Άγρια Επίθεση στα Ευαγγέλια και το Πρόσωπο του Χριστού τις ημέρες του Πάσχα
Δεν είναι ότι έχουν τη δική τους «άποψη» - όποια κι αν είναι ιστορικώς, θρησκευτικώς ή… εβραιοσιωνιστικώς – αλλά η απύθμενη απρέπειά τους να εκφράσουν τις «απόψεις» αυτές μέσα στις προηγούμενες ημέρες των Παθών του Αρχηγού της Πίστεώς μας.
Του Κυρίου μας Ιησού Χριστού και εν ταυτώ εναντίον των 12 Αποστόλων. Πρόκειται δε – και εδώ είναι το αξιοπρόσεκτο – για ΣΥΓΧΟΡΔΙΑ επιθέσεων.
Ομιλούμε για οχετό, στην κυριολεξία!.. Ομιλούμε για έκφραση και έκφανση μίσους. Ομιλούμε για βρώμικες ψυχές των οποίων, ασφαλώς, η προέλευση είναι ο ένατος κύκλος της Κολάσεως του Δάντη, όπου δαιμονισμένα όντα (;) τρέχουν αφηνιασμένα με γνώμονα μόνον την κακία και τον ρύπο ως ένδυμα και πνευματική (;) σύνθεση.
Ας διαβάσουμε και ας φρίξουμε μαζύ. Κατ’ αρχήν, ας διαβάσουμε τον «συγγραφέα» του «συγγράμματος» του Κωνσταντίνου Θεοδωρίδη, «Η απάτη των Ευαγγελίων». Γράφει, λοιπόν, ο… περισπούδαστος αυτός «λόγιος» σε ένα από τα κεφάλαια του βιβλίου του με τίτλο «Το ψυχολογικό προφίλ του Ιησού»:
«Ο Ιησούς έπασχε από θεομανία, (υπερβολική αφοσίωση στη θρησκεία). Μελέτες θεομανιακών που έγιναν στο νοσοκομείο ψυχικών νοσημάτων του Charenton απέδειξαν πως οι ασθενείς πιστεύουν ότι τους καλεί ο Θεός, πως δεν μπορεί να τους πειράξει τίποτε και πως θα ζουν για πάντα.
Εκτός από τη θεομανία, ο Ιησούς έπασχε και από μεγαλομανία, όπως φαίνεται από τη δήλωσή του ότι θα είναι ο κριτής του σύμπαντος (Ιωάν. 5:27).
Ο Ιησούς επίσης έπασχε από παρανοϊκό ψευδαισθητικό σύνδρομο (Hallucinatory syndrome) που αποδεικνύεται από τα διάφορα οράματα που έβλεπε κατά καιρούς.
Στη βάφτισή του βλέπει το Άγιο Πνεύμα κι ακούει τη φωνή του Θεού (Μαρκ. 1, 10-11), στην έρημο βλέπει τον ίδιο το σατανά (Ματθ. 4, 1-11, Λουκ. 4, 1-12) και στη Γεσθημανή βλέπει αγγέλους (Λουκ. 22, 43).
Εκτός των άλλων, οι παραπάνω καθηγητές διέγνωσαν πως ο Ιησούς έπασχε από δρομομανία, ακατάσχετη δηλαδή επιθυμία για περπάτημα. Απόδειξη είναι τα συνεχή του ταξίδια από τη Ναζαρέτ στον Ιορδάνη, από εκεί στην έρημο, από εκεί στη Ναζαρέτ, στην Κανά, στην Καπερναούμ, στη Φοινίκη, στην Καισάρεια, στην Ιουδαία κ.τ.λ.
Τα λεγόμενα του Ιησού αναλύθηκαν λεπτομερώς από τους παραπάνω καθηγητές και κατέληξαν στο συμπέρασμα πως ήταν ένας εγωκεντρικός μανιακός, στερούμενος βαθύτατης σκέψης, χωρίς ειρμό στη σκέψη του και συχνά αμοραλιστής.
Ο Binet – Sangle διαγιγνώσκει παράνοια στον Ιησού και διαπιστώνει πως είχε την πρώτη ηβηφρενική του κρίση όταν ήταν 12 ετών, στο ναό (η ηβηφρένεια είναι μία από τις 4 μορφές σχιζοφρένειας).
Ο καθηγητής σχολιάζοντας σχετικά με τα δέκα τρία γνωστά μέλη της οικογένειας του Ιησού, αναφέρει πως όλοι τους ήταν ιδιαίτερα δεκτικοί στις προτάσεις των άλλων, ειδικά στα θρησκευτικά θέματα, κάτι που ο καθηγητής ονομάζει «ιησουιτικό ιεροσυγχροτισμό».
Με βάση τις πράξεις και τα λόγια του Ιησού, καταλήγει στο συμπέρασμα πως αυτός είχε σημαντικές συναισθηματικές μεταπτώσεις, ήταν αναποφάσιστος, παράλογος, αδιαφορούσε για τις γυναίκες και ότι το παραλήρημά του ήταν τεράστιο,
χρόνιο, σημαντικό, πολυμορφικό και στη βάση αυτή διάγνωσή του είναι πως ο Ιησούς έπασχε από νοητικό εκφυλισμό. Η κακή ψυχική του υγεία του δημιουργεί ψυχοσωματικά φαινόμενα, όπως είναι η αιματίδρωση, στο όρος των Ελαιών (Λουκ. 22:44), ένα σπάνιο ιατρικό φαινόμενο που σχετίζεται με μεγάλο φόβο για το θάνατο ή για σωματικά μαρτύρια.
Ο Ιησούς πάσχει φανερά από Οιδιποδισμό, μία εξελιγμένη μορφή του συνδρόμου αυτοτραυματισμού, το μέγεθος του οποίου έφτανε στην ψύχωση, καθώς συμβουλεύει τους μαθητές του να βγάζουν τα μάτια τους και να κόβουν τα χέρια τους για να μην αμαρτάνουν».
Διαβάστε τώρα τι λέει ο κ. Θεοδωρίδης και για τον Χριστό μας και για τους μαθητές Του:
«Όταν σκεπτόμαστε τους μαθητές του Ιησού, ο νους μας πάει σε μερικούς αγαθούς ανθρώπους που μαζί με τον Ιησού κήρυτταν την αγάπη και την ανοχή. Τα πράγματα όμως μέσα στο ευαγγέλιο εμφανίζονται λιγάκι… διαφορετικά.
Μήπως οι μαθητές του Ιησού αποτελούσαν μια συμμορία μαχαιροβγαλτών, πρόθυμων να σκοτώσουν, αν χρειαζόταν; Άλλωστε, οι άνθρωποι αυτοί ήταν πάντοτε οπλισμένοι και μάλιστα με προτροπή του ίδιου τους του δασκάλου.
Στη σκηνή της σύλληψης του Ιησού, έρχονται να συλλάβουν τον Ιησού. Οι μαθητές βλέπουν τι πάει να γίνει και ρωτάνε: «Κύριε, να τους χτυπήσουμε με τα μαχαίρια;».
«ιδόντες δε οι περί αυτών το εσόμενον είπον αυτώ: Κύριε, ει πατάξομεν εν μαχαίρα;» (Λουκ. 22:49).
Κι ένας από τους μαχαιροβγάλτες, βγάζει το μαχαίρι του και κόβει το αυτί του δούλου του αρχιερέα. Βέβαια, ο Ιησούς το ξανακολλάει αλλά μόνον στο ευαγγέλιο του Λουκά. Στα υπόλοιπα ευαγγέλια ο δούλος μένει μ’ ένα αυτί λιγότερο.
Από την ερώτηση που κάνουν, όχι ένας αλλά γενικά οι μαθητές («ιδόντες… είπον αυτώ») για να επιτεθούν με μαχαίρια, φαίνεται πως οι μαθητές οπλοφορούσαν. Ο Ιησούς το γνώριζε αυτό; Φυσικά και το γνώριζε, αφού ο ίδιος τους είχε προτρέψει να προμηθευτούν μαχαίρι με κάθε θυσία, αφού τους είχε πει ρητά:
«όποιος έχει χρήματα ας τα πάρει. Αυτός που δεν έχει, να πουλήσει το πανωφόρι του (ιμάτιο και να αγοράσει μαχαίρι. Και του λένε κάποιοι μαθητές: ορίστε κύριε, εδώ έχουμε δύο μαχαίρια. Κι αυτός είπε: Καλά είναι!» (Λουκ. 22:35-38).
Ο Ιησούς, ο περίφημος κήρυκας της αγάπης, προτρέπει τους μαθητές του ν’ αγοράσουν μαχαίρια με κάθε θυσία, ακόμη και πουλώντας τα ρούχα τους. Ακόμη κι αν σκοπεύει να τα χρησιμοποιήσει για άμυνα (πάντως, είχε σκοπό να τα χρησιμοποιήσει, διαφορετικά γιατί να τους βάλει να τ’ αγοράσουν και μάλιστα με κάθε θυσία;), πώς θα μπορούσε να συμβιβαστεί η προτροπή για αγορά όπλων με την υποκριτική εντολή «αν σε χτυπήσει κανείς στο μάγουλο να γυρίσεις και το άλλο;» (Λουκ. 6:29).
Η συμμορία του Ιησού είχε πολύ συγκεκριμένα χαρακτηριστικά. Καθένα από τα μέλη της έπρεπε να πληροί τη βασική προϋπόθεση αν ήθελε να γίνει δεκτός ως μαθητής του Ιησού:
«εάν έρθει κάποιος σε μένα και δε μισεί τον πατέρα του και τη μητέρα του και τη γυναίκα του και τα παιδιά του και τους αδελφούς του και τις αδελφές του και τον εαυτό του, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου» (Λουκ. 14:26).
Άνθρωποι που μισούσαν όλο τον κόσμο ήταν οι μαθητές του Ιησού. Μαχαιροβγάλτες και μισάνθρωποι, όπως τα ίδια τα ευαγγέλια μας λένε. Ζωοκλέφτες και άρπαγες, θαυματοποιοί και τσαρλατάνοι, σύμφωνα με τις ίδιες τις πηγές του χριστιανισμού.
Ενδεικτικό είναι το όνομα «Ισκαριώτης» που προέρχεται από τη λατινική λέξη «sicarius» όπως ονομάζανε οι Ρωμαίοι το στιλέτο που χρησιμοποιούσαν οι ζηλωτές. «Ισκαριώτης», ούτε λίγο ούτε πολύ, σήμαινε «μαχαιροβγάλτης».
Οι μαθητές όμως του Ιησού δεν ήταν 12 μόνο.
Εκτός απ’ αυτούς, στρατολόγησε άλλους 70 που παριστάνανε τους τυφλούς και τους μουγγούς στις πόλεις που επισκεπτόταν ο Ιησούς, ώστε να τους θεραπεύει. Στις πόλεις που είχε σκοπό να επισκεφτεί έστελνε δύο – δύο απ’ αυτούς τους 70».
Εάν έχετε (ακόμη) κουράγιο μπορείτε να διαβάσετε και το «σύγγραμμα» του έτερου υπαλλήλου των Εβραιοσιωνιστών, συγκεκριμένα ενός Βρετανοεβραίου ονόματι Huch Schonfield με τίτλο «Η συνωμοσία του Πάσχα», όπου ο… ποιητής επιχειρεί να μας παρουσιάσει τον Χριστό μας ως ένα άθλιο καιροσκόπο και αγύρτη που βασιζόμενος στις προ αυτού προφητείες ερμήνευε τα γεγονότα κατά το δοκούν και πάντοτε υπό την έννοια του στενού συμφέροντός του, ενώ σε ό,τι αφορά τα γνωστά θαύματά Του, ο «συγγραφεύς» τονίζει ότι ο Ιησούς ήταν γνώστης «της τεχνικής της θεραπείας των ασθενών».
Τι να πει και τι να γράψει κανείς μπροστά στο απύθμενο θράσος και το υβρεολόγιο εναντίον του Αρχηγού της Πίστεώς μας και από τον συγκεκριμένο «κύριο».
ΚΑΙ… ΣΤΑΘΕΡΟ ΠΑΣΧΑ
Η συγχορδία των επιθέσεων εναντίον του Χριστού μας και των αδιαμφισβήτητων γεγονότων που ακολούθησαν τον βίο του συμπληρώνεται και με έναν… «σερ», ο οποίος αμφισβητεί την ημέρα (Μεγάλη Πέμπτη) του Μυστικού Δείπνου.
Διαβάστε (και) τα «ιστορικά» ευρήματα του εν λόγω κυρίου:
«Μια διαφορετική άποψη και μια εντελώς νέα οπτική στην εορτή του Πάσχα δίνει ο Βρετανός καθηγητής του Κέμπριτζ, σερ Κόλιν Χάμφρεϊς, ο οποίος ισχυρίζεται ότι ο Μυστικός Δείπνος έγινε Τετάρτη. Ο ίδιος επικαλείται την αστρονομία, Ιερά Κείμενα και ένα αρχαίο εβραϊκό ημερολόγιο.
Στα Ευαγγέλια του Ματθαίου, του Μάρκου και του Λουκά αναφέρεται ότι ο Μυστικός Δείπνος συμπίπτει με το εβραϊκό Πάσχα, ενώ σύμφωνα με τον Ιωάννη ο Χριστός και οι μαθητές του συνέφαγαν μία μέρα νωρίτερα.
Όπως αναφέρεται στο BBC, το ζήτημα που προκύπτει από τα γραφόμενα των τριών πρώτων είναι ότι δεν μπορεί από την Πέμπτη μέχρι την Παρασκευή να έλαβαν χώρα τα γεγονότα της σύλληψης και της δίκης του Ιησού.
Άλλες ενστάσεις αφορούν το γεγονός ότι ιουδαϊκό δικαστήριο δεν συνεδρίαζε νύχτα.
«Ό,τι και να πιστεύει κανείς για τα Ευαγγέλια, οι Εβραίοι δεν θα μπέρδευαν ποτέ το γεύμα του Πάσχα με ένα οποιοδήποτε άλλο γεύμα γιατί είχε ιδιαίτερη σημασία. Κατά συνέπεια είναι δύσκολο να κατανοήσουμε γιατί τα ευαγγέλια αντιφάσκουν» δήλωσε ο καθηγητής.
Κατά τον ίδιο, δεν υπάρχει τελικά καμία αντίφαση: ο Ματθαίος, ο Μάρκος και ο Λουκάς χρησιμοποίησαν ένα παλαιότερο εβραϊκό ημερολόγιο, το οποίο χρησιμοποιείτο ήδη από τους Αιγύπτιους την εποχή του Μωυσή.
«Ο Ιωάννης είχε δίκιο που έλεγε ότι ο Ιησούς και οι μαθητές του συνέφαγαν μία μέρα πριν το Πάσχα. Όμως ο Ιησούς και οι μαθητές του χρησιμοποιούσαν έναν παλαιότερο ημερολόγιο».
Σύμφωνα με αυτό το ημερολόγιο, ο Μυστικός Δείπνος έλαβε χώρα την Τετάρτη 1η Απριλίου του 33 μ.Χ.
Ο καθηγητής υποστηρίζει ακόμα ότι βάσει αυτής της θεωρίας το Πάσχα θα μπορούσε πλέον να εορτάζεται σταθερά την πρώτη Κυριακή του Απριλίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου