Παρασκευή 14 Μαρτίου 2008

Τετριμμένα κλισέ νεοελληνικής παθογένειας…


Συντάκτης: Του Χρύσανθου Λαζαρίδη, Γ.Γ. του ΔΣ/Δ21
Ημερομηνία καταχώρησης: 13η Μαρτίου 2008


Μετά από πολλά χρόνια ακούσαμε ξανά το τετριμμένο κλισέ:

Η Ελλάδα ΔΕΝ πρέπει να είναι μέρος του προβλήματος (στα Βαλκάνια).

Πρέπει να είναι «μέρος της λύσης του»…

Καλό ακούγεται.

Αλλά τι σημαίνει ακριβώς;

Όταν μια περιοχή αποσταθεροποιείται και διαλύεται, μια χώρα που τυχαίνει να βρίσκεται στην περιοχή αυτή δεν πρέπει να ανησυχεί;

Δεν πρέπει να έχει άποψη για το πώς θα αναδιοργανωθεί η γειτονιά της;

Δεν πρέπει να θέτει ζητήματα σταθερότητας και ασφάλειας;

Αν δεν γνωρίζει η ίδια τι ακριβώς θίγει την ασφάλειά της μακροχρόνια, ποιος το γνωρίζει;

Και ποιος θα το κρίνει για λογαριασμό της;

Όταν δίπλα μας αναφύεται μια νέα χώρα, η οποία στο ίδιο το Σύνταγμά της διακηρύσσει ένα αλυτρωτισμό που στρέφεται εναντίον μας, δεν πρέπει να διαμαρτυρηθούμε;

Δεν πρέπει να αντιδράσουμε;

Δεν πρέπει να θέσουμε στα διεθνή όργανα ζήτημα για αυτή την απειλή;

Δεν πρέπει να χρησιμοποιήσουμε όλα τα θεμιτά μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας για να την εξουδετερώσουμε;

Πρέπει να σφυρίξουμε αδιάφορα.

Πρέπει να δείξουμε «ανωτερότητα»;

Μήπως πρέπει να κάνουμε και… συλλογική λοβοτομή;

Όποιος αμφισβητεί αυτό το δικαίωμα, στην ουσία αμφισβητεί την ίδια τη Χάρτα του ΟΗΕ - η οποία φιλοδοξούσε να δώσει κυρίως στις μικρότερες χώρες τη δυνατότητα να θέτουν προβλήματα, να εκφράζουν τις αγωνίες τους, να προασπίζονται τα εθνικά τους συμφέροντα, να διαπραγματεύονται τις διαφορές τους και να μπορούν να ζουν σε περιβάλλον σχετικής ασφάλειας, ακόμα κι όταν ΔΕΝ μπορούν να λύσουν τις διαφορές τους.

Για να λύσει μια χώρα ένα πρόβλημα που την αφορά είναι αναγκασμένη να αναμιχθεί σʼ αυτό.

Για να γίνει «μέρος της λύσης», πρέπει να γίνει, προηγουμένως, «μέρος του προβλήματος».

Αλλά πώς να το πεις αυτό στην Ελλάδα;

Όταν όποια συντεχνία θέλει βυθίζει την κοινωνία στο χάος, η παθητικότητα, η παραίτηση, «η φυγή από τα προβλήματα» γίνεται εξαρτημένο ανακλαστικό πανικού.

Σε ένα παγκοσμιοποιημένο κόσμο, όπου όλοι εξαρτώνται απʼ όλους, όλο και περισσότερο, υπάρχουν κάποιοι που δεν θέλουν να γίνουν μέρος ΚΑΝΕΝΟΣ προβλήματος.

Ούτε του δικού τους.

Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημά τους…

Ελπίζουν ότι στο σύγχρονο κόσμο, τα προβλήματα που υπάρχουν τριγύρω δεν τους αγγίζουν.

Πιστεύουν ότι δεν χρειάζεται οι ίδιοι να αναμιχθούμε ενεργά, αλλά κάποιοι άλλοι θα τα λύσουν για λογαριασμό τους.

Κι αυτό είναι το «σύνδρομο του τσαμπατζή» - η επιτομή της σύγχρονης νεοελληνικής παθογένειας.

Δεν υπάρχουν σχόλια: