Του Μιχάλη ΧαραλαμπίδηΗ πρόταση μου για την δημιουργία Κυβέρνησης Εθνικής Συνεννόησης με Πρωθυπουργό και Υπουργούς τεχνοκράτες είχε ορισμένες πολιτικές αφετηρίες, αυτονόητες για τις ώριμες Δημοκρατικά χώρες. Ακολούθησε μια παράλληλη πρόταση του κ. Μητσοτάκη που κινήθηκε σε μια λογική κάλυψης μεν του κενού αλλά στα πλαίσια συντήρησης των τελματικών για την χώρα ισορροπιών και όχι υπέρβασης τους.
Η μια αφετηρία είναι ιστορικού τύπου. Η Ελλάδα πρέπει - έστω και στο και πέντε - να μπει στον νέο αιώνα με την μεγαλύτερη συγκέντρωση και ενεργοποίηση δυνάμεων, θελήσεων, προσδοκιών. Ένα πολιτικό 1909. Μια ώριμη δημοκρατία σε αυτές τις περιόδους σκέφτεται με όρους ιστορικού κύκλου και Εθνικής ευθύνης. Επιδιώκει όχι μόνον μια υψηλή αλλά μια άλλη σφαίρα συγκατάθεσης και εκκίνησης. Όχι την συγκυριακή τακτοποίηση και συντήρηση των παρακμιακών υπολειμμάτων της μεταπολίτευσης. Ένα λίφτινγκ ενός γερασμένου και διεφθαρμένου οικοδομήματος. Στα πλαίσια μιας επιβαλλόμενης εκβιαστικής συγκατάθεσης, σε συνθήκες της υψηλότερης ιστορικά αναξιοπιστίας του πολιτικού συστήματος. Με μια ομάδα που κατέχει το κράτος με το χαμηλότερο ποσοτικά και ποιοτικά ποσοστό αποδοχής.
Η δεύτερη αφορά μια παγιωμένη στην ιστορία και την πολιτική αρχή η οποία υποστηρίζει ότι δεν μπορούν να σχεδιάσουν το μέλλον αυτοί που είναι ένοχοι για το παρελθόν και το παρόν. Ούτε να λύσουν προβλήματα, την χρεοκοπία που οι ίδιοι δημιούργησαν. Το επαναλαμβανόμενο ανά δεκαπενταετία μαρτύριο του Σίσυφου .
Η κυβέρνηση αυτή θα βάλει την χώρα, την κοινωνία, τους θεσμούς και τους πολίτες σε μια σφαίρα αυτογνωσίας, αυτοκριτικής και αυτουπευθηνοποίησης, οι οποίες απουσίαζαν τις προηγούμενες δεκαετίες. Ήταν οι δεκαετίες της ανεύθυνης και ανήθικης συναλλαγής «πολιτικής» και «πολιτών» θεμελιωμένης στην κατανάλωση των Ευρωπαϊκών πόρων, της χρέωσης και της Ελλαδοφαγίας όπως την ονομάζω. Η κυβέρνηση αυτή θα εκπέμπει το νόημα της συλλογικής υπευθυνοποιησης, αυτοτιμωρισίας και αυτοσυνειδησίας του συστήματος - Ελλάδα. Ότι δηλαδή λαός και άρχοντες δεν κατέκτησαν ακόμη την ικανότητα, την πολιτική παιδεία και την δημόσια ηθική να κυβερνούν και να κυβερνώνται.
Η κυβέρνηση αυτή θα αντιμετωπίσει το ζήτημα του χρέους από μια σφαίρα υψηλής αποδοχής αλλά και υψηλής κυβερνητικής επάρκειας και ικανότητας. Όχι με διαρκείς γκάφες. Το υψηλό της κύρος εντός και εκτός της χώρας θα μεταφράζεται σε ισχυρό πολιτικό κεφάλαιο Διεθνούς, Ευρωπαϊκής παρουσίας, διαπραγμάτευσης, σεβασμού και όχι υποτίμησης, διασυρμού και ευτελισμού της.
Εδώ επιλέγουν με υψηλή ελαφρότητα την εξουσία έστω και ταπεινωμένοι και λοιδορούμενοι. Χωρίς εσωτερικό και διεθνές κύρος.
Πάντοτε αυτές οι ομάδες και τα πρόσωπα χαρακτηρίζονταν από ένα εγωιστικό, τραγικό - κωμικό καταστροφισμό. Είναι ο χρόνιος πόθος της εξουσίας.
Η μεταβατική περίοδος μιας κυβέρνησης ειδικών στηριγμένης στην Εθνική συγκατάθεση και συστράτευση θα δημιουργήσει τις απαραίτητες προϋποθέσεις για την επαναθεμελίωση του μορφωτικού και πολιτικού τοπίου της χώρας. Τις προϋποθέσεις για την επιστροφή δηλαδή της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ. Η χώρα μπήκε, είναι στο μαγνητόφωνο όχι στην πολιτική. Πριν χρόνια ήταν στον γύψο. Το μαγνητόφωνο και ο γύψος έχουν πολλά κοινά.
Όσον αφορά το ποιος θα πληρώσει το χρέος και τα ελλείμματα. Το χρέος ειδικά στην Ελλάδα είναι πολιτικό. Το δημιούργησε ο ανήθικος τρόπος συνάντησης των αιτημάτων και των προσφορών «Πολιτικών», «Κυβερνώντων», «Πολιτών», «Επιχειρηματιών», ο τρόπος δηλαδή που κυβερνήθηκε στην ακυβερνησία της η χώρα επί δεκαετίες. Το 1981 τους πρότεινα ένα άλλο κυβερνητικό παράδειγμα και ηθικό πρότυπο. Για αυτό δεν έγινα υπουργός. Πολύ εύκολο μου ήταν. Δεν νομίζω όμως να κατανόησαν οι «πολίτες» και ειδικά οι λεγόμενοι δημοκρατικοί ή οι πρώην δημοκρατικοί ότι τους πρότεινα ένα άλλο πρότυπο διακυβέρνησης. Ίσως το κατάλαβαν τώρα σε κατάσταση πένθους. Η ευφορία της εξουσίας τους καθιστούσε τυφλούς και ωφελιμιστές.
Το δημόσιο χρέος είναι χρέος της χώρας αλλά μεταφράζεται σε κέρδη μιας πολυδιάστατης Κάστας. Αυτή η κάστα πρέπει να πληρώσει. Όσοι ιδιοποιήθηκαν το δημόσιο χρήμα και τα Ευρωπαϊκά πακέτα. Αλλού τα Ευρωπαϊκά πακέτα έγιναν υποδομές. Εδώ έγιναν πακέτα τσέπης όπως το σχέδιο Μάρσαλ ονομάσθηκε σχέδιο μάσα.
Μπορεί η αληθινή πολιτική να μην μπορεί να αποκαλύψει την απάτη, την πολιτική ως απάτη γιατί είναι απαγορευμένη, αλλά είναι η Φύση και οι Θεοί του Ολύμπου που την αποκαλύπτουν. Μιλώ για τα Τέμπη και τον Αγιόκαμπο. Πριν 100 χρόνια πέρασαν ηρωικά τον Σαραντάπορο. Τώρα τον περνούν ταπεινωμένοι και ένοχοι.
Η πολιτική, κοινωνική, οικονομική γεωγραφία της κάστας είναι ορατή. Μπορεί να επιβληθεί ένας πολιτικός φόρος . Επιστροφή ουσιαστικά του δημόσιου χρήματος που ιδιοποιήθηκαν. Αρχίζοντας από τους πρώην και νυν πρωθυπουργούς έως τις άλλες διακλαδώσεις της κάστας. Δεν είναι τάξεις είναι κάστα . Πρώτα όμως πρέπει να καταργηθεί η δημόσια χρηματοδότηση των κομμάτων μη - κομμάτων. Γιατί εκτός των άλλων είναι μη παραγωγικά μορφωτικά και πολιτικά. Επιβαρύνουν αντί να ελαφρύνουν τον προϋπολογισμό. Είναι χρεοβόρα κοστίζουν πολύ και εξειδικεύονται στην διανοητική και πολιτική κλοπή αντί την παραγωγή ιδεών προγραμμάτων και σχεδίων.
Αντί όμως της κατάργησης της δημόσιας χρηματοδότησης ή την άρνηση είσπραξης της, στις σημερινές συνθήκες το ΚΚΚΑΣΟΡ και η Ν.Δ. προυσέπραξαν τις ετήσιες δόσεις τους έως το 2017.
Τι θα λένε ο Θ. Κολοκοτρώνης ,ο Δ. Υψηλάντης και ο Ι. Καποδίστριας;
« 200 χρόνια μετά και έχουν τον Τούρκο μέσα τους».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου