Γελοία και υποκριτική η επίδειξη αγωνίας απο τους ευρωβουλευτές μας για τη λειτουργία μεταλλείων χρυσού …στην Τουρκία! Ενημέρωση από το "Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων"
Προς Έλληνες πολιτικούς: δεν χρειάζεται ν’ανησυχείτε! Δεν βρίσκονται στην Τουρκία αυτά τα κυανιούχα απόβλητα… εδώ δίπλα είναι, στη Χαλκιδική!
Ενώ οι πολιτικοί μας επιδίδονται σε ανώδυνες ασκήσεις «περιβαλλοντικής ευαισθησίας» για τα τεκταινόμενα στη γειτονική χώρα, στην Ελληνική Χαλκιδική τα φουρνέλα των μεταλλείων εξακολουθούν να ξεσκίζουν τα σωθικά της Στρατονίκης και τα τοξικά απόβλητα των μεταλλείων δηλητηριάζουν περιβάλλον και κατοίκους. Το μεγαλεπήβολο «Επενδυτικό Σχέδιο Ανάπτυξης των Μεταλλείων Κασσάνδρας», καρπός της στενής σχέσης των δυο μεγάλων κομμάτων με την εκμεταλλεύτρια εταιρεία, οδεύει προς έγκριση από τα συναρμόδια Υπουργεία. Όμως αυτά είναι «καυτές πατάτες» και δεν τις αγγίζει κανείς. Οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι θα προτιμούσαν να ασχοληθούν με τα συμβαίνοντα … στον πλανήτη Άρη!
Η υπόθεση των χρυσωρυχείων έχει πάρει δυσάρεστη τροπή στην Τουρκία, όπου νέες εκμεταλλεύσεις αδειοδοτούνται συνεχώς. Στις 5/4/2008, 34 Δήμοι της Μικράς Ασίας οργάνωσαν γιγαντιαίο συλλαλητήριο διαμαρτυρίας στο Τσανάκαλε, στα Δαρδανέλλια. Μια μέρα πριν, στις 4/4, ο Ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Δ. Παπαδημούλης κατέθεσε ερώτηση προς την Ευρωπαϊκή Επιτροπή σχετικά με τις νέες μονάδες εξόρυξης και μεταλλουργίας χρυσού στην περιοχή του όρους Ίδη, κοντά στην Τουρκική ακτή του Αιγαίου. Ακολούθησε, στις 23/05/2008, ανάλογη ερώτηση επτά Ευρωβουλευτών του ΠΑΣΟΚ και στις 28/7/2008 άλλη μια, από την Ευρωβουλευτή της ΝΔ Μ. Κασσιώτου.
Το κείμενο των τριών ερωτήσεων είναι περίπου πανομοιότυπο. Επισημαίνεται ότι η μεταλλουργία χρυσού με τη χρήση κυανίου εγκυμονεί τρομακτικούς κινδύνους για το περιβάλλον και την υγεία και είναι αντίθετη στην αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης. Τονίζεται ο κίνδυνος για τα νησιά του ανατολικού Αιγαίου από τα επικίνδυνα απόβλητα της μεταλλουργίας και γίνεται αναφορά στη Συνθήκη Espoo για τη διασυνοριακή ρύπανση. Υπογραμμίζεται η αντίθεση στην εξόρυξη χρυσού, τόσο των τοπικών αρχών της Tουρκίας όσο και της Ελληνικής Aυτοδιοίκησης Bορείου Aιγαίου. Τέλος, ζητείται η παρέμβαση της Επιτροπής ώστε να τηρηθεί από την Τουρκία η Ευρωπαϊκή Νομοθεσία για το περιβάλλον.
Ως εδώ όλα καλά κι άγια. Είναι προφανές ότι οποιαδήποτε ενέργεια που βοηθά να αναδειχθεί το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ πρόβλημα των μεταλλείων χρυσού είναι θετική και μας βρίσκει απόλυτα σύμφωνους. Αν όμως θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό της «πολιτικής υποκρισίας» θα ήταν περίπου αυτός: Οι άνθρωποι που εκλέξαμε για να μας εκπροσωπούν αγωνιούν για τα χρυσωρυχεία στη γειτονική Τουρκία και κλείνουν τα μάτια (και το στόμα) μπροστά στα χρυσωρυχεία που προγραμματίζονται να γίνουν στην Ελληνική επικράτεια, στη Χαλκιδική, τη Ροδόπη, τον Έβρο. Κόπτονται για το κυάνιο στα τουρκικά μεταλλεία και «ποιούν την νήσσαν» για το κυάνιο που χρησιμοποιείται σήμερα, και εδώ και πενήντα ολόκληρα χρόνια, στα μεταλλεία της Χαλκιδικής. Επικαλούνται τον αγώνα των κατοίκων της Τουρκίας κατά των μεταλλείων, όμως σφυρίζουν αδιάφορα όταν τα ΜΑΤ ξυλοκοπούν τους «απείθαρχους» κατοίκους της Ολυμπιάδας και της Στρατονίκης που αγωνίζονται για τα ίδια πράγματα εδώ, στην Ελλάδα.
