«Είναι θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει;»

Ο αυτοκράτορας αφού έφυγε από την Αγία Σοφία κατευθύνεται στο ανάκτορο των Βλαχερνών πάνω στο άλογό του. Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο. Το κεφάλι του πάει να σπάσει από τη τρομερή σκέψη. «Είναι θέλημα θεού η Πόλη να τουρκέψει;»…Αφού φτάνει στο ανάκτορο, εκεί συγκεντρώνει την οικογένειά του και όλους όσους υπηρέτησαν πιστά το σπίτι του. Με πατρική στοργή τους αγκαλιάζει έναν έναν και τους ζητά να τον συγχωρέσουν. Αφού βαθειά συγκινημένοι τον χαιρετούν όλοι για τελευταία φορά ο ίδιος φεύγει με το άλογό του και εσπευσμένα πάει στις επάλξεις για τη τελευταία επιθεώρηση των αμυντικών θέσεων. Είναι αργά τη νύχτα. Τα άγρυπνα μάτια των σκοπών χαμογελούν πού τον βλέπουν. Υπάρχει ακόμα ελπίδα πιστεύουν. Ο Θεός, ο Αυτοκράτορας, ο λαός, το Δίκαιο είναι μαζί τους!



Μεσάνυχτα, φρενιτικά κτυπούν οι καμπάνες των εκκλησιών της Βασιλεύουσας, της Αγίας Σοφίας, των Αγίων Αποστόλων, ακούγονται όλες από τις εκκλησιές κατά μήκος του δρόμου του Επτάσκαλου. Ποιός άραγε μια τέτοια στιγμή θα είχε ύπνο όταν πυκνά σύννεφα μαύρα έχουν κάνει τη νύχτα, τη τελευταία, σκοτάδι κόλασης με απαίσια όρνια να πλανώνται πάνω από την υπερήφανη Πόλη;

Η οθωμανική επίθεση ξεκινάει μετά τα μεσάνυχτα. Είναι πια η 29η Μαΐου 1453. Κύματα γενίτσαρων πού το ένα ακολουθεί το άλλο επιτίθενται με πολεμικές κραυγές, ήχους ταμπούρλων, σαλπίγγων, πίπιζων, που γεμίζουν με το θόρυβό τους τον αέρα τού πέπλου της σκοτεινής νύχτας…

(Αποσπάσματα από το άρθρο «28-29 Μαΐου 1453 – Το αιώνιο πένθος του Ελληνισμού..» του Ραφαήλ Διαμαντή)