Μια χούφτα παλικάρια ήταν πάντα. Άνδρες και Γυναίκες ηρωΐδες, πολλές φορές μετρημένες στα δάχτυλα. Με οδηγό την πίστη στην μεγάλη Μητέρα, ενάντια σε μισθοφόρους, κατακτητές, υπανθρώπους, κτήνη, πανίσχυρες πολεμικές μηχανές, πολυάριθμες ορδές, εξουσιαστικά συστήματα.
Όλοι εδώ γονάτισαν. Αρκεί πάντα να υπάρχουν μια χούφτα παλικάρια που κατάλαβαν γιατί γεννήθηκαν, γιατί υπάρχουν, τον αυθύπαρκτο κώδικα της υπέρτατης αξίας.
Μητρός τε και πατρὸς και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερόν εστιν η Πατρὶς και σεμνότερον και αγιώτερον και εν μείζονι μοίρα και παρα θεοίς και παρ᾿ ανθρώποις τοις νουν έχουσι.
«Έκατσα που εσκαπέτισαν με τα μπαϊράκια τους απεκατέβηκα κάτω. Ήταν μιά εκκλησία εις τον δρόμον, η Παναγία στο Χρυσοβίτσι, και το καθησιό μου ήτο όπου έκλαιγα την Ελλάς…
Σίμωσα, έδεσα το άλογό μου σ’ ένα δένδρο, μπήκα μέσα και….
γονάτισα. Παναγία μου είπα από τα βάθη της καρδιάς μου και τα μάτια μου δάκρυσαν. Παναγία μου βοήθησε και τούτη τη φορά τους Έλληνες να ψυχωθούν. Έκανα το Σταυρό μου, ασπάσθηκα την εικόνα της, βγήκα από το εκκλησάκι, πήδηξα στο άλογό μου και έφυγα. Σε λίγο μπροστά μου ξεπετάγονταν οχτώ αρματωμένοι, ο εξάδελφός μου ο Αντώνης Κολοκοτρώνης και επτά ανήψια του. – Κανείς δεν είναι στην Πιάνα, μου είπε ο Αντώνης. Ούτε στην Αλωνίσταινα. Είναι φευγάτοι. -Ας μη είναι κανείς αποκρίθηκα. Ο τόπος σε λίγο θα γιομίση παλικάρια… Ο Θεός υπέγραψε την λευτεριά της Ελλάδος και δεν θα πάρει πίσω την υπογραφή του».
Μια χούφτα παλικάρια μόνο αρκούν. Στρατηγός υπάρχει.
ολυμπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου