ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΚΑΚΟΠΕΤΡΟΥ ΒΟΥΚΟΛΙΟΥ - Ν.ΧΑΝΙΩΝ (14 Αὐγ.1944)

Κακόπετρος 1941-1944

Τα τραγικά γεγονότα του 1944, Παραμονή της Παναγίας, 14 Αυγούστου. Στις Βουκολιές γίνεται το καθιερωμένο παζάρι, όπου οι κάτοικοι της γύρω περιοχής προμηθεύονται ή εμπορεύονται τα λιγοστά προϊόντα, όσα δηλαδή τους άφησαν οι άρπαγες του μόχθου τους.

Τη μέρα αυτή γίνεται μπλόκο και συλλαμβάνονται πολλοί. Ανάμεσά τους και εννιά Κακοπετριανοί που οδηγούνται στο κολαστήρι της Αγιάς, όπου επί 45 μέρες και νύχτες περνούν στιγμές τρόμου, φρίκης και αγωνίας.

Οι κατακτητές όμως δεν θεώρησαν πως ξόφλησαν τους λογαριασμούς τους με την περιοχή και τους κατοίκους της. Τα δύο αγγλικά φυλάκια στον Άναβο και στην Καλή Αχλάδα με τους ασυρμάτους, τους Άγγλους και τους αντάρτες, τους ενοχλούν. Εξ΄ αιτίας τους συνεχίζουν τις συλλήψεις, τους εμπρησμούς, τα μαρτύρια.

Η εκδικητική τους μανία αποκορυφώνεται μετά το χτύπημα που δέχεται η φάλαγγά τους στον Άναβο στις 4 Αυγούστου 1944 από αντάρτες του ΕΛΑΣ, όπου σκοτώνονται έξι(6) Γερμανοί στρατιώτες και πυρπολούνται επτά αυτοκίνητα.

Στη μάχη αυτή παίρνουν μέρος και πατριώτες από τον Κακόπετρο. Οι κατακτητές έχουν γι΄ αυτό θετικές πληροφορίες, γιατί κι εδώ δεν έλειψαν οι αργυρώνητοι αρνησιπάτριδες. 

Έτσι φτάνομε στην αποφράδα μέρα της 28^{ης Αυγούστου 1944.Ο καιρός είναι κρύος και βροχερός , ασυνήθιστος για την εποχή.}

Αρχίζει να χαράζει, όταν θόρυβοι από τροχοφόρα, ποδοβολητό στα πέτρινα σοκάκια και σποραδικοί πυροβολισμοί ταράζουν τη σιγαλιά της νύχτας.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πως αυτό που περίμεναν έφταξε και καθένας πρέπει να πάρει τις αποφάσεις του. 

Στη στροφή του δρόμου πάνω από το σχολείο, ένα φορτηγό αυτοκίνητο προερχόμενο από την Παλαιοχώρα είναι γεμάτο επιβάτες με προορισμό τα Χανιά. Ο οδηγός υποχρεώνεται να σταματήσει και όλοι οι επιβάτες να κατέβουν, αφήνοντας τις αποσκευές τους στο αυτοκίνητο.

Επιβάτες και αποσκευές ελέγχονται εξονυχιστικά. Σ΄ ένα σακίδιο βρίσκουν λίρες Αγγλίας και έγγραφα της Αγγλικής αντικατασκοπείας. Αμέσως τα πολυβόλα στήνονται και τους λένε πως, αν δεν παρουσιαστεί ο κάτοχος του σακιδίου, θα εκτελεστούν επί τόπου όλοι. Τότε, ένα 24χρονο παλικάρι, ο Νικόλαος Γερωνυμάκης, από την γειτονική Γρα Κερά, πράκτορας της αγγλικής κατασκοπείας, με το κεφάλι ψηλά, βγαίνει δύο βήματα μπροστά και, με φωνή στεντόρεια σα να μιλούσε η Κρήτη ολόκληρη, φώναξε: «Δικό μου είναι το σακίδιο». Από τη στιγμή αυτή, αρχίζει το μαρτύριο του ήρωα που ευτυχώς δεν κράτησε πολύ.

Με σχοινιά δένεται στο άγκιστρο ενός τζιπ που με ταχύτητα τον σέρνει στο σκυροστρωμένο δρόμο, μπροστά στα έντρομα μάτια των συνεπιβατών του κι οι κοφτερές πέτρες του κρεουργούν το νεανικό κορμί του.

Μισοπεθαμένο, με θρυμματισμένα τα κόκαλα, χωρίς να γογγύζει ή να εκλιπαρεί, τον λύνουν από το αυτοκίνητο, του δένουν με σύρμα το δεξί χέρι με το αριστερό πόδι και τον κρεμούν σε μια αγριοαχλαδιά και με λογχισμούς τον αποτελειώνουν.

Στο σημείο αυτό, μετά την απελευθέρωση, η Εθνική Αντίσταση, έστησε μνημείο απέριττο, για να τιμήσει το εκλεκτό μέλος της.

Η μέρα έχει πια σηκώσει, οι πυροβολισμοί πυκνώνουν κι ο πέπλος του θανάτου έχει σκεπάσει όλο το χωριό.

Από το κείμενο του Αλέκου Μιχ. Θεοδωρογλάκη, Περιοδικό «Ελλωτία» Δήμου Χανίων, Χανιά 1994

greekholocausts.gr

MFX