Φωτογραφία Αρχείου: Ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν εμφανίζεται εδώ κατά τη διάρκεια μιας τηλεδιάσκεψης με μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας στη Μόσχα, 22 Ιουνίου 2022.
Στις αρχές της δεκαετίας του 2000, ο Ρώσος Πρόεδρος προσπάθησε να συνεργαστεί με τη Δύση και το ΝΑΤΟ. Όμως τον απέρριψαν βάναυσα, τον πρόδωσαν και κάποιοι τον γέλασαν. Τώρα έχουν σταματήσει να γελούν.
από τον Thomas Frank
«Ήρωες» και «Δαίμονες»
Είναι απίστευτο πώς ο Βλαντιμίρ Πούτιν, ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας, υφίσταται διακρίσεις σε αυτή τη χώρα. Ξεχωρίζει ιδιαίτερα η εικόνα Selenskij- και Klitschko-Blatt . Γίνεται λόγος για τον τύραννο του Κρεμλίνου, για τον δικτάτορα και πολεμοκάπηλο του Κρεμλίνου, για τον δεσπότη του Κρεμλίνου , για τον δικτάτορα της Ρωσίας και ούτω καθεξής.
Αυτό δεν με εκπλήσσει, αφού η Bild έχει μια «ιδιαίτερη» σχέση με τα δύο αδέρφια Klitschko, που απολαμβάνουν cult status σε αυτή τη χώρα. Παρουσιάζονται σχεδόν καθημερινά στην εικόνα της τηλεόρασης ως «ήρωες πολέμου», ως γενναίοι ήρωες που υπερασπίζονται αμείλικτα τη χώρα τους ενάντια στους Ρώσους.
Αντίθετα, ο «κακός», ο «δαιμονικός» Πούτιν μας παρουσιάζεται σαν μάντρα. Και έτσι δεν είναι περίεργο που οι περισσότεροι Γερμανοί βλέπουν τον Ρώσο πρόεδρο ως τον πεμπτουσία του «διάβολου» που θέλει να κάνει ολόκληρο τον κόσμο σε ερείπια και στάχτη. Το είχαμε και παλιότερα. Το συνεχές ρεύμα προπαγάνδας Δυτικής Ουκρανίας το καθιστά δυνατό. Οι περισσότεροι γερμανοί πολιτικοί τραγουδούν επίσης με ανυπομονησία στη χορωδία των «μισητές του Πούτιν».
Αντίθετα, σχεδόν όλοι οι Ρώσοι φίλοι μου ψηφίζουν τον Πούτιν, τον οποίο βλέπουν ως τον «καλύτερο» πρόεδρο που δεν αφήνει τη Δύση και τους Αμερικανούς να τον κοροϊδεύουν και να κάνει κάτι για τον λαό. Πολύ διαφορετικός από τον Μιχαήλ Γκορμπατσόφ, ο οποίος εξακολουθεί να απολαμβάνει το καθεστώς της λατρείας σε αυτή τη χώρα και τον οποίο βλέπουν ως τον πιο «αδύναμο» πρόεδρο, που έφταιγε για την κατάρρευση και την κατάρρευση της πρώην ΕΣΣΔ.
Ο Πούτιν απλώνει το χέρι του
Όμως, παρ' όλες τις προσβολές, οι Γερμανοί πολιτικοί και τα ενοποιημένα μέσα ενημέρωσης της GEZ παραβλέπουν σημαντικά γεγονότα. Για παράδειγμα, τον Μάρτιο του 2000, ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βλαντιμίρ Πούτιν δήλωσε στο βρετανικό BBC την ανάγκη συνεργασίας με τη Δύση, συμπεριλαμβανομένου του ΝΑΤΟ. Γιατί η Ρωσία είναι «μέρος της ευρωπαϊκής κουλτούρας» και δεν μπορεί να φανταστεί το ΝΑΤΟ ως εχθρό. Ο Πούτιν δεν απέκλεισε επίσης το ενδεχόμενο ένταξης, αλλά σημείωσε ότι η Ρωσία παραμένει αντίθετη στην επέκταση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά .
Στις 25 Σεπτεμβρίου 2001 , ο Πούτιν μίλησε ακόμη και στη γερμανική Bundestag και πρότεινε «πλήρη εταιρική σχέση και συνεργασία». Το Συμβούλιο ΝΑΤΟ-Ρωσίας πρέπει επίσης να ενισχυθεί. Ήταν μια μικρή αίσθηση!
Αν και η ομιλία του Πούτιν αρχικά γιορτάστηκε στα μέσα ενημέρωσης και στην πολιτική, δεν έγιναν πραγματικές παραχωρήσεις στους Ρώσους. Μια ιστορικά μοναδική ευκαιρία χάθηκε από αμέλεια.
Προδομένος από τη Δύση
Σε αντίθεση με την προσφορά του Ρώσου προέδρου, οι ΗΠΑ και οι υποτελείς τους στο ΝΑΤΟ συνέχισαν την αποσταθεροποιητική πολιτική τους, που σήμαινε: την αποδοχή όσο το δυνατόν περισσότερων χωρών της Ανατολικής Ευρώπης στη δυτική «αμυντική συμμαχία», σε απλή γλώσσα: ολοένα και πιο κοντά στη Ρωσία.
Ως αποτέλεσμα της συνεχιζόμενης επέκτασης του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά, ο Πούτιν ένιωσε τελικά ότι δεν τον έπαιρναν στα σοβαρά και ότι προδόθηκε από τη Δύση. Χρόνια αργότερα άλλαξε τη στρατηγική του κατεύθυνση.
Στη Διάσκεψη για την Ασφάλεια του Μονάχου στις 10 Φεβρουαρίου 2007, ο Πούτιν λοιπόν δεν μίλησε πλέον για «προσέγγιση» αλλά για «απειλή» και έτσι ένιωθε – απείλησε:
«Είναι προφανές ότι η επέκταση του ΝΑΤΟ δεν αφορά την ασφάλεια της Ευρώπης. Αντίθετα: είναι μια σοβαρή πρόκληση που καταστρέφει την αμοιβαία εμπιστοσύνη».
Γέλασαν με τον Πούτιν!
Εκείνη την εποχή, αν η Δύση είχε διορατικότητα, τα πράγματα θα μπορούσαν να είχαν οδηγηθεί στη σωστή κατεύθυνση. Αλλά η Δύση, και πάνω απ' όλα οι Αμερικανοί, πραγματικά δεν έδωσαν δεκάρα για τις ανάγκες ασφαλείας των Ρώσων. Παρεμπιπτόντως, αυτό ισχύει ακόμα και σήμερα.
Ο δημοσιογράφος Andreas Zumach, ο οποίος παρακολούθησε τη Διάσκεψη Ασφαλείας του Μονάχου το 2007, είπε:
«Ειδικά στο διάλειμμα για καφέ που ακολούθησε, βίωσα πώς η πολιτική, η πολιτική ασφαλείας, η στρατιωτική ελίτ και επίσης κάποιοι από τους δημοσιογράφους συναδέλφους μου γελούσαν με τον Πούτιν και απλά δεν το πήραν στα σοβαρά».
Η προβλέψιμη συνέπεια: Οι σχέσεις μεταξύ της Δύσης και της Ρωσικής Ομοσπονδίας χειροτέρευαν από χρόνο σε χρόνο. Ήταν ώρα για κροτάλισμα της σπαθιάς. Το επίκεντρο ήταν όλο και περισσότερο στην Ουκρανία, την «αυλή της Ρωσίας».
Μέχρι σήμερα, το τίμιο «απλωμένο χέρι» του Πούτιν αναιρείται ή αντιστρέφεται. Αλλά σε αντίθεση με τότε, κανείς δεν γελάει πια.
28-6-22
https://de.rt.com/meinung/142115-sie-haben-uber-putin-gelacht/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου