RT 9 Ιαν, 2023 του Τιμούρ Φομένκο , πολιτικό αναλυτή
Παρά την αποστροφή του προς τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, το Πεκίνο είναι ρεαλιστικό στην εξασφάλιση ενέργειας
ΦΩΤΟ: Ένα μέλος των Ταλιμπάν φρουρεί κατά μήκος ενός δρόμου στην Καμπούλ του Αφγανιστάν.
Το Αφγανιστάν υπέγραψε συμφωνία με κινεζική εταιρεία που θα επενδύσει 540 εκατομμύρια δολάρια για την ανάπτυξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στη χώρα. Η συμφωνία είναι η πρώτη μεγάλης κλίμακας επένδυση που θα πραγματοποιηθεί στο Αφγανιστάν από τότε που οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα τον Αύγουστο του 2021, μετά την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων μετά από 20 χρόνια κατοχής.
Αν και το Πεκίνο δεν αναγνωρίζει τους Ταλιμπάν ως τη νόμιμη κυβέρνηση του Αφγανιστάν, αναγνωρίζει ότι η ομάδα ελέγχει μια γειτονική χώρα με τεράστιους φυσικούς πόρους, γεγονός που την καθιστά κρίσιμη για την οικονομική ασφάλεια και στρατηγική της Κίνας. Έτσι, ενώ οι δυτικοί διπλωμάτες εγκατέλειψαν την Καμπούλ μετά την προέλαση των Ταλιμπάν, οι Κινέζοι διαπραγματευτές έμειναν στη θέση τους.
Η απόφαση να συνάψει συμφωνία με τους Ταλιμπάν είναι μια επέκταση ενός στρατηγικού διλήμματος που αντιμετωπίζει η Κίνα όσον αφορά την ενεργειακή ασφάλεια. Ως το πολυπληθέστερο έθνος στον κόσμο και ένας βιομηχανικός γίγαντας, η Κίνα είναι επίσης ο μεγαλύτερος καταναλωτής ενέργειας στον κόσμο. Δεν έχει αρκετούς πόρους στο εσωτερικό της για να ανταποκριθεί στις δικές της απαιτήσεις, οι οποίες αυξάνονται συνεχώς καθώς η χώρα αναπτύσσεται ραγδαία. Αυτό άφησε την Κίνα ως κύριο καθαρό εισαγωγέα πετρελαίου και φυσικού αερίου, ο οποίος υπήρξε κινητήριος παράγοντας σε πολλές από τις πρόσφατες συνεργασίες της, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, του Ισημερινού και των κρατών του Κόλπου της Μέσης Ανατολής.
Ενώ οι δεσμοί της Κίνας με αυτές τις χώρες παρέμειναν ισχυροί, οι εισαγωγές ενέργειας του Πεκίνου έχουν στρατηγική αχίλλειο πτέρνα – αυτοί οι πόροι, εκτός από αυτούς που προέρχονται από τη Ρωσία, πρέπει να εισάγονται δια θαλάσσης και μέσω στρατηγικά αμφισβητούμενων περιοχών που στρατιωτικοποιούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό περιλαμβάνει τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την περιφέρεια της Κίνας και σε περίπτωση σύγκρουσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προσπαθήσουν να βάλουν εμπάργκο στη ναυτιλία σε μια προσπάθεια να διακόψουν τον ενεργειακό εφοδιασμό. Παρόλο που η προσπάθεια επιδίωξης ενός τέτοιου αποκλεισμού θα ήταν δαπανηρή, υπάρχουν ωστόσο πιο διακριτά «στρατηγικά σημεία ασφυξίας» όπως το στενό της Μαλάκα, που θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Αναγνωρίζοντας αυτή την αδυναμία, η Κίνα ανταποκρίθηκε τα τελευταία χρόνια με την οικοδόμηση της πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI), επιδιώκοντας να ενσωματώσει την Ευρασία με την κατασκευή διηπειρωτικών δρόμων και σιδηροδρόμων, κατασκευάζοντας νέες υλικοτεχνικές διαδρομές που μπορούν να επιτρέψουν την είσοδο και την έξοδο αγαθών από την Κίνα. πέρα από την εμβέλεια της αμερικανικής ισχύος. Για παράδειγμα, ο Οικονομικός Διάδρομος Κίνας-Πακιστάν (CPEC) είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του BRI που δημιουργεί μια διαδρομή προς τον δυτικό Ινδικό Ωκεανό, δημιουργώντας μια συντόμευση προς τη Μέση Ανατολή που παρακάμπτει αυτές τις στρατιωτικά ευάλωτες θαλάσσιες περιοχές.
Αλλά κανένας στρατηγικός οδικός χάρτης, συμπεριλαμβανομένου του BRI, δεν θα ήταν ολοκληρωμένος χωρίς την ενσωμάτωση του Αφγανιστάν. Η χώρα της Κεντρικής Ασίας μοιράζεται ένα μικρό τμήμα συνόρων με την Κίνα και βρίσκεται ως σταυροδρόμι μεταξύ της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής και της Νότιας Ασίας. Αυτό σημαίνει ότι η Καμπούλ αποτελεί κρίσιμο μέρος της ασφάλειας και της στρατηγικής της ίδιας της Κίνας. Ενώ η χώρα ήταν εγγενώς ασταθής, και επομένως άχρηστη για δεκαετίες, το τέλος του πολέμου εναντίον της υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και η κατάληψη των Ταλιμπάν έδωσε στο Αφγανιστάν σχετική σταθερότητα σε αντίθεση με τις συνήθεις περιστάσεις του. Αν και η εξέγερση του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) συνεχίζεται με τρομοκρατικές επιθέσεις, το Αφγανιστάν βρίσκεται στο πιο σταθερό σημείο των τελευταίων 40 ετών (που είναι, ομολογουμένως, πολύ χαμηλός πήχης).
Και όπως συμβαίνει, το Αφγανιστάν έχει τεράστια αποθέματα ορυκτών και διαθέτει 1,75 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια αποδεδειγμένων αποθεμάτων φυσικού αερίου και έχει επίσης λίγο πετρέλαιο . Για την Κίνα αυτό είναι σημαντικό, και για τους Ταλιμπάν, η εξασφάλιση ξένων επενδύσεων, δεδομένου ότι η οικονομία της χώρας τους βρίσκεται στον πάτο, είναι κρίσιμη. Ποτέ εδώ και δεκαετίες το Αφγανιστάν δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να λάβει τέτοια χρήματα, ένα πρόβλημα που επιδεινώθηκε από τη διαφθορά του καθεστώτος που εγκατέστησαν οι ΗΠΑ. Αυτές οι συνθήκες επέτρεψαν σε δύο ιδεολογικά πολικά αντίθετα, τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές και ένα κομμουνιστικό κράτος, να ενωθούν και να επισφραγίσουν μια συμφωνία ύψους μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων.
Κατά τη σύναψη αυτής της συμφωνίας, η Κίνα δεσμεύεται να σεβαστεί την εσωτερική πολιτική του Αφγανιστάν και να διατηρήσει τη δική της παραδοσιακή θέση μη παρέμβασης. Αν και αυτό προσφέρει ένα κρίσιμο πλεονέκτημα και εναλλακτική λύση στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προσπάθησαν να επιβάλουν βίαια το δικό τους ιδεολογικό όραμα στη χώρα και απέτυχαν, σημαίνει επίσης ότι το Πεκίνο πρέπει να αγνοήσει τις εξτρεμιστικές πολιτικές των Ταλιμπάν, για παράδειγμα τις διακρίσεις των γυναικών, οι οποίες έχουν αποκλειστεί από την εκπαίδευση και μεγάλο μέρος της αγοράς εργασίας.
Η Κίνα, σε τελική ανάλυση, αποδοκιμάζει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό σε σημείο που τον έχει καταδικάσει ως ιδεολογία αυτονομισμού στην αυτόνομη περιοχή Xinjiang και θεωρεί ότι η επιβολή της κοσμικής διακυβέρνησης στη μειονότητα των Ουιγούρων είναι κρίσιμη για τη σταθερότητα στην περιοχή, ένα σύνολο πολιτικών που δέχονται αυξανόμενες επιθέσεις από τη Δύση. Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική της Κίνας είναι ρεαλιστική και η δημιουργία εργασιακών σχέσεων με το κράτος των Ταλιμπάν στα σύνορά του είναι προς το εθνικό και στρατηγικό συμφέρον. Η Κίνα χρειάζεται πρόσβαση στην ενέργεια και πού είναι καλύτερο να την αναζητήσουμε παρά σε ένα γειτονικό κράτος;
Έτσι, το Πεκίνο πιθανότατα πιστεύει ότι επενδύοντας στο Αφγανιστάν, μπορεί να κάνει τη χώρα πιο σταθερή μέσω της ευημερίας. Ενώ υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις για τον χαρακτήρα της κυριαρχίας των Ταλιμπάν, δεν είναι καιρός για αλλαγή; Οι βομβαρδισμοί με χαλιά και η διεξαγωγή πολέμου στο Αφγανιστάν στο όνομα της δημοκρατίας ήταν μια άθλια αποτυχία για δεκαετίες, η οποία άφησε τη χώρα σε ερείπια ως αποτυχημένο κράτος. Αυτή η χώρα αξίζει μια ευκαιρία να βγάλει κάποια χρήματα και να ανακάμψει, αντί να πεθάνει από την πείνα από τον πόλεμο και τις κυρώσεις υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Το μοντέλο της Κίνας προσφέρει κάτι νέο, θετικό και διαφορετικό για το Αφγανιστάν.
Οι δηλώσεις, οι απόψεις και οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτή τη στήλη είναι αποκλειστικά του συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα εκείνες του RT.
Παρά την αποστροφή του προς τον ισλαμικό φονταμενταλισμό, το Πεκίνο είναι ρεαλιστικό στην εξασφάλιση ενέργειας
ΦΩΤΟ: Ένα μέλος των Ταλιμπάν φρουρεί κατά μήκος ενός δρόμου στην Καμπούλ του Αφγανιστάν.
Το Αφγανιστάν υπέγραψε συμφωνία με κινεζική εταιρεία που θα επενδύσει 540 εκατομμύρια δολάρια για την ανάπτυξη κοιτασμάτων πετρελαίου και φυσικού αερίου στη χώρα. Η συμφωνία είναι η πρώτη μεγάλης κλίμακας επένδυση που θα πραγματοποιηθεί στο Αφγανιστάν από τότε που οι Ταλιμπάν ανέλαβαν την κατεστραμμένη από τον πόλεμο χώρα τον Αύγουστο του 2021, μετά την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων μετά από 20 χρόνια κατοχής.
Αν και το Πεκίνο δεν αναγνωρίζει τους Ταλιμπάν ως τη νόμιμη κυβέρνηση του Αφγανιστάν, αναγνωρίζει ότι η ομάδα ελέγχει μια γειτονική χώρα με τεράστιους φυσικούς πόρους, γεγονός που την καθιστά κρίσιμη για την οικονομική ασφάλεια και στρατηγική της Κίνας. Έτσι, ενώ οι δυτικοί διπλωμάτες εγκατέλειψαν την Καμπούλ μετά την προέλαση των Ταλιμπάν, οι Κινέζοι διαπραγματευτές έμειναν στη θέση τους.
Η απόφαση να συνάψει συμφωνία με τους Ταλιμπάν είναι μια επέκταση ενός στρατηγικού διλήμματος που αντιμετωπίζει η Κίνα όσον αφορά την ενεργειακή ασφάλεια. Ως το πολυπληθέστερο έθνος στον κόσμο και ένας βιομηχανικός γίγαντας, η Κίνα είναι επίσης ο μεγαλύτερος καταναλωτής ενέργειας στον κόσμο. Δεν έχει αρκετούς πόρους στο εσωτερικό της για να ανταποκριθεί στις δικές της απαιτήσεις, οι οποίες αυξάνονται συνεχώς καθώς η χώρα αναπτύσσεται ραγδαία. Αυτό άφησε την Κίνα ως κύριο καθαρό εισαγωγέα πετρελαίου και φυσικού αερίου, ο οποίος υπήρξε κινητήριος παράγοντας σε πολλές από τις πρόσφατες συνεργασίες της, συμπεριλαμβανομένης της Ρωσίας, του Ισημερινού και των κρατών του Κόλπου της Μέσης Ανατολής.
Ενώ οι δεσμοί της Κίνας με αυτές τις χώρες παρέμειναν ισχυροί, οι εισαγωγές ενέργειας του Πεκίνου έχουν στρατηγική αχίλλειο πτέρνα – αυτοί οι πόροι, εκτός από αυτούς που προέρχονται από τη Ρωσία, πρέπει να εισάγονται δια θαλάσσης και μέσω στρατηγικά αμφισβητούμενων περιοχών που στρατιωτικοποιούνται από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό περιλαμβάνει τη Θάλασσα της Νότιας Κίνας.
Οι ΗΠΑ επιδιώκουν να κυριαρχήσουν σε ολόκληρη την περιφέρεια της Κίνας και σε περίπτωση σύγκρουσης είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα προσπαθήσουν να βάλουν εμπάργκο στη ναυτιλία σε μια προσπάθεια να διακόψουν τον ενεργειακό εφοδιασμό. Παρόλο που η προσπάθεια επιδίωξης ενός τέτοιου αποκλεισμού θα ήταν δαπανηρή, υπάρχουν ωστόσο πιο διακριτά «στρατηγικά σημεία ασφυξίας» όπως το στενό της Μαλάκα, που θα είχε το ίδιο αποτέλεσμα.
Αναγνωρίζοντας αυτή την αδυναμία, η Κίνα ανταποκρίθηκε τα τελευταία χρόνια με την οικοδόμηση της πρωτοβουλίας Belt and Road (BRI), επιδιώκοντας να ενσωματώσει την Ευρασία με την κατασκευή διηπειρωτικών δρόμων και σιδηροδρόμων, κατασκευάζοντας νέες υλικοτεχνικές διαδρομές που μπορούν να επιτρέψουν την είσοδο και την έξοδο αγαθών από την Κίνα. πέρα από την εμβέλεια της αμερικανικής ισχύος. Για παράδειγμα, ο Οικονομικός Διάδρομος Κίνας-Πακιστάν (CPEC) είναι ο ακρογωνιαίος λίθος του BRI που δημιουργεί μια διαδρομή προς τον δυτικό Ινδικό Ωκεανό, δημιουργώντας μια συντόμευση προς τη Μέση Ανατολή που παρακάμπτει αυτές τις στρατιωτικά ευάλωτες θαλάσσιες περιοχές.
Αλλά κανένας στρατηγικός οδικός χάρτης, συμπεριλαμβανομένου του BRI, δεν θα ήταν ολοκληρωμένος χωρίς την ενσωμάτωση του Αφγανιστάν. Η χώρα της Κεντρικής Ασίας μοιράζεται ένα μικρό τμήμα συνόρων με την Κίνα και βρίσκεται ως σταυροδρόμι μεταξύ της Μέσης Ανατολής, της Κεντρικής και της Νότιας Ασίας. Αυτό σημαίνει ότι η Καμπούλ αποτελεί κρίσιμο μέρος της ασφάλειας και της στρατηγικής της ίδιας της Κίνας. Ενώ η χώρα ήταν εγγενώς ασταθής, και επομένως άχρηστη για δεκαετίες, το τέλος του πολέμου εναντίον της υπό την ηγεσία των ΗΠΑ και η κατάληψη των Ταλιμπάν έδωσε στο Αφγανιστάν σχετική σταθερότητα σε αντίθεση με τις συνήθεις περιστάσεις του. Αν και η εξέγερση του Ισλαμικού Κράτους (ΙΚ) συνεχίζεται με τρομοκρατικές επιθέσεις, το Αφγανιστάν βρίσκεται στο πιο σταθερό σημείο των τελευταίων 40 ετών (που είναι, ομολογουμένως, πολύ χαμηλός πήχης).
Και όπως συμβαίνει, το Αφγανιστάν έχει τεράστια αποθέματα ορυκτών και διαθέτει 1,75 τρισεκατομμύρια κυβικά πόδια αποδεδειγμένων αποθεμάτων φυσικού αερίου και έχει επίσης λίγο πετρέλαιο . Για την Κίνα αυτό είναι σημαντικό, και για τους Ταλιμπάν, η εξασφάλιση ξένων επενδύσεων, δεδομένου ότι η οικονομία της χώρας τους βρίσκεται στον πάτο, είναι κρίσιμη. Ποτέ εδώ και δεκαετίες το Αφγανιστάν δεν είχε ποτέ την ευκαιρία να λάβει τέτοια χρήματα, ένα πρόβλημα που επιδεινώθηκε από τη διαφθορά του καθεστώτος που εγκατέστησαν οι ΗΠΑ. Αυτές οι συνθήκες επέτρεψαν σε δύο ιδεολογικά πολικά αντίθετα, τους ισλαμιστές φονταμενταλιστές και ένα κομμουνιστικό κράτος, να ενωθούν και να επισφραγίσουν μια συμφωνία ύψους μισού δισεκατομμυρίου δολαρίων.
Κατά τη σύναψη αυτής της συμφωνίας, η Κίνα δεσμεύεται να σεβαστεί την εσωτερική πολιτική του Αφγανιστάν και να διατηρήσει τη δική της παραδοσιακή θέση μη παρέμβασης. Αν και αυτό προσφέρει ένα κρίσιμο πλεονέκτημα και εναλλακτική λύση στις Ηνωμένες Πολιτείες, οι οποίες προσπάθησαν να επιβάλουν βίαια το δικό τους ιδεολογικό όραμα στη χώρα και απέτυχαν, σημαίνει επίσης ότι το Πεκίνο πρέπει να αγνοήσει τις εξτρεμιστικές πολιτικές των Ταλιμπάν, για παράδειγμα τις διακρίσεις των γυναικών, οι οποίες έχουν αποκλειστεί από την εκπαίδευση και μεγάλο μέρος της αγοράς εργασίας.
Η Κίνα, σε τελική ανάλυση, αποδοκιμάζει τον ισλαμικό φονταμενταλισμό σε σημείο που τον έχει καταδικάσει ως ιδεολογία αυτονομισμού στην αυτόνομη περιοχή Xinjiang και θεωρεί ότι η επιβολή της κοσμικής διακυβέρνησης στη μειονότητα των Ουιγούρων είναι κρίσιμη για τη σταθερότητα στην περιοχή, ένα σύνολο πολιτικών που δέχονται αυξανόμενες επιθέσεις από τη Δύση. Ωστόσο, η εξωτερική πολιτική της Κίνας είναι ρεαλιστική και η δημιουργία εργασιακών σχέσεων με το κράτος των Ταλιμπάν στα σύνορά του είναι προς το εθνικό και στρατηγικό συμφέρον. Η Κίνα χρειάζεται πρόσβαση στην ενέργεια και πού είναι καλύτερο να την αναζητήσουμε παρά σε ένα γειτονικό κράτος;
Έτσι, το Πεκίνο πιθανότατα πιστεύει ότι επενδύοντας στο Αφγανιστάν, μπορεί να κάνει τη χώρα πιο σταθερή μέσω της ευημερίας. Ενώ υπάρχουν πολλές επιφυλάξεις για τον χαρακτήρα της κυριαρχίας των Ταλιμπάν, δεν είναι καιρός για αλλαγή; Οι βομβαρδισμοί με χαλιά και η διεξαγωγή πολέμου στο Αφγανιστάν στο όνομα της δημοκρατίας ήταν μια άθλια αποτυχία για δεκαετίες, η οποία άφησε τη χώρα σε ερείπια ως αποτυχημένο κράτος. Αυτή η χώρα αξίζει μια ευκαιρία να βγάλει κάποια χρήματα και να ανακάμψει, αντί να πεθάνει από την πείνα από τον πόλεμο και τις κυρώσεις υπό την ηγεσία των ΗΠΑ. Το μοντέλο της Κίνας προσφέρει κάτι νέο, θετικό και διαφορετικό για το Αφγανιστάν.
Οι δηλώσεις, οι απόψεις και οι απόψεις που εκφράζονται σε αυτή τη στήλη είναι αποκλειστικά του συγγραφέα και δεν αντιπροσωπεύουν απαραίτητα εκείνες του RT.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου