ΟΙ ΠΑΝΕΛΛΗΝΕΣ

Του Αριστομένη Δαμιανάκου

Οι Πανέλληνες έκαναν το εφετινό καλοκαίρι, όπως συνήθως κάθε καλοκαίρι, μία νέα εθνική αναβάπτιση. Από το Παλλακωνικό Συνέδριο ως το προσκύνημα στον ηρωικό Πολυάραβο, κάθε γωνιά της Ελλάδας, της Μάνης και του Μαλευρίου, είχε τις ιδιαίτερες συγκινήσεις και εκδηλώσεις της.

Έλληνες από την Αμερική και την Αυστραλία, από την Αφρική και τις Ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και Έλληνες της Αθήνας και των αστικών κέντρων βρίσκουν την ευκαιρία κάθε καλοκαίρι να επισκέπτονται τα χωριά τους και να προσκυνούν τα άγια χώματα του τόπου καταγωγής.

Οι Πανέλληνες αισθάνονται μία ψυχική ανάγκη. Ένα Εθνικό χρέος. Αναζητούν τις ρίζες τους και επιβεβαιώνουν την εθνική τους ταυτότητα. Είναι κυρίως το μεγαλείο της φυλής, της ψυχής και του πνεύματος του Έλληνα. Γιατί είμαστε λίγοι και είμαστε λαός της διασποράς. Η Ελλάδα μας, η Πατρίδα μας, το χωριό μας, το προγονικό μας σπίτι, είναι κυψέλη και κολυμβήθρα, είναι ναός και μαγνήτης, είναι η γάργαρη πηγή, η Κασταλία Κρήνη, για να ξεδιψάμε και να δροσιζόμαστε. Αναζητάμε τον ομφάλιο λώρο που να συνδέει ως Δελφική ιδέα με την ιδιαίτερη εθνική μας και τοπική μας καταγωγή.

Οι Πανέλληνες θυσιάζουν και χρόνο και χρήμα προκειμένου να δυναμώνουν τους δεσμούς τους με την πατρίδα τους. Οι γιορτές και τα πανηγύρια, οι εκδηλώσεις των Πολιτιστικών Συλλόγων, τα Συνέδρια και τα σεμινάρια μαζί με τις τοπικές και συγγενικές εκδηλώσεις γίνονται χρυσές ευκαιρίες για ένα πραγματικό αναστάσιμο της ύπαρξής μας.

Οι Πανέλληνες από την εποχή του Ομήρου (Β, 530) και του Ησιόδου ως τις ημέρες μας, είτε λέγονται Έλληνες, Γραικοί, Ρωμιοί, Greeks, είτε όπως αλλιώς ονομάζονται, έχουν μία γλώσσα από τις πλουσιότερες γλώσσες του κόσμου, που έχει πλουτίσει όλες σχεδόν τις Ευρωπαϊκές και Λατινογενείς γλώσσες και ιδιαίτερα την Αγγλική. Γι αυτό είναι ανάγκη να αισθάνονται ότι το θέμα της γλώσσας είναι υπαρξιακά εθνικό. «Νικήτρα του θανάτου» ονόμασε τη γλώσσα μας ο Παλαμάς. Και είναι ιστορική αλήθεια ότι η γλώσσα που κάθε λαός έχει διαμορφώσει είναι ο άξονας που γύρω του στρέφεται ο εθνικός βίος. «Αρχή σοφίας ονομάτων επίσκεψις».

Οι Πανέλληνες οφείλουν συγχρόνως να είναι πατριώτες και κοσμοπολίτες, υπερήφανοι και ευαίσθητοι ως Έλληνες και ως ανθρωπιστές λογικοί και συναισθηματικοί, με σεβασμό και αγάπη στον άνθρωπο ως τη μοναδική και ανεπανάληπτη αξία. Γιατί ο Ανθρωπισμός και η Λογική, η Πολιτική και η Φιλοσοφία, η Μυθολογία και η Ιστορία, η Τέχνη και η Δημοκρατία, είναι κατακτήσεις που ανυψώνουν τον άνθρωπο και οι Έλληνες είναι πρωταγωνιστές, δημιουργοί, κληρονόμοι και συνεχιστές αυτών των κατακτήσεων.

Οι Πανέλληνες σήμερα, σ έναν κόσμο που παγκοσμιοποιείται, που η τεχνολογία και η υλική δύναμη απειλούν την ανθρώπινη ουσία και αξία, έχουν χρέος ιστορικό να αναζητήσουν στον άνθρωπο την απάντηση για το μέλλον του. Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ μπορεί να λύσει το αίνιγμα της σύγχρονης Σφίγγας που είναι η Τεχνολογία και η Επιστήμη.

Οι Πανέλληνες, όπου και να ζουν στα ξένα, οφείλουν να αισθάνονται ότι κάτι τους δένει και με τον τόπο παραμονής τους και με τον τόπο καταγωγής τους. Γιατί έχουν πάρει κι έχουν δώσει πλείστα στοιχεία στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η Δημοκρατία του Περικλή, οι ιδέες του Πλάτωνα, η Λογική του Αριστοτέλη, η Ιστορία του Θουκυδίδη, το Δράμα των τραγικών, ο Λόγος του Ευαγγελίου, το Πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων έχουν γίνει παγκόσμια αγαθά για όλη την ανθρωπότητα και είναι κυρίως προσφορά των Πανελλήνων στον Παγκόσμιο Πολιτισμό. Γι αυτό αναδεικνύονται παγκόσμιοι Ολυμπιονίκες και οραματιστές ενός Ολυμπιακού πνεύματος που θα ανυψώνει τον άνθρωπο. Ιδιαίτερα η Ευρώπη και το «Ευρώ» έχουν κοινό Ελληνικό Ιστορικό παρελθόν, παρόν και μέλλον.

Οι Πανέλληνες σήμερα διαπρέπουν στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Δεν είναι λίγοι οι Έλληνες που πρώτα γίνονται γνωστοί στο εξωτερικό και μετά στην Ελλάδα. Δυστυχώς, η Ελλάδα διώχνει τα παιδιά της, όταν δεν τους παρέχει τις ευκαιρίες που αναζητούν και έχουν ανάγκη. Αλλά θα κρατήσουμε κακία στην πατρίδα μας; Όχι. Όπως και να έχουν τα πράγματα για την πατρίδα μας, για τους αυριανούς Έλληνες και ανθρώπους το χρέος είναι ιερό.

Οι Πανέλληνες δεν είναι χωρίς ελαττώματα. Είναι δραστήριοι αλλά και αμέθοδοι. Ενωμένοι αλλά και διχασμένοι. Ταπεινόφρονες αλλά και εγωιστές. Δίδαξαν το μέτρο αλλά συχνά είναι υπερβολικοί. Είναι «πολύτροποι» ανήσυχοι και ανικανοποίητοι, όπως ο Οδυσσέας και η ζωή τους συχνά μια Οδύσσεια.

Οι Πανέλληνες συνειδητοποιούν τραγικά το εφήμερο και το ανελέητο πέρασμα του χρόνου. Γι αυτό αγωνίζονται και αγωνιούν να κρατήσουν ζωντανό το δεσμό του παρελθόντος με το παρόν και το μέλλον.

Αλλά δεν είναι ηδονή και τιμή να αισθάνεσαι ότι κάτι έκανες ως Έλληνας και ως άνθρωπος για την Πατρίδα σου και την Ανθρωπότητα;

πηγή

dimossminouslakonias