Του Dmitry Rogozin *Η κυβέρνηση των ΗΠΑ προσπαθεί να κολλήσει την ταμπέλα του «κακού» στην Ρωσία ,ότι ξεπέρασε την εντολή για διατήρηση της ειρήνης κι ότι χρησιμοποίησε δυσανάλογες δυνάμεις στην επιχείρηση για εφαρμογή ειρήνης στην Γεωργία.
Ίσως οι Αμερικανοί φίλοι μας έχουν τυφλωθεί και κουφαθεί ταυτόχρονα. Ο Μικαήλ Σαακασβίλι, ο πρόεδρος της Γεωργίας, είναι γνωστός ως σκληρός εθνικιστής που δεν έκρυψε τις προθέσεις του να επιβληθεί στους κατοίκους της Οσετίας και της Αμπχαζίας που ζουν στην χώρα του.
Ελπίζαμε ότι η κυβέρνηση των ΗΠΑ, η οποία είχε επιδείξει τόσο μεγάλη ευγένεια και συγκινητική φροντίδα για τον Γεωργιανό ηγέτη, θα μπορούσε να τον σώσει από την μανιακή επιθυμία να χειριστεί τους ελάχιστους μικρούς και ανυπάκουους λαούς του Καυκάσου.
Αλλά συνέβη ένα τρομερό συμβάν. Ο σκύλος δάγκωσε τον αφέντη του. Ο Σαακασβίλι, έδωσε εντολή να εξαφανίσουν το Tskhinvalli, την πρωτεύουσα της Νότιας Οσετίας, από προσώπου γης.
Οι Γεωργιανές αεροπορικές δυνάμεις και το πυροβολικό εξαπέλυσαν κτυπήματα στην πόλη που κοιμόταν τα μεσάνυκτα. Περισσότεροι από 1,500 πολίτες βρήκαν βίαιο θάνατο τις πρώτες ώρες των βομβαρδισμών. Ταυτόχρονα, Γεωργιανές ειδικές δυνάμεις πυροβόλησαν 10 Ρώσους της ειρηνευτικής δύναμης οι οποίοι δεν περίμεναν τέτοια προδοσία από τους Γεωργιανούς συναδέλφους τους.
Το Κρεμλίνο επιχείρησε να έλθει σε επαφή με τον Σαακασβίλι, ο οποίος κρυβόταν, μέσω τηλεφώνου. Σε όλη αυτή την διάρκεια το Ρωσικό Επιτελείο απαγόρευσε στην ειρηνευτική δύναμη που επέζησε να εξαπολύσει ανταπόδοση πυρών. Στο τέλος η υπομονή μας εξαντλήθηκε. Οι Ρωσικές δυνάμεις ήλθαν για να προσφέρουν βοήθεια στο Tskhinvali και στον πληθυσμό των πολιτών.
Σε απάντηση στην προσβλητική κριτική από τον Πρόεδρο Bush ότι η Ρωσία χρησιμοποίησε «δυσανάλογες δυνάμεις», θα ήθελα να παραθέσω μερικά νομικά τεκμήρια για την απάντησή μας. Μπορούν οι ειρηνευτές που πυροβολούν και η μαζική εξολόθρευση ενός πληθυσμού πολιτών – κυρίως Ρώσοι πολίτες – να θεωρούνται ως εχθρική πράξη εναντίον ενός κράτους; Είναι αιτιολογία αρκετή ώστε να χρησιμοποιηθούν ένοπλες δυνάμεις προς αυτοάμυνα και περιφρούρηση της ασφάλειας αυτών των πολιτών;
Το Tbilisi απέκρυψε το φάσμα της ανθρωπιστικής καταστροφής στην Νότια Οσετία. Τα απανωτά ψέματα του Σαακασβίλι σχετικά με την πραγματική κατάσταση στη Γεωργία ήταν προσπάθειες να φορτώσει το λάθος σε κάποιου άλλου την πλάτη.
Η απάντηση της Ρωσίας είναι πλήρως δικαιολογημένη και συνεπής και με τον διεθνή νόμο και με τους ανθρωπιστικούς σκοπούς της επιχείρησης ειρήνευσης που διεξάγεται στη Νότια Οσετία. Θα προσπαθήσω να σας το εξηγήσω.
Η εισβολή της Γεωργίας στην Νότια Οσετία, μία ξεκάθαρη, ευρείας κλίμακας επίθεση ενάντια στη ρωσική ειρηνευτική αποστολή – Ρωσικές ένοπλες δυνάμεις που βρίσκονταν νόμιμα στην περιοχή της Γεωργίας - θα πρέπει να χαρακτηριστεί ως μία ένοπλη επίθεση στην Ρωσική Ομοσπονδία, δίνοντας ερείσματα να διεκπεραιωθεί το δικαίωμα στην αυτοάμυνα – το δικαίωμα του κάθε κράτους σύμφωνα με το Άρθρο 51 του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
Όσο για την άμυνα των πολιτών μας εκτός χώρας, η χρήση βίας για να υπερασπιστεί κάποιος τους συμπατριώτες του, κατά παράδοση θεωρείται ως μορφή αυτοάμυνας. Χώρες όπως οι ΗΠΑ, η Βρετανία, η Γαλλία και το Ισραήλ έχουν πάμπολλες φορές καταφύγει στην χρήση ένοπλης βίας για να υπερασπιστούν τους πολίτες τους εκτός των εθνικών τους συνόρων.
Τέτοια περιστατικά συμπεριλαμβάνουν: την ένοπλη επιχείρηση των Βελγικών στρατευμάτων το 1965 για να υπερασπίσουν 2,000 αλλοδαπούς στο Ζαΐρ. Την στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Γρενάδα το 1983 με την πρόφαση ότι προστατεύουν χιλιάδες εθνικά Αμερικανούς, οι οποίοι κινδύνευσαν εξ’ αιτίας ενός αιφνίδιου κρατικισμού στο νησί. Την αποστολή Αμερικανικών στρατευμάτων στον Παναμά το 1989 για να υπερασπιστούν, μεταξύ άλλων, Αμερικανούς στην εθνικότητα.
Επίσης θα πρέπει να έχουμε υπ’ όψιν την παρούσα στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ και τους συμμάχους της στην Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και το Αφγανιστάν. Μιας και το’ φερε η κουβέντα, οι τελευταίες τρεις περιπτώσεις είναι παραδείγματα σκληρής Αμερικανικής επέμβασης ενώ οι πολίτες τους δεν χρειάζονταν άμεση επέμβαση. Αλλά παρ ’όλες τις μαζικές απώλειες πολιτών αυτών των κρατών που ήταν στα χέρια των Αμερικανών στρατιωτών, κανένας δεν κατηγόρησε την Ουάσινγκτον για «δυσανάλογη χρήση βίας».
Φυσικά, η ιστορία των διεθνών σχέσεων είναι γεμάτη με καταχρήσεις που διαπράχθηκαν με το πρόσχημα της υπεράσπισης των πολιτών.
Για να χαραχτεί μία ξεκάθαρη γραμμή μεταξύ της επιτρεπόμενης από τον νόμο και της μη επιτρεπόμενης χρήσης βίας, κάποιος μπορεί να ξεχωρίσει κάποια αντικειμενικά κριτήρια: Πρώτον, την ύπαρξη πραγματικής απειλής ζωής ή μεθοδεύσεις και καταστρατήγηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Δεύτερον, την απουσία άλλων, ειρηνικών μέσων για την επίλυση και αποφυγή της σύρραξης. Τρίτον, τον ανθρωπιστικό στόχο με αποστολή ειρηνευτικών ένοπλων δυνάμεων. Και τέταρτον, την αναλογικότητα- δηλαδή, περιορισμό στον χρόνο και στα μέσα διάσωσης.
Οι κινήσεις τις Ρωσίας ήταν πλήρως σύμφωνες με αυτά τα κριτήρια. Στην διεξαγωγή της στρατιωτικής της επιχείρησης, τα Ρωσικά στρατεύματα επίσης τήρησαν αυστηρώς τα απαιτούμενα του διεθνούς ανθρωπιστικού δικαίου. Ο Ρωσικός στρατός δεν υποδούλωσε τα πολιτικά δικαιώματα και τους πολίτες στην περιοχή της Γεωργίας με εσκεμμένες επιθέσεις.
Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως σε τέτοια κατάσταση οποιαδήποτε άλλη χώρα θα καθόταν με σταυρωμένα τα χέρια.
Επιτρέψτε μου να σας παραθέσω δύο δηλώσεις:
Πρώτη: « Είμαστε εναντίον της βαναυσότητας. Είμαστε εναντίον της εθνοκάθαρσης. Το δικαίωμα επιστροφής στην πατρίδα πρέπει να είναι εγγυημένο για τους πρόσφυγες. Όλοι συμφωνούμε ότι στις δολοφονίες, στη καταστροφή περιουσιών στον αφανισμό κουλτούρας και θρησκείας δεν πρέπει να είμαστε ανεκτικοί. Για αυτά παλεύουμε. Οι βομβαρδισμοί των επιτιθέμενων πρέπει να ενταθούν χωρίς έλεος.»
Δεύτερη: «Κάνουμε έκκληση σε όλες τις ελεύθερες χώρες να ενωθούν μαζί μας αλλά οι πράξεις μας δεν καθορίζονται από άλλους. Θα υπερασπιστώ την ελευθερία και την ασφάλεια των πολιτών μου, με όποια δράση και αν χρειαστεί γι αυτό. Οι ειδικές μας δυνάμεις έχουν καταλάβει αεροδρόμια και γέφυρες… οι αεροπορικές δυνάμεις και τα βλήματα πυραύλων έχουν χτυπήσει ουσιώδεις στόχους.»
Ποιος νομίζετε ότι είναι ο συγγραφέας αυτών των λέξεων; Ο Μεντβέντεβ; Ο Πούτιν; Όχι. Η πρώτη παράθεση ανήκει στον Μπιλ Κλίντον, που μιλά για την επιχείρηση του ΝΑΤΟ ενάντια στην Γιουγκοσλαβία. Ο συγγραφέας της δεύτερης παράθεσης είναι ο τωρινός ένοικος του Λευκού Οίκου, που μιλά για την επέμβαση των ΗΠΑ στο Ιράκ.
Σημαίνει αυτό ότι το ΝΑΤΟ μπορεί να χρησιμοποιεί ωμή βία όπου θέλει και η Ρωσία πρέπει να απέχει από αυτή ακόμα και αν πρέπει να κοιτά τους χιλιάδες των πολιτών της να πυροβολούνται; Εάν αυτό δεν είναι υποκρισία, τότε τί ΕIΝΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ;
*O Dmitry Rogozin είναι ο Πρεσβευτής της Ρωσίας στο ΝΑΤΟ
Πηγή:International Herald Tribune
Τρίτη 19 Αυγούστου 2008
Σελ.6
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου