Η Ελλάδα, η Κύπρος και το Κοσσυφοπέδιο

Συντάκτης: Κωνσταντίνος Χολέβας, Πολιτικός Επιστήμων

Ημερομηνία καταχώρησης: 10η Ιανουαρίου 2008

Και τώρα που παρήλθε άνευ αποτελέσματος η 10η Δεκεμβρίου τι θα γίνει;

Η διεθνής κοινότητα και η τρόικα (ΗΠΑ, Ευρ. Ένωση, Ρωσία) είχαν θέσει ως τελευταίο όριο διαπραγματεύσεων μεταξύ Σέρβων και Κοσσοβάρων αυτή την ημερομηνία.

Όπως ανέμεναν οι πιο ρεαλιστές οι δύο πλευρές επέμειναν στις θέσεις τους.

Αδιέξοδο πλήρες ή ευκαιρία για τους Αλβανούς να ανακηρύξουν μονομερώς την ανεξαρτησία του Κοσσυφοπεδίου;

Το άμεσο μέλλον θα δείξει.

Μέχρι τότε, όμως, είναι χρήσιμο να καταγράψουμε συμπεράσματα και ανησυχίες που προκύπτουν από την γενικότερη θεώρηση του ζητήματος, πάντα με έμφαση στα εθνικά συμφέροντα του Ελληνισμού.

Πρώτον. Είναι αξιοθαύμαστη και χρήσιμη ως παράδειγμα η εμμονή των Σέρβων στην άρνηση της ανεξαρτησίας.

Οι Σέρβοι, αν και βρίσκονται σε δύσκολη πολιτική και οικονομική κατάσταση, έχουν επιτύχει πλήρη ομοφωνία των πολιτικών τους δυνάμεων επί του θέματος του Κοσσυφοπεδίου.

Είναι έδαφός τους, έχουν μαζί τους το Διεθνές Δίκαιο, υπερασπίζονται την Ιστορία τους, την Ορθόδοξη κληρονομιά τους, την αξιοπρέπειά τους. Έστω κι αν ξέρουν ότι είναι δύσκολο να αντιταχθούν στην θέληση των ΗΠΑ, εν τούτοις δεν συζητούν για απόσχιση, απλώς για ευρεία αυτονομία της επαρχίας.

Το ενδιαφέρον είναι ότι μάλλον βγαίνουν κερδισμένοι από αυτή την επιμονή.

Έχουν κερδίσει την υποστήριξη της Ρωσίας καθώς και ισχυρών ερευνητικών κέντρων του Ισραήλ, ενώ έκαναν αρκετούς Ευρωπαίους πολιτικούς να ξανασκεφθούν το ζήτημα.

Όποια κι αν είναι η κατάληξη η στάση της αδύναμης, αλλά μαχητικής Σερβίας, διδάσκει ότι παρά την υποχώρηση του Διεθνούς Δικαίου ενώπιον του δικαίου της πυγμής των ισχυρών της γης, υπάρχουν κάποιοι λαοί που υπερασπίζονται την εθνική τους υπερηφάνεια.

Δεύτερον. Είναι αξιοσημείωτη για τις ευρύτερες διεργασίες στα Βαλκάνια η Ρωσική στάση. Στηρίζει τους Σέρβους και απειλεί να θέσει ΒΕΤΟ στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ αν έλθει προς αναγνώριση η μονομερής διακήρυξη ανεξαρτησίας των Αλβανών.

Πρόκειται για προσωρινή άσκηση τακτικής των Ρώσων για να κερδίσουν διάφορα ανταλλάγματα ή πρόκειται για σοβαρή απόφαση αμφισβήτησης της αμερικανικής ζώνης επιρροής στην Βαλκανική;

Αν ισχύει το δεύτερο ο κόσμος μας παύει να είναι μονοπολικός και ξαναγίνεται πολυκεντρικός. Σε ένα σύστημα Διεθνών Σχέσεων με πλουραλισμό μεγάλων δυνάμεων και με πιθανή υποχώρηση των αμερικανικών συμφερόντων από τα Βαλκάνια η Ελλάδα θα πρέπει να είναι έτοιμη για έξυπνες κινήσεις υπέρ των εθνικών της συμφερόντων.

Τρίτον. Είναι θαρραλέα, αξιέπαινη και καλά μελετημένη η επίσημη θέση της Κυπριακής Κυβερνήσεως κατά της μονομερούς ανεξαρτησίας του Κοσσυφοπεδίου, όπως εκφράσθηκε στις αρχές Δεκεμβρίου από επίσημα χείλη.

Η Κύπρος είναι θύμα της διεθνούς ανομίας και της παραβιάσεως του Διεθνούς Δικαίου.

Δεν μπορεί να νομιμοποιήσει την εδαφική απόσχιση μιας μουσουλμανικής εθνικής ομάδας, η οποία χρησιμοποίησε βία και προκάλεσε ένοπλη επέμβαση για να επιτύχει τον σκοπό της.

Αν η Κύπρος εγκρίνει τα αποσχιστικά αιτήματα των Αλβανών τότε υπογράφει ουσιαστικά την καταδίκη της και δίνει όπλα στον Ταλάτ και στην θεωρία της Άγκυρας περί δύο κρατών στην Κύπρο.

Θα περίμενα εξ ίσου σαφής να είναι και η επίσημη στάση της Ελλάδος, η οποία μέχρι σήμερα αρκείται σε γενικότητες.

Σωστό είναι να λέμε ότι τασσόμεθα υπέρ μιας λύσεως, η οποία θα ικανοποιεί και τις δύο πλευρές, Σέρβους και Αλβανούς, αλλά πρέπει να δηλώσουμε ευθαρσώς τι θα κάνουμε σε περίπτωση μονομερούς ανεξαρτησίας.

Η μόνη θέση που ταιριάζει στην Ελλάδα είναι η άρνηση αποδοχής μονομερών τετελεσμένων.

Μόνον έτσι θα υπερασπισθούμε το Διεθνές Δίκαιο, αλλά και τα εθνικά συμφέροντά μας στην Κύπρο, στην Θράκη και οπουδήποτε αλλού.

Το ότι οι ΗΠΑ θέλουν ανεξάρτητο Κοσσυφοπέδιο είναι μία σημαντική παράμετρος. Η διαφωνία μας, όμως, στο θέμα αυτό δεν σημαίνει αυτομάτως ότι θα θεωρηθούμε κακοί σύμμαχοι ή αντιαμερικανοί.

Και ο Σαρκοζί συμπλέει με τις ΗΠΑ σε πολλά ζητήματα (π.χ. Μεσανατολικό, Ιράν) , αλλά διαφωνεί ριζικά μαζί τους ως προς την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρώπη.

Τέταρτον. Προκύπτει το ερώτημα αν θα ισχύσει η θεωρία του ντόμινο.

Δηλαδή αν η ενδεχόμενη απόσχιση του Κοσσόβου ανοίξει την όρεξη και σε άλλες μειονότητες που έχουν εκδηλώσει αντίστοιχες διαθέσεις.

Ορισμένες φωνές στην χώρα μας διατείνονται ότι δεν θα γίνει τίποτε και ότι η περίπτωση Κοσσόβου είναι μοναδική.

Θυμίζω ότι στις διεθνείς σχέσεις είναι επισφαλές να είσαι καλοπροαίρετος, όταν οι άλλοι δεν είναι.

Ο Άγγλος Πρωθυπουργός Τσάμπερλαιν με την συμφωνία του Μονάχου το 1938 παρέδωσε στον Χίτλερ την Τσεχοσλοβακία ελπίζοντας ότι έτσι παγιώνεται η ειρήνη.

Όμως πέτυχε το αντίθετο. Άνοιξε την όρεξη του Χιτλερικού επεκτατισμού και η ανθρωπότητα οδηγήθηκε σε στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Είναι, λοιπόν, πολύ πιθανόν η ανοχή ορισμένων ισχυρών χωρών προς τους Αλβανούς να ενθαρρύνει αποσχιστικά κινήματα σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Σημειώνω δύο ξεχωριστές περιπτώσεις.

1)Τα Σκόπια, όπου η αλβανική κοινότητα του 30% αναμένει με το όπλο παρά πόδα. Αν ακολουθήσουν τους αδελφούς τους Κοσσοβάρους τότε δεν θα υπάρχει ουσιαστικά κράτος ΦΥΡΟΜ.

2) Το Βέλγιο, την καρδιά της Ευρ. Ενώσεως, όπου δεν μπορεί να σχηματισθεί Κυβέρνηση επί τετράμηνο λόγω σοβαρών διαφωνιών των Φλαμανδών και των Βαλλόνων.

Αν δικαιούνται να αποσχισθούν οι Αλβανοί, γιατί να μην αποσχισθούν και οι Φλαμανδοί που είναι και η πλειοψηφία στο Βέλγιο;

Ενός Κοσσόβου μύρια έπονται.

Αυτό προφανώς φοβάται και η Ρουμανική Κυβέρνηση και έτσι στις 14-12-2007 ανακοίνωσε ότι δεν θα αναγνωρίσει ένα ανεξάρτητο Κόσσοβο αν οι Αλβανοί κινηθούν χωρίς την έγκριση των Σέρβων. Και έπεται συνέχεια.

Πηγή:Δίκτυο21