Άπειρα μπορεί να πει κάποιος για τις
διαβουλεύσεις των αρχηγών που κατάληξη είχαν τη διενέργεια νέων εκλογών. Αν θέλουμε να
συνοψίσουμε, διατηρώντας το δικαίωμα στην άποψη, αλλά μη ρίχνοντας λάδι στη
φωτιά, μπορούμε να τονίσουμε δυο παραμέτρους: την εμμονή στο δόγμα της εθνικής μειονεξίας (ως πότε πια αυτή η
χώρα θα ορίζει την ύπαρξή της μέσω δανεικών χρημάτων και δάνειου πολιτισμού;)
και την απροσδιοριστία του έθνους από
όσους εμφανίζονται σε ρήξη με τη μειονεξία.
Σε κάθε περίπτωση δηλαδή, ακόμα κι
αν προβούμε σε παρακινδυνευμένους ομαδικούς χαρακτηρισμούς, -αμετανόητοι
οι
μεν, ανεπαρκείς οι δε- κοινό στοιχείο είναι η θλιβερή διαπίστωση: η
συλλογική ανάταση,
η περηφάνια, ο θετικός αυτοπροσδιορισμός του πολιτισμού έχει πληγεί
καίρια. Μέσα
σ’ αυτή την κατάσταση η κάθε Λαγκάρ ακούγεται θαμπά. Σκεπάζεται από την
κραυγή της ελληνικής αδυναμίας. Τέλειωσαν όλα; Όχι βέβαια, αλλά ας
έχουμε και μια επίγνωση χωρίς
αυταπάτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου