περισσότερα περιοδικά, αν επιδεικνύει έναν όμορφο οπαδό ποδοσφαιρικής ομάδας παρά έναν άσχημο. Ένα κεφάλαιο, το οποίο θα φέρει μεγαλύτερη τηλεθέαση, αν επιδεικνύει έναν όμορφο διαδηλωτή παρά έναν άσχημο. Οι όμορφοι, ό,τι και να κάνουν στον αγγλοσαξονικό κόσμο, αποδίδουν κέρδη και παίρνουν μερίδιο απ' αυτά.

Κατάλαβε ο αναγνώστης πώς είναι δυνατόν κάποιοι άνθρωποι, ενώ φαινομενικά κάνουν τα ίδια πράγματα, στην πραγματικότητα αναζητούν διαφορετικά αποτελέσματα; Ο ένας μπορεί να πλένει μανιωδώς τα ρούχα του για να είναι καθαρός και ο άλλος μπορεί να τα πλένει επίσης μανιωδώς απλά για να τα ξεβάψει, προκειμένου να εμφανίζεται "διαφορετικός". Αυτή η διαφορά υπάρχει μεταξύ των Αγγλοσαξόνων και των Ελλήνων στο θέμα της ανθρώπινης ομορφιάς. Για τους Έλληνες η ομορφιά ήταν θείο δώρο προς τον άνθρωπο. Ένας όμορφος άνθρωπος ήταν θεόμορφος, είτε ήταν ελεύθερος είτε ήταν δούλος. Ήταν θεόμορφος, είτε ήταν πλούσιος είτε ήταν φτωχός. Ήταν αξιοζήλευτος απ' όλους. Για τους Αγγλοσάξονες η ομορφιά ήταν ιδιωτικό κεφάλαιο των "ανωτέρων". Ένας άνθρωπος, που ήταν όμορφος και ταυτόχρονα φτωχός, δεν ήταν θεόμορφος. Μόνον ο "γαλαζοαίματος", όταν ήταν όμορφος, ήταν θεόμορφος. Η ομορφιά του φτωχού ήταν αποτέλεσμα τυχαίας γενετικής "ανωμαλίας", η οποία βέβαια θα εξαλειφόταν από την ίδια τη φύση στις επόμενες γενιές.

Αυτή ήταν η νοοτροπία του αγγλοσαξονισμού και αυτή τους έδινε την κυριαρχία τους τελευταίους αιώνες. Αυτή εξυπηρετούσε το πάντρεμα της ελληνικής γνώσης με τη δαρβινική "άποψη" περί εξέλιξης. Μια "άποψη" η οποία, ευτυχώς για τους ανθρώπους, δεν είναι σωστή. Ευτυχώς, δηλαδή, για όλους μας. Φαντάζεται κάποιος να ήταν ο Θεός Αγγλοσάξονας; Να ήταν δηλαδή ένας απλά όμορφος ατάλαντος "συλλέκτης"; Εμείς οι άνθρωποι θα ήμασταν τα κορυφαία σκουλήκια μέσα σ' έναν σκουληκόκοσμο, εφόσον μόνον ο χρόνος θα λειτουργούσε υπέρ του έργου του Πατέρα. Θα ήμασταν κληρονόμοι μερικών βότσαλων, τα οποία θα συνέλεγε στο δρόμο Του, εφόσον δεν θα υπήρχε τίποτε άλλο να "συλλέξει" και βέβαια θα μας άφηνε και μια ωραία φωτογραφία Του ως κληρονομιά, δίνοντάς μας την ελπίδα ότι κάποτε θα Τον "φτάναμε" ως μορφή.

Το αγγλικό "κυνήγι".

Οι Αγγλοσάξονες, έχοντας "αυτοτοποθετηθεί" κάπου ανάμεσα στο Θεό και τους ανθρώπους, ήταν εύκολο αυτούς να τους "δουλεύουν". Ήταν εύκολο να τους αφαιρούν ό,τι τους ενδιέφερε. Ήταν εύκολο να επεκτείνουν τα συμφέροντά τους εις βάρος των συμφερόντων όλων των άλλων. Ο σχεδιασμός τους ήταν σχεδόν τέλειος. Διέθεταν την τέλεια ελληνική γνώση, για να επιτίθενται στους εχθρούς τους και είχαν επίγνωση της δικής τους αδυναμίας να παράγουν νέα γνώση. Είχαν στα χέρια τους το τέλειο ιμπεριαλιστικό "δόγμα" και είχαν αποφασίσει ότι δεν τους συνέφερε να γίνουν "αιρετικοί". Τους απαγορευόταν να σκέφτονται και το έκαναν με ευχαρίστηση για όσο διάστημα τα κέρδη ήταν τεράστια. Σέβονταν απόλυτα τον ελληνικό "τυφλοσούρτη" και ποτέ δεν πειραματίζονταν με δικές τους σκέψεις. Ευνουχίζονταν, αλλά το έκαναν έναντι τεραστίων κερδών.

Αυτό εξηγεί και τα "μυστήρια" της αυτοκρατορίας τους. Η μεγαλύτερη αποικιοκρατική δύναμη στον κόσμο "χτίστηκε" στην εποχή της βασίλισσας Βικτόριας με τον απόλυτα ελεεινό τρόπο. Οι Αγγλοσάξονες είναι ο μοναδικός λαός στην ιστορία του ιμπεριαλισμού, ο οποίος "έχτισε" μια αυτοκρατορία χωρίς "αρχιτέκτονα". Έχτισε μια αυτοκρατορία με τη λογική που κάποιος συσσωρεύει "μπάζα" από κλοπιμαία. Ο μοναδικός λαός, που δεν "γέννησε" έναν μεγάλο άνδρα, ώστε το "όραμά" του να μετουσιωθεί σε μια αυτοκρατορία. Δεν "γέννησαν" έναν Αλέξανδρο, όπως οι Έλληνες. Έναν Καίσαρα, όπως οι Ρωμαίοι. Έναν Πέτρο, όπως οι Ρώσοι. Έναν Καρλομάγνο, όπως οι Γερμανοί. Έναν Ναπολέοντα, όπως οι Γάλλοι. Έναν μεγάλο άνδρα, ο οποίος να εμφανίζεται ως υπεύθυνος για τα "θεμέλια" της αυτοκρατορίας τους.

Η αυτοκρατορία των ευνούχων απέκτησε την οριακή ισχύ της επί της βασιλείας της Βικτορίας. Τι ποιο λογικό; Υπάρχει ευνουχισμένος άνδρας, που να πλησιάζει τη γυναικεία φύση περισσότερο από μια αυθεντική γυναίκα; Πόσο καλύτερα από έναν άνδρα —ο οποίος αυτοπεριορίζεται, για να μην σκέφτεται "τρελά"— είναι μια γυναίκα, η οποία και να θέλει δεν μπορεί να σκεφτεί σ’ αυτό το επίπεδο; Πόσο καλύτερα από έναν άνδρα, ο οποίος αυτοπεριορίζεται στους επικίνδυνους πειραματισμούς, είναι μια γυναίκα, η οποία, λόγω της φύσης της, ενοχλείται από τους πειραματισμούς; Αυτό ακριβώς συνέβαινε με τη Βικτόρια. Δεν χρειαζόταν να περιορίζεται από κάποια όρια, γιατί απλούστατα από τη φύση της δεν τα πλησίαζε καν. Ειδικά μάλιστα η Βικτόρια, η οποία ήταν και κουτή ως άνθρωπος. Μια θείτσα, η οποία στο επίπεδο της ατομικής ευφυΐας δεν μπορούσε να μοιράσει σε δύο γαϊδούρια άχυρο. Μια γυναίκα, η οποία δεν θα μπορούσε να διακριθεί ούτε σε επίπεδο γειτονιάς.

Αυτή η γυναίκα ήταν ο μέγας "αυτοκράτορας" των Αγγλοσαξόνων. Ποια ήταν η μυστική της στρατηγική; Ενθαρρύνουμε τους πάντες να φέρουν οτιδήποτε με την υπόσχεση της ανταμοιβής …Τους παραχωρούμε τα μέσα της αυτοκρατορίας, προκειμένου να τους διευκολύνουμε και απλά περιμένουμε να δούμε τι θα φέρουν. Δεν γνωρίζουμε τι θα φέρουν. Απλά περιμένουμε με την ανυπομονησία του περίεργου και την επιμονή του άπληστου. Από εκεί και πέρα, είτε κάποιος φέρει ένα εξωτικό "λαμπατέρ" είτε τη μισή Αφρική, όλα ευπρόσδεκτα είναι. Θα αξιολογηθούν τα "δώρα" και οι "δωρητές" θα ανταμειφθούν ανάλογα. Θα πάρουν οι πάντες το "λουκουμάκι" τους από την καλή "οικοδέσποινα". Για κάποιους το "λουκούμι" θα είναι μια καλή χρηματική αμοιβή και για κάποιους άλλους ένας τίτλος ευγενείας. Η τακτική της Βικτόριας ήταν εκείνη, η οποία σήμανε το μεγαλύτερο ιδιωτικό ιμπεριαλιστικό "σαφάρι" στην ιστορία του κόσμου. Ξαμολήθηκαν οι Αγγλοσάξονες παντού, προκειμένου να ανταμειφθούν από τη βασίλισσα στην Αγγλία. Ό,τι μπορούσε, όπως μπορούσε ο καθένας, προκειμένου ν’ ανταμειφθεί.

Αυτή ήταν η "στρατηγική" της Βικτόριας. Ενθάρρυνε τους πάντες να κάνουν τα πάντα, χωρίς ποτέ να τους "κατευθύνει". Το μόνο που γνώριζε ήταν να στέλνει ενθαρρυντικά ή παρηγορητικά γράμματα στους συμμετέχοντες στο "σαφάρι" και να συμμετέχει σε τελετές "ευχαριστιών". Μια καλή "νοικοκυρά". Με αυτήν την "αυτοκράτειρα" διέπρεψε η αυτοκρατορία των Αγγλοσαξόνων. Με αυτήν την "αυτοκράτειρα" η ελληνική γνώση πήρε την απόλυτη αξία της. Γιατί; Γιατί απλούστατα ο καθένας, που ήθελε να διακριθεί στην αυτοκρατορία, εκπαιδευόταν αυτοβούλως και με το απόλυτο πάθος στο υπέρτατο όπλο της αυτοκρατορίας και άρα στην ελληνική γνώση.

Το σύστημα παιδείας άγγιξε το απόλυτο στο επίπεδο της σκληρότητας, γιατί απλούστατα δεν ήταν σύστημα που παρήγαγε μορφωμένους, αλλά "στρατώνας", που παρήγαγε σκληρούς και "οπλισμένους" αξιωματικούς. Κανένας και ποτέ δεν διαμαρτύρεται για τη σκληρότητα που κυριαρχεί στους στρατώνες και γι’ αυτό δεν αντέδρασαν ποτέ οι Αγγλοσάξονες για τη βία που κυριαρχούσε στα σχολεία τους. Αυτοί οι "ιδιωτεύοντες" αξιωματικοί ήταν η δύναμη της αυτοκρατορίας. Είτε κάποιος σπούδαζε εντομολογία είτε λογοτεχνία, οι πάντες ήταν δυνάμει "αξιωματικοί", γιατί οι πάντες προσπαθούσαν να προσφέρουν ένα "δώρο" στην αυτοκρατορία, προκειμένου ν’ ανταμειφθούν. Μπορούσε ένας ανθρωπολόγος ν’ αποδείξει ότι οι Αφρικανοί είναι "κατώτεροι", για να διευκολύνει την αυτοκρατορία στον ιμπεριαλισμό της; "Δώρο" σημαντικό ήταν και θα ανταμειβόταν περισσότερο ακόμα και από αυτό που θα λάμβανε ο αξιωματικός του στρατού, ο οποίος θα πετύχαινε την πραγματική στρατιωτική κατάκτηση.

Ως εκ τούτου λογικό ήταν οι πιο λαμπροί "στρατηγοί" της να είναι οι πιο αδίστακτοι άνθρωποι όλων των ειδικοτήτων. Γι’ αυτόν τον λόγο η αυτοκρατορία διέπρεψε όταν είχε βασιλείς, οι οποίοι ήταν απλά καλοί και γενναιόδωροι "οικοδεσπότες". Γι’ αυτόν τον λόγο δεν είχε ποτέ ανάγκη τους στρατιωτικούς ηγέτες ή τους βασιλείς με τις περίπλοκες στρατηγικές σκέψεις. Χαφιέδες, δολοφόνοι, πόρνες, προδότες, τοκογλύφοι και γραφειοκράτες υπάλληλοι ήταν οι πιο μεγάλοι από τους "ήρωές" της. Όποιος μπορούσε ν’ αρπάξει και να της προσφέρει τα περισσότερα "δώρα", τόσο πιο καλός ήταν —και αυτοί ήταν οι καλύτεροι στο είδος τους—.

Η αγγλοσαξονική εξουσία λειτουργεί με τον απλό τρόπο, που λειτουργούν οι έφιπποι Άγγλοι κυνηγοί στο παραδοσιακό τους κυνήγι. Αμολάνε τα σκυλιά και περιμένουν να δουν τι θα τους φέρουν. Δεν γνωρίζουν τι βρίσκεται εκεί "έξω", ώστε να προσδιορίσουν στρατηγικούς στόχους και να εφαρμόσουν στρατηγικές μάχης, προκειμένου να τους επιτύχουν. Δεν έχουν άποψη για το τι επιδιώκουν και το πώς θα το καταφέρουν, ώστε να ρισκάρουν το λάθος και να κριθούν γι’ αυτό όπως οι "κατώτεροι". Να κριθούν για τα "οράματά" τους και τη "στρατηγική" τους με τον συμβατικό τρόπο. Δεν έχουν τίποτε. Έχουν μόνον τα "σκυλιά". Ό,τι μπορούν να φέρουν αυτά τα "σκυλιά", εκμεταλλευόμενα τα δικά τους ένστικτα, τις δικές τους ικανότητες και εξυπηρετώντας τις δικές τους ανάγκες, το οικειοποιούνται οι ίδιοι.

Αυτοί επί μονίμου βάσεως ήταν οι υπεράνω κριτικής "ανώτεροι". Οι έφιπποι γαλαζοαίματοι "θεοί". Αν κρινόταν κάποιος για τα σφάλματά του, αυτός θα ήταν κάποιος "κατώτερος" σκύλος και όχι οι ίδιοι. Αυτοί εμφανίζονταν μόνον όταν επρόκειτο να μοιραστούν οι "λείες" αυτών των "σκύλων". Το μόνο που είχαν να κάνουν αυτοί οι "ανώτεροι", ως "υπεύθυνοι" εδώ και αιώνες, είναι να γυμνάζουν καλά τα "σκυλιά" τους και να μπορούν να τα ανταμείβουν μετά από κάθε επιτυχία τους. Αυτό ήταν το μυστικό της μεγαλύτερης σε έκταση αυτοκρατορίας του κόσμου. Εκπαίδευε με τον πιο ανελέητο τρόπο —χρησιμοποιώντας την ελληνική γνώση— τα πιο σκληρά και αδίστακτα "σκυλιά" του ιμπεριαλισμού. Αυτά κατόπιν λειτουργούσαν αυτόνομα. Τα "αμολούσαν" και περίμεναν να εισπράξουν τους καρπούς των κόπων τους. Αυτά ρίσκαραν, μάχονταν και μάτωναν, ονειρευόμενα τον τίτλο του Sir.

Αυτό εξασφάλιζε την ασφάλεια και τη σταθερότητα της αυτοκρατορίας. Δεν υπήρχαν ποτέ πειραματισμοί από πλευράς εξουσίας. Το βικτοριανό "δόγμα" δεν άλλαζε ποτέ. Από τη στιγμή που αυτό το "δόγμα" κατάφερε και έκανε την κουτή Βικτόρια μια καλή βασίλισσα, όποιος και να γινόταν βασιλιάς της Αγγλίας, μπορούσε μέσω αυτού του δόγματος να γίνει ένας άξιος βασιλιάς της. Μπορούσε να είναι ένας γνήσιος "ανώτερος", ο οποίος δεν έσφαλε ποτέ. Μάλιστα, όσο πιο κουτός είναι αυτός ο οποίος κάθεται στη σέλλα του αγγλοσαξονικού "ίππου", τόσο πιο μεγάλα και ασφαλή τα κέρδη. Γιατί; Γιατί τουλάχιστον θα έχει επίγνωση της αδυναμίας του και δεν θα επιχειρεί να κατευθύνει τα "σκυλιά" με βάση τις δικές του απόψεις. Θα τα αφήνει ελεύθερα και αυτά θα κάνουν όσο μπορούν καλύτερα τη δουλειά τους. Μια δουλειά, την οποία την κάνουν σχεδόν πάντα άριστα, λόγω της ελληνικής γνώσης και της δαρβινικής άποψης για τους εαυτούς τους.

God save the Queen and Queen save the “superior” dogs.

Διαβάστε το Β’ ΜΕΡΟΣ εδώ: