Όταν τον Απρίλιο στη 59η σύνοδο του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι, Βερολίνο και Παρίσι αρνήθηκαν να υποχωρήσουν στις πιέσεις της Ουάσιγκτον για την ένταξη της Ουκρανίας και της Γεωργίας στους κόλπους της Συμμαχίας, ίσως δεν φαντάζονταν ότι ο φιλοδυτικός προέδρος της Γεωργίας Μιχαήλ Σαακασβίλι θα υπέπεφτε σε τέτοιο στρατηγικό σφάλμα.
Η τυχοδιωκτική πολιτική του προέδρου Σαακασβίλι ήταν πλέον ξεκάθαρη:
Το 2003, έτος ανάδειξής του στην προεδρία, οι στρατιωτικές δαπάνες της φτωχής Γεωργίας ανερχόταν στα $35 εκατ. ενώ σήμερα αγγίζουν το $1 δισ.! Με τη βοήθεια των ΗΠΑ, της Ουκρανίας, της Τουρκίας αλλά και του Ισραήλ (σημειωτέον ότι ο Γεωργιανός υπουργός Άμυνας David Kezerashvili, ο υποργός Ανασυγκρότησης Temur Yakobshvili και ο υπουργός Οικονομικής Ανάπτυξης George Arveladze είναι εβραϊκής καταγωγής) το αδύναμο κράτος του Καυκάσου αποτέλεσε την εμπροσθοφυλακή της αμερικανικής επιθετικής πολιτικής για τη κυριαρχία στην περιοχή της Κασπίας.
Η ανάδειξη του Σαακσαβίλι στη ηγεσία της χώρας έγινε μετά την ανατροπή του Έντουαρντ Σεβαρνάτζε από εξέγερση με πρωταγωνιστή τη φοιτητική οργάνωση Kmera ("Aρκετά"), που χρηματοδοτείτο από το ίδρυμα Liberty Institute, θυγατρικό του γνωστού USAID.Παρόμοιες προσπάθειες ανατροπής κυβερνήσεων σημειώθηκαν με τη βοήθεια διαφόρων ΜΚΟ στην Ουκρανία ("πορτοκαλί επανάσταση"), στη Λευκορωσία από το νεοσυντηρητικό International Republican Institute, στο Αζερμπαϊτζάν από τη νεολαιίστικη οργάνωση "Νέα Σκέψη" με την υποστήριξη του National Democratic Institute, στη Κιργισία ("επανάσταση του λεμονιού"), στο Καζακστάν ("εξέγερση της τουλίπας"), στη Μολδαβία ("επανάσταση του αμπελιού") και στην Αρμενία ("επανάσταση του βερίκοκου").
Ο ίδιος ακριβώς τρόπος με τον οποίο επιχειρήθηκε η προώθηση του σχεδίου Ανάν για τη κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Πηγή:strategy-geopolitics
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου