Η ανακάλυψη δύο μυστηριωδών γιγαντιαίων δομών στα έγκατα της Γης αποτελεί ένα συναρπαστικό επίτευγμα για τους σεισμολόγους. Αυτές οι δομές, που βρίσκονται κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Αφρική, φαίνεται να έχουν μεγαλύτερη πυκνότητα από τον περιβάλλοντα μανδύα και ενδέχεται να είναι φτιαγμένες από διαφορετικό υλικό. Η ύπαρξη τους μπορεί να εξηγήσει ορισμένα σεισμικά φαινόμενα, όπως ρήγματα και ηφαιστειακή δραστηριότητα, και να προσφέρει νέες πληροφορίες για τη δομή και τη δυναμική του εσωτερικού της Γης.
η ανακάλυψη αυτών των μυστηριωδών δομών είναι συναρπαστική για την επιστημονική κοινότητα.
Τοποθεσία: Οι δομές βρίσκονται κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό και την Αφρική.
Πυκνότητα: Η υψηλότερη πυκνότητα των δομών σε σχέση με τον περιβάλλοντα μανδύα υποδηλώνει ότι πιθανότατα περιέχουν διαφορετικό υλικό.
Σεισμικά φαινόμενα: Η ύπαρξη αυτών των δομών μπορεί να εξηγήσει ορισμένα σεισμικά φαινόμενα, όπως ρήγματα και ηφαιστειακή δραστηριότητα.
Εσωτερική δομή της Γης: Η έρευνα αυτών των δομών μπορεί να προσφέρει νέες πληροφορίες για τη δομή και τη δυναμική του εσωτερικού της Γης.
====================
👇
Οι επιστήμονες βρήκαν δύο μυστηριώδεις γιγαντιαίες δομές στα έγκατα της Γης από τις οποίες περνούν σεισμικά κύματα28 Δεκεμβρίου 2023
Πρόσφατα, οι σεισμολόγοι, αναλύοντας δεδομένα για καταγεγραμμένα κύματα σεισμών που περνούσαν από τα έγκατα της γης, ανακάλυψαν εκεί δύο γιγάντιες κατασκευές. Η πυκνότητά τους είναι αρκετές φορές μεγαλύτερη από την πυκνότητα του περιβάλλοντος μανδύα. Μάλλον είναι κατασκευασμένα από διαφορετικό υλικό. Η μία δομή βρίσκεται κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό, η δεύτερη είναι κάτω από την Αφρική. Είναι αλληλένδετα και προκαλούν ρήγματα και ηφαιστειακή δραστηριότητα. Οπότε, τι είναι?
Κάτω από τον φλοιό της γης βρίσκεται το κύριο βραχώδες μέρος του πλανήτη μας - ο μανδύας. Αποτελείται από καυτή, συμπιεσμένη, σκληρή πέτρα. Οι στερεές ουσίες είναι μερικές φορές πολύ πλαστικές, έτσι η ουσία του μανδύα κινείται σαν κερί που λιώνει, σχηματίζοντας κινήσεις κυκλοφορίας και άλλες ροές. Ο μανδύας χωρίζεται σε βάθος 660 χιλιομέτρων σε άνω και κάτω. Εκεί, η πίεση ισοπεδώνει το κρυσταλλικό πλέγμα του μητρικού ορυκτού του, του ringwoodite, σε μπριτζμανίτη (μια μορφή ολιβίνης εξαιρετικά υψηλής πίεσης). Κατεβαίνει 2.900 χιλιόμετρα, όπου προσκρούει σε σιδερένιο υγρό πυρήνα.
Ο μανδύας περιέχει κάθετες στήλες, συμπαγή ρεύματα θερμαινόμενης και πλαστικής ύλης που κινούνται προς την επιφάνεια της γης. Αυτά είναι λοφία μανδύα. Ξεκινούν σε μια ζώνη μετάβασης 150 χιλιομέτρων μεταξύ στερεού βράχου και σιδήρου υγρού πυρήνα. Αν και είναι ζεστά, παραμένουν στερεά λόγω της υψηλής πίεσης του περιβάλλοντος. Κοντά στον φλοιό της γης, το πάνω μέρος του λοφίου λιώνει καθώς η πίεση πάνω του μειώνεται με το ύψος. Έτσι λιώνει ο φλοιός της γης και δημιουργείται ηφαιστειακή δραστηριότητα. Ως αποτέλεσμα, μια αλυσίδα ηφαιστειακών νησιών (για παράδειγμα, η Χαβάη) σχηματίζεται σε μια ωκεάνια πλάκα που σέρνεται πάνω από το λοφίο.
Τα λοφία ανυψώνουν επίσης τον φλοιό της γης μέχρι να εμφανιστούν ρωγμές και ρήγματα. Τα λοφία εμφανίζονται σε εντελώς διαφορετικά μέρη σε όλο τον κόσμο. Και προηγουμένως πίστευαν ότι ήταν ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλο.
Ωστόσο, έχει γίνει πλέον γνωστό ότι όλοι τους είναι κλάδοι και διεργασίες δύο γιγάντων
superplumes που βρίσκονται γύρω από τον πυρήνα του σιδήρου απέναντι το ένα από το άλλο.
[superplumes είναι τεράστιες, ανερχόμενες πίδακες καυτού, μερικώς λιωμένου βράχου—που μπορεί να προέρχονται από ένα βαθύ στρώμα κοντά στη διεπιφάνεια πυρήνα-μανδύα. Πολύ μεγαλύτερα από τα συνηθισμένα θερμικά νέφη, όπως αυτά που σχετίζονται με την αλυσίδα νησιών της Χαβάης στον κεντρικό Ειρηνικό]
Χαμηλός ρυθμός διάτμησης
Μιλάμε για τις ίδιες γιγαντιαίες, μυστηριώδεις δομές από τις οποίες εξαπλώνονται ροές μάζας μανδύα και οι οποίες κινούν τις πλάκες από πάνω τους. Οι ίδιοι επιπλέουν σε απομόνωση, και είναι από τον σχηματισμό του πλανήτη μας.
Γενικά, λίγα είναι γνωστά για αυτούς τους γιγάντιους βράχους. Πρόκειται για δύο μεγάλες παράξενες δομές στην περιοχή των οποίων τα κύματα ταξιδεύουν πιο αργά από ό,τι μέσα από τον περιβάλλοντα μανδύα. Είναι γνωστό ότι η περιοχή Tuzo κάτω από την Αφρική έχει υψόμετρο περίπου 800 χιλιομέτρων. Με τα κλαδιά του γυρίζει την αφρικανική ήπειρο και φτάνει μέχρι την Ισλανδία. Κλαδιά αυτού που βρίσκεται κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό έρχονται στην επιφάνεια σε πολλά ηφαιστειακά αρχιπέλαγα (Ταϊτή, Νησί του Πάσχα, Χαβάη, Γκαλαπάγκος κ.λπ.).
Μιλάμε για τις ίδιες γιγαντιαίες, μυστηριώδεις δομές από τις οποίες εξαπλώνονται ροές μάζας μανδύα και οι οποίες κινούν τις πλάκες από πάνω τους. Οι ίδιοι επιπλέουν σε απομόνωση, και είναι από τον σχηματισμό του πλανήτη μας.
Γενικά, λίγα είναι γνωστά για αυτούς τους γιγάντιους βράχους. Πρόκειται για δύο μεγάλες παράξενες δομές στην περιοχή των οποίων τα κύματα ταξιδεύουν πιο αργά από ό,τι μέσα από τον περιβάλλοντα μανδύα. Είναι γνωστό ότι η περιοχή Tuzo κάτω από την Αφρική έχει υψόμετρο περίπου 800 χιλιομέτρων. Με τα κλαδιά του γυρίζει την αφρικανική ήπειρο και φτάνει μέχρι την Ισλανδία. Κλαδιά αυτού που βρίσκεται κάτω από τον Ειρηνικό Ωκεανό έρχονται στην επιφάνεια σε πολλά ηφαιστειακά αρχιπέλαγα (Ταϊτή, Νησί του Πάσχα, Χαβάη, Γκαλαπάγκος κ.λπ.).
👇
Μόνο μία μελέτη εξέτασε αυτές τις «μεγάλες περιοχές χαμηλού ρυθμού διάτμησης» (LLSVPs). Μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον γεωλόγο Curtis Williams του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια επικεντρώθηκε στη μελέτη ηφαιστειακών εκρήξεων μετά από αντιστοίχιση σεισμικών δεδομένων με τη σύνθεση του βράχου που εκτοξεύτηκε κατά τη διάρκεια αυτών των εκρήξεων.
«Η πρωτόγονη φύση των superplumes δείχνει ότι αυτές οι περιοχές δεν αποτελούνται εξ ολοκλήρου από ανακυκλωμένες πλάκες, ενώ επιπλέον ισοτοπικές ανωμαλίες ξένου και βολφραμίου απαιτούν το πρωτόγονο τμήμα τους που σχηματίστηκε κατά τη συσσώρευση της Γης, επιβίωσε από τη γιγαντιαία πρόσκρουση που σχημάτισε τη Σελήνη και παρέμεινε σχετικά αμετάβλητη μεταφορά μανδύα για τα επόμενα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Οι γεωδυναμικές προσομοιώσεις μας ταιριάζουν με τη συμπεριφορά των superplumes και δείχνουν την αργή ανοδική τους κίνηση», δήλωσε ο Curtis Williams.
Υπερήπειροι
Οι ερευνητές ανέπτυξαν ένα μοντέλο Superplumes που ενσωματώνει τη δυναμική της «πλεύσης» των πετρωμάτων. Υποδηλώνει την παρουσία εξαιρετικά πρωτόγονου ηλίου-3 που βρίσκεται σε βασαλτικά δείγματα που φαίνεται να προέρχονται από superplumes.
Ωστόσο, οι επιστήμονες αναγνωρίζουν ότι η μελέτη τους είναι μιας φύσης όπου ακόμη και τα προσομοιωμένα Superplumes εξακολουθούν να είναι απρόβλεπτα.
Το 2019, Αυστραλοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Curtin παρατήρησαν ένα κυκλικό μοτίβο στη δραστηριότητα των superplumes
Επιπλέον, συνέπεσε με τη διάρκεια του κύκλου της υπερηπείρου: με τις φάσεις της πλήρους συναρμολόγησης και αποσύνθεσης των υπερηπείρων.
Η δραστηριότητα του μαγνητισμού του λοφίου διαρκεί για 500-700 εκατομμύρια χρόνια, όπως ακριβώς ο υπερηπειρωτικός κύκλος. Δηλαδή, η περίοδος ύπαρξης των υπερηπείρων συμπίπτει με τη δραστηριότητα των λοφίων. Τη στιγμή που το όριο του μανδύα-πυρήνα θερμαίνεται στο μέγιστο, αναπτύσσονται εκεί ζώνες LLSVP. Οι υπερήπειροι συγκεντρώνονται όσο το δυνατόν περισσότερο. Αντίθετα, κατά τη διάρκεια της ψυχρής φάσης, οι λιθοσφαιρικές πλάκες κινούνται πιο ενεργά. Οι επιστήμονες έχουν δημιουργήσει ακόμη και ένα δυναμικό μοντέλο αυτής της διαδικασίας, βασισμένο σε δεδομένα για τους δύο τελευταίους υπερηπειρωτικούς κύκλους - την Παγγαία και τη Ροδίνια.
Σημειώνοντας τη σαφή σύνδεση μεταξύ των γεγονότων superplumes συμβάντων και των τεκτονικών πλακών, οι ερευνητές τονίζουν ότι οι πλάκες καταβύθισης τροφοδοτούν τις περιοχές LLSVP με απαραίτητο υλικό. Τουλάχιστον αυτό ίσχυε την περίοδο της Πανγαίας και της Ροδίνιας. Ποια από αυτές τις δύο διεργασίες είναι η αιτία και ποιο το αποτέλεσμα στον υπερκύκλο του Αρχαίου μένει να φανεί. Και η ίδια η έννοια απαιτεί επιβεβαίωση. Αυτή τη στιγμή, είναι αδύνατο να παρατηρήσουμε τον μηχανισμό με τον οποίο επικεντρώνεται το υλικό του ωκεάνιου φλοιού κάτω από την υπερήπειρο. Ωστόσο, μπορεί κανείς να αναζητήσει ίχνη αυτής της διαδικασίας προσδιορίζοντας την κίνηση των υπολειμμάτων των αρχαίων μπλοκ παλαιοκαταβύθισης κάτω από το υπερνέφος.
Μόνο μία μελέτη εξέτασε αυτές τις «μεγάλες περιοχές χαμηλού ρυθμού διάτμησης» (LLSVPs). Μια ομάδα επιστημόνων με επικεφαλής τον γεωλόγο Curtis Williams του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια επικεντρώθηκε στη μελέτη ηφαιστειακών εκρήξεων μετά από αντιστοίχιση σεισμικών δεδομένων με τη σύνθεση του βράχου που εκτοξεύτηκε κατά τη διάρκεια αυτών των εκρήξεων.
«Η πρωτόγονη φύση των superplumes δείχνει ότι αυτές οι περιοχές δεν αποτελούνται εξ ολοκλήρου από ανακυκλωμένες πλάκες, ενώ επιπλέον ισοτοπικές ανωμαλίες ξένου και βολφραμίου απαιτούν το πρωτόγονο τμήμα τους που σχηματίστηκε κατά τη συσσώρευση της Γης, επιβίωσε από τη γιγαντιαία πρόσκρουση που σχημάτισε τη Σελήνη και παρέμεινε σχετικά αμετάβλητη μεταφορά μανδύα για τα επόμενα 4,5 δισεκατομμύρια χρόνια. Οι γεωδυναμικές προσομοιώσεις μας ταιριάζουν με τη συμπεριφορά των superplumes και δείχνουν την αργή ανοδική τους κίνηση», δήλωσε ο Curtis Williams.
Υπερήπειροι
Οι ερευνητές ανέπτυξαν ένα μοντέλο Superplumes που ενσωματώνει τη δυναμική της «πλεύσης» των πετρωμάτων. Υποδηλώνει την παρουσία εξαιρετικά πρωτόγονου ηλίου-3 που βρίσκεται σε βασαλτικά δείγματα που φαίνεται να προέρχονται από superplumes.
Ωστόσο, οι επιστήμονες αναγνωρίζουν ότι η μελέτη τους είναι μιας φύσης όπου ακόμη και τα προσομοιωμένα Superplumes εξακολουθούν να είναι απρόβλεπτα.
Το 2019, Αυστραλοί επιστήμονες από το Πανεπιστήμιο Curtin παρατήρησαν ένα κυκλικό μοτίβο στη δραστηριότητα των superplumes
Επιπλέον, συνέπεσε με τη διάρκεια του κύκλου της υπερηπείρου: με τις φάσεις της πλήρους συναρμολόγησης και αποσύνθεσης των υπερηπείρων.
Η δραστηριότητα του μαγνητισμού του λοφίου διαρκεί για 500-700 εκατομμύρια χρόνια, όπως ακριβώς ο υπερηπειρωτικός κύκλος. Δηλαδή, η περίοδος ύπαρξης των υπερηπείρων συμπίπτει με τη δραστηριότητα των λοφίων. Τη στιγμή που το όριο του μανδύα-πυρήνα θερμαίνεται στο μέγιστο, αναπτύσσονται εκεί ζώνες LLSVP. Οι υπερήπειροι συγκεντρώνονται όσο το δυνατόν περισσότερο. Αντίθετα, κατά τη διάρκεια της ψυχρής φάσης, οι λιθοσφαιρικές πλάκες κινούνται πιο ενεργά. Οι επιστήμονες έχουν δημιουργήσει ακόμη και ένα δυναμικό μοντέλο αυτής της διαδικασίας, βασισμένο σε δεδομένα για τους δύο τελευταίους υπερηπειρωτικούς κύκλους - την Παγγαία και τη Ροδίνια.
Σημειώνοντας τη σαφή σύνδεση μεταξύ των γεγονότων superplumes συμβάντων και των τεκτονικών πλακών, οι ερευνητές τονίζουν ότι οι πλάκες καταβύθισης τροφοδοτούν τις περιοχές LLSVP με απαραίτητο υλικό. Τουλάχιστον αυτό ίσχυε την περίοδο της Πανγαίας και της Ροδίνιας. Ποια από αυτές τις δύο διεργασίες είναι η αιτία και ποιο το αποτέλεσμα στον υπερκύκλο του Αρχαίου μένει να φανεί. Και η ίδια η έννοια απαιτεί επιβεβαίωση. Αυτή τη στιγμή, είναι αδύνατο να παρατηρήσουμε τον μηχανισμό με τον οποίο επικεντρώνεται το υλικό του ωκεάνιου φλοιού κάτω από την υπερήπειρο. Ωστόσο, μπορεί κανείς να αναζητήσει ίχνη αυτής της διαδικασίας προσδιορίζοντας την κίνηση των υπολειμμάτων των αρχαίων μπλοκ παλαιοκαταβύθισης κάτω από το υπερνέφος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου