ΚΡΙΣΙΜΕΣ ΩΡΕΣ… ΤΟ ΣΚΗΝΙΚΟ ΠΕΡΙΠΛΕΚΕΤΑΙ… ΘΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΟΥΝ ΕΝΑΓΩΝΙΩΣ ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΝΕΚΡΟ ΤΙΣ ΕΠΟΜΕΝΕΣ ΩΡΕΣ

Αν η μάχη της εθνικής και της προσωπικής αξιοπρέπειας δεν κερδηθεί την επόμενη των εκλογών από την Ελληνική κοινωνία, τότε αυτός ο πόλεμος θα έχει χαθεί γι αυτήν οριστικά και για πολλές δεκαετίες, η ζωή θα επιστρέψει ακόμη πιο βαθειά στην κόλαση του Μεσαίωνα, η πατρίδα μας θα καρατομηθεί, κι αυτό που θ απομείνει μετά από όλα αυτά, σε θα θυμίζει σε τίποτε Ελλάδα.

του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Οι τρομολάγνοι πρώην ηγέτες και νυν χειραγωγούμενα ανδρείκελα – υποχείρια των υπογραφών ταπείνωσης και των όρκων πίστης που έδωσαν στους ισχυρούς του σουλτανάτου, επιχειρούν μέχρι την τελευταία να αναστρέψουν το κλίμα και να ανακόψουν την κατρακύλα, σε μια κοινωνία που όλα δείχνουν πως δεν έχει πλέον τη διάθεση να συνεχίσει να αφήνεται να την εξαπατούν. Τα νούμερα όμως δε βγαίνουν.

Και μπορεί οι πολίτες να μην ενημερώνονται πλέον επίσημα και κυρίως αξιόπιστα για τα δημοσκοπικά δεδομένα, αλλά τα μηνύματα πανικού βρίσκουν έτσι κι αλλιώς το δρόμο για τους αποδέκτες τους.

Στα επιτελεία τους έχει σημάνει συναγερμός. ο λαός που ταπείνωσαν δείχνει πως είναι αποφασισμένος να πάρει τη δική του ρεβάνς, και μέσω αυτής διατηρεί την ελπίδα να καταστεί πρωταγωνιστής των μελλοντικών εξελίξεων.

Τα κόμματα της άθλιας συγκυβέρνησης οδηγούνται στα τάρταρα…

Ο Βενιζέλος μπορεί να επιχειρεί επικοινωνιακά να αρνηθεί το βίο και την πολιτεία του με ανέξοδες συγνώμες και υποσχέσεις χωρίς αντίκρυσμα, αλλά υπάρχει ένα πράγμα που δεν πρόκειται να τολμήσει.

Δεν πρόκειται ποτέ να βγει με δημόσια δήλωση και να καταγγείλει το σουλτανάτο για τους εκβιασμούς που του άσκησε…

Δεν πρόκειται ποτέ να μιλήσει με σαφή και ξεκάθαρο τρόπο για τη διατεταγμένη υπηρεσία που εξετέλεσε ο ΓΑΠ στην ατιμωτική παράδοση της χώρας. και φυσικά…

Δεν πρόκειται ποτέ να δηλώσει δημόσια ευθέως και ευθαρσώς ότι ανακαλεί την υπογραφή του στη δήλωση της ντροπής και ότι άδικα ελπίζει το σουλτανάτο πως είναι δεσμευμένος να υλοποιήσει εκείνα για τα οποία τον δέσμευσαν.

Ο Σαμαράς μπορεί να απεραντολογεί ανέξοδα με γενικόλογη υποσχεσιολογία, αλλά η εκλογική του βάση είναι πεισμένη πως πρόκειται για έναν ελαχιστότατο πολιτικό, με μηδενική πολιτική αξιοπιστία, ανίκανο και δεσμευμένο να μην ορθώσει φωνή αντίστασης απέναντι σ εκείνους που τον χειραγωγούν.

Έτσι ούτε καν ως κλασικός αστός πολιτικός δεν έχει πλέον τη δυνατότητα να πείσει το παραδοσιακό του κοινό ότι θα μπορούσε να βαδίσει μετεκλογικά στοιχειωδώς στο δρόμο της εθνικής αξιοπρέπειας.

Και φυσικά είναι αυτονόητο πως ούτε και αυτός έχει τα κότσια να δηλώσει όσα δεν τολμά να δηλώσει ο ανταγωνιστής του στο δικομματικό καραγκιοζοθέατρο.

Το απολειφάδι του Καρατζαφέρη φαίνεται να μένει οριστικά εκτός κοινοβουλίου, και αυτή είναι η επιεικέστερη μεταχείριση που θα μπορούσε να επιφυλάσσει η κοινωνία στον αδίστακτο πατριδοκάπηλο, που το μόνο το οποίο διαχειρίστηκε με επιτυχία, είναι τη δολιότητα και την πολιτική υπουλία, παράλληλα με τα φασιστικά κηρύγματα μίσους τόσο του ιδίου του του αρχηγού, όσο και των τυχάρπαστων συνοδοιπόρων του.

Το καμπανάκι του συναγερμού όμως έχει σημάνει και στα κέντρα της πραγματικής εξουσίας του τόπου, που βλέπουν πως τα πολιτικά τους φερέφωνα είναι πλέον ανίκανα να χαλιναγωγήσουν τη διάχυτη κοινωνική αποστροφή.

Μιλάμε για τους οικονομικά και πολιτικά ισχυρούς, παράγοντες, θεσμικά και εξωθεσμικά κέντρα, για το πλέγμα της πραγματικής εξουσίας δηλαδή που αναθέτει στα πολιτικά του φερέφωνα τη διαχείριση της ισχύος και της διαφύλαξης του καθεστώτος τους.

Μπροστά σ αυτή την αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα, ο κίνδυνος της εκτεταμένης – γενικευμένης πολιτικής ή εθνικής προβοκάτσιας μέσα από την οποία θα επιχειρηθεί η βεβιασμένη χαλιναγώγηση της λαϊκής οργής, δεν παραμένει μονάχα ανοικτός, αλλά εμφανίζεται και ενδυναμούμενος όσο «μαζεύουν» οι μέρες και οι πολίτες φτάνουν δίπλα από την κάλπη.

Τα πιθανά πεδία εκδήλωσης αυτής της προβοκάτσιας είναι τρία:

1. Οι απεργιακές εκδηλώσεις και οι διαδηλώσεις της πρωτομαγιάς. Το παρακράτος θα αλωνίσει. Δεν αποκλείεται να επιζητήσουν εναγωνίως ακόμη και την ύπαρξη νεκρού και εκτεταμένων αναταραχών που θα αναβιώσουν το μαύρο Δεκέμβρη, προκειμένου να βρουν το κατάλληλο πρόσχημα για να αποφασίσουν αναβολή των εκλογών και να σύρουν μαζικά την κοινωνία σε πολιτική εκτροπή άνευ προηγουμένου.

2. Πιθανή προβοκάτσια με θέατρο τις ένοπλες δυνάμεις. Οι διαρκείς αναφορές του ξένου τύπου σε πιθανότητα κινδύνου πραξικοπήματος, φαντάζει περισσότερο ως διαχειριστική προτροπή στους σκοτεινούς μηχανισμούς, παρά σαν συνομωσιολογική αρθρογραφία που «πουλάει».

Θα πρέπει να επισημάνουμε ότι η πιθανότητα ενός άθλιου παιχνιδιού με πεδίο αναφοράς τις ένοπλες δυνάμεις, δεν είναι μόνο προεκλογικά στην ημερήσια διάταξη των άθλιων χορογράφων, αλλά παραμένει σ αυτή και ως μετεκλογικό εργαλείο διαχείρισης των πολιτικών εξελίξεων, με προφανή στόχο τη χαλιναγώγηση της λαϊκής αντίστασης που όπως όλα προμηνύουν θα κλιμακώνεται διαρκώς.

3. Τα επικίνδυνα παιχνίδια της Τουρκίας στο Αιγαίο.  Όπως περιγράψαμε εκτενώς και σε χθεσινή μας ανάρτηση με τίτλο: "ΚΩΔΙΚΟΣ ΜΑΤΩΜΕΝΗ ΘΑΛΑΣΣΑ", ούτε ο χρόνος αλλά ούτε και το περιεχόμενο της ξαφνικής τουρκικής αφύπνισης μπορούν να θεωρηθούν συμπτωματικά και αποσυνδεμένα από το χαρακτήρα των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα.

Φυσικά και αυτό το σενάριο όπως και το προηγούμενο, παραμένουν ανοικτά και με αυξημένο ειδικό βάρος για επιλεκτική αξιοποίηση και στο μετεκλογικό πολιτικό σκηνικό.

ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ…

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η καταδίκη τους θα πρέπει να είναι αποφασιστική και πέρα από κάθε προσδοκία.

Η αποφασιστικότητα αυτού του λαού είναι η μόνη ικανή να τους ξεδοντιάσει πραγματικά και να καταδικάσει στο απόλυτο ναυάγιο τις απώτερες σκέψεις τους και τα επικίνδυνα πολιτικά και εθνικά σχέδιά τους.

Η 6^η του Μάη, πρέπει να είναι ημέρα αποφασιστικής συντριβής των πολιτικών ανδρεικέλων του κυρίαρχου συστήματος και των συμφωνιών κατοχής, καθώς και των πρόθυμων υποκατάστατων και των εφεδρειών που διαθέτουν.

Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει την κοινωνία πρωταγωνιστή. Ικανή και αποφασισμένη να επιβάλει εξελίξεις. Ικανή και αποφασισμένη να περιφρουρήσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο της σ αυτές.

Η επόμενη μέρα πρέπει να βρει την Ελληνική κοινωνία μαχόμενη και όχι εφησυχασμένη. Πρέπει να τη βρει στη θέση του πρωταγωνιστή. Εκείνου που θα έχει πυροδοτήσει με την πολιτική της συμπεριφορά ένα ανέλπιστο ντόμινο που θα συμπαρασύρει στο διάβα του ολόκληρη την Ευρώπη.

Αν η μάχη της εθνικής και της προσωπικής αξιοπρέπειας δεν κερδηθεί την επόμενη των εκλογών από την Ελληνική κοινωνία, τότε αυτός ο πόλεμος θα έχει χαθεί γι αυτήν οριστικά και για πολλές δεκαετίες, η ζωή θα επιστρέψει ακόμη πιο βαθειά στην κόλαση του Μεσαίωνα, η πατρίδα μας θα καρατομηθεί, κι αυτό που θ απομείνει μετά από όλα αυτά, σε θα θυμίζει σε τίποτε Ελλάδα.