Οι σκελετοί των ανθρώπων και των πιθήκων είναι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους. Οι πίθηκοι ζουν κυρίως στα δέντρα και επομένως είναι τετράποδοι. Οι άνθρωποι, από την άλλη πλευρά, χαρακτηρίζονται από όρθιο βάδισμα. Οι πιστοί της εξέλιξης υποστηρίζουν ότι αυτή η μορφή (τρόπος) μετακίνησης εξελίχθηκε από την κίνηση με τέσσερα πόδια.
Το 1996, ο καθηγητής Ανατομίας Ρόμπιν Κρόμπτον (Robin Crompton) απέδειξε με μια τρισδιάστατη προσομοίωση στον υπολογιστή ότι η διποδικότητα (το δίποδο) δεν μπορεί να εξελιχθεί από την τετραποδικότητα (το τετράποδο). Το αποτέλεσμα έρχεται σε αντίθεση με το συμβατικό δόγμα.
Η ικανότητα βάδισης της Λούσι, ενός (υποτιθέμενου) πιθηκοειδούς προγόνου του ανθρώπου με όρθιο βάδισμα, κυρτή πλάτη και λυγισμένα γόνατα, αποδείχθηκε μη βιώσιμη.Οι ερευνητές είναι επομένως πεπεισμένοι ότι οι πρόγονοί μας είτε περπατούσαν πάντα όρθιοι (βλ. Sarre, 1994 και Deloison, 2004) είτε εξαφανίστηκαν, είτε "άλλαξαν από τέσσερα σε δύο πόδια μέσα σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, ακόμη και πριν εγκαταλείψουν τα δέντρα" (Spears/Crompton στο: "Journal of Human Evolution", 1996, τόμος 31, σσ. 517-535- βλ. Henke, 1996).
Συμπέρασμα: ένα ζωντανό πλάσμα είτε περπατάει όρθιο είτε με τέσσερα πόδια. Μια μορφή κίνησης που βρίσκεται στο ενδιάμεσο (ημι-δίποδο) δεν είναι δυνατή σύμφωνα με αυτή τη μελέτη και είναι επίσης απίθανη για λογικούς και μόνο λόγους.
Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι απαραίτητες ενδιάμεσες μορφές (missing links) δεν μπορούν ούτε να παρατηρηθούν σήμερα στο ζωικό βασίλειο ούτε να αποδειχθούν στα αρχεία απολιθωμάτων ως απολιθωμένες μορφές.
Αντίθετα με την εξελικτική θεωρία, είναι πιο πιθανό τα πρώην δίποδα να μεταπηδήσουν (μεταβούν) στην τετράποδη κίνηση αν αναγκαστούν να το κάνουν λόγω εξωτερικών συνθηκών: να ζουν σε δέντρα, σε βάλτους, πιθανώς και σε απόκρημνα βουνά (βλ. Sarre, 1994 και Deloison, 2004).
Η δήλωση που διατυπώθηκε το 1998 στο βιβλίο "Το λάθος του Δαρβίνου" ότι οι άνθρωποι περπατούσαν πάντα όρθιοι και ότι οι πρόγονοί τους δεν μπορούσαν να ζουν σε δέντρα λόγω ανατομικών, στατικών και λογικών παραμέτρων έχει έκτοτε υποστηριχθεί.
Ο ανθρωπολόγος Carsten Niebuhr (Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου) τείνει να πιστεύει ότι οι πρόγονοί μας ζούσαν γενικά στο έδαφος: βαδίζοντας όρθιοι, οι πρώτοι πρόγονοί μας έψαχναν για τροφή σε ρηχά νερά και περιπλανιόταν στη σαβάνα κατά τη διάρκεια της ημέρας- μόνο τη νύχτα ανέβαιναν στα δέντρα που τους παρείχαν ασφαλή μέρη για να κοιμηθούν.(Evolutionary Lies: Normal Abnormal Finds - Dinosaurs and Soft Coal)
Λόγω της ποικιλομορφίας των ενδιαιτημάτων (ποικιλία οικοτόπων) δεν υπήρχε εξειδίκευση. Οι άνθρωποι, ωστόσο, δεν έγιναν ειδικοί στο περπάτημα, αν και διαθέτουν ένα χαρακτηριστικό πόδι που μπορεί να περπατάει μεγάλες αποστάσεις με τρόπο που εξοικονομεί ενέργεια ή να τρέχει γρήγορα σε μικρές αποστάσεις, καθώς και να κολυμπάει. Ο Homo sapiens, ωστόσο, δεν έγινε ειδικός ούτε στο περπάτημα, ούτε στη σύλληψη (στο πιάσιμο, το ανθρώπινο χέρι είναι σχετικά -με το χέρι του μεγάλου πιθήκου- πρωτόγονο).
"Η θεωρία σύμφωνα με την οποία διαφέρουμε από τα πρωτεύοντα ζώα στο ότι διαθέτουμε ένα "δημιουργικό χέρι" για λεπτούς χειρισμούς καταρρίπτεται από τον Niebuhr επισημαίνοντας ότι τα χέρια των πιθήκων είναι ανατομικά προσαρμοσμένα στις πολύ ιδιαίτερες ανάγκες τους ... τα χέρια των πιθήκων (είναι) πολύ πιο "σύγχρονα" από εκείνα των ανθρώπων. Το ανθρώπινο χέρι, από την άλλη πλευρά, είναι συγκριτικά πρωτόγονο- είναι κυρίως ο εγκέφαλός μας που ευθύνεται για την υπεροχή του ανθρώπινου χεριού" (BdW, 31.1.2001).
Οι τρέχουσες έρευνες δείχνουν λοιπόν ότι δεν υπήρξε καμία εξειδίκευση με τη μορφή περαιτέρω ανάπτυξης όσον αφορά τη λειτουργική ικανότητα των άκρων του. Ειδικά ο διποδισμός δεν αποτελεί εξελικτικό πλεονέκτημα, διότι ο τρόπος μετακίνησης των πιθήκων είναι πολύ πιο εύκολος, γρήγορος και αποτελεσματικός από το όρθιο βάδισμα του ανθρώπου.
Ωστόσο, δεδομένου ότι ούτε οι άνθρωποι είναι ειδικοί στο πιάσιμο, παρατηρούνται μάλλον παλινδρομήσεις παρά εξελίξεις. Η υπεροχή του ανθρώπου έναντι των ιδανικά προσαρμοσμένων ζώων δεν οφείλεται στην εξελικτική εξέλιξη του σκελετού, αλλά στη χρήση της νοημοσύνης, η οποία ελέγχει το σώμα ενός "πολύπλευρου"(πολυτάλαντου όντος) και μόνο φαινομενικά το μετατρέπει σε ανώτερο ειδικό.
σχετική ανάρτηση: (Το Ψέμα της Εξέλιξης: Αποσιωπημένα Γεγονότα - Απαγορευμένα Στοιχεία - Επινοημένα Δόγματα)
Η μαϊμού Lucy
Τι γίνεται με την υποτιθέμενη πρόγονό μας Λούσι, η οποία λέγεται ότι έζησε πριν από 3,6 εκατομμύρια χρόνια ως εκπρόσωπος του πιθηκοειδούς είδους Australopithecus afarensis?
Πράγματι, ο ισχυρισμός ότι η Λούσι περπατούσε όρθια είναι μια άποψη που προωθείται στα μέσα ενημέρωσης εδώ και δεκαετίες από παλαιοανθρωπολόγους όπως ο Richard Leakey και ο Donald C. Johanson (Johanson/Edey, 1981).
Οι πιθηκοκέφαλοι αυστραλοπίθηκοι φέρονται να έχουν κάποιες προσαρμογές στη δίποδη βάδιση (διποδικότητα), ιδίως στη λεκάνη και στα κάτω άκρα. Ως εκ τούτου, οι αυστραλοπίθηκοι (ή αυστραλόμορφοι) θεωρούνται ενδιάμεσοι μεταξύ των πιθήκων του (Μειόκαινου) και των ανθρώπων.
Ωστόσο, το κέντρο βάρους του σώματος της Λούσι δεν βρίσκεται ανάμεσα στους γοφούς της όπως το δικό μας, αλλά ψηλότερα και μετατοπισμένο πιο μπροστά, γεγονός που καθιστά το περπάτημα ακόμη πιο δύσκολο από ό,τι είναι ήδη.
Αρκετοί επιστήμονες διερεύνησαν τις σκελετικές δομές των αυστραλοπιθήκων σε εκτεταμένες ερευνητικές μελέτες. Ο λόρδος Solly Zuckerman και ο καθηγητής Charles Oxnard, δύο παγκοσμίου φήμης ανατόμοι από την Αγγλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες, διεξήγαγαν εκτεταμένες έρευνες σε διάφορα δείγματα Αυστραλοπιθήκων (Australopithecus) οι οποίες έδειξαν ότι τα πλάσματα αυτά δεν μπορούσαν να περπατήσουν σε όρθια στάση όπως οι άνθρωποι.
Μετά από 15 χρόνια μελέτης των απολιθωμένων οστών, ο Zuckerman και η ομάδα του κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι ο Αυστραλοπίθηκος ήταν είδος πιθήκου και σίγουρα δεν μπορούσε να θεωρηθεί δίποδο (Zuckerman, 1970, σ. 75 κ.ε.). Σύμφωνα με αυτό, ο Charles E. Oxnard τοποθέτησε την οστική δομή του Αυστραλοπίθηκου στην ίδια κατηγορία με εκείνη ενός σύγχρονου ουρακοτάγκου ("Nature", τ. 258, σ. 389). Σύμφωνα με κινηματικές μελέτες, η Λούσι δεν μπορούσε να περπατήσει κανονικά (στατικά σταθερά)
[Κινητική και κινηματική ανάλυση πρόσθιας και οπίσθιας βάδισης (Crompton et al. στο: "Journal of Human Evolution", 1998, τ. 35, σ. 55-74).]
Συμπέρασμα: Οι Αυστραλοπίθηκοι δεν έχουν καμία σχέση με τον άνθρωπο. Είναι απλώς ένα εξαφανισμένο είδος πιθήκου και δεν αποτελούν κρίκο στην αλυσίδα της ανθρώπινης εξέλιξης.
Με βάση μια ανάλυση των ημικυκλικών καναλιών στο εσωτερικό αυτί των πιθήκων και των ανθρώπων, των οποίων η λειτουργία είναι η διατήρηση της αίσθησης της ισορροπίας, οι ειδικοί της ανατομίας κατέληξαν σε παρόμοιο συμπέρασμα: οι διαστάσεις των ημικυκλικών καναλιών του Αυστραλοπίθηκου και των διαδόχων του (Paranranthropus) είναι πολύ παρόμοιες με εκείνες των σημερινών πιθήκων ("N ture", τ. 369, 23 Ιουνίου 1994, σ. 645 κ.ε.).
Το επιχείρημα των εξελικτικών ότι η γενετική σύσταση (γονιδίωμα) των χιμπατζήδων είναι σχεδόν πανομοιότυπη με εκείνη των ανθρώπων λόγω κοινών προγόνων είναι επίσης ένα προπαγανδιστικό ψέμα. Επειδή όχι μόνο η στατική του σκελετού, αλλά και οι διαφορές στο DNA των ανθρώπων και των χιμπαντζήδων είναι μεγαλύτερες από ό,τι είχε υποτεθεί προηγουμένως:
σχετική ανάρτηση: ("Η εξέλιξη είναι αναπόδεικτη )
Το γονιδίωμα του χιμπαντζή και το ανθρώπινο γονιδίωμα δεν διαφέρουν κατά ένα τοις εκατό, όπως είχε διαδοθεί προηγουμένως, αλλά κατά τουλάχιστον πέντε τοις εκατό ("PNAS", 15. 10. 2002, τ. 9, σσ. 13 633- 13 635, και 15. 4. 2003, τ. 100, σσ. 4661-1665).
Ευέλικτη ανατομία
Η κρανιακή ανάρτηση διαφέρει στον άνθρωπο και στους πιθήκους κατά τρόπο θεμελιώδη και μαρτυρεί (υποδεικνύει) τουλάχιστον ξεχωριστές γραμμές ανάπτυξης. Κατά τη διάρκεια μιας εξελικτικής (αναπτυξιακής) φάσης από το τετράποδο στο δίποδο βάδισμα, η αλλαγή στη στάση του σώματος θα απαιτούσε επίσης εκτεταμένες αλλαγές σε ολόκληρο το κρανίο. Οι θεωρητικοί της εξέλιξης γνωρίζουν επίσης αυτές τις ανατομικές διαφορές, αλλά επισήμως τις αγνοούν.
Εύλογα, διότι αν κάποιος δεν έχει μια λογική εξήγηση, οι αντίστοιχες συζητήσεις μάλλον θα βλάψουν παρά θα βοηθήσουν τον αγώνα τους και θα δείξουν την ανεπάρκεια της θεωρίας της εξέλιξης.
Διότι με το όρθιο βάδισμα, το κέντρο βάρους της κρανιακής πρόσφυσης (προσάρτησης του κρανίου) θα έπρεπε επίσης να αλλάξει σταδιακά, από το πίσω άκρο του κρανίου του πιθήκου στο μέσο (κέντρο) του ανθρώπινου κρανίου. Το ινιακό τρήμα, όπου η σπονδυλική στήλη συνδέεται με το κρανίο, θα έπρεπε επομένως να μετακινηθεί κατά μήκος του κρανίου, επειδή το κρανίο ενός χιμπατζή κυριολεκτικά κρέμεται στη σπονδυλική στήλη, ενώ το ανθρώπινο κρανίο κάθεται πάνω σε αυτήν.
Αυτή η σημαντική ανατομική διαφορά δεν μπορεί να προέκυψε από καθαρή τύχη ή από ένα παιχνίδι της φύσης με ζάρια. Κανένα από τα πολλά ενδιάμεσα στάδια που απαιτούνται για την επιτυχή ανέγερση των πιθήκων δεν μπορούσε να εντοπιστεί στα απολιθώματα. Μέχρι στιγμής, έχει αποδειχθεί μόνο ο ένας ή ο άλλος τύπος πρόσφυσης (προσάρτησης) του κρανίου, αλλά κανένας ενδιάμεσος τύπος ως μεταβατικός.
Ενώ ο άνθρωπος μπορεί να πιάσει με το χέρι του με στοχευμένο και λεπτό τρόπο, ο χιμπατζής κάνει περισσότερο μια γροθιά κατά τη διάρκεια αυτής της διαδικασίας.
Δεν μπορεί να κρατήσει αντικείμενα μεταξύ του δείκτη και του αντίχειρα. Ο gelada (μεγάλος σωματώδης πίθηκος), που ανήκει στους Κερκοπιθηκίδες (Cercopithecidae), είναι στην πραγματικότητα πιο ταλαντούχος με τα χέρια και τα δάχτυλά του από τον χιμπατζή! Οι πίθηκοι έχουν την ικανότητα να πιάνουν και με τα τέσσερα πόδια και χέρια με τον ίδιο τρόπο, γι' αυτό και οι επιστήμονες επινόησαν δικαίως τον όρο τετράχειρας (Quatromano).
Με βάση τη μορφολογία των οστών των ανθρώπινων ποδιών και την ανατομία τους, είναι σαφές ότι το ανθρώπινο πόδι σχεδιάστηκε αποκλειστικά για την κίνηση και όχι για αιώρηση (αναρρίχηση) στα δέντρα. Πώς είναι δυνατόν τα οστά του ανθρώπινου ποδιού να έχουν αλλάξει τόσο ριζικά ώστε να μην μπορούν πλέον να πιάσουν?
Πρόκειται για μια αναπτυξιακή πρόοδο ή μήπως μάλλον για ένα βήμα προς τα πίσω με την έννοια της θεωρίας της εξέλιξης?
Γιατί το πόδι, το οποίο αναπτύχθηκε για να πιάνει, δεν τροποποιήθηκε μόνο κατά τρόπο ώστε το πιάσιμο και το όρθιο περπάτημα να είναι εξίσου δυνατά Ή πρόκειται για δύο διαφορετικά χαρακτηριστικά σχεδιασμού χωρίς καμία σύνδεση ή ανάπτυξη;
σχετική ανάρτηση: (Evolutionary Lies: Invented Dating)
Δεν θα έπρεπε η θέση των οστών των ποδιών των σύγχρονων ανθρώπων και των χιμπατζήδων να είναι επίσης παρόμοια, αν και οι δύο έχουν κοινούς προγόνους, όπως κατηγορηματικά υποστηρίζεται?
Με βάση τις μεταφορικές αναλογίες και ομοιότητες, τείνει κανείς να απαντήσει καταφατικά σε αυτό το ερώτημα, αλλά η πραγματικότητα μιλάει σαφώς εναντίον του.
Τουλάχιστον είναι σαφές ότι οι πρόγονοι των ανθρώπων δεν κατέβηκαν από τα δέντρα, ούτε κατάγονται από πιθήκους ή έναν κοινό πρόγονο, εκτός αν ο πρόγονος ήταν ο ίδιος δίποδο!
(η θεωρία της εξέλιξης υπό έλεγχο: Αυτό το ανθρώπινο αποτύπωμα ηλικίας 290 εκατομμυρίων ετών έχει αφήσει άναυδους τους ειδικούς)
πηγή 8-2-22
https://www.pravda-tv.com/2022/02/evolutionsluege-warum-der-mensch-nicht-vom-affen-abstammen-kann/
======
σχετική μας ανάρτηση:
8 Αυγούστου 2014
η ΤΕΤΡΑΠΟΔΗ ΒΑΔΙΣΗ σε ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ δεν είναι ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗ ΠΟΡΕΙΑΣ στην ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΕΞΕΛΙΞΗ
Τουρκία, περιοχή Hatay, νέα έρευνα Αμερικανών επιστημόνων για την Κουρδική οικογένεια Ulas που περπατάει στα τέσσερα (περίπτωση ανθρώπινου τετραποδισμού «quadrupedalism»)
http://hellenicrevenge.blogspot.com/2014/08/blog-post_8.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου