“Children of men” και μεταναστευτικός εφιάλτης. Προπαγάνδα και αλήθειες μέσα από μια φουτουριστική ταινία

ΚΟ: Η επίδειξη δύναμης και η ‘έφοδος’ προς τον Άγνωστο Στρατιώτη του όχλου των μουσουλμάνων λαθρομεταναστών (με την αγαστή συνεργασία των εγχώριων επαγγελματιών αντιρατσιστών) στο πρόσφατο "αντιρατσιστικό συλλαλητήριο" μου θύμισε την ταινία “Children of men” (‘Τα παιδιά των ανθρώπων’), μια ταινία φουτουριστική και δυστοπική για ένα μέλλον όχι τόσο μακρινό. Ένα μέλλον όπου οι πόλεις της πολυπολιτισμικής Ευρώπης (στην συγκεκριμένη ταινία το Λονδίνο) θυμίζουν Αφγανιστάν και Συρία, το χάος και ο θάνατος κυριαρχούν και ο στρατιωτικός νόμος έχει επιβληθεί καθώς ένοπλες ομάδες μουσουλμάνων μεταναστών και ντόπιων υπερασπιστών τους συγκρούονται με τον στρατό, κάνοντας τα πάντα κόλαση!

Ας τα πάρουμε από την αρχή.

Πάντοτε μου άρεσαν οι λεγόμενες φουτουριστικές ταινίες (βλ. και εδώ). Άλλωστε είναι «συμβατές» με τον ΚΟΚΚΙΝΟ ΟΥΡΑΝΟ και την θεματολογία του.

Φουτουριστική ονομάζεται μία κινηματογραφική ταινία που η ιστορία της εξελίσσεται σε μία - όχι και τόσο πολύ - μελλοντική εποχή και συνθέτει μία πραγματικότητα του αύριο, με στοιχεία όμως που μαζεύει από το σήμερα.

Μία φουτουριστική (δηλ. μελλοντολογική) ταινία, ενώ συγγενεύει με τον χώρο των ταινιών «επιστημονικής φαντασίας», εν τούτοις είναι πιο ρεαλιστική και για αυτό, σχεδόν πάντα, καταλήγει να είναι δυστοπική και συνεπώς καταθλιπτική. Δυστοπία – το αντίθετο της ουτοπίας- είναι η περιγραφή ενός μελλοντικού «φανταστικού» (;) κόσμου απόλυτης δυστυχίας.

Πολλές από αυτές τις ταινίες είναι πράγματι «προφητικές». Χωρίς βέβαια την θεολογική έννοια του όρου, αλλά πραγματικά, λες και προ-βλέπουν το μέλλον. Είτε λόγω της γνώσης, της ικανότητας και της οξυδέρκειας του σεναριογράφου, είτε λόγω τύχης (;), είτε λόγω κάποιας εσωτερικής (μυστικής) πληροφόρησης, είτε λόγω ‘συνομωσίας’, πολλές τέτοιες ταινίες μπορούν και πιάνουν θέματα που από «φαντασία» γίνονται σύντομα σύγχρονη πραγματικότητα, (θυμάμαι τώρα το ‘The Island’ και το ‘Gattaca’ που παίζουν με τα θέματα της κλωνοποίησης και της γενετικής). Αποδεικνύονται έτσι, μετα-αποκαλυπτικές και πολλές φορές, σχεδόν, «επίκαιρες», μόνο που η επικαιρότητα είναι συνήθως εφιαλτική. Ιδού ένας κατάλογος τέτοιων ταινιών και το "προφητικό" χρονολόγιό τους:

Τέτοιες ταινίες που μπορώ να θυμηθώ είναι οι : το “Brazil” του Terry Gilliam (1985), το “Gattaca” (1997), το ‘Minority Report’ (2002) του Steven Spielberg, το “Blade Runner” του Ridley Scott (1982), το “Total Recal” («Ολική Επαναφορά») του Paul Verhoeven (1990), ο «Υδάτινος Κόσμος» (1995), το "The Postman" (1997), το “V For Vendetta” (2005), το πιο πρόσφατο ‘In Time’ (2011), το πολυαγαπημένο μου – για το οποίο ετοιμάζεται αφιέρωμα - “They Live” («Ζουν ανάμεσά μας») του John Carpenter και το πιο κλασσικό ίσως, του είδους, το «1984» (1984), μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου του Όργουελ.

Το 2006 ανέβηκε στους κινηματογράφους η φουτουριστική – δυστοπική ταινία «Τα παιδιά των ανθρώπων» (“Children of men”) του Alfonso Cuaron, η οποία αποτελεί μεταφορά του ομώνυμου βιβλίου που έγραψε η P.D. James το 1993.

Στην ταινία πρωταγωνιστεί ο Clive Owen,καθώς και οι : Julianne Moore, Michael Caine, Claire-Hope Ashitey, Chiwetel Ejiofor, Pam Ferris, Danny Huston κ.α.

Η υπόθεση της ταινίας: 

Ένας πρώην ακτιβιστής ο οποίος τώρα κάνει μια συνηθισμένη δουλειά γραφείου, ο Theo Faron (Clive Owen), ζει τη βίαιη, σκοτεινή και αποτρόπαιη καθημερινότητα του μελλοντικού Λονδίνου. Το 2027, και ενώ όλος ο υπόλοιπος κόσμος έχει καταστραφεί από τον πόλεμο και την αναρχία, όλοι οι επιζώντες μεταναστεύουν στο Λονδίνο όπου, αν και σε παρακμή υπό στρατιωτικό νόμο, φαντάζει σαν παράδεισος. Επιπλέον, από το 2009, όλες οι γυναίκες του κόσμου άρχισαν να γίνονται στείρες με αποτέλεσμα να μη υπάρχουν πλέον γεννήσεις και το ανθρώπινο είδος να οδεύει προς την εξαφάνισή του. Όταν ο νεότερος άνθρωπος του κόσμου, 18 ετών, δολοφονείται το μέλλον διαγράφεται ακόμα πιο δυσοίωνο. Ο Theo πέφτει θύμα απαγωγής μιας τρομοκρατικής ομάδας η οποία υπερασπίζεται τα δικαιώματα των μεταναστών, που η κυβέρνηση στοιβάζει σε κλουβιά. Υψηλόβαθμο στέλεχος της οργάνωσης αυτής είναι η Julian Taylor (Julianne Moore), πρώην ερωμένη του Theo με την οποία είχαν ένα παιδί. Η Julian θα τον πληρώσει αδρά για να χρησιμοποιήσει τις διασυνδέσεις του με σκοπό να βγάλει διαβατήριο σε μια νεαρή μαύρη κοπέλα, την Kee (Claire-Hope Ashitey), και να την παραδώσει στα χέρια μιας μυστικής επιστημονικής ομάδας που μελετά τη σωτηρία του ανθρώπινου είδους.

Δείτε ένα trailer:

  Η ταινία όμως - που είχε γενικά καλές κριτικές αν και δεν φαίνεται να τα πήγε καλά στις εισπράξεις - έχει μεγάλες διαφορές από το βιβλίο της P.D. James. Κυρίως όσον αφορά τις χριστιανικές και "συντηρητικές" πτυχές της ιστορίας.

Η Βρετανίδα συγγραφέας P.D. James (πλήρες όνομα: Phyllis Dorothy James, Baroness James of Holland Park, γεννημένη στις 3 Αυγούστου του 1920), είναι συντηρητική ευγενής (life peer) στην Βουλή των Λόρδων.

Το τίτλο του βιβλίου της τον εμπνεύστηκε από το Βιβλίο των Ψαλμών (Ψαλμός 90 (89):3) «…επιστρέψατε υιοί ανθρώπων», στα αγγλικά: “Return, ye children of men”. Ο ήρωας ονομάζεται Theodore ή "Theo", δηλαδή Θεόδωρος. Υπάρχει έντονη η αλληγορία με την ιστορία της Γέννησης, ενώ η ίδια η συγγραφέας ονόμασε το βιβλίο της ένα ‘χριστιανικό μύθο’ ("Christian fable").

Ο Μεξικάνος και αριστερών πεποιθήσεων Cuaron, (ο οποίος, όπως δήλωσε, δεν διάβασε ποτέ του το βιβλίο!) από ότι φαίνεται θεώρησε σωστό να αφαιρέσει κάθε στοιχείο που θα μπορούσε να θεωρηθεί χριστιανικό ή «συντηρητικό» και κάνοντας ένα τεράστιο άλμα, να φτιάξει μια ταινία που προβάλει όλη την αριστερή, ‘πολιτικά ορθή’ ατζέντα σχετικά με τους μετανάστες. Άλλωστε και ο ίδιος είναι μετανάστης που μετανάστευσε αρχικά στις ΗΠΑ και μετά στην Βρετανία.

Έτσι:

Έτσι όλοι οι αστυνομικοί στην ταινία είναι λευκοί (κάτι που για την Βρετανία του σήμερα πόσο μάλλον του 2027 μοιάζει με ανέκδοτο) και φυσικά είναι «κακοί». Γενικά στην ταινία όλοι οι «κακοί» είναι λευκοί.

(Κάποια στιγμή θα ήθελα να κάνω μια έρευνα – άρθρο για τους «κακούς» του νεότερου κινηματογράφου. Έχω την εντύπωση ότι δεν θα βρούμε μαύρο ηθοποιό σε τέτοιο ρόλο.)
Εκείνοι που ρίχνουν πέτρες στο λεωφορείο της γραμμής με το οποίο ταξιδεύει ο πρωταγωνιστής είναι λευκοί. Η ομάδα των αγρίων άστεγων (;) χούλιγκανς που βγαίνουν από το δάσος κραδαίνοντας ρόπαλα και βόμβες μολότοφ και που τελικά σκοτώνουν την Τζούλιαν είναι όλοι λευκοί! Μία μικρή ομάδα ένοπλων που την ώρα που γίνεται χαμός, σκοτώνει χωρίς έλεος στους δρόμους, αποτελείται από λευκούς. Οι μετανάστες είναι όλοι να τους λυπάσαι, ενώ οι αστυνομικοί μοιάζουν με ναζί. Υπάρχουν σκηνές που θυμίζουν τα πογκρόμ των Γερμανών κατά των Εβραίων και τις μεταφορές τους στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης και άλλες τους Αμερικάνους και την φυλακή Άμπου Γκράιμπ στο Ιράκ και τη βάση του Γκουαντανάμο στην Κούβα.
Στο μεταξύ οι μετανάστες του Λονδίνου δεν έχουν σχέση με τα στίφη των τριτοκοσμικών που έχουν μετατρέψει το Λονδίνο σε ‘Λονδονιστάν’, αλλά οι περισσότεροι μοιάζουν με Ευρωπαίους κουστουμαρισμένους οικογενειάρχες (!), μαμάδες, γιαγιάδες, παππούδες κλπ και αυτό προκειμένου να γίνουν πιο «συμπαθείς» (αλήθεια, αυτό δεν είναι ‘ρατσιστικό’;)   

Η δε «ελπίδα» ολάκερης της ανθρωπότητας είναι μια μαύρη λαθρομετανάστρια, η Kee, ένα πρόσωπο που εφηύρε ο Κουαρόν, καθώς δεν υπήρχε στο βιβλίο! Επίσης στην ταινία παρουσιάζεται μέσα από τους διαλόγους, όλη η αριστερή ρητορεία περί μεταναστών: ότι για το απολυταρχικό ‘ρατσιστικό’ κράτος αποτελούν κίνδυνο, ότι οι πολίτες πρέπει να γίνουν ‘ρουφιάνοι’ και να τους καταδώσουν, ότι το κράτος τους αντιμετωπίζει ως παράσιτα και η αστυνομία σαν κατσαρίδες να τις λιώσει. 

Στην «εξέγερση» των μεταναστών – ο οποία προφανώς είναι δικαιολογημένη με αυτά που τραβάνε - βλέπουμε έναν όχλο κυρίως από μουσουλμάνους (με αραβικά συνθήματα και πράσινες σημαίες) που θυμίζει διαδηλώσεις Παλαιστινίων στα κατεχόμενα. Έχουν βέβαια, όπλα αλλά δεν κάνουν καταστροφές και φαίνονται ως οι «καλοί» που δεν αντέχουν άλλο πια και εξεγείρονται. Ποτέ δεν βλέπουμε έναν λαθρομετανάστη να κλέβει, να βιάζει, να σκοτώνει, να καταστρέφει, να ρημάζει, να λέει έστω μια κακή λέξη. Είπαμε είναι οι «καλοί». Οι σκηνές της καμμένης Αθήνας με το άγριο πλιάτσικο από τα αφιονισμένα ασκέρια λαθρομεταναστών και κουκουλοφόρων - μολοτοφόρων «εξεγερμένων παιδιών» είναι φαίνεται από άλλο… στόρι. Το ίδιο και οι κατά καιρούς εξεγέρσεις μουσουλμάνων (κυρίως) μεταναστών σε Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία και Σουηδία, όπου κάνουν λαμπόγιαλο τις πόλεις φωνάζοντας «Αλλάχ Ακμπάρ». Θέλει φαίνεται, περισσότερη δόση επιστημονικής φαντασίας για να αποτυπώσεις το μέλλον βλέποντας το παρόν….  

Δείτε στιγμιότυπα από την ταινία:

 

Στο πάνω δεξιά της φωτογραφίας το απόκομμα της εφημερίδας λέει: "New Racist Policies' ("νέες ρατσιστικές πολιτικές")

 

Πόσους τέτοιους "λαθρομετανάστες" βλέπετε στην Αθήνα και στις πόλεις σας;; Εδώ η σκηνή σκόπιμα παραπέμπει στα πογκρόμ κατά των Εβραίων

 

Οι πέτρες στο λεωφορείο πέφτουν από λευκούς που κρύβονται στο σταθμό των τρένων..!

Ο κακός μαλιάς ("αντιεξουσιαστής";) που πυροβολεί τον κοσμάκη είναι λευκός

Οι όχλοι των χούλιγκανς - αγρίων είναι λευκοί

Μάκλ Κέιν: "Οι μπάτσοι πουλάνε την ηρωίνη" (και το χασίς)

"Κακός" λευκός μπάτσος μιλάει "ρατσιστικά" σε έντρομο λαθρομετανάστη

Προσέξτε στα αριστερά της φωτογραφίας το κρατούμενο με την κουκούλα και κοιτάξτε και κάτω

  

  

Η εξέγερση των μουσουλμάνων. "Αλάχ Ακμπάρ", όπλα και... άλογα αλλά δικαιλογημένα

Μια τσιγγάνα ("καλή" οπωσδήποτε) βοηθάει το ζεύγος

    
- Για το ‘ξεγύμνωμα’ κάθε χριστιανικού στοιχείου (που υπήρχε στο βιβλίο) από την ταινία γράφει ο Anthony Sacramone:

«Στην πραγματικότητα, το πρώτο πράγμα που κάνει Κουαρόν όταν φθάνει το έτος 2027 είναι να εξαλείψει τους Χριστιανούς. Στο βιβλίο της James, η Julian είναι μια  όμορφα συνειδητοποιημένη πιστή χριστιανή: μια νέα Εύα, μια νέα Μαρία, η ελπίδα για τη σωτηρία του κόσμου. Αλλά αυτή η Julian έχει μετατραπεί από την Julian Moore, η οποία εμφανίζεται ως η πρώην σύζυγος του Theo και μια επαναστάτρια που  ο κάθε μαοϊκός θα μπορούσε να αγαπήσει. (Όσον αφορά Λουκά του βιβλίου, τον χριστόμορφο Αγγλικανό ιερέα - ο Κουαρόν τον μετέτρεψε σε ένα διπρόσωπο χασάπη.) Στην πραγματικότητα, το μόνο σχετικό με την θρησκεία που δείχνει η έκδοση του Κουαρόν, είναι κάποιες εκδηλώσεις μιας σέκτας φανατικών μαζοχιστών και μια μαία που ασχολείται αδέξια με το Τάι Τσι και μουρμουρίζει βουδιστικά άσματα του στυλ Om mani Padme.

Εκτός να λογαριάζετε ως θρησκευτικό στοιχείο τον τζιχαντισμό. Βλέπετε, η Ιντιφάντα είναι η απάντηση στην αλλά Bush απάνθρωπη μεταναστευτική πολιτική, η οποία συνίσταται στο μπουντρούμιασμα των παράνομων μεταναστών σε καταυλισμούς που μοιάζουν με το Αμπού Γκράιμπ και το Γκουαντάναμο, και όπου το τραγούδι της ναζιστικής εποχής «Arbeit Macht Frei» (‘Η εργασία θα σας ελευθερώσει’) τραγουδιέται (hint hint). Ατό που είναι φοβερό με το μυαλό του Κουαρόν είναι ότι δεν υπάρχει λογική εξήγηση πως είναι δυνατόν τόσοι πολλοί άνθρωποι να ρισκάρουν τη ζωή τους για να έρθουν σε μια Αγγλία που υποφέρει από την ίδια μάστιγα της ατεκνίας, την ρύπανση, τον υπερπληθυσμό, και την καταπίεση».

Παρακάτω σκηνές με "θρησκευτικό θέμα" από την ταινία: Στις πρώτες : "Μετανοείτε" και "Μας τιμωρεί ο Θεός" από την σέκτα με τα κίτρινα αδιάβροχα (δεν υπήρχε ούτε καν ένας σταυρός ανάμεσα σε αυτούς τους "χριστιανούς") και στις άλλες: Στο σπίτι φιλόξενων (εννοείται "καλών") μεταναστών ρωσικής καταγωγής υπάρχουν ορθόδοξες εικόνες αγίων και η μορφή του Λένιν!!! Και σε κάδρο στον τοίχο. (Θα πρόκειται φαίνεται για φίλους της Κανέλη..)

 

--------------------------------

Ας δούμε τις διαφορές βιβλίου - ταινίας:

Σύμφωνα με το βιβλίο, ο ήρωας της ιστορίας είναι ο Dr. Theodore "Theo" Faron, ένας ακαδημαϊκός της Οξφόρδης (και όχι πρώην ακτιβιστής).

Βρισκόμαστε στο έτος 2021, (αντί του 2027), αλλά τα γεγονότα του μυθιστορήματος έχουν την προέλευσή τους, το 1995, το οποίο αναφέρεται ως «Έτος Omega». Το 1994, τα επίπεδα σπέρματος των ανδρών έπεσαν στο μηδέν και η ανθρωπότητα βρίσκεται αντιμέτωπη με άμεση εξαφάνιση. Οι τελευταίοι άνθρωποι που γεννιούνται ονομάζονται «Ωμέγα» και απολαμβάνουν κάποια προνόμια. Ο τελευταίος άνθρωπος που γεννήθηκε έχει ήδη σκοτωθεί σε φιλονικία σε μια παμπ.

Το 2006, ένας άνδρας που ονομάζεται Xan Lyppiatt, πλούσιος και χαρισματικός ξάδερφος του Theo, αυτοπαρουσιάζεται ως «Φύλακας της Αγγλίας» στις τελευταίες εκλογές. Καθώς οι άνθρωποι έχουν χάσει κάθε ενδιαφέρον για την πολιτική, ο Lyppiatt καταργεί τη δημοκρατία και μεταμορφώνεται σε τύραννο.

(Στην ταινία δεν γίνεται αναφορά για ένα τέτοιο πρόσωπο, αλλά ο ξάδελφος του Theo είναι ο Nigel (Danny Huston), Υπουργός Τεχνών, που θέλει να διασώσει από την καταστροφή και τους βανδαλισμούς όσα διάσημα έργα τέχνης μπορεί).

Ο Theo προσεγγίζεται από μια γυναίκα που ονομάζεται Julian, και είναι μέλος μιας ομάδας διαφωνούντων με το όνομα «Πέντε Ψάρια» (Στην ταινία ονομάζονται απλώς «Ψάρια». Το «Ψάρια» πιθανόν, παραπέμπει σε ομάδα χριστιανών, καθώς το ψάρι ήταν πάντοτε σύμβολο χριστιανικό). Τους βρίσκει σε μια απομονωμένη εκκλησία (Στην ταινία η εκκλησία έχει φάει «κόκκινη κάρτα» και βρισκόμαστε σε ένα δωμάτιο γεμάτο εφημερίδες στους τοίχους). Ο Rolf, ο αρχηγός τους και σύζυγός της Τζούλιαν, είναι εχθρικός, αλλά οι άλλοι – η Miriam (πρώην μαία), ο Gascoigne (ένας άνδρας από στρατιωτική οικογένεια), και ο Luke (πρώην ιερέας), και η Julian - είναι πιο φιλικοί. (Στην ταινία η ομάδα, εκτός της Τζούλιαν που φαίνεται σαν αρχηγός, αποτελείται από έναν βίαιο λευκό που θυμίζει «αντιεξουσιαστή» με μαλλιά ράστα, έναν πάντα καλό και ήρεμο μαύρο και έναν Ασιάτη. Επίσης η Miriam είναι μία πενηντάρα νεοεποχίτισα που πιστεύει σε «αγγέλους» και στη «δύναμη μέσα μας»). Η ομάδα θέλει να προσεγγίσει ο Theo τον Xan για λογαριασμό τους και να ζητήσει να γίνουν διάφορες μεταρρυθμίσεις, και να επιστρέψει η χώρα σε ένα πιο δημοκρατικό σύστημα. 
Την εποχή εκείνη (2021) - σύμφωνα με το βιβλιο - η χώρα έχει τα παρακάτω χαρακτηριστικά:

- Την χώρα κυβερνά το Συμβούλιο της Αγγλίας, το οποίο αποτελείται από πέντε άτομα. Το Κοινοβούλιο έχει υποβαθμιστεί να έχει συμβουλευτικό ρόλο. Οι στόχοι του Συμβουλίου είναι (1) η προστασία και η ασφάλεια, (2) η άνεση, και (3) η απόλαυση - που αντιστοιχεί στις υποσχέσεις του Warden για (1) «ελευθερία από τον φόβο», (2) «ελευθερία από την ένδεια», και (3) «ελευθερία από την πλήξη». (Πρόκειται συνεπώς για ένα σύστημα που επενδύει στον υλισμό και στην ευδαιμονία, προκειμένου να «δέσει» τους πολίτες. Έχουμε μια μομφή, από την χριστιανικών φρονημάτων συγγραφέα, κατά αυτού του τρόπου ζωής, κάτι που βέβαια, θάβεται στην ταινία).

- Οι Γρεναδιέροι – ένα πρώην ελίτ σύνταγμα των Βρετανικών ενόπλεων δυνάμεων – αποτελούν τον ιδιωτικό στρατό του Warden. Η Μυστική Αστυνομία του κράτους (SSP) εξασφαλίζει ότι τα διατάγματα του Συμβουλίου εκτελούνται.

- Τα δικαστήρια εξακολουθούν να υπάρχουν, αλλά χωρίς ενόρκους. Όλοι οι καταδικασμένοι εγκληματίες που μεταφέρονται σε μια σωφρονιστική αποικία στο λεγόμενο ‘Isle of Man’ (Νησί του Ανθρώπου), όπου η απόδραση είναι σχεδόν αδύνατη, οι επισκέπτες απαγορεύονται και οι φυλακισμένοι δεν μπορούν να γράψουν ή να δεχτούν γράμματα.

- Κάθε πολίτης πρέπει να μάθει κάποιες δεξιότητες, όπως η εκτροφή ζώων, που μπορεί να τους χρειαστεί για να τους βοηθήσει να επιβιώσουν, αν τύχει να είναι μεταξύ των τελευταίων ανθρώπων στη Βρετανία.

- Οι αλλοδαποί, κυρίως νέοι, έρχονται για να εργαστούν στη χώρα, κατά προτίμηση από φτωχότερες χώρες. Αυτοί οι "ξένοι Omegas" ή, γενικά, "Sojourners" κάνουν τις ανεπιθύμητες δουλειές. Στα 60 τους, το οποίο είναι το όριο ηλικίας, στέλνονται πίσω («βίαια επαναπατρισθέντες»). Οι Βρετανοί Omegas δεν επιτρέπεται να μεταναστεύουν, έτσι ώστε να αποφευχθεί η περαιτέρω απώλεια της εργασίας.

- Οι ηλικιωμένοι και οι ανάπηροι πολίτες έχουν γίνει ένα βάρος. Τα Γηροκομεία είναι για τους λίγους προνομιούχους. Οι υπόλοιποι προτρέπονται και μερικές φορές αναγκάζονται να αυτοκτονήσουν παίρνοντας μέρος στο "Quietus" ("ανάπαυση") που είναι εγκεκριμένοι από το Συμβούλιο μαζικοί πνιγμοί, στην ηλικία των 60 ετών.

- Το κράτος έχει ανοίξει "κέντρα πορνογραφίας" (Αυτό εξαφανίστηκε τελείως, καθώς δεν κολλάει στην εικόνα ενός «συντηρητικού» απολυταρχικού κράτους). Δύο φορές το χρόνο, οι υγιείς γυναίκες κάτω των 45 ετών πρέπει να υποβάλλονται σε γυναικολογική εξέταση, και οι περισσότεροι άνδρες πρέπει να κάνουν τεστ σπέρματος, για να κρατήσουν ζωντανή την ελπίδα.

Φαίνεται ξεκάθαρα ότι έχουμε ένα τελείως διαφορετικό σενάριο που βολεύει και προωθεί την αριστερή προπαγάνδα. Οι μετανάστες μετατρέπονται σε κυρίαρχο θέμα, (ενώ σαφώς δεν είναι στο βιβλίο), τους οποίους ένα «συντηρητικό», «ρατσιστικό», «ξενοφοβικό» καθεστώς τους μεταχειρίζεται σαν ζώα. Οι «καλοί» είναι η ομάδα που έχουν ως σκοπό τους τον αγώνα υπέρ των «δικαιωμάτων των μεταναστών» και για αυτό αποστέλλουν τον Theo στον ξάδελφό του Nigel, για να πάρει χαρτιά για την μαύρη λαθρομετανάστρια που θα γεννήσει ("το σωτήριο του κόσμου"). Το τυραννικό καθεστώς είναι «συντηρητικό», σχεδόν «ακροδεξιό»  (όπως και στην ταινία “V For Vendetta” που γυρίζεται σε μια μελλοντική Βρετανία, όπου δήθεν διώκονται οι ομοφυλόφιλοι!!), κάτι που με βάση την πραγματικότητα, μόνο στην φαντασία κάποιων αριστερών υπάρχει αφού, η κυριαρχία της αριστεράς στην "πολιτικά ορθή" Βρετανία (και όχι μόνο) είναι ξεκάθαρη.

Παρόλα αυτά οι εικόνες με τα ένοπλα πλήθη λαθρομεταναστών που φωνάζουν «Αλλάχ Ακμπάρ!» και συγκρούονται με τον στρατό είναι σκηνές σκληρές αλλά καθόλου «φανταστικές». Ένα τέτοιο σενάριο είναι δυστυχώς υπαρκτό. Μια μικρή σπίθα είναι ικανή να μετατρέψει τις πόλεις κάθε ευρωπαϊκού κράτους σε δαντικό τοπίο.

ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΟΥΡΑΝΟΣ / (σχετικές πληροφορίες : εδώ, εδώ, εδώ και εδώ)