Όλο το Έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες…

“Όλο το Έθνος προσκυνά σώβρακα και φανέλες” τραγούδουσε κάποτε ο Τζίμης Πανούσης στο “Κάγκελα παντού” καυτηριάζοντας την κατάσταση που επικρατούσε στα ελληνικά γήπεδα με τα ανθελληνικά συνθήματα αλλά και τον άκρατο φανατισμό των οπαδών.

Πριν λίγες ημέρες το πούλμαν της ομάδας του Παναθηναϊκού δέχθηκε δολοφονική επίθεση με πέτρες από ορισμένα άτομα για τα οποία ως συνήθως η Ελληνική Αστυνομία έχει εξαπολύσει το γνωστό ανθρωποκυνηγητό.

Λίγο μέρες πιο μπροστά, είχε προηγηθεί ενέδρα οπαδών του Παναθηναϊκού σε πούλμαν οπαδών του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη. Αλήθεια τι απέγιναν οι συλληφθέντες; Αφέθησαν ελεύθεροι; Επέστρεψαν στην Ελλάδα; Ή έφαγαν το ξύλο της αρκούδας και βρίσκονται καθ’οδόν για τις φυλακές της Μερσίνας με την ελπίδα να τους ανακαλύψει κάποια μυστική μελλοντική αποστολή της ΕΥΠ;
Λίγα χρόνια πιο πίσω, ένα άλλο παιδί -μπουμπούκι ή όχι δεν το ξέρω- έπεφτε νεκρό από μαχαιριά στη συμπλοκή της λεωφόρου Λαυρίου για έναν αγώνα γυναικείου volley.

Δε λέω και το ποδόσφαιρο μέσα στη ζωή είναι και όλοι μας βρεθήκαμε στα γήπεδα, φωνάξαμε, χλευάσαμε αλλά είχαμε κι ένα φρένο. Επίσης υποτίθεται πως κάποια στιγμή το μυαλό πήζει και ο άνθρωπος ωριμάζει.

Κι όταν ωριμάζει, καταλαβαίνει πως όσο κι αν στο σπίτι του η κατάσταση είναι χάλια, όσο κι αν οι γονείς του δε μιλιούνται, όσο και αν δε βρίσκει δουλειά, όσο όσο όσο, δεν αξίζει να υποτιμά και να εξευτελίζει μόνος του τον εαυτό του κάνοντας θεούς ορισμένους επαγγελματίες οι οποίοι απολαμβάνουν αμοιβές που εμείς δε θα δούμε σε 100 ζωές και δε θα καθίσουν να σκάσουν για αυτόν.

Πόσο άδεια τελικά πρέπει να είναι η ζωή κανενός για να ασχολείται με μια ομάδα από το πρωί ως το βράδυ;

Πόσο δυστυχισμένος πρέπει να είναι κανείς ώστε να καταφεύγει σε τέτοιες ακρότητες;

Γιατί αυτός που έχει κάτι στη ζωή του, δεν πηγαίνει γυρεύοντας. Το δε αστείο είναι πως το επόμενο βράδυ ο ενάς θα θελήσει να βγει με την αδερφή του άλλου έξω ή πως μπορεί οι ίδιοι να γνωριστούν ύπο διαφορετικές συνθήκες και να ταιριάξουν.

Κάποιοι θα πουν πως δεν υπάρχει κράτος. Δεν έχουν άδικο. Μια οργανωμένη πολιτεία θα είχε δύο επιλογές. Η μία να διακόψει και να διαλύσει τα πάντα. Η άλλη να τους πει, θέλετε να πλακωθείτε;

Κανένα πρόβλημα. Στο τάδε μέρος, την τάδε ώρα και μέρα, δε θα είναι κανείς. Ας πηγαίνετε εκεί, σκοτωθείτε μεταξύ σας, βγάλτε τα μάτια σας, μείνετε ανάπηροι, σακατευτείτε, πετάξτε τη ζωή σας στα σκουπίδια και μετά ελάτε να μας πείτε τι καταλάβατε.

Από την άλλη όμως τι στην ευχή λαός είμαστε που χρειαζόμαστε μπαμπούλα για να μην πλακωνόμαστε μεταξύ μας; Αν υπήρχαν σωστοί γονείς και δάσκαλοι θα αναδείκνυαν προσωπικότητες που θα εξαντλούσαν τις δυνατότητές τους στο να επιτύχουν κάποιο στόχο. Θα ανέτρεφαν παιδιά που θα είχαν νου και κρίση έχοντας μάθει να προστατεύουν τον εαυτό τους και τους γύρω τους από κακοτοπιές και μπλεξίματα.

Αλλά τόσο πολύ απέτυχαν στην αποστολή τους ώστε ακόμη και τώρα, σε αυτή τη δύσκολη καμπή που η Ελλάδα βάλλεται από παντού,να διαδραματίζονται όσα παρατηρούμε.

Ως πότε ρε παιδιά θα πετάμε πέτρες ο ένας στον άλλο; Στον απέναντί μας βρίσκουμε την αιτία των δεινών που μας ταλανίζουν;

Αυτή όμως είναι η κατάντια μας.

Όλο το Έθνος λοιπόν προσκυνά σώβρακα και φανέλες. Και κάπου εκεί μπερδεύτηκε, έβγαλε και το δικό του, πήρε θέση και τραβά τώρα ότι τραβά.

Στρατής Μαζίδης
freepen