Μπροστά στα εγκλήματα που διαπράττονται σήμερα και σε όσα τερατώδη προγραμματίζονται να γίνουν αύριο, οι πολιτικοί μας είναι τυφλοί, κουφοί και άλαλοι. Γιατί η εκμετάλλευση των ορυκτών πόρων της χώρας, με οποιοδήποτε κόστος, είναι πολιτική επιλογή και των δυο μεγάλων κομμάτων. Γιατί είναι τα ίδια τους τα κόμματα που προωθούν τη μετατροπή της Ελλάδας σε μεταλλευτική χώρα, όπως η Τουρκία ή η Γκάνα. Γιατί αύριο το κόμμα θα ζητήσει την υπογραφή τους για άλλη μια σκανδαλώδη «τροπολογία», για άλλο ένα συγχωροχάρτι για περιβαλλοντικές καταστροφές. Γιατί η υποταγή στο κόμμα είναι μονόδρομος για την επανεκλογή και η αγωνία της επανεκλογής είναι υπέρτερη της αγωνίας για καθαρό περιβάλλον.
Εξαιρέσεις υπάρχουν, που γεννιούνται από τις τοπικές συνθήκες. Οι βουλευτές της Θράκης, όλων των κομμάτων, καθώς και όλες οι τοπικές κομματικές οργανώσεις, στηρίζουν ανοιχτά τον αγώνα κατά της εκμετάλλευσης χρυσοφόρων κοιτασμάτων στην περιοχή. Όμως εκεί, η κοινωνία της Θράκης έχει κινητοποιηθεί κατά των χρυσωρυχείων με τρόπο τόσο πρωτοφανή και μαζικό, ώστε όχι μόνο αφήνει το περιθώριο στους πολιτικούς να εναντιωθούν στη γραμμή του κόμματος, αλλά ΑΠΑΙΤΕΙ να το πράξουν.
Σε επίπεδο κεντρικής πολιτικής σκηνής, εξακολουθεί να τηρείται σιγή ιχθύος. Όμως η σιωπή είναι συγκάλυψη και η συγκάλυψη είναι συνενοχή.
Έντεκα χρόνια πριν, το 1997, οι Υπουργοί τότε Ελισάβετ Παπαζώη και Κώστας Λαλιώτης διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους για να μη γίνει η μεταλλουργία χρυσού κοντά στην αρχαία Πέργαμο στην Τουρκία. Ο κ. Λαλιώτης δήλωνε τότε: «Η μεταλλουργία χρυσού (της Περγάμου) είναι μια ωρολογιακή βόμβα, όχι μόνο για την υγεία των κατοίκων της, αλλά και για μεγάλο τμήμα του Αιγαίου». Η κα Παπαζώη πρωτοστάτησε στον αγώνα για να μη γίνει μεταλλείο χρυσού στη Μήλο, στην εκλογική της περιφέρεια. Περιέργως όμως, και οι δυο Υπουργοί έβαλαν τις υπογραφές τους για να γίνει μεταλλουργία χρυσού στην Ολυμπιάδα της Χαλκιδικής, δυο βήματα από τη θάλασσα, πάνω στα ερείπια των αρχαίων Σταγείρων του Αριστοτέλη! Μόνο τα ονόματα των πολιτικών έχουν αλλάξει από τότε.
Το κόμμα του κ. Παπαδημούλη, ως μη εκτεθέν στην εξουσία, είναι το μόνο «αναμάρτητο» εκ των τριών, αλλά ούτε αυτό έχει ανταποκριθεί πλήρως στις ευθύνες του. Γιατί η ευθύνη του είναι η αποκάλυψη αυτών που οι κυβερνώντες προσπαθούν να κρύψουν, με συνέπεια και επιμονή. Οι περιστασιακές επερωτήσεις που γίνονται όταν τα θέματα είναι ζεστά για να ξεχαστούν στη συνέχεια, λυπούμαστε, αλλά δεν αρκούν. Ευθύνη του επίσης είναι η διατύπωση συγκεκριμένων, ξεκάθαρων και σταθερών θέσεων για αυτό το τόσο σοβαρό θέμα, όμως τέτοιες θέσεις δεν έχουμε δει από τον Συνασπισμό, ούτε με την τωρινή ούτε με τις προηγούμενες μορφές του.
Στην εικοσάχρονη διάρκεια του αγώνα της Ολυμπιάδας αρχικά και της Στρατονίκης στη συνέχεια, οι πολιτικοί μας εκπρόσωποι αντί να είναι σύμμαχοι και αρωγοί, ήταν εχθρικοί, αντίπαλοι, ή απόμακροι και αδιάφοροι. Το ΚΚΕ ήταν το μόνο κόμμα που έλαβε από την αρχή θέση στο πλευρό των αγωνιζόμενων κατοίκων, ήταν το μόνο που αρνήθηκε να επικυρώσει τη μεταβίβαση των Μεταλλείων Κασσάνδρας στην TVX και βοήθησε έμπρακτα και με συνέπεια τον αγώνα τους – θέση γενναία, διότι από την άλλη πλευρά υπήρχαν οι εργαζόμενοι στα μεταλλεία και οι οικογένειές τους.
Τελικά, οι Τούρκοι πολίτες που αγωνίζονται κατά των μεταλλείων έχουν τη συμπαράσταση των Ελλήνων πολιτικών, ενώ οι Έλληνες πολίτες όχι. Παράξενο και θλιβερό μαζί…
Μαρία Καδόγλου
Παρατηρητήριο Μεταλλευτικών Δραστηριοτήτων
http://blog.antigold.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου