Συνηθίζουμε να προβαίνουμε μόνο σε διαπιστώσεις και να αποφεύγουμε την παράθεση των αιτίων που οδηγούν σε συγκεκριμένες καταστάσεις. Ή ασχολούμαστε μόνον με όσα βλέπουμε στην επιφάνεια. Η αλήθεια όμως συνήθως βρίσκεται στο βάθος.
Δυστυχώς, αυτό που αποφεύγουμε να πούμε εμείς, μας το λένε άλλοι. Κι
αυτήν τη φορά είναι ένας Τούρκος υπουργός, που με το σύνηθες αλαζονικό
(νέο-σουλτανικό) ύφος των Τούρκων πολιτικών, είπε αλήθειες που κάποιοι
δικοί μας κάνουν πως δεν τις βλέπουν, επειδή πιστεύουν πως έτσι
εξυπηρετούνται τα κομματικά τους συμφέροντα. Για τα συμφέροντα του λαού,
ποιος νοιάζεται;
Ο Τούρκος λοιπόν, υπουργός Υπουργός Βιομηχανίας επιστήμης και Τεχνολογίας κ. Νιχάτ Εργκιούν,
σε συνέντευξή του στην εφημ. «Milliyet», και αναφερόμενος στην ελληνική
οικονομία, αφού προέβη στη διαπίστωση ότι η βιομηχανία είναι άκρως
σημαντική και ότι έχει την έννοια της παραγωγής, της έρευνας και της
ανάπτυξης, εξειδίκευσε την απάντησή του στα της Ελλάδας. Υποστήριξε ότι η
κρίση οφείλεται στην εγκατάλειψη της βιομηχανίας. Μακάρι να ήταν μόνον
αυτό, αλλ’ ας αφήσουμε, τον κ. Εργκιούν να προσθέσει:
«Εάν σε μια χώρα δεν υπάρχει βιομηχανία θα πει ότι δεν υπάρχει
πραγματική οικονομία και ότι η πραγματική αιτία της δυσφορίας που
αντιμετωπίζει η Ελλάδα είναι η εγκατάλειψη της βιομηχανίας. Να
πουλήσουμε τη θάλασσα, την αμμουδιά, τον αέρα και τον ήλιο, να φάμε, να
πιούμε και να σπαταλήσουμε και όσα θα έρθουν από τα Ταμεία της ΕΕ και
στη συνέχεια να αυξηθούν τα χρέη και το άνοιγμα στον Προϋπολογισμό.
» Μετά δεν μπορεί να συμμαζευτεί. Χορηγήθηκαν 300-500 δισ. ευρώ στην
Ελλάδα για να μπορέσει να συμμαζευτεί, αλλά αυτό δεν έγινε. Πρόκειται
για μεγάλα ποσά. Όμως η χώρα δεν μπόρεσε να συμμαζευτεί. Εμείς αν είχαμε
τώρα 300-500 δισ. ευρώ θα κάναμε την Τουρκία να πετάει».
Δυστυχώς, δεν έχουμε κάτι να αντείπουμε σ’ αυτά (πλην του γεγονότος ότι
απορήσαμε με την ομολογία του Τούρκου υπουργού, ότι η χώρα ακόμη δεν…
πετάει!).
Οι λόγοι της αποβιομηχάνισης είναι πολλοί. Θα αρκεστώ να αναφερθώ εδώ
μόνο στο κλίμα που υπάρχει για την εν γένει επιχειρηματικότητα στην
Ελλάδα. Ίσως ερμηνεύτηκε πολύ δογματικά ότι κάθε επιχειρηματίας είναι
«κεφαλαιοκράτης», άρα εχθρός των εργαζομένων. Αν υπήρχε θέληση (που
είμαι βέβαιος ότι απουσιάζει) για ουσιαστική προσέγγιση του θέματος,
σίγουρα θα έπρεπε να υπάρχει διαχωρισμός των επιχειρηματιών σε
«κεφαλαιούχους» και «κεφαλαιοκράτες».
Όπου τους μεν δεύτερους να τους επιτεθούμε όλοι μαζί. Όχι όμως κάθε
κεφαλαιούχο, κάθε έναν δηλαδή που διαθέτει χρήματα, κόπο και κυρίως
μυαλό για να λειτουργήσει μια επιχείρηση. Όπως επίσης, και ο διαχωρισμός
τους σε κεφαλαιούχους και κεφαλαιοκράτες, δεν πρέπει να έχει ως
κριτήριο το μέγεθος του κεφαλαίου, αλλά τον τρόπο δράσης του
επιχειρηματία. Τη συμπεριφορά του προς τους εργαζόμενους αφενός και προς
το σύνολο του λαού αφετέρου.
Όμως, για λόγους καθαρά κομματικούς, διασύρεται το επιχειρείν, παρ’ όλο
που είναι αυτό που συντηρεί όλον τον κρατικό μηχανισμό, φυσικά δε και
αυτούς που το αντιστρατεύονται.
Υπήρχε κάποτε η Μαρία Ρεζάν, μια «προοδευτική» δημοσιογράφος -μεγάλο
όνομα του «προοδευτικού» χώρου, αλλά και με γενικότερη είναι αλήθεια
αναγνώριση-, η οποία είχε καλέσει σε ραδιοφωνική συνέντευξη τον κ.
Γιάννη Μαρίνο (που θεωρώ μεγάλο πλήγμα τη μη χρησιμοποίησή του μέχρι
σήμερα σε κάποιο παραγωγικό υπουργείο, από οποιαδήποτε κυβέρνηση).
Με το γνωστό λοιπόν επιτιμητικό ύφος του «προστάτη του λαού» παρατήρησε
έντονα τον κ. Γιάννη Μαρίνο λέγοντάς του: «Δηλαδή, είστε υπέρ των
βιομηχάνων;». Η απάντηση του κ. Μαρίνου ήταν αφοπλιστική: «Είμαι υπέρ
των βιομηχανιών, κυρία Ρεζάν».
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να προσθέσω άλλο τι, για να διαφανεί το
σκόπιμα διαμορφούμενο αρνητικό κλίμα για το επιχειρείν, στη χώρα μας, με
όλες τις δυσμενείς συνέπειες που έχει για τον λαό.
Ο Μακεδών
voria.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου