Η Τουρκία προσπαθεί, αλλά δεν πείθει

Για ποιους λόγους οι Τούρκοι συναντούν δυσκολίες στην επεκτατική τους πολιτική

Είναι αλήθεια ότι οι προσπάθειες των Τούρκων στην επεκτατική τους πολιτική είναι εργώδεις. Γίνονται μεθοδικά και με άφθονο χρήμα, το οποίο υπάρχει αφού μπορεί να κρατά καθηλωμένους τους μισθούς, λόγω ουσιαστικής απαγόρευσης του συνδικαλιστικού κινήματος.

Συναντά όμως δυσκολίες, για πολλούς κυρίως λόγους. Ο κυριότερος είναι ότι την ακολουθεί το κακό παρελθόν της, το οποίο ομολογουμένως δεν αποπειράθηκε να λευκάνει. Ο «σοφός» Νταβούτογλου δεν έκανε τον κόπο να αναλύσει, γιατί οι Έλληνες -που κι αυτοί είχαν αυτοκρατορίες στην ίδια περιοχή, για αιώνες- απέκτησαν και διατηρούν καλό όνομα, ενώ δεν συνέβη το ίδιο και με τους Τούρκους.

Την καλύτερη και πιο συνοπτική απάντηση σ’ αυτό -την οποία ενστερνίστηκα και χρησιμοποιώ-, που δεν χρειάζεται περαιτέρω ερμηνεία, την έδωσε σε ομιλία του ο καθηγητής του Α.Π.Θ. κ. Χάσαν Μπατάουι, Αιγύπτιος αλλά εγκαταστημένος στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες: Οι Τούρκοι όπου πήγαν συμπεριφέρθηκαν ως αποικιοκράτες, οι Έλληνες όπου πήγαν συμπεριφέρθηκαν ως αποικιστές, είπε. Τεράστια η διαφορά του αποικιοκράτη από τον αποικιστή.

Όμως, προσπαθούν, έστω και με ελάχιστα αποτελέσματα μέχρι σήμερα. Κανείς όμως δεν γνωρίζει τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον. Ήδη, φιλοξένησαν στην Κωνσταντινούπολη το 27ο Συνέδριο της Μόνιμης Επιτροπής Οικονομικής και Εμπορικής Συνεργασίας του Οργανισμού Ισλαμικής.

Σύμφωνα με το τουρκικό κρατικό πρακτορείο ειδήσεων TRT, κατά την τελευταία ημέρα της συνεδρίασης τέθηκε επί τάπητος το θέμα της ψευδώνυμης «Αραβικής Άνοιξης» και η οικονομική της διάσταση. Έγινε έκκληση να βρεθεί μια ειρηνευτική οδός πριν χυθεί περισσότερο αίμα στη Συρία και έγινε νύξη στο γεγονός ότι η αστάθεια στην περιοχή προκαλεί αισχροκέρδεια στις τιμές ενέργειας.

Την εναρκτήρια ομιλία του συνεδρίου πραγματοποίησε ο Πρόεδρος της Τουρκίας κ. Abdullah Gül και την τελική ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Cevdet Yılmaz. Στο πλαίσιο του συνεδρίου υπογράφηκαν διάφορες συμφωνίες μεταξύ των χωρών μελών, που αφορούν τις οικονομικές συνεργασίες.

Υπάρχει όμως ένα άρθρο της έγκυρης αιγυπτιακής εφημερίδας «Al Ahram» (“defencent”), όπου ο αρθρογράφος κ. Άσραφ Άλ Άσρι, εξαπολύει δριμύτατη επίθεση εναντίον του Τούρκου πρωθυπουργού, τον οποίο και κατηγορεί για υποκρισία, τακτικισμούς και την εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων, ενώ ονομάζει τους Τούρκους, «εμπόρους κηδειών»!

Στο άρθρο, ο συντάκτης του υποστηρίζει: «Δεν είναι ντροπή να εντυπωσιαζόμαστε από το τουρκικό πολιτικό πρότυπο και να το θαυμάζουμε. Επίσης, δεν είναι κακό να επαινούμε τις επιτυχίες και το δυναμισμό που παρουσιάζει τελευταία στην οικονομία η Τουρκία. Είναι όμως μεγάλη ντροπή, η μετατροπή της Αιγύπτου σε δίοδο για την υλοποίηση του νέου τουρκικού σχεδίου, το οποίο παραγκωνίζει και καταπατά τον ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η νέα Αίγυπτος».

Και συνεχίζει: «Αφού εκμηδένισαν τη σημασία της Αιγύπτου και των ικανοτήτων του λαού της, κατάντησε να είναι ο πρωταρχικός μας σκοπός η πλήρης υπακοή σε αυτούς που ηγούνται της αγέλης». Και αφού εύχεται να δημιουργηθούν ισότιμες σχέσεις, προβαίνει σε μία αναφορά που εντυπωσιάζει: «Αυτό όμως δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί μέσω των πολιτικών αξόνων που συνεχώς αφαιρεί η Τουρκία από την Αίγυπτο και από άλλες χώρες

» Οι Τούρκοι δεν έρχονται στην Αίγυπτο επειδή την αγαπούν ή την εκτιμούν. Απλώς γνωρίζουν ότι οι Αιγύπτιοι έχουν εξασθενήσει. Ήρθαν λοιπόν για να στείλουν μήνυμα προς τις χώρες της περιφέρειας και γενικότερα προς τη Διεθνή Κοινότητα για την τουρκική υπεροχή και ισχύ», συμπληρώνει ο αρθρογράφος.

Είναι αναμφισβήτητο, συνεχίζει, ότι οι Τούρκοι έχουν γίνει εξπέρ στην προώθηση του δικού τους «πολιτικού προϊόντος», έχοντας ξεπεράσει ακόμα και τους Ιρανούς, απειλώντας πλέον ευθέως το Ισραήλ. Και υπαινίσσεται ότι πλέον οι Τούρκοι έχουν εκτοπίσει τους Ισραηλινούς από την Αίγυπτο.

Τα άρθρο ολοκληρώνεται με τα ιδιαιτέρως αιχμηρά σχόλια, για «κροκοδείλια τουρκικά δάκρυα για τα θύματα των εξεγέρσεων, εκμετάλλευση των αραβικών επαναστάσεων και υποκριτική καταδίκη των δικτατόρων που κυβερνούσαν όταν είδαν να αλλάζουν οι συνθήκες.

Ο Μακεδών