Τα νούμερα που προκύπτουν από τις δαπάνες της Τουρκίας το διάστημα 2008-2012 είναι σχεδόν εφιαλτικά, αφού αποκαλύπτουν ότι οι δαπάνες της χώρας ξεπέρασαν τα 70 δισεκατομμύρια δολάρια! Την ίδια στιγμή, με βάση όσα έχουν κατά καιρούς δηλώσει Τούρκοι υπεύθυνοι, αναμένεται η δαπάνη τουλάχιστον άλλων 8-10 δισεκατομμυρίων δολαρίων μέχρι το 2017!
Η γειτονική μας χώρα ολοκληρώνει οσονούπω το υπερφιλόδοξο πρόγραμμα ανανέωσης των οπλικών συστημάτων που αξιοποιούν οι τουρκικές ένοπλες δυνάμεις, με πλήρη εμπλοκή της εγχώριας αμυντικής βιομηχανίας. Η κατάσταση αυτή δημιουργεί βέβαια και προβλήματα, αφού οι ρυθμοί αυτοί δεν μπορούν να συντηρούνται στο διηνεκές και πως για να ζήσουν οι αμυντικές βιομηχανίες θα πρέπει να ενισχύσουν ακόμα περισσότερο την εσωστρέφειά τους και να διεκδικήσουν μερίδιο στη διεθνή αγορά. Τα αποτελέσματα που έχουν φέρει μέχρι σήμερα δεν είναι και άσχημα βέβαια, αν αναλογιστεί κανείς ότι οι εξαγωγές τους πλησιάζουν πλέον τα 2 δισεκατομμύρια δολάρια σε ετήσια βάση.
Τα ελληνικά χάλια δεν χρειάζεται να τα αναλύσουμε, τόσο στην ανυπαρξία στον τομέα των αμυντικών επενδύσεων, όσο και στην αφασία που τελούν διάφοροι πολιτικοί μας, οι οποίοι έχουν παράλληλα το θράσος να ασκούν κριτική για την κακή κατάσταση της αμυντικής βιομηχανίας και να υπόσχονται… λαγούς…
Απευθυνόμενοι σε αυτούς τους αστείους πολιτικούς άνδρες και γυναίκες, πολύ κατώτερους των περιστάσεων (συνηθισμένο βέβαια, πώς να κάνεις προκοπή όταν οι πολιτικοί είναι κατά τεκμήριο οι ανεπάγγελτοι και με τα στάνταρ άλλων κοινωνιών, οι κηφήνες και πολιτικά άχρηστοι οι οποίο παρασιτούν σε βάρος της κοινωνίας την οποία θέλουν να… σώσουν), δεν μπορούμε παρά να τους προειδοποιήσουμε με κάθε σοβαρότητα, ότι η κατάσταση αυτή εγκυμονεί τεράστιους κινδύνους αποσταθεροποίησης. Και μάλιστα το κίνητρο ΔΕΝ είναι απαραίτητο να είναι μόνο τουρκικό…
Εξηγούμαστε: Όλοι τους σχεδόν οι πολιτικοί αρχηγοί, αλλά και κάτι άλλοι επίδοξοι που πιο συχνά μιλούν με Τούρκους παρά με Έλληνες στο πλαίσιο της άσκησης των καθηκόντων τους (…), λιγότερο ή περισσότερο αντιλαμβάνονται την ανάγκη κήρυξης Αποκλειστικής Οικονομικής Ζώνης (ΑΟΖ), ως την αναγκαία συνθήκη έναρξης της διαδικασίας που θα επιτρέψει την – μεσοπρόθεσμα – αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων που βρίσκονται στον ελληνικό χώρο.
Τα αγκάθια στα ελληνοτουρκικά είναι λίγο-πολύ γνωστά. Όσο και η διπλωματική «τράπουλα» να έχει αλλάξει τα δεδομένα του προβλήματος, με την Ελλάδα να έχει κινήσει για πλειάδα λόγων, που έχουμε επαρκώς εξηγήσει, το ενδιαφέρον ισχυρών δρώντων του διεθνούς συστήματος, το να περιμένουμε ότι όσα θεωρούμε ως «ελληνικά δίκαια» θα αναγνωριστούν 100% αποτελεί επικίνδυνη ψευδαίσθηση. Ίσως, εκεί που γνωρίζαμε ότι η Τουρκία θα ευνοούνταν σκανδαλωδώς ενίοτε από τον ισχυρό της περιοχής (ΗΠΑ), τώρα έχουμε βάσιμες ελπίδες να μην πάθουμε πανωλεθρία και στο παρασκήνιο κάποιοι να τραβήξουν τα λουριά στην Άγκυρα, τη στιγμή που αυτό το οποίο η Ελλάδα θεωρεί εθνικό συμφέρον, ταυτίζεται σχεδόν με το αντίστοιχο ισχυρών κρατών…
Ο μέγας Έλληνας Ιστορικός Θουκυδίδης…
Κατά συνέπεια, δεν χρειάζονται οι προαναφερθέντες και πολύ μυαλό για
να αντιληφθούν, ότι δεδομένης της Ιστορίας των ελληνοτουρκικών σχέσεων
και της ελληνικής συμπεριφοράς, μια από τις επιλογές πολιτικής
που θα εξετάσει η Άγκυρα είναι η δυναμική αντιμετώπιση της κατάστασης,
με στόχο να οδηγήσει την Ελλάδα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων από
μειονεκτική θέση. Αν στην παραπάνω λογική προσθέσουμε και την τουρκική
φρενίτιδα των εξοπλισμών, μήπως στην περίπτωση βρίσκει εφαρμογή… ο
Θουκυδίδης, ο οποίος κάπου αναφέρει ότι ορισμένες φορές το «ξεκαθάρισμα
των λογαριασμών» μπορεί να γίνει με πρωτοβουλία του ασθενέστερου, εάν
εκτιμά ότι οι συνθήκες στο κοντινό μέλλον θα διαμορφωθούν πολύ
δυσμενέστερες;Σε απλά ελληνικά, εάν φοβόμαστε ότι η οικονομική κρίση στο τέλος θα μας οδηγήσει να μην έχουμε καύσιμα για να σηκώσουμε μαχητικά (διότι και οι υπεράνθρωπες προσπάθειες που καταβάλλονται έχουν όρια κύριοι και κυρίες… δεν αναφερόμαστε στους αναγνώστε μας προφανώς), μήπως η «παράλογη λογική» της στρατηγικής καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μια σύγκρουση με τον βασικό αντίπαλο με αφορμή κάποιο θέμα ζωτικής σημασίας καθίσταται αναπόφευκτη εάν δεν επιθυμείς στο κοντινό μέλλον απλά να σκύψεις και να υποταχθείς στα κελεύσματα του ηγεμόνα σου χωρίς ούτε ντουφεκιά;
Τώρα αν κάποιοι μας πουν ότι «μα σε κάποιους αρέσει το σκύψιμο, ήδη η δουλοπρέπειά τους απέναντι στην Άγκυρα είναι παροιμιώδης», δεν θα έχουμε και πολλά να τους αντιτάξουμε ως επιχειρήματα για να τους πείσουμε ότι δεν ισχύει… Αυτά αντιμετωπίζεις όταν η πολιτική τάξη του τόπου αδυνατεί να καταλάβει ακόμα και κάποια που σε κάθε χώρα του κόσμου φαντάζουν αυτονόητα. Εδώ βέβαια μιλάμε για τέτοιους… οργανικά πειραγμένους (οι εναλλακτικές εκφράσεις που εξετάσαμε θα κινητοποιούσαν το ΕΣΡ αν και προφανώς τις προτιμούσαμε…) που ζητούν σε δηλώσεις τους να κοπούν οι ανύπαρκτες πλέον αμυντικές δαπάνες, τις οποίες μπερδεύουν με τις εξοπλιστικές και ο «μύλος» συνεχίζεται…
defence-point
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου