ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΥΧΟΔΙΩΚΤΕΣ

ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΕ ΤΑ ΚΑΤΕΒΑΣΜΕΝΑ ΒΡΑΚΙΑ

Στις 6/7/2008 το πλοίο της GA Ferries έπιανε Σύρο, αλλά ερχόταν από Ρόδο, Κώ, Λέρο και Πάτμο. Με το που μπαίνουμε μέσα σοκ: Εκατοντάδες κεντρασιάτες, Αφγανοί και Κούρδοι η πλειοψηφία των επιβατών. Πάνω από 300 άτομα είχαν καταλάβει όλα τα σαλόνια αλλά και το κατάστρωμα.

Περνώ από σαλόνι σε σαλόνι. Ξαπλωμένοι πάνω σε καναπέδες, σε 3-4 πολυθρόνες ο καθένας. Η μπόχα στο πλοίο απερίγραπτη. Οι τουαλέττες των ανδρών μονίμως κατειλημμένες. Νερά παντού. Ανεβαίνω στο κατάστρωμα. Ίδια κατάσταση: Δεκάδες λαθρομετανάστες!

Βρίσκουμε μια γωνιά. Τα κορίτσια μου λουφάζουν σε μια πολυθρόνα. Αρνούνται να πάνε πουθενά ασυνόδευτες. Νεαρά αντρικά μάτια τις επεξεργάζονται.

Οι Έλληνες κλεισμένοι στις καμπίνες τους. Βλέπω έναν καμαρώτο, παλιά καραβάνα, να στέκεται σε ένα σταυροδρόμι και να προσπαθεί να ελέγξει την κατάσταση. Ρωτώ:

-Τι χάος είναι αυτό σήμερα, πως βρέθηκαν όλοι αυτοί στο καράβι;

-Τι να πω κύριε τι να πω. Όλη νύχτα φυλάμε καραούλι να τους περιορίσουμε αλλά αδύνατο. Είναι πάνω από 300 άτομα σε σύνολο 500 επιβατών. Προσπαθούμε να τους μαζέψουμε τουλάχιστον σε ένα-δυο σαλόνια αλλά αυτοί δεν ακούνε κανένα. Το βράδυ έκαναν πλιάτσικο στις αποθήκες και στα ψυγεία. Μέχρι και προσωπικά πράγματα του προσωπικού έκλεψαν.

-Μα καλά δεν τους ελέγχει κανένας; Το κράτος;

-Ποιο κράτος κύριε, δεν έχετε καταλάβει πως δεν υπάρχει κράτος! Μπάστε σκύλοι αλέστε! Σε κάθε δρομολόγιο έχουμε 50 άτομα, άλλες φορές 100. Μερικές φορές τους συνοδεύει και κάποιος συνοριοφύλακας, αλλά αυτή τη φορά μπήκαν πάνω από 300 άτομα από τα νησιά ανεξέλεγκτοι. Αλωνίζουν όλο το καράβι.

-Δηλαδή αν κατάλαβα καλά και μόνο από το δικό σας καράβι περνούν 500 άτομα την εβδομάδα...

Μέσα στο πλήθος των ανδρών να και μια γυναίκα με ένα παιδάκι. Δεν φορά μαντήλα. Το παιδάκι ειναι στην ηλικία του μικρού μου γιού. Σκέφτομαι να του πάρω ένα αυτοκινητάκι. Αλλά παρατηρώ καλύτερα τη σκηνή. Η μάννα έχει πιάσει ψιλή κουβέντα στο κινητό καπνίζοντας αριμανίως. Όποτε και να περάσω από εκεί, η κυρία μιλάει στο κινητό και καπνίζει. Δίπλα ένα παιχνίδι. Φαίνεται καινούργιο αλλά το παιδάκι του έχει βγάλει τα μάτια. Και τώρα καταστρέφει κάτι τασάκια και τα διακοσμητικά πλαστικά φυτά σε μια γωνιά του πλοίου, ενώ η μάννα του συνεχίζει το κους -κους στα Κουρδικά, αδιαφορώντας για τις ζημιές. Τσαντίζομαι και φεύγω.

Φτάνουμε στον Πειραιά. Βγαίνουμε από την γωνιά που είχαμε λουφάξει για να φύγουμε. Το ίδιο κάνουν και οι Αφγανοί. Βγαίνουν σαν κύριοι. Κανείς δεν τους ρωτά και ελέγχει ποιοί είναι και από που έρχονται και το κυριώτερο, που πάνε.

Που πάνε όλοι αυτοί;

Τα διηγούμαι στον κουμπάρο μου τον Αλέξη που μένει στον Άγιο Παντελεήμονα Αχαρνών.

- Εμείς να δεις τι έχουμε πάθει. Ενοικίασε ένας Αφγανός το κάτω διαμέρισμα στο ισόγειο και τώρα μπαινοβγαίνουν δεκάδες. Πρέπει να κοιμούνται πάνω από 30 και διαφορετικά άτομα κάθε μέρα. Η πολυκατοικία κέντρο διερχομένων. Άγνωστες -και μεταξύ τους - φάτσες έρχονται και φεύγουν οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Ένα βράδυ δύο προσπαθούσαν να μπουν και η πόρτα δεν άνοιγε γιατί κάποιοι κοιμόντουσαν πίσω της. Μέχρι και μια οικογένεια Αιγυπτίων που μένει δίπλα διαμαρτυρήθηκε στην διαχειρίστρια γιατί από την μπόχα δεν τολμούν να ανοίξουν τα παράθυρα. Η αρρώστια καραδοκεί.

Θυμήθηκα και τον συνεργάτη μου, τον Έλληνα Πομάκο Μουσουλμάνο που πριν 3 μήνες μια τέτοια ομάδα Αφγανών ή Κούρδων τον λήστεψε με μαχαίρι, τον ξυλοκόπησε και τον άφησε αιμόφυρτο 200 μέτρα από το σταθμό του μετρό Μεταξουργείο. Του πήρε βδομαδες να συνέλθει από το σοκ.

Η αδελφή του στάθηκε πιό τυχερή όταν διέρρηξαν μέρα μεσημέρι το διπλανό διαμέρισμα της φίλης της -επίσης Πομάκας- και τους πέτυχε στην σκάλα της εισόδου την ώρα που γύρναγε από τον φούρνο. Παρ' όλο που φορούσε μαντήλα να δείτε πως την αγριοκοίταξαν. Ένα λεπτό νωρίτερα να είχε γυρίσει...

Φρίκη και τρόμος στους Έλληνες κατοίκους. Έπεσε η πόλη σε χέρια αγροίκων και βαρβάρων. Σε εθνότητες που η βία είναι μέρος της κουλτούρας, της ιδεολογίας, της θρησκείας και του "πολιτισμού" τους.

Λέω στον κουμπάρο μου γιατι δεν παίρνουν τα παιδιά τους να φύγουν από την περιοχή. Πετάγεται η γυναίκα του η Ανθή:

-Ο παππούς μου δούλευε χρόνια σαν το σκυλί για να κάνει αυτό το σπίτι. Ο πατέρας μου με γραμμάτια εξώφλησε και το διπλανό διαμέρισμα. Είμαστε τρίτης γενιάς Αθηναίοι, στον Άγιο Παντελεήμονα, και τα παιδιά μας τέταρτης. Δεν θα μας αναγκάσουν αυτοί με την βία να φύγουμε. Να φύγουν εκείνοι.

Συνειδητοποιώ πως το Youth Hostel στον ίδιο ακριβώς δρόμο, την δεκαετία του 50-60 λειτουργούσε σαν μαιευτήριο. Εκεί είχα γεννηθεί και εγώ μία μέρα το 1961. Ο δρόμος που κάποτε ήταν δρόμος ζωής έγινε δρόμος θανάτου. Σε μιά πόλη που δεν υπάρχει πιά και που έχει παραδοθεί στο πλιάτσικο και στη βία.

Σε μια πόλη που και ο φυγόδικος, και ο φονιάς, και ο ληστής, και ο λαθρέμπορος, και ο κλέφτης, και ο μαφιόζος, και ο τρομοκράτης, και ο δουλέμπορος, και ο ρουφιάνος, και ο ρατσιστής, και ο υπερεθνικιστής, και ο φουνταμενταλιστής, και ο φαλλοκράτης, και ο κηφήνας και ο τυχοδιώκτης του Αμερικάνικου Όνειρου, ξεπλένεται και αναβαπτίζεται στην κολυμπήθρα που λέγεται "πολιτικός πρόσφυγας", εκμεταλλευόμενος το δράμα των ανθρώπων που έχουν πραγματικά ανάγκη τους περισσότερους των οποίων δεν θα δούμε ποτέ στην Ελλάδα, γιατί δεν διαθέτουν ούτε την φυσική κατάσταση, ούτε τα κυκλώματα, ούτε τα χρήματα να γίνουν λαθρομετανάστες και φτηνό εργατικό δυναμικό για το μεγάλο κεφάλαιο.

Πηγή:http://theoprovlitos.blogspot.com/ - Π.Σ. Θερμοπύλαι