Πρὸ μερικῶν ἑβδομάδων, στὴν ἀνάρτησιν «Μηδικὸν μῆλον», μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, ἔγραφε ὁ Στράβων:
«….Η διπλή αυτή υποκοριστικοποίησις είναι ίσως και θέμα με κοινωνικές προεκτάσεις, ίσως να έχει να κάνει με την μαμουχαλοποίηση μας και ίσως σε μερικές γενιές να λέμε φιδακιουλίνι, καθώς όταν οι γονείς μας εκπαιδεύουν στα υποκοριστικά, (φάε το φαγάκι σου, δες ένα φιδάκι, πάμε βολτούλα, να ένα πουλάκι κλπ) τότε αυτό το υποκοριστικό παύουμε να το θεωρούμε ως υποκοριστικό και αναζητούμε νέο υποκοριστικό για την επόμενη γενεά μαμουχάλων….»
«Φᾶε τὸ φαγάκι σου πουλί ‘μ», «βᾶλε τὸ σακάκι σου γιαβρί ‘μ», «φόρεσε καλτσοῦλες παιδί ‘μ»… Φράσεις ποὺ ὅλοι μας ἔχουμε ἀκούσει ἄπειρες φορὲς στὴν ζωή μας, ἐλαφρῶς παραφρασμένες ἢ μή….
Φράσεις ποὺ καταδεικνύουν τὴν περισσὴ φροντίδα μίας μανούλας… Τὴν διαρκὴ ἐνασχόλησί της μαζύ μας… Τὴν τελική μας ἀποδυνάμωσι ὡς προσωπικότητες…
Κάποτε, σὲ μίαν συζήτησι μὲ πρόσωπο ποὺ πραγματεύεται τὴν αὐτοβελτίωσι, εἴχαμε σταθεῖ στὸ ζήτημα τῆς παιδικῆς ἐξαρτήσεως ἀπὸ τὴν παρουσία τῆς μανούλας. Ἰσχυριζόταν αὐτὸς ὁ συνομιλητὴς πὼς τὰ παιδιὰ σὲ ἡλικία 5-6 ἐτῶν ὀφείλουν νὰ ἔχουν ἀποκτήσει τὴν πλήρη τους ἀνεξαρτησία, νὰ μποροῦν νὰ σταθοῦν μόνα τους στὸ σπίτι καὶ νὰ μετακινηθοῦν σὲ κάθε δρόμο ἄνευ συνοδοῦ. Εἶχα κάποιες ἐνστάσεις, ἀλλὰ τελικῶς σήμερα μᾶλλον συμφωνῶ μαζύ του.
Κυττῶντας γύρω μου βλέπω ἀνθρώπους ἐνήλικες, ὅμως ἀνικάνους νὰ ἀνταπεξέλθουν στὰ βασικὰ ποὺ τοὺς ἀφῳροῦν. Ἀδυνατοῦν νὰ φροντίσουν γιὰ τὸ φαγητό τους, τὸν ῥουχισμό τους, τὴν ζωή τους γενικότερα.
Ἀδυνατοῦν νὰ σκεφθοῦν καὶ νὰ λειτουργήσουν ὡς αὐτόνομα ὄντα, καὶ μόνον κάτι βίαιο τοὺς ὑποχρεώνει νὰ δοῦν τὴν πραγματικότητα κατάματα καὶ νὰ ἐξέλθουν τοῦ βολέματος. Ἐὰν τὸ καταφέρουν κι αὐτό φυσικά!
Ἕνα ἀνέκδοτο πρὶν περάσω στὶς «ἐξηγήσεις» ποὺ «ὀφείλω»:
Ένα πρωί μια μαμά πάει να ξυπνήσει το γιο της.
-”Ξύπνα, αγόρι μου. Είναι ώρα να πας σχολείο.”
-”Γιατί μωρέ μαμά; Δε θέλω να πάω.”
-”Πες μου δυο λόγους γιατί δε θέλεις… να πας.”
- ”Τα παιδιά δε με χωνεύουν και οι δάσκαλοι με μισούν. Να γιατί!”
-”Αυτοί δεν είναι σοβαροί λόγοι για να μη θες να πας σχολείο. Έλα, σήκω να ετοιμαστείς.”
- ”Πες μου ρε μαμά δυο λόγους γιατί πρέπει να πάω στο σχολείο.”
- ”Λοιπόν…. Πρώτος λόγος: Είσαι 52 χρονών. Και δεύτερος: Είσαι ο Διευθυντής!” (πηγή)
Αὐτὸς ὁ μαντράχαλος, ὁ κάθε μαντράχαλος καὶ μαντραχαλίνα (ἐμοῦ συμπεριλαμβανομένης), ποὺ ἔχουμε μίαν μανούλα ἀπὸ πίσω μας γιὰ νὰ μᾶς ξυπνᾶ, νὰ μᾶς ταΐζῃ, νὰ μᾶς ντύνῃ, νὰ μᾶς χτενίζῃ, νὰ μᾶς πλένῃ, νὰ μᾶς ξύνῃ… Μίαν μανούλα ποὺ ἀπὸ τὴν πολλή της ἀγάπη καταφέρνει νὰ μᾶς εὐνουχίσῃ καὶ νὰ μᾶς διατηρῇ πάντα σὲ κατάστασι …βρεφική!
Ἕνα βρέφος πράγματι ἔχει μεγίστη ἀνάγκη ἀπὸ φροντίδα. Ἰδίως ἕνα ἀνθρώπινο βρέφος. Ἀλλὰ ποῦ φθάνει ἡ ἀνάγκη καὶ ποῦ παύει; Γνωρίζει κάποιος;
Σκεφτόμουν ἐδῶ κι ἀρκετὲς ἡμέρες τὰ λόγια τοῦ Στράβωνος. Ξεκίνησα καὶ μίαν συζήτησι μὲ ἕναν θεῖο διδάσκαλο ἐπὶ τοῦ συγκεκριμένου… Καὶ σήμερα νομίζω πὼς ἔχω καταλήξει σὲ κάποια συμπεράσματα…
Πιστεύω πὼς τὸ μεγαλύτερον αἴτιον τῶν δεινῶν μας ὡς φυλῆς, εἶναι ἡ μάνα! Μὴν στραβομουτσουνιάζετε… Σκεφθεῖτε…
Οἱ παπποῦδες μου, Πόντιοι, πολεμιστές κυρίως, ἔχασαν τὴν ἐλευθερία τους διότι δὲν ἦταν ἀρκούντως ἐτοιμοπόλεμοι. Οἱ ἀκόμη πιό παλαιοί μας πρόγονοι, ἐπίσης ἔχασαν τὴν ἀνεξαρτησία τους γιὰ τοὺς αὐτοὺς λόγους.
Πότε ἔφθασε ὁ Ῥωμαῖος κατακτητής ἐδῶ; Γιατί; Μήπως διότι ἐμεῖς ποτὲ δὲν ἀντιδράσαμε ὡς ἐνήλικες; Μήπως πάντα ἀντιδρούσαμε ὡς ἀνήλικα, ἔτοιμα νὰ στήσουν καβγά, ποὺ ΠΟΤΕ δὲν ἀπέκτησαν ἰδίαν ἄποψι;
Ἐὰν ἐξαιρέσουμε τοὺς Σπαρτιᾶτες, ποὺ γιὰ ἕνα μακρότατον χρονικὸ διάστημα μέσα στὴν ἱστορία τους, διατηροῦσαν τὴν ἀνεξαρτησία τους καὶ τὴν πρωτοκαθεδρία στὸν πόλεμο, ποιά ἄλλη πόλις κατάφερε νὰ ἀποφύγῃ τὴν τρυφηλότητα; Τὸν ξεπεσμό; Τὴν ἠθικὴ καὶ κατ’ ἐπέκτασιν τὴν κοινωνικὴ κατάπτωσι;
Ἀρχῆς γενομένης ἀπὸ τὴν κατάκτησί μας ἀπό τοὺς Ῥωμαίους, ἀναρωτιέμαι σήμερα ἐὰν θὰ μπορούσαμε νὰ ἀναζητήσουμε κάπου ἀλλοῦ τὰ αἴτια τῆς σημερινῆς μας κατάντιας.
Σιγὰ σιγά, σταδιακά, συστηματικὰ, χάναμε τμήματα τῆς αὐταρκείας μας. Τῆς ἱκανότητός μας νὰ ἐνηλικιωθοῦμε.
Κυττᾶξτε γύρω σας.. Τὰ παιδιά σας… Ὅλα τὰ παιδιά… Καὶ ἰδίως τὸν ἑαυτόν σας καὶ τοὺς λοιποὺς «ἐνήλικες»!
Προσέξτε πῶς ζοῦν, σκέπτονται, λειτουργοῦν… Εἶναι παιδιά!! Μόνον!
Ἀνήλικα ὄντα, μὲ τὴν περιβολὴ ἐνηλίκων, ψηφίζουν, δουλεύουν, συζητοῦν, συνδιαλέγονται, ἀποφασίζουν, ὑπογράφουν, ἀναπαράγουν δημιουργῶντας ἄλλους ἀνηλίκους-ἐνήλικες… Καὶ ἡ κατάστασις διαρκῶς χειροτερεύει καὶ διαιωνίζεται…
Σκεφθεῖτε… Εἶναι σημαντικότατον!
Βλέπεις «ἐνήλικες» νὰ κρύβουν τὴν τσόντα ἀπὸ τὴν σύντροφο ἢ τὸν φίλο ἢ τὸν συνάδελφο, σὰν νὰ εἶναι ἔφηβοι καταπιεσμένοι ἀπὸ τὴν φύσι τους. Γιατί; Μήπως διότι δὲν χόρτασαν τὸν ἔρωτα καὶ τὴν ζωή; Μήπως διότι πάντα κάτι ἔλειπε ἀπὸ τὴν ὁλοκλήρωσί τους;
Στερημένοι, πεινασμένοι, ἀχόρταγοι… Πῶς βλέπαμε τὸ γλυκὸ μὲ τὸ βᾶζο στὸ ὑψηλὸ ῥάφι τοποθετημένο σὰν παιδιά; Ἔτσι ἀκριβῶς καὶ τώρα…. Ἀκριβῶς οἱ ἴδιες συμπεριφορές….
Ποδόσφαιρο, μόδα, αὐτοκίνητα, μηχανές, γκόμενες καὶ γκόμενοι, τηλεόρασις, σαχλαμάρα, φραπεδάκια…. ὑπερκατανάλωσις… Συμπεριφορὲς ἐνηλίκων; Συνειδητοποιημένων; Ἢ συμπεριφορές ἀνηλίκων;
-Τό δικό μου ἐργαλεῖο εἶναι καλλίτερο ἀπό τὸ δικό σου!!!
-Τὸ δικό μου παιδί ἐξυπνότερο ἀπὸ τὸ δικό σου!
-Τὸ δικό μου σπίτι ἀκριβότερο ἀπὸ τὸ δικό σου!
Ὅλα τὰ δικά μου «ἀντικείμενα» εἶναι καλλίτερα ἀπὸ τὰ δικά σου!!! Διότι αὐτὰ τὰ ἀντικείμενα-ἐξαρτήματα ἀποδεικνύουν πὼς ὑπάρχω!!! (Λέμε τώρα!!!) Ἀποδεικνύουν πὼς ἔχω κάποιαν ἀξία!!!
Ἀλήθεια, ποῦ ἀκριβῶς βλέπουμε ἐνήλικη συμπεριφορά;
Μία προσπάθεια ἐπιβολῆς τοῦ ἑνὸς στὸν ἄλλον! Μία προσπάθεια ἐπικρατήσεως τοῦ δυνατοτέρου! Ὄχι ὅμως βάσει ἀξίας! Ὄχι! Μόνον βάσει «ἐτσιθελισμοῦ»!!! Διακρίνετε μήπως κάτι γνώριμο;
«Ἐνήλικες»… Καλοῦνται νὰ ἐργαστοῦν, νὰ παράξουν χρῆμα, ἔργο, νὰ δημιουργήσουν οἰκογένεια, νὰ συμμετάσχουν σὲ κοινωνικὲς δραστηριότητες, νὰ δομήσουν πολιτειακὰ συστήματα, νὰ διοικήσουν, νὰ ἀποφασίσουν, νὰ κυβερνήσουν… «Ἐνήλικες» ποὺ ὅμως ΠΟΤΕ δὲν θὰ καταφέρουν νὰ ἐνηλικωθοῦν….
Ὅπως τὰ παιδιὰ φυγοπονοῦν ἐμπρός στὴν γνώσι, ἔτσι κι αὐτὴ ἡ «ῥάτσα» φυγοπονεῖ ἐμπρὸς στὴν πεπαίδευσι! Ἀδυνατεῖ νὰ συγκεντρωθῇ καὶ νὰ αὐτο-πεπαιδευθῇ! Δὲν εἶναι ἄλλως τε ἀπαραίτητον! Ἕνα παιχνίδι τὰ πάντα γύρω μας. Ἀπὸ τὴν μπιρίμπα καὶ τὸ ποδόσφαιρο, ἔως τὸ ξεπούλημα τῆς ἐθνικῆς μας ταὐτότητος.
Φοβισμένα, ἀνίκανα ὄντα, ποὺ ὑπάρχουν μόνον γιὰ νὰ κοπρίζουν τὸν πλανήτη. Ἀδύναμα γιὰ τὶς εὐθῦνες, ἄτολμα γιὰ τὶς ἀποφάσεις, ἄχρηστα γιὰ τὴν ἀνθρωπότητα!
Ὄντα ποὺ τελειώνουν τὶς σπουδές τους στὰ 30 τους ἢ στὰ 40 τους καὶ καλοῦνται νὰ ἀποδόσουν οἰκονομικῶς! Καὶ πρέπει νὰ τὸ κάνουν ταχέως! Κατ’ ἐπέκτασιν; Ξεκινοῦν ταχέως καὶ τὶς ἐκπτώσεις! Διότι δὲν κατάφεραν πρωτίστως νὰ δομήσουν ἕνα ἠθικό σύστημα, προσὸν μόνον τῶν ἐνηλίκων.
Ἐπιχειρηματίες ποὺ ὑπάρχουν μόνον γιὰ νὰ ἔχουν χρῆμα καὶ νὰ ἀγοράζουν μπιχλιμπίδια. Πατοῦν ἐπὶ πτωμάτων διότι ποτὲ δὲν ἐνηλικιώθηκαν!
Αὑτὰ τὰ «παιδιά», ὅταν συναντήσουν κάτι ἀπαγορευμένο τοῦ ἐπιτίθονται! Συνήθως μάλλιστα, διότι ἀγνοοῦν τοὺς κανόνες, τὸ καταστρέφουν. Μήπως κι ἕνα πραγματικὸ παιδί δὲν πράττει τὰ ἀνάλογα;
Πολιτικοὶ ποὺ «πρέπει» ταχύτατα νὰ «ἀναρριχηθοῦν» γιὰ νὰ προλάβουν νὰ «φανοῦν» καὶ νὰ «κυβερνήσουν»!
Θαυμᾶστε τους ὅλους! ΟΛΟΥΣ!!!! Σὲ τί διαφέρουν ἀπὸ τὰ χαμίνια τῆς ἀλάνας;
«Πολίτες», πάντα ἐντὸς εἰσαγωγικῶν, ποὺ δὲν ἔμαθαν νὰ ἔχουν μνήμη,
σύνεσι, πολιτικὴ ἀντίληψι, κοινωνικὴ παιδεία… Δὲν ἔμαθαν νὰ σκέπτονται, νὰ διεκδικοῦν, νὰ ὁμιλοῦν, νὰ σέβονται τὸν ἑαυτόν τους καὶ τὶς ἀνάγκες τους, νὰ στήνουν γερὰ θεμέλια στὴν ζωή τους… Εἶναι τὰ ἄλλα «παιδιά», τὰ περισσότερα, αὐτὰ ποὺ στὰ παιχνίδια ἔπαιζαν ῥόλο δευτερεύοντα… Ἀλλὰ δίχως τους τίποτα δὲν κινεῖται…. Καὶ πάντα παραμένουν ὡς ὑποχείρια τῶν ἄλλων, τῶν χαμινιῶν…
Ἂχ μανοῦλες λοιπόν…..
Πόσοι καὶ πόσοι γονεῖς δὲν ἀντιμετωπίζουν ἀπὸ ἁπλὲς ὡς σοβαρότατες ζημιὲς καθημερινῶς; Δὲν πειράζει ὅμως… Παιδιά εἶναι… Λεφτὰ ἔχουμε….
Πόσοι καὶ πόσοι γονεῖς «δὲν ἐπιτρέπουν» στὰ παιδιά τους νὰ ἀναλάβουν ἀκόμη καὶ στὰ πλέον αὐτονόητα, πρωτοβουλία; Δὲν πειράζει ὅμως, παιδιὰ εἶναι… Ἔχουν μίαν ζωὴ ἐμπρός τους γιὰ νὰ μάθουν…Θὰ μεγαλώσουν…
Πόσοι καὶ πόσοι γονεῖς δὲν πέφτουν ἐπάνω στὰ παιδιά τους σὰν νὰ εἶναι τὸ κέντρο τοῦ κόσμου ὅλου; Δὲν πειράζει ὅμως… Ἂς τὰ χαροῦμε τώρα ποὺ εἶναι μικρά… Ὅταν μεγαλώσουν θὰ φύγουν… Θὰ πετάξουν… Καὶ ποιός τὰ πιάνει…
Ναί, ἀλλὰ ὡς τί θά φύγουν; Ὡς παιδιά ἢ ὡς ἐνήλικες;
Κυττᾶξτε καλὰ γύρω σας κάθε ἐνήλικα! Κυττᾶξτε τὸν ἑαυτόν σας! Τοὺς πολιτικούς μας…. Τοὺς πᾶντες καὶ τὰ πάντα… Τί βλέπετε; Σκεφθεῖτε… Σκεφθεῖτε καλά. Διότι τὸ ζητούμενον εἶναι ἕνα: ἡ ἐνηλικίωσίς μας!
Ἀγόρια ποὺ μεγαλώνουν μὲ μίαν μανούλα καὶ παντοῦ τὴν ἀναζητοῦν. Κορίτσια ποὺ ἀνατρέφονται γιὰ νὰ γίνουν μανοῦλες. Πέφτουν οἱ μὲν ἐπάνω στοὺς δέ, κι ἐὰν οἱ «προδιαγραφές υἱοθεσίας» εἶναι συμβατές, τότε προχωροῦν… Διαφορετικῶς πήζουμε στὰ διαζύγια!
Ἀλήθεια, πόσο μᾶς ἀρέσει ὅλο αὐτό;
Καὶ πόσο μᾶς ἀρέσει νὰ ἀναπαράγουμε διαρκῶς ἐτοῦτον τὸν ἐκφυλισμό; Τὴν συρρίκνωσι τοῦ πνεύματος καὶ τῶν κοινωνικῶν δομῶν; Πόσο μᾶς ἀρέσει αὐτὸ ποὺ ζοῦμε;
Γιατί δὲν ἀρχίζουμε ἀπὸ ἐμᾶς; Ἀπὸ τὰ τοῦ οἴκου μας; Ἀπὸ τοὺς ἑαυτούς μας καὶ τὰ παιδιά μας; Ὄχι αὔριο, ΤΩΡΑ, ἐχθὲς ἐὰν εἶναι δυνατόν…
Ὁ χρόνος τρέχει… Τὸ αὔριο, αὐτὸ ποὺ θὰ ἀξιώσῃ ΜΟΝΟΝ ΕΝΗΛΙΚΕΣ, φθάνει τρέχοντας! Θὰ εἴμαστε ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ θὰ τὸ δομήσουν ἢ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ δὲν τοῦ χρειάζονται;
Φιλονόη.
Υ.Γ. Μήπως ὅταν ἐγὼ παραμένω ἀνήλιξ, ἀναζητῶ ἀκόμη καὶ στὸν κυβερνήτη μου μία μανούλα ποὺ θὰ μοῦ λύνῃ τὰ προβλήματά μου γιὰ νὰ μὴν κοπιάζω ἐγώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου